Jace liep kalm over de vele straten van de eeuwig bruisende stad Lumoise City en zuchtte diep. Hij was weer eens de weg kwijt. Hij was op weg naar dat leuke café waar hij Vivienne ontmoet had. Zijn hart stond weer in vuur en vlam. Hij voelde de vlinders in zijn buik weer opkomen, maar vroeg zich af hoe het met d'r ging. De laatste keer dat hij van zich had laten horen was toen ze hem in het ziekenhuis hadden getroffen nadat ze hem daar met spoed naartoe had gebracht. Hoe was hij ook al weer verdwaald geraakt? Oh ja dat klopt... Hij was enorm blij met zijn nieuwe badge en was er naar aan het staren zonder op de weg te letten en was zo weer eens snel verdwaald geraakt. Misschien zou het helpen als hij de pokémon center kon vinden. Er moest toch ergens een bord te vinden zijn dat hem naar de pokémon center zou leiden. Hopelijk zou hij niet weer die wilde Houndoom tegen komen. Alhoewel, nu zou hij hem wel aan kunnen. Abyss en Nightshade waren de twee sterkste pokémon die hij in zijn arsenaal had, maar Abyss was de meest ervaren en meedogenloze. Hij had haar ook het langst van al zijn pokémon samen met Rose, maar Rose was steeds meer desinteresse aan het tonen voor gevechten. Abyss was daar in tegen altijd aan het popelen om te vechten, maar ging tactisch en meedogenloos te werk. Jace had vaak genoeg mee gemaakt dat ze snel en zonder te twijfelen sterke en vernietigende klappen had uitgedeeld. Hij vroeg haar meestal ook om terughoudend te zijn tenzij hij in een belangrijk gevecht zat zoals tegen een andere trainer of tegen een gym leader. Al snel vond hij een bord dat de richting aangaf naar de pokémon center van Lumoise City en begon die richting op te lopen. Het was laat en de lucht was een prachtig oranje roze gekleurd. Hij had het wel op deze kleur. Het gaf hem een warm gevoel en... Wat was dat. Hij voelde plotseling een stoot tegen zijn zij en keek geschrokken om. Werd hij nu overvallen ofzo? Daar op de weg stond een pokémon met een trainer er op rijdend. Hij keek even geschrokken als Jace en vroeg met een geërgerde stem: "Kijk je niet uit je doppen ofzo?!!" Hij keek de man streng aan en zorgde er voor dat hij zijn litteken kon zien. De man keek hem beschaamd toen en zei zachtjes: "Oh... Zorg dat je daar mee oppast in de grote stad." Jace knikte begrijpend toen de man en zijn pokémon hem passeerde. Jace begon stilletjes in zijn hoofd te tellen tot na zo'n drie seconden zijnpokédex begon te piepen en zei: "Gogoat the mount pokémon. It can tell how its trainer is feeling by subtle shifts in the grip on its horns. This empathetic sense lets them run as if one being." Jace zuchtte en vroeg zich nogmaals af waarom hij de engelse versie had uitgekozen. Maar ja hij was er aan gewend geraakt. Waar was de pokémon center nou? Hij keek ging de hoek om en stond er practisch voor. Hij schudde zijn hoofd en vroeg zich af hoe hij het weer had geflikt om verdwaald te raken en alleen met de hulp van de bordjes zijn weg te vinden. Als die er niet waren zou hij zeker weten er een paar dagen over doen om zijn weg te vinden in deze stad. Hij liep door de schufdeuren die met een veel te blije toon open gingen naar binnen en liep op een apparaat af dat leek op een printer met een telefoon er aan. Hij toetste het nummer van zijn ouders in en nadat de telefoon een paar keer over was gegaan kreeg hij zijn moeder aan de lijn. Hij bleef eventjes praten over hoe het ging en wat er allemaal gebeurt was. Zijn moeder reageerde met enorme shock toen ze te horen kreeg dat hij half blind geworden was in een vuur tot hij haar vertelde dat hij daardoor een meisje uit het vuur gered had... Dat had hij niet moeten doen zijn moeder hield maar niet op over het feit dat haar zoon eindelijk een leuk meisje ontmoet had en hij werd begraven in een paar bladzijden vol aan vragen tot hij het gesprek eindelijk op iets anders wist te brengen. Hij had haar namelijk gevraagd om weer op Rose te zoren. Hij had gevoel dat de pokémon niet meer zo'n interesse had in gevechten en aangezien hij haar van zijn moeder gekregen had dacht hij dat ze het wel fijn zou vinden om weer wat tijd thuis door te brengen. Hij zou haar zo weer terug kunnen halen als ze weer verder wilde gaan met het reizen door Kalos, maar hij had het gevoel dat de Roselia graag weer naar huis wilde gaan. Zijn moeder stemde toe en hij plaatste Rose d'r pokébal op het apparaat en een fel licht transporteerde de pokébal naar zijn ouderlijk huis. Hij bleef nog eventjes praten met zijn moeder en hing daarna op. Hopelijk ging het Rose beter thuis af dan hier. Ze leek al langer heimwee te hebben. Tevreden over zijn besluit liep hij de pokémon center uit. Rose zou het vast wel gezellig vinden om weer thuis te zijn. Nu moest hij alleen nog dat café zien te vinden. Hopelijkraakte hij dit keer niet verdwaald. Hij kon het makkelijk genoeg vinden vanaf de pokémon center en liep weer rustig naar binnen en nam plaats naast een oude man in een lange jas met een bolhoed op. De bolhoed bedekte bijna zijn ogen en zijn snor bedekte bijna z'n volledige mond... Er was niet echt veel meer dat een neus en snor aan dat gezicht te zien. Jace keek de barvrouw vrindelijk aan en antwoorde vriendschappelijk toen ze zijn bestelling af nam. Even later zat hij met zijn hoofd te genieten van de aroma die van zijn koffie af kwam. Hij keek de vrouw glimlachend aan en zij keek hem aan met een zenuwachtige en onzekere glimlach. Jace keek haar vragend aan en ze wees naar d'r rechter oog. Jace knikte en zette zijn ponny weer goed. Het begon wel een beetje vreemd te worden zo hoe mensen staarden soms. Hij nam een slok van zijn koffie en voelde meteen al zijn zorgen van hem af spoelen. Deze koffie was werkelijk het beste wat hij aan koffie had gedroken in Kalos tot nu toe. De man naast hem stond op en betaalde zijn rekening. Terwijl hij dat deed merkte Jace iets interessants op. Hij had een armbang op met een regenboog kleurige steen er in. Het zag er wel heel mooi uit. Toen de man eenmaal vertrokken was zei hij tegen niemand in het algemeen: “Interessante armband had die man zeg.” De barvrouw knikte en zei: “Jij bent vast niet bekend met mega evolutions?” Jace keek haar nu compleet verbaast aan en ze knikte terwijl ze zei: “Je bent er dus niet mee bekend. Ik weet er best weinig over. Je zou naar de Sycamore Lab toe moeten gaan. Ik hoor wel eens wat van de professors. Ze komen hier vaker, echte koffie junkies die lui.” Jace lachte iets te hard om die grap en ging toen gezellig door met praten over van alles en nog wat. Nadat hij zijn koffie op had betaalde hij en vertrok. Hetwas het weer eens waard geweest om hier heen te gaan. De koffie was werkelijk zalig, maar hij was nu wel enorm benieuwd naar de mega evolutions waar ze het over had. Hij wist niet eens zeker wat het was, maar als het een vorm van evolutie was dan kon het alleen maar voordelig uitpakken. Hij dacht dat het misschien te laat was om nog naar het lab te gaan. Alhoewel volgens de barvrouw dronken ze veel koffie en als hij iets had geleerd van de mensen in lab jassen die hij tegen was gekomen in de Glittering Cave was het dat profesoren enorm ijverig waren als het om hun werk ging. Hij kon vast wel iemand tegen komen daar. Nu moest hij het nog vinden... Na een uur rond te vragen was hij er eindelijk. Mensen hadden het niet zo op mensen die richting vroegen had hij het idee. Maar ja wat doe je er aan. Hij liep naar binnen en voelde meteen de coolte van de airco in het gebouw. Geen wonder dat iedereen lab jassen droeg hier. Hij liep rustig naar de balie en vroeg of hij iemand kon spreken over mega evolutions. De man achter de balie glimlachte en verwees hem door naar een kamer waar iemand zou moeten zijn die hem kon helpen. Blijkbaar was het heel normaal dat mensen hier kwamen vragen over mega evolutions. Hij liep de gangen door en zag nog net hoe een man in een witte labjas langs hem rende richting een koffie apparaat gevolgd door een man in best chique kleding met daar over een open labjas. Zijn haar was gelakt in een soort lang glovend kapsel. De man glimlacht naar de professor die bijna de machine toetakelde in een poging er koffie uit te halen. Jace keek de man ook aan en zei tegen zichzelf: “Wat maakt het uit kerel. Apparaat koffie is niet te zuipen.” De man met het golvend haar knikte instemmend en vroeg Jace: “Wie ben jij eigenlijk jonge man? Mijn naam is Augustine Sycamore, beter bekend als professor Sycamore. Aan je uiterlijk te zien ben je geen professor uit het lab maar een trainer. Heb je hulp nodig met iets?” Jace legde hem uit wat hij had gehoord in het café en dat hij een bepaalde kamer zocht binnen het lab waar de man achter de balie hem naartoe had gestuurd om verder te vragen. Professor Sycamore glimlachte toen hij het nummer dat bij de kamer hoorde en zei: “Die kamer met het nummer 25 is wat je zocht toch? Dat is namelijk mijn kantoor. Meestal heb ik geen tijd 's avonds om trainers instructies te geven over mega evolutions, maar vandaag is een beetje een slome dag geweest hier in het lab. We krijgen minder data doorgestuurd dan gewoonlijk. Misschien hebben we wel weer een Gibble probleem met de kabels.” Meteen toen hij het woord Gibble hoorde moest hij denken aan de tijd toen Clemont hem uit de tunnels onder de Lumoise City power plant gered had. Hij volge professor Sycamore naar zijn kantoor en liep door een lange hal met wat leken op die armband die die oude man in het café ook had, maar dan meerderen in andere vormen en soorten. Ze hadden alles van gordels tot kettingen en handschoenen waar die steen in paste. Hij liep rustig langs tot hij ieds fantastisch zag... Een ooglapje met een holte die de steen vast kon houden. Hij bleef even staan en vroeg: “Wat is dat?” Hij zag heus wel wat het was, maar het was noodzakelijk om dat te vragen om verdere informatie over het object te krijgen. Professor Sycamore keek Jace vragend aan en zei vervolgens: “Oh dat was zomaar een experimentje, maar er is geen vraag naar aangezien het zeer gericht is op een kleine groep mensen.” Jace knikte en zei: “Als ik maar wist waar die stenen voor waren.” Professor Sycamore knikte en liep zijn kantoor binnen. Jace volgde en nam plaats op de stoel voor zijn bureau. Professor Sycamore schonk voor hun beide een kopje dampende thee in en nam plaats achter zijn bureau. De kamer was gevuld met rommelige stapels boeken en hier en daar een krijt bord met vreemde wiskundige berekeningen. Wat hem op viel was een steeds voorkomend teken. Het leek op een dna streng. Jace en professor Sycamore namen tegelijk een sloken slaakten een diepe tevreden zucht. Daarna werd Jacein een heel uitgebreide uitleg over mega evolutions mee getrokken. Hij was zeer benieuwd er naar en kwam er op neer dat er de mogelijk heid was om sommige pokémon nog sterker te maken voor een korte tijd in een gevecht als hij een goede band had met de pokémon en zijn kracht onder controle zou kunnen krijgen. Hij kreeg een briefje toe gereikt waarin een lijst stond van pokémon waarvan bekend was dat ze konden mega evolven. Hij las de lijst door en zag meteen een foto van een Absol en zijn ogen begonnen te glinsteren. Hij keek professor Sycamore aan en vroeg met een enthousiaste stem: “Absols kunnen mega evolven?!” Professor Sycamore knikte instemmend en zei: “Jazeker. Ze worden veel sneller en sterker, maar worden nog prachtiger door de witte vleugels die ze krijgen” Jace z'n ogen begonnen nu enorm te glinsteren en zei: “Zou Abyss sterk genoeg zijn voor mega evolutions denk je?” Sycamore hield zijn schouders op en zei: “Geen idee. Waar is ze?” Jace keek hem vragend aan en zei: “Ze staat naast je.” Professor Sycamore schrok zich lam toen hij plotseling de Absol zag die hem aan het besnuffelen was met een strenge blik in d'r ogen en vroeg: “Hoelang staat za daar al?” Jace glimlachte en zei: “Sinds ik een Absol zag staan tussen de lijst. Jij was nog bezig met door praten over de technische aspecten en had niets door.” Professor Sycamore knikte en hield zijn hand op Abyss d'r hoofd en een dichtbij liggende Keystone die in een opengeslagen boek lag begon te gloeien. Hij knikte en zei: “Ik voel inderdaad een heel sterke band tussen jij en je Absol en ze is zeer sterk ook qua karakter. Nu is nog de vraag of je haar persoonlijkheid in bedwang kunt houden. Hoe lang heb je haar al?” Jace glimlachte toen hij zei: “Ik heb haar het langs. Ik heb haar gekregen van mijn ouders toen ik klein was.” Jace glimlachte en zijn ponny viel weer incorrect. Hij moest echt gell gaan gebruik ofzo, maar keek op toen hij de blik van professor Sycamor zag. Een blik die glinsterde met een zekere insteek van een goede mogelijkheid. Jace dacht al dat die blik niets goeds kon betekenen en keek hem een beetje ongerust aan toen hij vroeg: “Dus... Wat nu?”
