Would the rolling stones be stuck?

De dag was aangebroken, al een paar dagen terug was ze teruggekeerd naar Cyllage City, de plaats waar haar volgende grote uitdaging haar te wachten stond. Al even had ze uit het raampje in haar kamer gekeken, wachtende tot de zon een veilige plek bovenaan de licht blauwe lucht had aangenomen en was toen opgestaan. Ze was al aangekleed en haar maag had al een half uurtje klaaglijk geknord. Toch waren het de zenuwen die haar in haar kamer hielden, want ze was nog steeds bang om af te gaan, af te gaan voor slechts een gymleader en een scheidsrechter, maar dat was hetzelfde als afgaan voor een vol stadion. Ze kneep haar handen samen en zakte weer terug op het bed, haar hoofd treurig naar beneden laten hangend en haar lichte lokken dwarrelden naar beneden, voor haar zichtveld. Met een diepe zucht opende ze haar ogen en richtte haar blik op de grond. Moest ze wel .. verder gaan? Kon ze niet beter nu opgeven?
NEE!
Alsof een Elektric haar een schok had gegeven kwam ze overeind en zelfverzekerdheid brandde in haar ogen. Ze kon het. Elke pokemon in haar team geloofde ook in haar, dus waarom zou zij niet eens in zichzelf kunnen geloven? Snel pakte ze haar spullen bij elkaar en gooide haar tas om haar rug, om haar kamer te verlaten en ergens in de stad snel een broodje te halen. Ze kwam dus ook half etend aan bij de gym, waar de glazen deuren rustig voor haar opengleden en ze een prachtig gedecoreerde gym te zien kreeg. De waarschuwing van Aiden had ze nog onthouden, maar alsnog viel haar mond bijna open van vermoeidheid toen ze de grote klimmuur zag. Oh nee hè! Alles behalve klimmen. Haar maag leek zich wel om te draaien en met grote tegenzin graaide ze een helm van de muur en plaatste die op haar hoofd. Zodra ze boven was en die helm af zou doen, zou haar haar alle kanten op staan, dat voelde ze nu al aankomen. Met moeite hief ze zich op de eerste stapstenen, de kabel die haar veiligheid bood wiebelde nu al gevaarlijk. Sterk was Abigail niet en dit was helaas een sport die men met kracht moest verrichten. Bij elk nieuw stapje probeerde ze de meest makkelijke weg te kiezen en altijd testte ze eerst de volgende rij stenen uit, alsof er eentje vals was en onder haar gewicht zou bezwijken. Met veel moeite en een hoop angstige kreetjes klauterde ze omhoog en uiteindelijk kon ze zichzelf losklikken van de kabel en haar helm af doen. Haar hoofd werd meteen overdonderd met blonde lokken die alle kanten opspringen en wankelend hield ze zichzelf vast aan de klimmuur. Ze was er.. ze was er. Thank Arceus.
Boven stond hij dus op haar te wachten. En ja hoor, toen ze de hal verliet zag ze het met rotsen bedekte strijdveld al, aan de overkant stond de gymleader. Een man, redelijk lang en gespierd, met het vreemdste kapsel dat ze ooit had gezien. De reactie van Aiden was dus echt geweest, want ja.. edelstenen in je haar.. dat was.. uh apart om maar te zeggen. “Welkom in de gym!” Grijnsde Grant, zijn armen uitgespreid alsof hij wilde opscheppen hoe gaaf zijn gym er wel niet uit zag. “Jij komt hier zeker voor een uitdaging?” Wat stilletjes knikte Abigail en stapte naar het strijdveld toe, de plek waar zij zou moeten staan voor het komende gevecht.

Met een mooi boogje gooide Grant zijn eerste pokeball op en in een felle flits verscheen daar een nieuwe soort pokemon voor Abigail. Het was een soort dinosaurus pokemon, waarschijnlijk opgewekt uit een fossiel want hier in de buurt bevond zich een centrum waar men fossielen kon opwekken, maar de pokemon had een felle blik in zijn ogen en brulde luid aan het begin van het gevecht. Snel pakte Abigail haar pokedex erbij en scande het wezen voor haar. ‘ Its immense jaws have enough destructive force that it can chew up an automobile. It lived 100 million years ago.’ Haar mond viel open bij het lezen van de beschrijving van deze pokemon en aan de andere kant van het strijdveld horde ze Grant’s reactie. “Ja, die reactie krijg ik wel vaker.” Grijnsde hij en de Tyrunt schudde fiers met zijn kop. Abigail had een paar momenten nodig om zich te herstellen van deze ontdekking en koos toen de pokemon aan wie ze de eerste beurt beloofd had. Ook zij wierp de pokeball op met een boog en in eenzelfde soort flits verscheen Reese, de Shelgon, op het veld. Tyrunt was een rock/dragon type, dus Reese had hier een voordeel aan, maar ook een nadeel. Ze wist niet welke aanvallen de Tyrunt tot zijn beschikking had, maar Reese had altijd nog een hoge verdediging en zijn Protect. “Bezoekers als eerst.” Grijnsde de gymleader weer en Abigail hoorde aan zijn stem dat hij toch wat ongeduldig begon te worden. oké, misschien had ze wel heel veel tijd genomen om zich klaar te maken voor de eerste zet. Reese slaakte een strijdvaardige brul en lokte er eentje uit bij zijn tegenstander. De Shelgon was er zo te zien ook klaar voor. Nu zij nog!
“Ember!” Ja de kennis dat vuur tegen rock en dragon niet veel zin had, had ze tot haar beschikking, maar ze moest ergens mij beginnen en zomaar een fysieke aanval gebruiken was te riskant. Reese ademde diep in en schoot verscheidene balletjes met vuur op de Tyrunt af. Abigail verwachtte dat deze hem makkelijk zou ontwijken, maar Grant beval zijn pokemon recht op Reese af te gaan, ook al bevonden er zich embers op zijn weg. Met een redelijke snelheid stormde de tyrunt op de shelgon af en brulde terwijl hij zijn volle gewicht op de shelgon gooide. Kleine schroeiplekjes waren echter wel op zijn snuit ontstaan, maar zijn hoge verdediging en typevoordeel leken alles wel op te heffen. Nogmaals viel haar mond open en Reese werd tegen een van de uitstekende rotsen geduwd. Nu was haar kans er wel! Maar Grant had zijn pokemon bevolen een Bite uit te voeren en wild begon de tyrunt te happen naar Reese, hem heftig beet nemende op zijn schild. “Dragon Breath!” Was haar keuze, aangezien een fysieke aanval niet veel zin zou hebben want dan kon Reese nauwelijks kracht zetten. Een groene wolk van drakenadem werd door de shelgon uitgespuwd en zorgde ervoor dat de tyrunt weg moest springen om niet de volle schade te ondergaan. Het was een zet die hem wel schade toe moest doen, want zijn types stonden er niet naar. Reese sprong op van de plek waar hij in een hoekje was gedreven en Abigail nam het voordeel van de stilte, wetende dat Grant nogal snel zijn aanvallen inzette. “Focus Energy en Headbutt!” De shelgon nam een moment van stilte tot zich, de dragon breath nog als bescherming gebruikende en rende toen door de groene wolk heen, op zoek naar de tyrunt. De draak pokemon barstte door de wolk en beukte met zijn hele gewicht in op de tyrunt, die als een tegenaanval gelijk terug begon te happen. “Stop tyrunt, gebruik Bide!” Abigail had niet zo snel door wat deze zet zou veroorzaken, dus keek ze wat vreemd op toen de tyrunt stil bleef staan en de volle Headbutt incasseerde. Reese sprong naar achteren en Abigail ging op haar tenen staan om over de shelgon heen te kijken, maar de tyrunt bleef stokstijf staan, zijn ogen gesloten. “Dragon breath!” Het was de enige aanval die echt veel schade aan deed bij deze pokemon. Nogmaals blies de shelgon een grote wolk van lucht op de tyrunt af, die zachtjes begon te trillen, maar nog steeds niet van zijn plek af kwam. Nieuwsgierig wierp Abigail een blik op Grant, die zeer tevreden naar het gevecht keek. Waarom deed hij niets? De gymleader merkte haar frons op en begon te lachen. “Bide is een aanval die mijn pokemon twee zetten alles laat incasseren, na die twee zetten verricht hij een aanval met dubbele kracht.” Haar ogen werden groot en ze zag de tyrunt zijn ogen openen. Wat had ze gedaan.. Met een harde brul richtte hij zich op zijn poten en stormde op Reese af, die met opengesperde ogen werd benaderd. Met een keiharde beuk werd hij omver geworpen door de sterke Bide-aanval van de fossiel pokemon. De shelgon slaakte een pijnkreet en werd tegen een rots gegooid. "Reese!" Riep Abigail geschrokken uit en toen het stof eindelijk was gaan zakken, zag ze haar shelgon wankelend op zijn poten krabbelen, maar de deuk die de rots had opgelopen was om niet te ontgaan. Wat een aanval.. Maar dit had dan ook wel iets geëist van de tyrunt. “Ember op de grond!” Reese vuurde weer de bekende vuurkogeltjes af, maar richtte ze net voor de poten van de tyrunt, die verbaasd op keek en de rook over zich heen kreeg. Door de dekmantel van de rookbommen zou Abigail veilig een aanval kunnen verrichten. “Bite!” Nog altijd sterk gefocust galoppeerde de shelgon door de rook heen en richtte zich op de staart van de tyrunt, die hij fel beet greep. Een hoge kreet werd geslaakt door de dino en hij begon hevig te zwiepen met zijn staart, in de hoop Reese van zich af te krijgen. “Bide!” Dit keer was Abigail voorbereid. “Dragon breath!” Terwijl Reese de tyrunt nog altijd vast had en deze ook nog eens twee beurten alles moest incasseren, vuurde hij zijn dragon breath af. Een groene wolk vermengde zich met de grijze rookwolk, nog altijd afkomstig van de gloeiende ember op de grond. “Naar achteren en vuur je Ember nogmaals op de grond af!” Snel sprong de shelgon van zijn tegenstander af en vuurde nogmaals verscheidene vuurbolletjes af op de grond, waardoor de stenen om de poten van de tyrunt heen rood op gloeiden. Toen de groene wolk begon te vervagen, opende de tyrunt zijn ogen weer en wilde zijn Bide uitvoeren, toen hij als verstard bleef staan. Paralyzed! De tyrunt had net een stap weten te verzetten, maar door de verlamming kon hij niet verder bewegen. Maar die stap betekende wel dat hij zich op de gloeiende stenen bevond. Een hooggeslaakte kreet ontsnapte nogmaals uit de keel van de tyrunt, die wel een meter de lucht in sprong en terecht kwam op de grond. “Headbutt, Reese!” Riep Abigail uit, maar Grant was nog niet klaar. Net toen Reese zich dicht bij de pokemon bevond, beval hij zijn volgende zet. “Stomp.” Met een goed gemikte trap, wist de tyrunt de shelgon nog van zich af te houden, maar de vermoeidheid eiste zijn tol op en dus werd de tweede trap gemist. Met een wat trillende pas rende Reese op hem af en dit keer was hij degene die zijn tegenstander in een hoekje dreef. Tegen een steen werd de tyrunt gedrukt. “Nogmaals Dragon Breath!” Dit moest toch het einde zijn ..? “Stealth Rock!” Net toen Reese zijn volgende adem weer had uitgeblazen resen allerlei kleine stenen op van de grond en vormden een soort wervelstorm om de twee heen. De groene wolk daalde weer eens neer en Abigail zag tot haar grote geluk dat de tyrunt uitgeput op de grond lag en Reese nog wankel overeind stond.
Grant lachte. “Goed gedaan.” Maar zijn tweede pokemon stond alweer voor hem. Dit keer was het een blauwe pokemon, wat groter dan de tyrunt en een wat.. vriendelijker uiterlijk. Nogmaals pakte Abigail haar pokedex erbij. ‘ This calm Pokémon lived in a cold land where there were no violent predators like Tyrantrum.’ Nog een fossiel pokemon dus? Een Amaura.. wow. Toen Abigail haar blik weer op Reese richtte zag ze nog steeds de kleine stenen rond hem heen vliegen. Wat was dit voor een zet? Weer leek Grant haar gedachten te kunnen lezen. “Je zult het straks wel zien.” Grijnsde hij mysterieus en Abigail’s frons werd dieper. Een onheilspellende aanval leek het haar. Maar goed, het was dus haar beurt. “Ember!” Deze pokemon was deels ijs in plaats van draak, dus een vuuraanval zou wel goed doen, toch? “Icy Wind.” De Amaura bleef op zijn plek staan en blies een koude wind uit, die zelfs Abigail kon voelen. Rillend klemde ze haar armen om elkaar en zag tot haar verbijstering tot de ember’s tot kleine vonkjes werden verminderd en de Amaura bijna niets deden. “Powder snow!” Met een dromerig geluid vuurde de ijspokemon sneeuw af op haar Reese, die als draak soort zeer slecht tegen ijsaanvallen kon en werd ondergesneeuwd door de aanval. “Reese!” Riep ze uit, maar de Shelgon hief zich moeizaam op uit de berg van sneeuw, een oog dichtgeknepen. “Dat was genoeg, Reese.” Murmelde ze en pakte zijn pokeball om hem terug te keren. “Je hebt het heel goed gedaan.” Zuchtte ze en klikte zijn pokeball op haar riem. Volgende pokemon.
“Hannibal!” Met een flits verscheen de Lairon op het strijdveld, ook hij slaakte een luide strijdkreet. Hannibal had ze goed in het oog gehouden in aanloop naar dit gevecht. Zijn types gaven hem een goed voordeel, zeker tegen ijs en rots. “Mist” Een lichte witte mist werd over het strijdveld verplaatst en zorgde voor een lichte verwarring bij Hannibal, die zich plots op sneeuw bevond in plaats van steen. “Iron Defense en dan Take down!” De Lairon versterkte zijn metalen pantser en rende op de Amaura af, die zich in het middelpunt van de mist bevond. Door zijn Ability kreeg hij geen schade die meestal werd aangericht door aanvallen zoals Take Down en Double Edge. Met zijn volle gewicht rende de lairon in op de amaura, die een hoog geluidje slaakte toen ze werd geraakt. Grant deed niets in de tijd die Hannibal nodig had om daar te komen, dus Abigail had gelijk door dat er iets mis was. “Thunder wave.” Nee..! Dit keer zou haar pokemon degene zijn die een verlammend nadeel had. Met een soort gele elektrogolf werd Hannibal geraakt en lichte schokjes spatten van zijn lichaam af. De Lairon slaakte een metaalachtige grom en verzette een pas, om gelijk onder lichte stroom te staan. “Take Down!” In de pokedex had ze gelezen dat amaura een ability kon hebben die ervoor zorgde dat normaal soort aanvallen werden versterkt en vervolgens in een ijstype werden veranderd. Dus Hannibal zou meer schade oplopen dan bij een normaal soort aanval. “Protect!” Maar Hannibal stond nog steeds onder de lichte stroom. Met nogmaals dat vreemde en dromerige geluid viel de amaura aan en duwde Hannibal tegen een van de rotsen die zich in het strijdveld bevond. Nee! “Metal claw nu hij zich nog bij je bevindt!” In het opgestegen stof zag ze nog de blauwe vonkjes die afkomstig waren van haar lairon, maar ook zag ze een lichtgevende klauw en vervolgens een amaura die uit de stofwolk werd geslagen. Als laatste kwam de lairon uit de wolk, zijn blauwe ogen zoekende naar zijn tegenstander. “Rock throw!” Met zijn staart had de amaura een rots uit de grond gewurmd met een grote vaart werd deze naar Hannibal gegooid. Op zijn kop brak de rots in stukken en de pokemon kneep zijn ogen dicht bij de vervelende impact. “Nog een keer.” Beval Grant zijn pokemon die een volgende steen al in de aanslag had. “Iron Head!” Moeizaam kwam de pokemon vooruit, nog hevig onder de invloed van de verlamming, maar brak de steen, die naar hem werd gegooid, in stukken door zijn sterke ijzeren kop. Hij kwam langzamerhand dichterbij. “Nog een Iron head!” Toen de volgende steen werd gegooid, maar dit keer werd Hannibal gehinderd door de verlamming en werd hij op een van zijn minder bepantserde plekken geraakt. Een metaalachtige grom gleed uit zijn keel en woest opende hij zijn ogen.
Een glans verscheen op zijn lichaam, maar Abigail had geen iron defense gebruikt. Handelde Hannibal nu uit zijn eigen wil? Nee. Nou, het was geen aanval. Plots kwam de pokemon op zijn achterpoten te staan en begon hij te groeien. Zijn achterpoten werden groter en stabieler, twee scherpe hoorns begonnen uit zijn kop te groeien en een dikke en krachtige staart groeide uit zijn achtereinde. Toen de glans uitdoofde stond er geen Lairon, maar een Aggron, wiens woeste brul het veld deed schudden. Toen de grote pokemon een pas verzette, bewogen de losse steentjes op het veld en voelde Abigail de trillingen door haar benen echoën. Was Hannibal geëvolueerd in het gymgevecht? Met opengevallen mond keek ze naar de grote pokemon. “Gebruik je Iron tail!” Riep ze uit en zag de grote dikke staart van de aggron opgloeien. Met een aanloop, dit keer gelukkig niet gehinderd door de verlamming, rende hij op de amaura af, die door de grote vaart van de ijzeren staart tegen een van de rotsen werd geslagen. Het dromerige pijngeluid van de pokemon echode in haar oren, maar de fossiel pokemon krabbelde nog overeind. “Aurora beam en powder snow!” Twee ijsaanvallen gecombineerd ..? De amaura krabbelde wat steviger op haar poten en vuurde een regenboogkleurige straal op Hannibal af, die weer eens werd geteisterd door zijn verlamming, en voegde er een wilde sneeuwstorm aan toe. Het werd een kleurrijke sneeuwtornado die met een grote vaart op Hannibal werd afgevuurd. De Aggron werd op het pantser op zijn buik geraakt en werd door de grote impact wat naar achteren geduwd. De massieve pokemon kneep zijn ogen dicht tegen de pijn, maar opende ze al snel weer. De felheid in zijn blauwe blik was niet te ontgaan. “Mud slap!” De agron draaide zich om en met zijn achterpoten schopte hij zand en modder naar achteren, die de amaura tijdelijk van haar zicht zouden moeten beroven, want zand prikte altijd hevig in ogen. “Iron head!” Hannibal had zich weer omgedraaid en rende op de amaura op, zijn kop glansde in het licht afkomstig van lampen boven hu hoofden. “Icy wind om hem af te remmen!” Hannibal was zijn tegenstander bijna genaderd, toen de pokemon een weer die ijzige wind afvuurde op de agron. Hij werd inderdaad afgeremd, maar iets leek de aanval toch wat verzwakt te hebben, want Hannibal kwam nog steeds bij zijn tegenstander. Met een klap ramde hij de amaura met zijn kop en hoorns en Abigail zag de blauwe pokemon vervolgens op de grond liggen. “Maak het af met Metal cl--” Hannibal verstijfde weer, vonkjes spatten van zijn lijf af en hij kneep zijn ogen pijnlijk dicht tegen de verlamming. “Rock throw en powder snow!” Dit keer had Abigail de combinatie door. Een rots werd omhoog gegooid en omgeven door sneeuw. De powder snow zorgde ervoor dat de steen werd vervormd tot een sneeuwbal, maar de sneeuw werd zo hard tegen het harde oppervlak gedrukt dat het een nare sneeuwbal zou zijn om tegen je aan te krijgen. Hannibal was degene die de bal tegen zijn kop kreeg. De sneeuwbol brokkelde in kleine stukjes en de agron duizelde even op zijn twee sterke poten. Hierdoor kreeg Grant toch zijn kans. “Take down!” De amaura rende op Hannibal af en wierp zijn hele lichaam in de strijd. Toch moest Abigail haar kans nu grijpen om het gevecht te beëindigen. “Metal claw!” Toen de amaura haar beuk uitdeelde, wankelde Hannibal op zijn poten, maar werd weer voor even bevrijd uit zijn verlamming. Met een glanzende klauw haalde hij uit naar zijn tegenstander, die verderop op de grond werd gegooid.
Stil bleef Abigail toekijken, naar de amaura die op de grond lag. Zou hij blijven liggen?