We found it

Hij wist niet wat te doen. Hij had staan hijgen, met een onzeker blik in zijn niet ziende ogen. Het maakte hem nerveus. hij was in gevecht geraakt met een andere trainer, die een ekans bij zich had en hem wilde overvallen, dat was eigenlijk het hele verhaal. Hij was verschoten toen hij plots een hand op zijn heup had gevoeld en was omgevallen, waardoor de ballen overal lagen en hij nu op zijn gat zat. De enige die op dat moment uit haar ball was, was Pjafter. De Rockruff had boos blaffend voor de ander gaan staan en Lyan kond e slang van zijn tegenstander horen sissen. De twee hadden al een tijdje staan vechten en het maakte hem bloednerveus om te weten dat hij niks kon doen... Hij was zo zwak... zo verdomd zwak! Toen Pjafter plots luid grommend naar voren sprong en even diep adem haalde om luid kefferend naar de ander toe te lopen legde Lyan in een soort van actie van pijn en ongeloof zijn handen op zijn oren. Het was pijnlijk, niet alleen omdat het scherpe geluid zo werd terug gegooid in de grot, maar ook omdat hij het niet wilde weten. Pjaf! Nee! Stilte viel in de grot, tot er plots ee luid gegrom te horen was en gegil van de ander afkwam. Een bijna fel gegrol in combinatie met woest gehuil had een einde gebracht aan het gesis dat hij had gehoord en stil had de blonde jongen voor zich uit gestaard, zijn handen enkele centimeters van zijn oren verwijderd. Wat was dat? Het geluid van een ball, iemand die zijn Pokémon liet terugkeren, was te horen, waarna snelle voetstappen en een gehaaste ademhaling te horen waren... Wat was dat? Hij slikte even en probeerde zijn mislukte en bange houding op de grond onhandig te herstellen. het was echter een natte, zachte neus die tegen hem aankwam, die hem terug naar de realiteit van de situatie trok. Hij was aan het janken, hij was bang geweest niet waar. Wel meteen sloeg hij zijn armen om het grote beest heen en trillend legde hij zijn hoofd in de lange nekharen van wat waarschijnlijk nu een vriend was... Langzaam drong het tot hem door dat dit niet een vreemde was maar zijn Rockruff... Of beter gezegd zijn... "Lycanroc..." mompelde hij zachtjes waarbij de wolf Pokémon even blij, maar zacht, blafte als teken dat hij gelijk had. Met ogen vol ogeloof had hij de ander aangekeken, niet goed wetende wat nu te doen. Straks namen ze Pjafter ook nog van hem af en dan wat? Wat zou hij dan krijgen? een houndour? Geen haar op zjn hoofd die nog een wilde... Hij snikte even zachtjes en trok de shiny midday wolf tegen zich aan met een luid gesnik... "Verlaat me niet Pjaf... Please..." klonk er zacht snikkend van de breeder af, die duidelijk van slag was over het feit dat hij nu nog een pupper kon verliezen. Erw as geen dag voorbij gegaan dat hij Shinya niet mistte en dat was hij gaan omzetten in liefde voor deze kleine... Maar nu deze ook een grote pupper was geworden was er angst dat dit niet goed was, dat er iets gevaarlijks kon gebeuren. Die stomme mensen die zouden weer komen en die zouden haar afnemen. Hij balde zijn handen tot vuisten en beet even op zijn oderlip, zijn greep op de Lycanroc verstevigde meteen... "Ik laat je niet gaan Pjaf... Ik geef je niet over aan die pestkoppen!" hoe goed ze het ook mochten bedoelen... Deze was van hem, voor altijd... En zij zou niet zo gevaarlijk zijn right? Ze was niet een gigantisch beest zoals de Arcanine en daarbij... Kijk dan hoe lief ze was, ze was een schatje... Zijn schatje, zijn pupper, zijn wolfje... Zijn Pjafter.
Het was dan ook heel wat geweest om al de ballen terug aan zijn rime te krijgen, maar dat ging allemaal wel dankzij de nieuwe Pokémon. Nja, nieuw, hij mocht het eigenlijk niet nieuw gaan noemen want ze was nog steeds... Tja, Pjafter en niet een of ander ding ofzo... Hij zuchtte even en klikte elke ball vast aan zijn riem, voelende of het wel de juiste ball was iedere keer op elke plaats want dat moest uiteraard ook allemaal goed liggen natuurlijk. Hij knikte even toen hij voelde dat de ballen goed hingen. Het was voor hem cruciaal dat dit zo was, want het was nogal een moeilijk iets voor hem... Zo kon hij ook sneller reageren, alhoewel het nog niet heel veel van toepassing was geweest, gelukkig. Zacht zuchtend stond hij terug op en aaide hij de shiny Lycanroc even over haar kop heen. Ze was nog groot genoeg om een blindegeleide hond te zijn. Ze had zo te voelen een schofthoogte onder de meter en verder leek het er ook op dat haar kop ook niet hoger kwam dan een meter. Ze was geen gigant zoals Shinya, die zijn rug was kwam boven de twee meter..... En dus was het onmogelijk om daar een lijntje aan te spannen zonder er zelf ongeschaad vanaf te kunnen komen. Daar was hij ook eens op de harde manier achter gekomen. Maar ja, hij moest er niet zo naar kijken... HIj wist ook niet hoe sterk ze nu was... Vast sterk genoeg om hem naar de grond te trekken en hem over de grond te trekken. HIj zuchtte even en pakte het lijntje stevig vast... Hij had geluk dat het harnes kon vergroot worden en dat had hij onhandig staan doen. Nja, aan de andere kant wist hij ook dat hij gewoon de fur van de ander moest vasthouden. Hij kon leunen tegen haar en hem zo naar ergens brengen waar hij geholpen zou kunnen worden. Maar ze wisten beiden wel dat Lyan dat niet wilde, hij wilde het zelf kunnen, zelfstandig zijn. Hij legde een hand in zijn gezicht en klikte even licht nerveus... PJafter blafte even blij en begon kalm te wandelen... En Lyan volgde haar kalmpjes op... En glimlachte kalmpjes... Zie je wel, ze kon het nog, er was geen reden om te panikeren... Right?

Hij wist niet waarom, maar op een of andere manier kwam hij altijd uit in een grot. Gelukkig, voor deze keer, werd hij niet aangevallen door de bewoners van de grot en kon hij gewoon zichzelf zo snel mogelijk uit de voeten maken om we te komen hier. De witharige was op weg naar Rustboro City, gewoon om eens te kijken daar, maar was daardoor gedwongen om door deze grot heen te gaan. Aan zijn zijde liep de shiny Absol, die haar omgeving strak in de gate hield. Okami was geen fan van grotten, net zo min als haar trainer. Te weinig ruimte om zich te kunnen verstoppen of om een sneaky aanval uit te voeren. Al zouden ze wel gebruik kunnen maken van de schaduw plekken in de grotten. Anyhow, vechten op een open veld was meer hun ding, iets wat niet echt mogelijk was in deze omgeving.
De witharige jongen keek op toen zijn Absol begon te grommen en zich lager bij de grond hielt. Ze had iets geroken en hij besloot om te blijven staan. "Wie is daar?" riep hij op een rustige toon de grot in. Hij hielt een hand achter zijn rug, voor het geval hij snel een andere pokémon erbij moest roepen. Maar voor nu wist hij dat alleen Okami het wel aan zou moeten kunnen.

Toen Pjafter plots stilstond en het muisstil werd kon hij zacht gegrom van ver horen... I response begon de shiny ook te grommen naar het iets... Hij slikte even... Tot hij iets hoorde... En hij even zachtjes zuchtte... Oh great. "Gewoon iemand," zei hij zacht zuchtend terwijl hij even klikte met zijn tong en de wolf Pokémon besloot te blijven gaan... Vooruit dan... Hij was zich niet zo bewust van de gevaren die er zo konden gebeuren hier... En dat maakte hem een vreselijk dom persoon, aangezien hij daarnet zowat juist was aangevallen. Pjafter keek echter scherp naar het duo die wat verderop stond en steeds duidelijker in beeld kwam... Ze was niet sterk.... Maar als het erop aan zou komen zou ze wel vechten voor haar trainer, dat was een feit.

De grot was donker, zeer donker. Toch kon hij aan het kleine beetje licht zien dat er iemand voor hem stond. Echo's goede oog vernauwde zich terwijl hij een stem hoorde. De stem kwam hem bekend voor, al was het van een lange tijd geleden. Er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht toen hij hoorde dat er gegrom terug kwam van de pokémon die bij de vreemdeling stond. "Niemand is gewoon iemand," zei hij op een kalme toon, terwijl hij tegen een muur aan leunde en een knikje gaf aan zijn Absol. De shiny pokémon stapte naar voren toe, zachtjes en dreigend, maar afwachtend op wat voor een reactie ze zou krijgen van de pokémon die voor hem stond.

"Niemand is gewoon iemand," Klonk er terug van de stem en hij zuchtte even. Het drong maar langzaam tot hem door dat hij deze persoon al kende, maar hij wist niet meer goed van waar of van wat. Waarschijnlijk niks goeds, dat was immers zijn voorgevoel. Er klonken wat geluiden, waarvan een gegrom was. DE shiny Lycanroc spitste haar oortjes even en vernauwde haar ogen op beurt ook even waarna ze luid snuivend naar voren stapte. Ze was kleiner dan de andere shiny en aan de ene kant wist ze ook haar plaats wel, maar als het op vechten zou aankomen was het wel duidelijk aan haar groen gloeiende ogen dat ze zou aanvallen. "In sommige vallen wel ja," mompelde de blonde dude even. "Also, laat mijn hond met rust," godverdomme.

Echo haalde zijn schouders op, niet wetend dat het een blinde was die voor hem stond. Okami zetten nog een stap naar voren toe, haar neus opgetrokken en haar tanden bloot, terwijl ze diep gromde naar de shiny pokémon die op haar af kwam gelopen. "Mijn pokémon doet niets, als jij de jouwe niet laat aanvallen," zei hij op een rustige toon. De witharige zetten een stap naar voren toe en liet zijn ogen aan de duisternis wennen, waardoor hij eindelijk kon zien wie er voor hem stond. Zijn goede oog sperde zich open en een kleine geniepige glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij door had wie er tegenover hem stond. Stelen van een blinde was nooit leuk, maar voor nu boeide het hem niet zo veel. Er was hem zo veel overkomen dat hij gewoon iets te doen wilde hebben. "Dus wat dacht je te gaan doen?" vroeg hij kalmpjes.

de ander bleef grommen, how nice. "Mijn pokémon doet niets, als jij de jouwe niet laat aanvallen," Waarom zou hij dat doen? Hij zuchtte even zachtjes en schudde zijn hoofd. HIj kon zelf niet weten dat men bijna geen hand voor ogen kon zien hier, so yeah. "Alsof ik daar voordeel uit kan halen," klonk er vrij nuchter van de kerel af terwijl hij zijn nutteloze ogen even rond liet dwalen. Het was ongelofelijk als je erbij nadacht... Hoe sommigen dachten that is. "Dus wat dacht je te gaan doen?" Klonk er en hij zuchtte nogmaals. "Weg gaan," simpel als dat.

"I don't know," zei Echo rustig, terwijl hij zijn goede oog over de jongen heen liet glijden. "Het maakt mij weinig uit of je er voordeel uit kan halen of niet. Ik kan nu gewoon mijn Absol opdracht geven en je in tweeën laten scheuren," zei hij kalmpjes, terwijl hij geeuwde en zachtjes snoof. Dit gesprek was saai, hij voelde in zijn achterhoofd de aanwezigheid van hém drukken en wist dat als hij nu zou opgeven diegene de jongen sowieso zou neersteken en er met al zijn pokéballs vandoor zou gaan. Goed, hij wilde ook wel kijken of hij een pokémon kon jatten, vooral de Shiny pokémon die momenteel voor zijn eigen shiny stond, maar het liefst zonder al te veel bloedvergieten. Over de shiny gesproken, dit was een pokémon die hij niet kon, maar waar hij wel iets over gehoord had. Het lab was al een tijdje opzoek naar de nieuwe Alola pokémon die randomly opdoken in Kalos en dit moest daar zeker een van zijn. Lycanroc, toch?

"I don't know," Hmpf... Hij mocht deze kerel echt niet, voor geen meter en als dit gesprek zo bleef gaan... Dan zou echt pissig worden om heel eerlijk te zijn... "Het maakt mij weinig uit of je er voordeel uit kan halen of niet. Ik kan nu gewoon mijn Absol opdracht geven en je in tweeën laten scheuren," Ugh... Hij vernauwde even kalmpjes zijn ogen. Hij voelde zich zo koud, maar om eerlijk te zijn was hij al redelijk koud vanbinnen. "Doe dan," zei hij plots op een serieuze toon. "Hey, ik heb nog iets interessants te melden, ik heb 6 shiny's op zak," hij stond er maar, zonder echt een expressie op zijn gezicht te halen. Hij was over het algemeen nogal een droogkloot, maar nu was hij er een beetje klaar mee. Hij was al een beetje depri en in ieder geval hielp dit niet.

De jongen zat hem gewoon uit te dagen. Over het algemeen zou hij het niet zo erg vinden, maar nu hij zo in de knoop zat met zichzelf had hij het toch liever niet. Tenzij het zijn wens was om neergestoken te worden door een maniak, want dan zou hij zichzelf zeker niet tegenhouden. Echo snoof eventjes, maar zijn goede oog fonkelde toen hij hoorde dat hij nog zes shiny's op zak had. "En waarom zou ik een blinde geloven?" vroeg Echo, het eventjes op safe spelen. Immers wist hij nooit zeker of een blinde de waarheid zou spreken, hoe zou een blinde überhaupt weten dat hij shiny's had?

De ander snoof even en hij keek strak voor zich uit. Zijn houding kon niet neergeslagen worden door een of andere blik of wat dan ook, dat was een van de weinige voordelen van blind zijn. Hij slikte even en dacht kalm na... oh well... "En waarom zou ik een blinde geloven?" Hmpf... Hij haalde zijn schouders op en haalde de Pokéballs boven. "Daar kan je maar op een manier achterkomen he," klonk er droogjes van hem. "Me neersteken of wat dan ook en weglopen met die dingen. Ik kan niet zien wie je bent mocht ik het overleven, zou het niet de perfecte misdrijf zijn?" het klonk uitdagend maar ergens ook gewoon niet carend... hey... als hij dood ging waren zijn Pokémon tenminste in goede handen...

Echo schudde zijn hoofd. Dit was veel te makkelijk, dit wilde hij niet doen. Maar aan de andere kant, het wás makkelijk, hij kon het gewoon doen. Pakken en wegwezen, misschien doorverkopen op de black market en het geld in eigen zak steken. Wie zou 'm tegen houden? De blinde wist niet hoe hij eruit zag, dus hij zou nooit een verklaring kunnen afleveren als de politie erbij zou worden gehaald. Toch zat 't 'm niet echt lekker, het is en bleef een blinde immers. "De perfecte misdrijf misschien wel, maar ondanks dat ik misschien een Team Rocket agent ben, betekend 't niet dat ik cheap ben. Dus ik daag je uit voor een gevecht over de pokémon," zei hij met een rustige toon en een kleine smirk op zijn gezicht. Het was niet alsof de jongen door kon hebben dat hij ooit een Dark Ball in de richting van zijn pokémon gooide.

Het was alleen maar door zijn depressieve gedachtes dat hij zo bezig was. Voor hem was het allemaal normaal. Een steek en het was voorbij. Je zou hem een plezier doen... Hem een leven van vernedering verhelpen... En hij zou echt zo dankbaar zijn. Hij wilde dit leven niet lanter leven. De woorden van de ander zouden hem er misschien toe drijven, om gekke dingen te doen. Hij was geen kind die je kon gaan manipuleren... Hij was gewoon Lyan. Een blind iemand die niet wist wat hij met zijn leven aanmoest... "De perfecte misdrijf misschien wel, maar ondanks dat ik misschien een Team Rocket agent ben, betekend 't niet dat ik cheap ben. Dus ik daag je uit voor een gevecht over de pokémon," Ugh... "Ik heb geen sterke Pokémon, dat bespaar ik hun wel," mompelde hij even. "Kom op, je zou me een plezier doen als je me zou vermoorden," zei hij even zacht terwijl hij zachtjes lachte. Arceus... Even keek Pjafter scherp naar haar trainer, om vervolgens laag te gaan piepen... "Houd je bek hond..." hij was nijdig... Verdomme. Hij opende zijn armen wat en ging gewoon zo staan, een openere houding waarbij hij helemaal weerloos was... NJa, dat was hij zowiezo al. "Kom op, Team Rocket was toch zo slecht?"

What was wrong with this kid? He was basically begging him for stabbing him, for killing him. Echo schudde zijn hoofd. Hij mocht er niet aan toegeven, als hij dit nu zou doen, als hij er nu aan zou toegeven, dan was er geen weg meer terug. Voor nu kon hij hem nog onder controle houden, zolang hij z'n emoties maar niet te hoog liet oplopen, maar zodra hij een misdrijf zou begaan, dan zou het fout aflopen. "It is what you want," klonk er opeens in zijn achterhoofd en de ogen van Echo schoten open. "Hou je kop," gromde hij zachtjes in zichzelf, hopend dat de blinde niet daadwerkelijk met een verscherpt gehoor stond mee te luisteren. "Niet iedereen in Team Rocket is zo slecht," bromde hij daarna in de richting van het jochie voor 'm. "Just stab him, one little stab, grap a pokéball and run. You don't have to kill him, unless that's what you want to do." Woest schudde Echo zijn hoofd. "Hou je er buiten!" gromde hij naar de stem.

"Hou je kop," Klonk er. Wel meteen gromde Pjafter vijandig terug bij zijn toon. Hij had gegromd, dus zij gromde meteen terug naar de kerel. Het was enkel iets natuurlijks... LYan kantelde enkel zij hoofd en zuchtte even zachtjes, juist ja... "Niet iedereen in Team Rocket is zo slecht," Hm? Niet iedereen? "Ah ja, dat zie ik echt zo dat je een engeltje bent," sprak hij sarcastisch, duidelijk de ondertoon legde op het woord dat 'zie'. "Hou je er buiten!" Hm... "Wauw... Ben je nu tegen jezelf bezig? Als je me wilt steken of doden hoef je het alleen te doen. Kom aan, denk je dat ik echt blij ben met het blind zijn?" klonk er zacht lachend. "Ik ben hier niet mee geboren, ik ben pas een jaar blind... Dus wat maakt het uit of ik dood ben of niet? Ik had dood moeten zijn, dus wil je er even korte metten mee maken?" hm... "Please?" Oh.. Bryan zou hem haten, maar de gedachte van vrijheid, van geen... Pijn meer te hebben... Het liet hem... Oh... Tranen... Van geluk? Vast wel... Of angst... Kon ook altijd. Hij was toch een gevoelig kind, kon je weinig aan doen, helaas.