We found it

Dit was net zoals toen in Hoenn, met Fae, de eerste keer dat hij zo'n aanval had gekregen. Maar nee, dit was erger, veel erger. Hij werd nu gewoon uitgedaagd om iets te doen wat hij niet wilde. Hij was misschien een Team Rocket lid en lid van de science club, om 't zo maar te zeggen, dat betekende niet dat hij erop stond dat hij iemand zomaar kon neersteken. "Yes, you can." De stem werd strenger, dwingender. Hij voelde pijn in zijn achterhoofd, een zacht geneurie. Achter de jongen, in de verte, zag hij de schim van een klein meisje staan. Ze neuriede een liedje, terwijl ze hem met twee melkglas witte ogen aankeek. "Yes, you can. Pick up the knife and stab him." Dit keer was de stem van haar, buiten zijn hoofd. Zijn goede oog keek naar het meisje, terwijl hij probeerde zijn hoofd erbij te houden. Dit was niet echt. Dit was het trauma dat met hem speelde. Muk, waarom moest dit hier gebeuren. "Waarom?" gromde Echo naar de blinde die voor hem stond. "Waarom ben je 't leven zo moe? Je bent blind. Ik ben half blind, ik heb embers van een Charizard in m'n oog gekregen en psychoses gekregen door het trauma. Stel je niet zo aan, vent!" Zijn rode oog leek feller te zijn geworden, terwijl zijn handen trilde. Hij had het mes bij zich, verstopt in zijn hoodie. Hij kon 'm zo trekken, de jongen tackelen en 't mes in zijn schouder zetten. Wat zou het hem uitmaken?

Hij werd hier gek van. Handicap, gehandicapt. Dat was wat hij was. Wat kon hij nog doen? Hij kon een mooi porseleinen beeldje zijn voor iemand, zoals Bryan.. Die kinderen zou krijgen en een goed leven zou leiden samen met zijn vriendin ofzo... En hij? HIj zou de rest van zijn leven met hulp moeten leven. "Waarom?" Hm? Waarom? Waarom wilde hij dood? Omdat hij nog doof kon worden misschien? Al zijn zintuigen konden ieder moment afgesloten worden en dat allemaal dankzij een ongeval. Voor hij het wist zou hij afgesloten zijn van alles en dan? Dan was er enkel nog zijn eigen gedachtes om erbij te houden. "Waarom ben je 't leven zo moe? Je bent blind. Ik ben half blind, ik heb embers van een Charizard in m'n oog gekregen en psychoses gekregen door het trauma. Stel je niet zo aan, vent!" Heh... "Is dat alles?" klonk er haast spottend... "Wees blij dat je gezond bent man dat zijn we namelijk niet allemaal," klonk er. "En dan geef je de hoop op... Een oog verliezen is niks. Maar je hele besturing erachter wel. Dan is het enkel een kwestie van tijd voor die bom afgaat," zei hij rustig. "Pfff... Je was vast toch al gek voor je trauma," Hij had geen schande, nog geduld hiervoor. Hij sprak wat hij wilde. Ja man, deed vast heel veel pijn. Verdubbel dat maar en in het kwadraat plus de laatste beelden die je zag was je fikkende familie... Yeah, wat een feest. Hij wist echt niet wat pijn was hoor, Arceus. "En je hebt dit vast al eerder gedaan dus wat is het probleem? Je bent toch zo'n Team Rocket monster waar iedereen vast bang voor is. Het is niet dat ik het weet, kan je niet zien weet je wel... Dus een beschrijving kan ik niet in feiten gaan zien, helaas." en hij haalde enkel simpel zijn schouders op...

"Do what you can do best," de ogen van het grietje, ze staken in zijn hoofd. Vervloekt, hij wist dat ze gelijk had. Dit was wát hij wilde, maar niet wat hij kon doen. Niet nu. De woorden van de blinde gingen volledig over hem heen, het maakte hem ook eigenlijk niet uit waarom hij zo levensmoe was. Hij had beter gewoon een klif kunnen springen of de zee in kunnen wandelen, in plaats van hem gek maken met dit hele gebeuren. "Hou je kop!" schreeuwde hij opeens. Okami dook in elkaar, zo had ze haar trainer nog nooit gezien. Echo's grijze oog was bijna zwart, terwijl zijn rode oog gloeide als kolen. In een snelle, simpele beweging greep hij mes uit zijn hoodie en sprong tegen de blinde jongen aan als een roofdier op zijn prooi. Met een soepele beweging gleed het mes door het zachte vlees van de jongen heen. Echo wist niet eens waar hij de jongen stak, op het moment wist hij helemaal niets. "Good boy," hoorde hij het meisje giechelen. De jongen keek op, terwijl het langzaam tot hem doordrong wat hij aan het doen was. Hij trok het mes los, gromde zachtjes en gaf de blinde jongen een klap tegen zijn hoofd, in de hoop 'm K.O. te slaan. Daarna ging hij van hem af en spurten de grot door. Muk, muk, muk. This shouldn't have happend.

"Hou je kop!" Ah... Zo kreeg je dus een gek. Hij hield even zijn adem in en zuchtte zachtjes.. Oh well... Hij zou toch nooit zien aankomen mocht de ander het in zijn kop halen hem echt aan te va-... Weet je wat het ergste was aan blind zijn? Je wist nooit wanneer iets gebeurde of wanneer iets je zou raken. Zoals het zien aankomen van.. In dit geval een mes. Je zou je kunnen voorbereiden, je kunnen voorbereiden op de pijn, die als golven door je heen zouden gaan, die je zou voelen. Maar hij niet. Hij zag niks aankomen en dus ook niet het mes. Deze zakte weg in het vlees van zijn magere buik, net onder de ribben. Hij hapte even naaar adem en voelde hoe het mes er terug uitging. Hij haalde gehaast naar adem, wat enorm veel pijn deed. Agh... het brande. Het brandde. Grommend en geschokt begon Pjafter luid blaffend achter Echo te lopen, hem nog proberende te bijten... Maar het was tervergeefs. Ze wilde immers ook niet haar trainer achterlaten. Bezorgd sprintte ze meteen terug naar de breeder waar ze ongeduldig begon rond te lipen en te piepen en toen begon te blaffen en huilen, zoekende naar hulp. Lyan aan de andere kant was helemaal niet knock out geslaan door die laatste mep, het had hem alleen duizelig gemaakt en het bezorgde hem nog meer pijn dan dat hij al had. Ah... Als niemand hem vond... Eindelijk... Spijtig dat het zo pijnlijk had moeten zijn tho...

Grommend keek Pjafter op bij het horen van voetstappen. Ze was bang en ze wilde niet dat er iets zou gebeuren met haar trainer. Ondertussen had Lyan het benauwde gevoel niet weten te onderdrukken, het was de pijn die hem in zijn grip hield... Hij slikte even moeilijk... Hij wilde wat ophoesten, maar zijn longen blokkeerden. Kortademig was hij, niet goed. Hij probeerde echter wel kalm te blijven... Maar goed. Hij hoorde wat, maar het klonk vaag... Agh... HIj hijgde snel terwijl hij zijn ogen toekneep en trillend zijn handen probeerde te verplaatsen naar de wond. Waarom had hij niet op een fataal deel gestoken? Dit was verdomd pijnlijk... Agh... Praten zou hem helaas dus niet lukken. Pjafter daarin tegen blafte boos naar de nieuwe persoon terwijl ze trillend voor haar trainer ging staan, haar staart tussen haar benen gedrukt.

De blauwe pupper keek even fel naar de nieuwe persoon. Ze had zojuist gefaald haar geliefde trainer te beschermen en dat deed het hartje en de loyale ziel van de arme Lycanroc pijn en dat was duidelijk. Hoe dan ook stapte ze na een tijdje naar achter en liep ze zacht piepend naar Lyan toe, haar staart tussen haar benen gedrukt. Lyan begon steeds minder grip te krijgen op wat er rond zich heen gebeurde. Het feit dat ademen steeds moeilijker werd en bloed ook aan een goede hoeveelheid zijn lichaam verliet hielp ook echt niet hem bij bewustzijn te houden. Het deed zoveel pijn... Maar hij zakte al weg en de adrenaline die er ook bij kwam kijken was nu wel ergens... iets.. Maar natuurlijk te laat... Zoals zoveel dingen.

Het deed pijn ja, maar goed... Hij hapte meteen naar adem en begon half te hyperventilleren in de positie waar hij nu in lag. Het was niet zo heel slim dit te doen, maar veel konden ze anders ook niet doen. MOcht hij nu kunnen zien zouden vlekken voor zijn ogen trekken, zou hij niet weten wat voor beelden er voor zijn ogen speelden, maar hij was blind en dat hele scenario speelde zich dan ook niet af nu... Dus het duurde niet lang voordat de pijn en het beperkte aantal zuurstof zijn lichaam knock out sloegen en hij er wat slapjes bijhing met een moeilijke ademhaling. Pjafter piepte even, maar volgde wel zijn trainer en zo dus ook de ander...

-Mag evt direct naar het ziekenhuis (nieuw topic) overgaan zoals gepland is~ c: