TR BBQ [Open]

_{Het was een heerlijk zomerse dag en wat was er dan niet fijner dan te genieten van de zon en even wat rust te nemen en je maag te vullen met exotisch vlees? Vele leden hadden vrolijk vlees meegenomen in verschillende vormen en maten en soms zelfs een compleet eigen gerecht én… hij had aan de vegetariërs gedacht onder hen, voor de verandering, en hun een aparte ruimte gegund voor hun eigen ‘BBQ’. Middenin het terras die ze op hadden gesteld was hij bezig een heerlijke gans te bereiden met gekookte appels wat de gans net wat meer smaak zou geven door de zoete smaak. Dat was zeker iets wat de kannibaal niet zou willen missen, en hij grinnikte in zichzelf na het wegleggen van zijn Holo Caster. De BBQ was ook nog net van start gegaan en het zou nog verder volstromen met leden en er was dus nog flink wat vlees. Speciaal voor het gelegenheid had hij in ieder geval de Agents onder hem zijn branche, vrij laten zijn van Quests die niet urgent waren.. natuurlijk liet hij de urgente wel echt doorgaan. Eenmaal de gans bereidt, legde hij het bord neer op een gigantische tafel die vol zat met heerlijke delicatessen. ”Zo, kijk nou, dat ruikt echt heerlijk,” In zijn ooghoek merkte hij al de hongerige blikken van… Wacht, dat waren de jngens die hem ontvoerd hadden bij kerst en hadden verkleed! Ze keken hem zeer onzeker aan, ze waren hun ‘straf’ nog niet vergeten en dat was maar goed ook maar voor deze BBQ waren ze simpele collega’s. ”Een gevulde lid is beter dan een hongerig lid, willen julie een hapje?”}

Nice, hij was niet eens een week terug in Kalos of de groenharige had al een barbecue gescoord. Of nou ja, hij was er daarheen onderweg. Het kwam op hetzelfde neer. Gelukkig was hij al in Lumiose city, dus hij kon er gewoon heenlopen. Hij kreeg nog een laatste berichtje van Ciro, ookwel bekend als 'kip', waarop inderdaad een bevestiging was dat er drank was. Mooi, en beter maar ook als het goede drank was, anders ging Eric meteen nieuwe halen. Daar was hij heel simpel mee hoor. Hij gokte wel dat het ergens was bij de base, dus dit was dan ook waar hij heenging. Het was vast niet moeilijk om een barbecue te spotten, of dat hoopte de jongeman in welk geval. Ergens was al de overduidelijke geur te ruiken van het vlezige evenement, dus hij was in de buurt. Mooi, waarschijnlijk was de gans die Ciro had beloofd al bijna klaar, of zelfs nog, gewoon helemaal klaar. Na nog een klein minuutje of drie te hebben gelopen had hij het al gevonden. Ciro samen met nog een paar Grunts, welke moeilijk leken te kijken door.. een reden die hij niet zou weten. Een licht geamuseerde blik speelde over Eric's gezicht. "Je bent toch geen Grunts aan het pesten, Ciro?" oh hell yes. zijn blik gleed naar een tafel waar allerlei soorten eten opstond. Inclusief de welbeloofde gans. Nu hopen dat die ook zo heerlijk was als het eruit zag.

_{De stem van de oude vertrouwde kannibaal trok direct zijn aandacht en geamuseerd keek hij van hem terug naar de Grunts. Hij zat ze helemaal niet te pesten, dat zou hij niet doen als Elite; hij liet ze enkel herinneren aan een ‘behandelingswijze’ die je ontving als je niet respectvol was tegenover je meerdere. ”Ik bied ze juist gans aan, ik zie het probleem niet… Nathan,” Ja, hij noemde hem bij zijn naam of één van zijn tig persoonlijkheden, hij begon eigenlijk langzaam meer op een Dodrio te lijken, ”Vreet niet alles gelijk op, trouwens, de rest moet nog opdagen!” Na zijn rug naar de Grunts toegekeerd te hebben, leek het groepje langzaam naar de tafel te begeven maar wachtte nadat Nathan zijn deel gegrepen had, voordat ze hun eigen deel haalde. Zelf nam hij er ook een stuk van en genoot van volle teugen ervan en man, de appel erbij was heerlijk! ”En jij dacht dat ik alles enkel kon aanbranden?”}

Hij had een berichtje ontvangen. Team Rocket organiseerde een barbecue. Hij had echt geen zin gehad om er naartoe te gaan. Nu begon hij wel te twijfelen. Er zouden zeker personen van hoge rang aanwezig zijn. Als hij zich kon laten opmerken... Hij zou zeker geen promotie krijgen omdat hij daarnaar toe gegaan is, maar het was misschien al een begin. Daarbij, misschien zaten er ook deftige kerels in Team Rocket en niet enkel halve garen. Het was ook een uitgelezen moment om zijn oversten wat te leren kennen. Nu was hij een onbetekenende grunt voor hen, maar misschien kon hij wel een fijne knul zijn in hun ogen, die boven veel andere grunts uitstak. Het was wel de moeite waard. Hij trok wat deftigere kleren aan en vertrok dan maar. Als hij het correct had dat het in de Base werd georganiseerd, zou hij er wel snel zijn. Hij zou in ieder geval wat aan de late kant zijn. Hij is tenminste gekomen en met wat geluk maakte hij nog een goede indruk erbij.

Hij had al zijn pokéballs meegenomen. Hij was eerst van plan geweest om enkel Nero mee te brengen, maar je wist maar nooit. Het kan nooit kwaad om al je pokémon bij te hebben, toch? Wanneer hij in de buurt kwam kon hij al overduidelijk ruiken dat hij op de juiste plek was. Wat onwennig keek hij rond. Hij vond niemand die hij herkende. Buiten Julian kende hij hier ook niemand echt. De meeste had hij wel eens zien rondlopen in de stad of op de Base, maar nog nooit een woord tegen gezegd. Julian vond hij niet, dus ging hij maar het eten zoeken. Het voelde weer een beetje thuiskomen. Alle mensen om zich heen, die hem bekend voorkwamen maar die hem niet echt kenden. In het weeshuis was het ook zo geweest. Het verschil was dat hij geducht was vroeger, maar nu een nietsbetekenende grunt was in hun ogen. Hij was hier eerder een kneusje dan iemand waarnaar ze opkeken op iemand die ze vreesden. Hij haalde dan maar zijn deel en ging alleen aan een tafel zitten. Niet dat het hem veel kon schelen, hij had dit liever dan dat iedereen rond hem zou komen hangen. Normaal had hij ook Nero nog om hem gezelschap te houden. Maar hij wist niet of het nu wel gepast was om een pokémon boven te halen.

Zodra de kleine pyromaan zijn oude vriend herkende, deelde hun bijna dezelfde grijns. Er werd gesproken door hem dat hij ze enkel maar gans aanbood. "Ofcourse. And the rest, hm?" zijn diepe accent klonk weer even goed door, ondertussen een stuk van de gans op een bord krijgen samen met wat bijgerechtjes. Voornamelijk wat er naast het gevolgelte lag, een paar verassend lekker gekookte appels. "Can't promise anything, ze moeten maar opschieten als ze willen." hij lachte eventjes. Het was lang geleden dat ze nou echt met elkaar hadden gepraat, maar ze konden zo doorgaan alsof het nog de dag van gisteren was. Ongelooflijk. "Ja eigenlijk wel. In al die tijd dat Nathan en ik je kennen.. wanneer heb jij niet iets aangebrand waar wij bij waren?" Vrijwel ehm.. nooit. Bijna altijd was er wel of iets in de fik, of iets zo aangebrand tot een hoopje as.. of andere calamiteiten waarvan het nog wel eventjes zou gaan duren voordat hij klaar was met deze opnoemende. Soms keek hij even als er een grunt of wie dan ook zich erbij kwam voegen, net zoals nu. Dit deed hem nou echt denken hoeveel mensen de 'gang' hadden gejoind en hoeveel mensen hij dus niet kende. Zonde, vroeger kon de groenharige er.. ook niet zoveel, maar wel meer dan een handvol. zoals nu eigenlijk. Het zou hem niks verbazen immers als heel veel mensen gewoon weg waren gegaan of iets dergelijks.

_{Wat bedoelde de kannibaal nou weer? Oh, dacht hij nou serieus dat hij ze enkel Gans zou aanbieden, slechte woordkeuze was dat geweest en hij keek de Grunts weer in zijn oghoeken aan. ”De hele tafel behoort tot je keuze,” Al had hij het vermoeden dat daar geen misvatting over was geweest, waarna zijn aandacht terug gleed naar de groenharige figuur die ongeduldig was om van de gans en de appels te genieten. Niet dat hij hem ongelijk gaf, zelf zou hij ook aan de aanval gaan of… Hij had eigenlijk een idee maar voordat hij zijn mond erover kon opentrekken had de kannibaal nog het één en ander te zeggen. Met Eric voor zijn neus, kreeg hij het overduidelijke weer aan te horen; het klopte dat hij zelden iets niet had afgebrand met Nathan erbij. Dat hoefde niet te betekenen dat hij kon leren voorzichtiger te zin met gerechten. Naar zijn weten had hij nooit eerder voor hem moeten koken, nooit. ”Das andere koek, met koken ben ik precies en je weet dat ik vroeger mezelf uit had moeten laten gaan, anders implodeer ik. Op zekere hoogte,” Na zijn woorden zag hij dat nog lang niet iedereen had gedurfd een hap te nemen van de gerechten. Veel Grunts zaten eenzaam ergens op een bankje in de zon of schaduw, spraken met een enkele collega of keken argwanend de Elite zijn kant op. Zou dít anders helpen…? ”Kannibaal, let eens even op!” Met een zwaai haalde hij zijn eigen scala aan Pokémon erbij, waarna hij Maxtricht opdroeg een Flamethrower krachtig de lucht in te schieten om de nodige aandacht te doorbreken, Ter verduidelijking, het eten op de tafel is voor iedereen en je bent vrij te zitten waar je wilt; de meeste van ons bijten eerder in het eten dan in een ander, “ Enkele grinnikte maar langzaam verzamelde men zich rondom de tafel, waarna hij zelf de kannibaal voldaan naar de groenharige keek. Zo doe je dat.}

Licht rolde de groenharige met zijn ogen op de woorden van de jonge pyromaan. Ondertussen was hij wel van de gans aan het genieten, eerlijk was eerlijk. Het was inderdaad lekker. Verbazend lekker, zelfs. Er werd verteld over hoe het alles anders was ij dat opzicht, waarbij Eric licht grinnikte, het stukje gans dat nog in zijn mond was doorslikkend. "If you say so. Maar ja, dat kan ik me wel herinneren hoe.. erg dat was." hij moest ineens opletten wat Ciro ging doen. Hm, hij was wel benieuwd hoor. Veels grunts zaten afgezonderd zonder wat te eten, het zou hem niet verbazen dan dat de ander hun er wat meer zou willen bij betrekken. Ja hoor. Dat was zeker het geval. De ander had diens Pokémon bij het feestje laten gaan, waardoor de grunts wat meer erbij kwamen zitten. Gezellig, was het niet zo stil. "Not bad, getting everyone involved" hij nam een hap van het bijgerecht, de appel. "En trouwens, je kan goed koken." het was verassend goed ook trouwens, als hij eerlijk mocht toegeven.

Nog even trok hij aan zijn gilletje om het recht te zetten. Symmetrie had wel wat. Vervolgens klom hij op de wasmachine om ook nog even te controleren of zijn zwarte broek ook ongekreukt was gebleven. Het was namelijk maar een klein spiegeltje dat hij daar had hangen in zijn washo.. uh kantoortje. Maarja, kreuken bij de knieën dus. Niet zo gek, nadat hij op de wasmachine was geklommen. Maar die wasmachine was niet helemaal iets slechts geweest, die had er immers voor gezorgd dat hij een net wit hemdje aan kon doen vandaag.

Na één hopje stond hij weer op de vloer, en raapte een van zijn favoriete voorwerpen van de grond. Een Boombox. Ook had hij een zakje met zijn geweldige cassettes erin. Met de meest geweldige muziek ooit! Maar daar komen we later op terug. Want nu zo ongeveer begaf hij zich in de buurt van de barbecue. Zijn Retro Boombox op zijn schouder geplaatst. Wat.. een zielige boel. Bah. Toen rezen zijn wenkbrauwen omhoog. Uhm.. Het was vuur. Alle alarmbellen in zijn hoofd gingen af. Daar zou iemand aan gewond raken. "Hey!" Riep hij boos. Je bent geprogrammeerd om je collega's te beschermen, of je bent het niet, ey. Maar toen zag hij dat iedereen juist de richting van het vuur op liep. Wat? Wie of wat was dan de bron van het vuur geweest? En waarom was het iets goeds? Hij had waarschijnlijk wat te ver weg gestaan om te horen wat er allemaal gezegd was geworden.

Hij koos er dan maar eens voor om dichter bij te komen. De leden die de tafel verlieten, verlieten het met eten op hun borden. Oh vet! Was het zo'n tafel waar zo'n kekke kok van die trucjes uithaalde tijdens het koken. Kwam daar het vuur vandaan? Met zo'n spatel in de ene hand, en een met in de ander. En dan van alles klaarmaken op zo'n hete plaat. Maar hij was meer dan diep teleurgesteld toen hij zag dat het een normale tafel was met eten erop. Ernaast stond ook een doodgewone barbecue. Oh hey. Elite Raedmund. Zijn richting wilde Terry ook op. Maar goed, het was tijd voor muziek dus.. "Yo! Peters en Marietjes!" zijn versie van dames en heren. En vervolgens zette hij de Boombox aan, en stak hij er een cassette in. "Tijd voor lekkere muziek!" -play- Hij was hier zelf echt veel te enthousiast voor. Hij wilde graag zijn muzieksmaak delen, en misschien zelfs anderen ontmoeten die van zijn muziek hielden.

<sub>Nog voordat hij de aanwezige bijeen had geroepen had Eric(?) nog de nodige commentaar op zijn oude verbrandkunsten maar dat lag in het verleden. Althans het aanbranden van gerechten en eigenlijk mocht hij als Elite iets minder explosief tekeer gaan tenzij het direct van zijn meerdere, Giovanni kwam. Het scheelde dat hij in de Lumiose Badlands nog de nodige vrijheid had met zijn Pokémon los te gaan en amper ontdekt te worden door de zandstormen die er overheen raasde. ”Mensen veranderen hun gewoonten, hmm?” zei hij op een suggererende toon nog ter reactie, voordat hij een poging had gemaakt de groep bijeen te roepen. Het was hoognodig de tijd geweest ze allemaal eens duidelijk te maken waar deze gelegenheid nou echt omdraaide. Connecties maken en versterken. Hoe ging zoiets nou niet zonder de nodige lekkernijen, Pokémon en de vlammen? Niet iedereen zou met het laatste instemmen maar het had in ieder geval de aandacht op hem laten vestigen.

Na zijn woorden leek men meer gretig happen te nemen van het gerecht en hoewel sommige gesprekken begonnen op basis van hoe goed het eten was met een enkeling een opmerking over de Pokémon en de Elite Agent, was hij al ruim tevreden. Het had iets aangewakkerd en dat was wat hij had willen bereiken. Tevreden met zijn armen over elkaar heen keek hij van het tafereel naar de inmiddels vretende en duidelijk van het eten genietende Eric erbij staan. De complimenten nam hij met een glimlach aan, die eens oprecht was, waarna hij zelf ook maar een stuk nam, kort blik werkend op zijn eigen Pokémon. Ze waren naar een paar figuren gelopen, inclusief Maxtricht die geïnteresseerd aan een zwartharige jongen met gifgroene ogen snuffelde. Eenmaal met de staart kwispelend wist hij al gauw dat de shiny Houndoom daadwerkelijk iets had opgespoord bij hem en een tel later keek de Pokémon hem met een schuine kop nieuwsgierig aan. Ciro’s ogen stonden al tegen die tijd weer gerust op Nathan die nog steeds van de appel aan het genieten was. ”Soms heeft het net de juiste ‘spark’ nodig om er leven in te blazen en wacht maar tot je de gevulde kalkoen proeft. Mijn meesterwerk!” begon hij, waarna hij een typische trots en verwaande kok-gebaar met zijn hand bij zijn mond maakte,, ”Het is… legendarisch,” Na zijn woorden weerklonk ineens een stem van een van hun levende experimenten die hij nog niet echt ontmoet had. Of in ieder geval, buiten zijn dossier, papier en de mensen die verantwoordelijk voor zijn training waren. Interessant dat hij ook was komen opdagen en na oogcontact gemaakt te hebben volgde een vreemde begroeting. Peters en Marietjes?

Met een lichte frons staarde hij de jongeman aan, totdat hij keihard muziek begon op te zetten die hij direct herkende. Oh boy… Sommige begonnen erop te swingen terwijl anderen verward elkaar aankeken en terug naar de jongen. Hij durfde wel en ach, het zorgde voor meer sfeer, al hoorde je het vlees nu minder braden dan daarvoor, dat was het jammere. ”Ik denk dat ook wel een nodige extra ‘spark’ was,” zei hij zowel tegen Erik als tegen Terry, als hij al hem had kunnen horen boven het muziek uit. In ieder geval zag hij dat Assault die niet ver van zijn zij was afgeweken, haar kopje op-en neer begon te bewegen op de maat van de muziek. Een ander lid bracht vervolgens zijn Braizen tevoorschijn en spoedig stonden de twee te headbangen en vrolijk te genieten van de muziek. ”Geen slechte toevoeging,” zei hij geamuseerd door het tafereel tegen Terry, waarna hij zelf er wat lekkers besloot uit te halen. Als kok mocht hij er toch ook zelf van genieten, niet dan?</sub>

Hij was erg aan het genieten van het eten. Als hij kon zou hij zelfs de complimenten doen aan de chef. Hij wist niet zeker wie dat precies was, maar hij had een vermoeden dat het die roodharige jongen was. Ongeveer zijn leeftijd waarschijnlijk. De manier waarop hij met anderen omging en zij met hem… Zou het kunnen dat hij… Zou hij een Elite kunnen zijn? Zijn gedachten werden onderbroken toen hij gezelschap kreeg aan tafel. Een Houndoom leek erg geïnteresseerd te zijn in hem. Dat had hij wel vaker met Darktypes, maar dit was anders. Pas nu lette hij op de vreemde kleuren. Was dit wat ze een Shiny noemden? Hij had er nog nooit eentje in het echt gezien. Dit was het beste gezelschap dat hij hem op dit moment kon indenken. Hij had een speciale band met Darktypes, maar vooral met Houndour en Houndoom. Ze hadden ooit zijn leven eens gered natuurlijk. Hij krabde hem achter zijn hoofd en zag de pokémon genieten.

Hij begon zich af te vragen aan wie hij toebehoorde. Hij geloofde niet dat dit een wilde pokémon kon zijn. Luuk kreeg echter niet veel tijd om erover na te denken. Plotseling speelde er muziek. Iets te luid naar zijn smaak, al kwam dat vooral omdat het niet echt zijn stijl was. Ondertussen leek Houndoom plots bijna geobsedeerd door zijn jaszak. Hij controleerde nog eens, maar vond zoals verwacht enkel zijn pokéballs. Was het misschien iets met zijn pokémon dat hij wilde. Maar natuurlijk, Nero, hij rook vast zijn soortgenoot. Voor zover hij wist had deze pokémon een sterk reukvermogen. Hij moet hem geroken hebben, ook al zit hij in zijn ball. Dan was het vast ook omgekeerd het geval, maar Nero had geleerd enkel uit zijn bal te komen als hem dat gevraagd werd. De pokémon hield nu vol verwachting zijn kop schuin. “Je ruikt mijn Houndour, is het niet?” Niemand zou er iets op tegen hebben moest hij Nero even bovenhaalde, toch? Voor hij hem uit zijn ball liet komen, gaf hij eerst enkele instructies. Het laatste wat hij wilde is dat de twee elkaar in de haren vlogen. Wat een vernedering zou dat niet zijn. Alle aandacht op de grunt die zijn pokémon niet onder controle heeft. Het eerste deel alleen al vond hij verschrikkelijk, de reden waarom maakte het enkel maar erger. Nee, dat wou hij dus absoluut vermijden. Als Nero wist dat alles ok was, zou hij zich wel inhouden. Hij haalde diep adem wanneer de Houndour met een boel wit licht tevoorschijn kwam. “Nero, dit is Houndoom, Houndoom, dit is Nero.” Hij had er geen idee van of hij ook een naam had, maar voor nu gebruikte hij maar Houndoom. De twee pokémon keken elkaar recht in de ogen. Alsof ze met opzet spanning wilden opbouwen.

Mensen veranderen gewoontes, ja. Hij was het daar goed mee eens. De groenharige kenikte instemmend. "Fair point" echter waren het niet enkel gewoontes die veranderden, ook de mensen zelf. Zijn blik gleed op de Pokémon van de roodharige. Sommige leken naar wat afgezonderde grunts te gaan, bijvoorbeeld een zwartharige die Eric absoluut niet herkende, hij had hem er wel bij willen roepen, maar er was muziek te horen. Iets dat luider en luider werd. Hij gaf dus een soort van gebaar eerder naar de ander, iets van 'kom erbij zitten, we bijten niet. De muziek zelf was een klassieker die hij vrijwel meteen herkende en een goedkeurde blik was te vinden op zijn gezicht. Hell yes. Hij had al snel de locatie van waar de muziek kwam gevonden, er liep iemand rond met een boombox. Arceus, die dingen waren oud. Samen nog met de casette tapes die erbij hoorden. Het zou hem niks verbazen eigenlijk als ze al zo oud waren, ikmers waren ze niet echt meer fabrieks nieuw te kopen. Jammer eigenlijk wel. Ciro leek de ander al te kennen, en sprak dat dit wel de extra spark was die ze nodig hadden. "Ja, dat kan je wel zeggen" hij probeerde boven de luide muziek uit te komen, iets dat hem maar echt net aan zou lukken dan. De man gaf een kort knikje naar de nog onbekende bruinharige. "Ik ben trouwens Eric, paar jaar geleden bekend als Nathan Malone" stelde hij zich voor aan de ander, hopelijk was hij wel te horen geweest.

Terry had al aanstalte gedaan om zijn eerste dansbeweging te maken, toen er een uitspraak werd gemaakt, waarvan hij het gevoel kreeg dat die naar hem was. Hij keek over zijn schouder naar achteren om te zien wie het had gezegd. Ook een rooie. Hij kreeg een dikke vette grijns en maakte een vlotte draai op de hak van zijn voet, zodat hij direct naar de ander kon kijken. "De Queen Gaga zorgt altijd voor een spark." Toevallig zorgde ze letterlijk voor sparks in een van haar videoclips. Bad Romance. Die stond ook ergens op de cassette. Op dat moment leek het ook even rustiger te zijn bij de tafel waar het eten stond. Dus besloot hij, net als Ciro, ook wat eten te pakken. Niet zo veel, echt een grote eter was hij niet. En toen kwam de realisatie. Hij had een connectie gemaakt via de magie van Gaga. Precies wat hij wilde. "Ik ben Terry." Zei hij een beetje nonchalant tegen de ander. Het eerste stuk vlees werd aan zijn vork geregen. Hij vond het nogal moeilijk staand zowel een mes als een vork te gebruiken, terwijl hij ook nog eens het bord moest vasthouden. Dus dan maar zo van de vork af bijten. Precies daarna was er een kerel met groen haar die zich aan hem voorstelde. "Oh." Zei hij, proberende iets sneller te kauwen nu. -slik- "Ik ben Terry." Nog iemand! Hij kon het niet helpen om tijdens het eten zijn heupen mee te laten bewegen op de muziek.

Het was de spark die de BBQ genoeg warmte gaf om iedereen socialer naar elkaar toe te laten zien. Eveneens Eric stemde daarmee in en met een lichte frons keek hij bedachtzaam naar Terry’s actie. Dat hij energiek was, wist hij al en was gebleken maar dit was wel een tikkeltje meer. Zou hij net zo energiek zijn als Maxtricht als hij rond zat te zwaaien met onverteerbaar voedsel? Dan sprong hij opgewonden alle kanten op om bij het eten te komen wat eigenlijk zijn einde zou betekenen. Vele malen dodelijker dan een Hydro Pump recht in zijn gezicht te krijgen. De rare vergelijking wegdrukkend, knikte hij maar op de woorden van Terry. Hoewel hij het niet wilde toegeven had hij gelijk. Haar uiterlijk was… bizar, maar haar muziek had wat, al was het niet zijn smaak. Zolang het een gunstig effect op iedereen had, zag hij het probleem er niet in. Met zijn aandacht bij de kalkoen en een hap nemend van zijn eigen kookkunsten volgde een begroeting. Zijn mond vol met vlees en deze snel door kauwend met een boel tegenzin, slikte hij die uiteindelijk in. ”I figured, ik hoop trouwens dat het een beetje smaakt?” Juist op dat moment zag hij het King Gaga een hap nemen van het vlees met enige moeite, waarop Eric en Terry zich aan elkaar voorstelde. Stelde de kannibaal zich nou echt voor als ‘voorheen Nathan Malone’? Wat was hij toch weer goed bezig en direct grinnikte hij, vervolgens de groenharige een schouderklop gevend, ”Hij staat ook bekend onder de namen ‘kannibaal’, pyromaan en Oddishhaar,” Dat kon hij niet laten, en hij liet snel zijn blik weer glijden over de menigte in de hoop meer bekende gezichten te spotten maar buiten Eric zag hij niemand uit zijn Agent of Grunt verleden opdoemen. Geen Mamo, Ariël, Honchcrow, opa of oma. Dat was oprecht jammer maar hea, hij maakte kennis met een – zat hij nou te zwingen? - experiment en dat was eigenlijk al interessant. ”Is dit trouwens de eerste keer dat je zoiets bijwoont?” Aanwezigheid bij zulke gelegenheden werden niet door iedereen bijehouden en zo ja, dan was het om specifieke redenen, ”… en belangrijker nog, hoe kom je aan de beambox? Die kan je bijna nergens meer vinden, een werkende dan,”

Dat moest een soortgenoot zijn en natuurlijk rook hij vaak zijn eigen soort en had hij zelfs contact met ze gehad maar deze was zo nieuw en onbekend! Opgewonden begon hij te kwispelen, recht naar de jongeman tegenover hem kijkend. Hij wilde dolgraag deze Houndour zien, wie weet welke geuren hij met zich meedroeg en hoeveel hij of zij te vertellen had over diens ervaringen binnen de groep, waarin zijn Trainer werkte. Zijn staart flink kwispelend nam hij uit respect een paar stappen naar achteren met zijn ogen nog steeds strak gericht op de jongen en de inmiddels tevoorschijn gehaalde Pokéball. Oeh, het scheen zo mooi in het zonlicht! En het was een... Bal! Ballen waren leuk om achteraan te rennen, zeker als ze ineens gaan stuiteren en hij moest springen om ze te pakken te krijgen! Zijn mondhoeken trokken omhoog maar hij besefte toen iets wat hij compleet vergeten was en Ciro meerdere malen herhaald had. Neem een respectvolle houding aan als je een nieuwe Pokémon tegenkomt. Binnen een seconde zat de shiny Houndoom afwachtend op de grond loerend naar de Pokéball. Netjes, hij was een brave Pokémon! De Pokéball klapte open en… een Houndour verscheen direct. Een moment van pure stilte volgde, waarna Maxtricht begon te kwispelen en zijn spieren ontspande met enkel zijn snuit op en neer bewegend. Geur. Een splinternieuwe geur! ”Hoe heet je? Waar kom je vandaag? Ik word Maxtricht genoemd!” stelde hij zichzelf enthousiast voor, waarna hij iets meer voorover boog om de andermans geur op te vangen. Na een luide vrolijke blaf, stak hij al snel zijn achterwerk de lucht in en zijn onderlichaam laag boven de grond. ”Wil je spelen, kom kom op!” Opgewonden en vrolijk een speel kameraad gevonden te hebben kwispelde hij en begon al flink op-en neer te springen en speels hardop te blaffen. Het was luid genoeg dat Ciro zijn kant opkeek en vervolgens naar de shiny Houndoom floot zich meer gedeisd te houden. Het springen staakte de shiny Houndoom en keek met verwachtingsvolle ogen naar zijn nieuwe speelmaatje.

Gelukkig. De twee pokémon kwamen goed overeen. Wat was hij blij dat ze elkaar niet in de haren vlogen. De roodharige jongen gaf een fluitsignaal, waarop de Houndoom reageerde. De pokémon gedroeg zich nu veel rustiger. Zou dat zijn trainer zijn? De aannemelijke chef-kok wie hij ervan verdacht om een Elite te zijn? Dat zou goed zijn voor zijn connecties. Terwijl de twee pokémon wilden spelen, werd er teken naar hem gedaan. Een groenharige jongeman gebaarde om erbij te komen zitten. Hij wilde de pret niet bederven voor Nero en de Houndoom: “Gaan jullie maar spelen. Nero, hou jij een oogje in het zeil? Zorg dat je niemand last bezorgt, ok?” De Houndour knikte. Luuk wist dat hij op hem kon vertrouwen. Hij kon met een gerust hart naar de groenharige jongeman gaan om kennis te maken. “Ik ben Luuk Scatter, aangenaam”, zei hij formeel. Hij keek snel rond in het gezelschap. Zoveel nieuwe gezichten… “Ik ben redelijk nieuw”, voegde hij er nog aan toe.

Hij mocht gaan spelen! Hij kreeg zelden zoveel vrijheid. Dan was er deze coole Houndoom! Het was lang geleden dat hij nog eens onder soortgenoten was geweest. De Houndoom stelde zich voor als Maxtricht, dus deed hij hetzelfde: “Ik ben Nero, mijn trainer heet Luuk. Mijn roedel woont in een bos hier ver vandaan. Zelfs niet op dit stuk land! Er zit heel veel lucht tussen. We kwamen hierheen vliegen!” Daar was hij erg trots op. Een vliegende Houndour, wie had dat gedacht! Hij weet nog toen ze hoog boven de wolken waren. Hij zakte door zijn voorpoten en kwispelde met zijn staart: “Ja, we gaan spelen!”

Dat had.. hij al verwacht? Had hij een Terry-gezicht? Maar goed dat dat zijn alias was dan. Hij nam eens een volgende hap van het vlees dat hij aan zijn vork gespietst had. Vervolgens werd duidelijk dat de andere roodharige, en de groenharige elkaar kenden. Dat was ook pas het moment dat Terry zich realiseerde dat 'voorheen Nathan' gezegd was geworden. Dat was vreemd, zelfs voor hem. En hij had eigenlijk met een parachute willen komen opdagen bij de barbecue. "Cool, al die bijnamen." Zei hij. Waarna hij één oog even dicht knipperde door de pijnscheut, door de vraag die hem gesteld werd. Soms deed het nog pijn, wanneer hij in zijn geheugen moest graven. "Ja, dit is de eerste keer." Hij lachte hardop. En Boom, nog een vraag. Toevallig ook over een Boom.. box. Geen zorgen, Terry kan deze snelheden prima handelen. -het volgende nummer begint te spelen- "Oh die heb ik zelf in elkaar gezet." Zei hij nonchalant. "De cassettes ook." -hap- "Ik bedoel.. alles wordt makkelijk zodra je onderzoek ernaar doet, toch?" Onze kleine knutselaar. Wees maar blij dat deze Terry-Boombox geen vuurwerk afschoot na het einde van ieder nummer. Het zou niet geheel ondenkbaar zijn dat een van zijn uitvindingen dat zou doen. Oh jeetje.. daar kwam de volgende alweer. Hij zwaaide gematigd naar de jongen. Wat er vast vreemd uit zag, want dat moest hij doen met de hand die zijn vork vast had. "Terry." Hij grijnsde wel. De nieuwe deed hem een beetje aan Julian denken om de een of andere reden. Dit ging vast leuk worden.