Burning bridges.

Dit was zo'n moment waarop Lars nooit en te nimmer zou twijfelen aan de manier waarop hij dingen deed. Het was natuurlijk heel logisch dat hij Doenva had uitgedaagd voor een race! Want het was vet logisch dat hij dat kon winnen van een Ponyta. En gek genoeg deed hij het nog best goed. Of Doenva rende minder hard om zijn ego een niet al te grote deuk te geven. Anyway, het leek er wel op dat Lars ging verliezen. Doenva was hem altijd net een paar passen voor. Maar zijn scherpe ogen zagen in de verte een kans. Een brug die open ging. En daarbij iets dat nog veel beter was! En het stond letterlijk midden op de weg voor hem! Perfect. Alsof het zo had moeten zijn.

De twee rende op de brug af die nu bijna helemaal open was. Het was even moeilijk voor ze allebei om de steile helling op te rennen maar Doenva gebruikte haar sterke benen om over de brug heen te springen. Ze had het niet helemaal door, maar haar hoeven knalden nog net niet tegen iemands hoofd op tijdens de sprong. Vlak daar achteraan rende Lars. Die maakte ook een sprong. Maar voor iets heel anders. Hij wilde op dat ding met wielen springen! Dan zou hij Doenva vast wel verslaan in deze race! Dan zou hij veel sneller gaan! Vond de gebruiker vast niet erg. En met een plof kwam hij op de rolstoel terecht. Let's go!

Hij ging deze race hoe dan ook winnen. Hij kon niet anders dan iedere uitdaging winnen. Hij moest! En als het deze keer niet zou lukken zou hij blijven proberen totdat hij het wel kan. En te voelen aan de vaart die hij had met het meisje in de rolstoel ging hij het waarschijnlijk deze keer al wel halen. Eigenlijk.. was het wel slim geweest als ze een finish hadden afgesproken. Achja.. komt wel goed.. toch? Ohja, nog even tijd voor een episch innerlijk monoloog! "Pudding." Nailed it! Niet lang daarna werd hij begroet. "Howdy." Zei hij terug. Ja meneer voelde zich een echte cowboy. Die waren het meest episch. Die hadden in de films ook altijd van die coole scenes waarin enkel hun ogen te zien waren. En one liners die super vet waren. Hm.. misschien kon hij er nu zelf eentje doen. "Alright. Maar goed dat ik een kei ben in Texas Hold 'm." Nee, ze konden niet slechter worden. Dit verzin je toch niet? Good job Lars, een echte held.

"Als we nou allebei een windje laten gaan we sneller." Nailed it! Weer een flawless innerlijk monoloog. Anyway. Een Texas. "Dat weet ik ook niet, maar het klinkt wel cool." Er zit een x in. Alles waar een x in zit is cool. Zoals.. uhm.. Xylofoon. Laat maar. Oeps een bocht! Met een ruk zwaaide Lars zijn lichaam naar links om de bocht scherper te kunnen maken. Als ze de korte bocht zouden nemen zouden ze Doenva kunnen inhalen. En dat ging hen lukken ook! Dat kon je zien aan zijn gezicht. Die roekeloze blik in zijn ogen, die arrogante glimlach en.. nouja laten we eerlijk zijn hij lijkt op een cowboy. Njeeeeeeuw! Hopsakee langs de bocht. Ze hadden Doenva zelfs nog kunnen aanraken als ze hadden gewild. Zó dicht reden ze langs haar.

Zatten Doenva dan wel ingehaald. Maar, net zoals het meisje al zei, ze waren wel vaart aan het minderen. Het klonk allemaal heel dramatisch wat het meisje riep. En daar hield Lars wel van. Dit hoofdstuk zou een action-packed verhaal worden! "Vrees niet mijn schone dame. De noodgenerator zal ingeschakeld worden." Hij pakte een touw van zijn riem af, en net op de timing dat het meisje een denkbeeldige knop indrukte, wierp Lars een lasso naar Doenva. Hij ving haar succesvol. Nu hadden ze een soort Romeinse gladiatorenwagen. Zo, hij had de vrouw in nood gered, hij zag er episch uit, en ze konden nog wat langer gevaarlijke dingen doen. Lars was tevreden. Hij boog zich een beetje naar voren om het meisje het touw aan te geven. "Hier, neem jij rijden maar over." Hij zelf was veel harder nodig voor de scherpe bochten die er nog eventueel aan zaten te komen.

Ze deed het al haar hele leven. Oh wacht, zat ze haar hele leven al in een rolstoel? Lars had gedacht dat ze die alleen maar had gepakt om een coole hellingtruc ermee te doen. Het scheen dus dat dit meisje een van die stoere princessen was. Eentje die het liefst uit haar kasteel ging en de wijde wereld ging verkennen. En gevaren trotseren. Net als een echte avonturier. Ja dit kon niet anders, dit was een romantisch hoofdstuk in zijn verhaal. Hij had vandaag de ware ontmoet. Ze was zeer zeker een speciale NPC. Maar nu werd ze deel van de hoofdpersonen. Dat betekende dat er straks ook wat meer over haar verteld zou worden. Zodat hij haar beter ging leren kennen. En daarmee de kijkers ook. Een tijdsprong! Ohja, nu zag hij het ook! Ze zaten in een voertuig, zeer geavanceerd. Met zijn ene hand greep hij zijn handvat steviger vast. De andere legde hij op de schouder van het meisje. "Ik heb mezelf! En jou vast." Zei hij terwijl hij zijn zijn hoofd een paar centimeters naast de hare plaatste. Ze was stoer, maar dat betekende niet dat hij geen echte heer meer mocht zijn. Toen Doenva merkte dat iemand anders haar nu bestuurde ging ze ook daadwerkelijk harder rennen. Het zou geen race meer zijn, dus ze kon net zo goed haar workout af maken. Toevallig, ging ze sneller, precies nadat Penny de knop had ingedrukt.

Wow wacht wat? Had deze vrouw hun voertuig nou ineens in een tijdmachine veranderd!? Hoe had ze dat gedaan? Ze was vast zo'n SpacePrincess met krachten die buiten die van de mens liggen. Hij vond haar alleen maar leuker en leuker. En misschien.. vond hij haar ook wel echt leuk? Hij had zich nog nooit zo verbonden met iemand gevoeld. Hij keek haar aan, zo moeilijk als dat ook ging op deze positie, en de tijd stond even stil. Eerst dacht hij dat dat door de startende tijdwarp kwam, maar een seconde later had hij het wel door. Hij zette een zelfverzekerde glimlach op en liet zijn hoed een knikje maken. "Uw wil is wet Princes." Net op dat moment reed een van de wielen van de rolstoel over een steentje op de weg. De hobbel.. interpreteerde Lars als de timewarp. Wat een beetje meehielp was dat er een wolk was die ineens voor de zon was gaan hangen. Het leek echt even alsof het later op de dag was. Wat ook wel logisch is, als je bijna duizend jaar in de tijd reist.

Hij had gelijk gehad schijnbaar. De Space Princess gaf aan dat ze op hun bestemming aan waren gekomen. En nu kon het, door Doenva aangedreven, voertuig stoppen. Hij plaatste twee vingers in zijn mond en floot. Doenva verminderde vaart, totdat ze uiteindelijk tot stilstand kwam. Lars stapte af en liep naar de voorkant van de rolstoel en reikte zijn hand naar de Space Princess. "Ranger Stött, tot uw dienst." Hij wilde haar uit het voertuig helpen. Zo deed een nobele held dat. Doenva liep vervolgens rustig naar Lars toe en ging naast hem staan. Ze keek hem aan met haar kraaloogjes. Het was net alsof ze hem wilde vertellen dat het meisje niet kon opstaan, maar geen manier wist om dat te zeggen, zonder dat ze bang hoefde te zijn beledigend over te komen.