Burning bridges.

Vol interesse keek Penny om zich heen. Ze wíst gewoon dat ze iets leuks zouden tegenkomen. Wat wist ze nog niet precies. Misschien wel een coole Pokémon die ze kon vangen. Of een trainer die hun hulp nodig had. Of een diefstal waarvan ze de dader konden pakken. Het was moeilijk om niet overal iets leuks in te zien, eigenlijk. Eén van de dingen die Penny gaaf vond aan reizen was om gewoon de andere omgevingen in zich op te kunnen nemen. Natuurlijk werd het allemaal leuker als er iets te doen was, maar om de architectuur en mensen te zien liet haar al wensen dat ze haar camera mee had genomen.

Haar oog werd plotseling getrokken door beweging wat boven de mensen uit stak. Ze veranderde koers zonder dit bij haar metgezel aan te geven en ging er recht op af. Het was water. Hoe dichter bij ze kwam, hoe meer ze langs de mensen kon zien dat het een gigantische fontein was. Dit was vast het hart van de stad. “Hey, dit heb ik altijd al eens willen doen!” Ze rolde zichzelf zo dicht mogelijk bij de rand, er bijna tegenaan rammend. Ze ging letterlijk op het puntje van haar stoel zitten om in het water te kunnen kijken. Precies wat ze al dacht. “Pennies!” Een gelukkige fonkeling stond in haar ogen. “Ze zeggen soms dat als je een muntje in het water gooit, dat dan de wens die je daar bij doet uit komt,” legde ze uit aan Stött. Maar dat wist hij vast al. Hij zag er uit als een slim iemand. Ondertussen zocht ze vast haar zakken af of ze toevallig nog een muntje bij zich had.

tag; Lars

De inhoud van haar zakken omvatte niet meer dan wat pluis en een zakdoekje die ze helemaal vergeten was. Als Stött niet aanbood om ook te zoeken was ze absoluut teleurgesteld geweest. Ze wilde antwoord geven, maar werd afgeleid door de wegvliegende hoed. Met één hand greep ze naar de hoed in een poging hem te vangen. Ze greep alleen lucht vast. Haar blik volgde de hoed en toen hij de grond raakte rolde ze er naartoe. Een andere voorbijganger had de hoed ook gezien, maar in plaats van het voorwerp op te pakken besloot hij er muntjes in te gooien. De blondine pakte zonder aarzelen het hoofddeksel op en draaide zich vervolgens weer naar Stött. “Kijk!” Tussen de muntjes zat een penny. Bij het pakken van de muntjes zorgde ze dat ze die apart hield. Eerst gaf ze de nu lege hoed terug aan zijn rechtmatige eigenaar, waarna ze de hand met de penny naar hem uitreikte. “Je kan een wens doen!” Wat zou hij willen wensen? Zou het met haar te maken hebben? Wat het ook zou zijn, ze hoopte dat het snel uit zou komen.

tag; Lars

Fonkelende oogjes volgden de boog waarmee het muntje te water kwam. Heel even overviel de neiging om met haar handen in het water naar muntjes te grissen haar, maar haar fatsoen hield haar tegen. De gedachte werd ook al snel overschaduwd door de wens die hardop werd uitgesproken. Meteen haalde ze met haar hand uit naar zijn schouder. “Stomkop! Dat moet je niet hardop zeggen, dan komt het niet uit!” Dat ze er zelf invloed op had kwam totaal niet in haar op. Wel begon ze zich af te vragen of Stött dit expres had gedaan zodat ze het zou horen en hem mee uit zou vragen. Nou, als dat zijn bedoeling was dan had hij mooi pech. Hij mocht wel wat meer moeite doen als hij op een date wilde gaan met Penny.

tag; Lars