Going In Debt [tr quest + blind date]

Hij keek er niet bepaald naar uit, maar toch had hij zichzelf verplicht om zich in te schrijven. Hij had dringend nood aan wat sociale contacten en de blinddate gaf hem nu eenmaal die mogelijkheid. Hij wist dat dat vooral een excuus was, maar de echte reden wou hij zelfs aan zichzelf niet toegeven. Een alarm rinkelde. Hij had een wekker ingesteld zodat hij zijn trein niet zou missen. Het zou wat ongemakkelijk zijn, met zijn pak gewoonweg droogjes op de trein gaan zitten, maar hij had nu eenmaal geen keus. Hij was niet van plan in een hotel te gaan slapen ofzo. In een Pokécenter voelde hij zich niet op zijn gemak. Er waren dus twee mogelijkheden. Of hij sliep vannacht thuis, of niet. Hij had geen slaap nodig. In ieder geval, hij mocht zich flink beginnen haasten. Hij zwierde zijn kast open en keek enkele seconden naar het kostuum. Die strik zou hij maar laten. Dat was overkill, hij ging niet naar een galabal. Schoenen was iets anders. Hij had er niet enorm veel, maar toch twijfelde hij nu tussen twee paar. Hij kon ofwel van die klassieke zwarte schoenen aandoen, ofwel iets sportievere. Die laatste waren veel aantrekkelijker. Ze zaten veel makkelijker en als hij eerlijk was vond hij ze persoonlijk ook mooier. De schoenen maken de man, dus moest hij maar zijn gevoel volgen. Het waren toch deftige exemplaren, in cognackleur. Ze pasten natuurlijk beter op een grijs pak, maar dat had hij niet. Daarbij, dat was eerder voor iets oudere mannen. 60-plussers en zo. Nu moest hij zich écht haastten, of hij miste zijn trein. Hij griste zijn portemonnee en Holo Caster van tafel, dropte die weer in zijn broekzakken en stoof ervandoor. Bijna vergat hij de deur van zijn studio te sluiten, maar uiteindelijk vloog hij toch de trap af met de sleutel nog in zijn handen.

Halte Anistar City, die had hij nodig. Hij stapte af, hij had zijn trein nog op tijd gehaald, en keek op de klok. Opnieuw zou hij mogen voortmaken. Als hij meteen naar het restaurant ging zou het natuurlijk geen probleem zijn. Hij had alles goed gepland. Het briefje met het adres stak in zijn portefeuille. Toch? Niet dus, zo bleek wanneer hij het controleerde. De naam van de plek waar ze hadden afgesproken wist hij wel vanbuiten, maar daar was hij niet erg veel mee. Dat werd dus zoeken. Hij liep de drukste winkelstraat af, maar vond het juiste adres niet. Overschakelen op plan B dan maar. Vragen aan de mensen. De eerste was een oud vrouwtje, waarschijnlijk wel van hier afkomstig. “Excuseer mevrouw, weet u waar dit restaurant is?” Het vrouwtje keek hem vreemd aan. “Eh, jongeman, Anistar City heeft geen strand” Luuk fronste zijn wenkbrauwen en liep dan maar verder. De volgende drie mensen herkenden de naam ook niet. Nu had hij een jonge meid op het oog die misschien enkele jaartjes ouder was dan hem. Ze had lang kastanjebruin haar dat in een vlecht naar achteren hing. Ze droeg een jeansbroek en een lichtroze topje met de tekst: QUEEN OF RAD. “Excuseer, weet u waar…” Ze ging nogal ongemakkelijk dicht bij hem staan. Hij zette een stapje achteruit, maar zij deed hetzelfde vooruit. …dit restaurant is?” Ze dacht even na en antwoordde dan: “Ja hoor!” Ze ging naast hem staan en sloeg een arm om zijn schouder, haar gezicht veel te dicht bij dat van Luuk. Of toch in ieder geval naar zijn zin. ”Daar rechts, dan tweede links aan het einde van de straat. Weet je wat, ik breng je er wel heen.” Voor hij kon protesteren greep ze zijn hand en sleurde ze hem mee. Misschien was dat ook nog niet zo slecht. Hij was alleen nooit zo snel aan het restaurant aangekomen. “Here you go schattie” Dat had ze beter niet gezegd. Je kon hem alles noemen behalve “schat”. Kon ze niet gewoon idioot of uilskuiken zeggen. Dat was tenminste nog een beetje onvriendelijk. “Noem me geen…” Ze drukte een zachte kus op zijn wangen en stoof er toen vandoor. Hij voelde een lichte blos op zijn wangen komen. Wat als zijn date daar al binnen zat en dit had gezien? Dat zou geen goede start worden. Direct met een redelijk ongeloofwaardig excuus moeten komen… In ieder geval, hij was al enkele minuten te laat dus hij mocht niet meer treuzelen. Hij ademde nog eens diep in en duwde dan de deur open. Een ober kwam hem meteen tegemoet. “Luuk Scatter, voor de eeehhh…blinddate” Hij werd een tafel toegewezen waar al één persoon aan zat. Voor zover hij kon zien geen man, waardoor hij al opgelucht was. Dat zou pas akward zijn. Hij had echt geen zin te moeten uitleggen dat hij niet op mannen viel. Hij nam plaats en… nee. Toen hij zijn date voor de avond in de ogen keek versteende hij. Hij wenste dat er toch een jongen had gezeten. Hij had zin om de deur uit te rennen. Dit moest vast zo’n verborgen cameraprogramma zijn. Dit kon toch niet anders dan een erg gemene grap zijn? Of zat hij in een droom. Misschien werd hij zometeen wel wakker en moest hij nog vertrekken. Wacht, dat kon niet, die kus daarnet had hij weldegelijk gevoeld. Was hij tenminste nog ergens goed voor. Voor zijn neus zat niemand minder dan Quinn.

Hij had natuurlijk helemaal geen zin in een “gezellige” avond met Quinn. Maar, langs de andere kant, het eten was wel gratis. Normaal kon hij het zich niet echt permitteren om in een duur restaurant als dit uit eten te gaan. Hij wist niet goed wat het beste was. Of het minst erge: een hele avond met haar doorbrengen, of een gratis sterrendiner te missen. Dit was zo een van de kansen die je maar zelden in je leven kreeg. Al zou hij wel wat meer verdienen als hij ooit in de Team Rocket-top zou geraken. Zijn holo caster trilde in zijn broekzak. Hij had het apparaat meegenomen omdat… tja, je wist maar nooit. Als volwaardig Team Rocket-medewerker moest hij altijd bereikbaar zijn natuurlijk. Gezellig zou het toch nooit worden, dus kon het vast ook geen kwaad dat hij even checkte wat er aan de hand was. Hij had ontdekt dat er een gps in zat en dat je kon inschakelen dat hij je locatie volgde. Op die manier kreeg hij blijkbaar ook meer gerichte quests die overeenkwamen met zijn locatie. Zelf wist hij ook niet hoe het werkte, maar blijkbaar was er nu een missie in zijn buurt. “Volgens het lokale vastgoedbedrijf zijn we ze nog wat geld verschuldigd. We hebben niet graag schulden, dus kunnen jullie het lossen?” , las hij luidop zonder het te beseffen.  Toen hij wist dat hij niet erg discreet was geweest, zei hij maar: “Het is een job voor twee” Hij vroeg zich af of zij liever hier bleef eten of ook zo snel mogelijk bij deze tafel vandaan wilde. Hij had voor zichzelf besloten dat een vijfgangenmenu toch niet zo belangrijk was in het leven.

Voor hij besefte dat hij dat alles luidop had voorgelezen, kreeg hij een andere Holocaster voor zijn neus. Het duurde dan ook niet lang voordat hij besefte dat zij hetzelfde bericht had gekregen. Ze gaf aan erg geïnteresseerd te zijn. Hij kon niet veel anders doen dan met haar instemmen, voor deze keer. Liever een centje bijverdienen dan hier zijn broek te zitten verslijten. ”Je hebt gelijk…”, mompelde hij. ”Zo maken we onszelf tenminste nog nuttig” Hij wist niet zeker of het wel erg gepast was om hier nu zomaar zonder pardon buiten te wandelen. Langs de andere kant had hij ook niet erg veel zin om aan de ober uit te leggen wat het probleem nu precies was. Ach, waar maakte hij zich druk om. Wat kon het hem schelen wat de mensen van hem dachten. Op een onbewaakt momentje kon hij met gemak naar buitenglip… Oh nee, daar kwam de ober aan. Recht naar hun tafel. Plan A was voor de prullenmand, tijd voor plan B. Dat was nu net iets wat hij meestal niet had. Deze keer kon hij helaas geen uitzondering maken op de regel. ”Hebben jullie al een keuze kunnen maken?” Een vraag die op zich makkelijk af te wimpelen was, maar zou hij hem wel genoeg aan het lijntje kunnen houden? Hij was niet bepaald die gladde prater die iedereen om de tuin kon leiden. Wacht eens even… hij kon ook nog altijd doen waar hij goed in was. Ruzie maken. Hij schraapte wat extra uitgebreid zijn keel, in de hoop dat Quinn zou beseffen dat hij een toneeltje opvoerde. En om zichzelf in herinnering te brengen dat het niet echt was. Hij wist zichzelf af en toe nogal te verliezen in een ehh… goede discussie. Luuk had de ober nog niet aangekeken, dus hij kon perfect doen alsof hij nog niet gemerkt had dat die stond te wachten. “Je bent echt ook zo’n stereotiep hopeloos geval dat zich inschrijft voor een Blind date! Wat moet ik met je aanvangen?” schreeuwde hij net niet luid genoeg dat het halve restaurant naar hen zou omkijken. Hij maakte een subtiel knikje richting de deur, voor het geval ze zijn bedoeling nog niet opgemerkt had. Als ze dacht dat hij serieus was, kon het nog een vervelende avond worden. Hun teamwork zou nog maar eens op de proef worden gesteld, dus een boze Quinn was wel het laatste wat hij kon gebruiken. Met zijn hoofd schuddend zei hij, op een stillere toon deze keer: ”Ik heb het helemaal gehad, ik hou het voor gezien.” Hij griste zijn jas en liep zonder omkijken naar de deur. Nu hopen dat Quinn ook gauw haar weg naar buiten zou vinden. Hij liep zelf een eindje verderop in de straat, het was niet de bedoeling dat hij nog zichtbaar was vanuit het restaurant…

Details? Daar had hij ook niet opgelet. Ze moesten in een steegje zijn. Er waren zoveel steegjes. Even kijken dan maar. Luuk haalde zijn Holo Caster uit zijn jaszak. Een kaart… hmm, waar… gevonden. Daar had hij wat aan. De locatie waar ze moesten zijn stond aangeduid met een grote groene stip op een plattegrond van de stad. Hij draaide het ding om naar Quinn. Ondertussen had hij de tijd gehad om wat dieper in te gaan op wat ze precies moeten doen. “Dat is niet erg ver volgens mij. Eronder staan de details: Het geld afleveren in een bestelbusje… Er staat wel niet duidelijk bij of we de boel mogen belazeren of niet…” Het zou mooi zijn als ze het busje terug zouden afleveren met het geld er nog in, maar dat de schuld toch “ingelost” is. Natuurlijk moesten ze ook wel voorzichtig zijn. Hij had geen zin om in de gevangenis te belanden. Of toch niet in verband met Team Rocket. Hij had wel vaker achter de tralies gezeten. Meestal voor een nacht, na een straatgevecht of als hij was weggelopen uit het weeshuis. Ooit eens een langere tijd toen hij verdacht werd voor moord. Maar hij werd na enkele dagen weer vrijgelaten omdat hij het toch niet gedaan had, zo bleek. “Die kant uit in ieder geval.”, hij wees naar noorden. ”Dan iets van vijfde of zesde straatje links en dat is het denk ik. We worden vast nog wel gebrieft” Het was even geleden dat hij nog een job had gedaan, en ondanks zijn partner had hij er enorm zin in. Niet dat hij zoiets ooit van zijn gezicht zou laten aflezen natuurlijk.

Hij kreeg een vraag voorgeschoteld die hij voor de verandering perfect kon beantwoorden. ”Dat is niet moeilijk: dan gelden de wetten van de straat. Nemen wat je maar kan. Dan zien we hoe het uitdraait, elke cent die we niet uitgeven is er één gewonnen. Geloof me, ik heb ervaring.” Hij miste het wel een beetje. Zo zorgeloos over de straten dwalen als een rasechte vagebond. Geen zorgen hoeven te maken over wat hij deed, hoe hij eruitzag. Af en toe wat stelen, aan een straatgevecht deelnemen… Zijn vader zoeken, ook al was het zonder succes. Hij wist beter dan wie ook dat het waar was wat ze zeiden: ”De reis is mooier dan de bestemming” Daar had je het weer, levenswijsheid met Luuk, oh boy. Hij besloot aan iets anders te denken. Hij wist dat, als hij ooit in zijn opzet zou slagen, de ontmoeting met zijn vader geen gemakkelijke zou worden. Hij moest aan het hier en nu denken. Hij had de kans om straks weer een job tot een goed einde te brengen. Dat was hetgeen waarop hij zich moest focussen."En jij, wat zou jij doen?" Luuk kon nu evengoed hetzelfde aan haar vragen. Hij had zelf eigenlijk meteen al het plan gehad om de rekening met wat bedreigingen te vereffenen. Hij kon natuurlijk geen orders van hogeraf in de wind slaan, maar hij had wel een voorkeur. [b] “Daar”[/ b], Luuk wees naar een klein, donker steegje dat waarschijnlijk dood liep. Daar leefde vast drie vierden van de Ratattapopulatie van Anistar bijeen, in een voortdurende veldslag met de straatPurloinn. Wanneer hij de volledige steeg kon zien, zag hij een zwarte bestelwagen staan, geparkeerd voor een met graffiti bespoten muur, die het einde van het straatje afbakende.

Een typisch Quinn-antwoord. Hij had beter niets gevraagd. Echt typisch vrouwen, ze had gewoon kunnen zeggen: “Ik improviseer gewoon”. Drie woorden zijn dat, zo zou hij het zeggen. Dat deed hij eigenlijk ook meestal, kijken wat er gebeurd en op zijn gevoel afgaan. Plannen zijn gemaakt om te mislukken. Toch was er een klein verschil: zijn intuïtie zou sowieso kiezen om al het geld weer terug mee te nemen, op welke manier dan ook. ”Rijden? Natuurlijk niet!” Hij had ooit één keer achter een stuur gezeten, maar hij was toen niet erg ver geraakt. Op een bepaald moment heb je het natuurlijk gehad dat de politie je steeds komt ophalen en terug naar het weeshuis brengt. Op een onbewaakt moment was hij in de bestuurderszetel gaan zitten. Hij moest toen iets van 13 geweest zijn.  De sleutel zat natuurlijk nog in het contact, slordig van hen. Hij had vaak genoeg gezien hoe mensen met hun auto reden, dus het was hem zonder moeite gelukt de auto te starten. De pedalen waren iets helemaal anders. Hij had ze gewoon allemaal in het wilde weg ingedrukt, zonder echt te weten wat ze deden. Uiteindelijk had hij wel enkele tientallen meters gereden, alvorens weer stil te vallen. Die keer mocht de directie hem bij het politiekantoor gaan afhalen in plaats dat hij “thuis” afgezet werd. Maar goed, als hij de bestelwagen zou besturen, zou het een ramp zijn. “Jij bent ouder dan mij, jij hebt toch wel een rijbewijs zeker?” Hij vond persoonlijk de trein comfortabeler. Als hij zag dat ze het busje genaderd waren, trok hij zijn nachtzwart kostuum nog eens strak. Onderhandelen, het was eens een andere manier om veldwerk te beleven. Al vond hij het zeker niet erg om zich nog eens tussen het obscure gespuis te begeven tijdens een patrouille, net als vroeger. Hij werd echter minder opgewonden toen hij een knagend gevoel kreeg. Hij wist niet zeker of hij zijn pokémon onder controle zou hebben. Er zijn wat veranderingen geweest en een boel van zijn pokémon zijn de laatste tijd nogal… onstuimig. Zijn best “onderhandelaar” was gelukkig nog steeds betrouwbaar. Het leek wel een voorgeprogrammeerde robot: gehoorzaam en kill als het er even vanaf kan. Oh wat hield hij toch van zijn persoonlijke moordmachine. Dat deed er hem aan denken: als ze deze job tot een goed einde wilden brengen, moesten hij en Quinn tenminste een klein beetje op elkaar afgestemd zijn. Dat was toch ook belangrijk zeker? “Zijn er nog enige veranderingen gebeurd aan je team, sinds onze laatste uh… meeting?”

Oh fantastisch, ze kon “een beetje” met de auto rijden. Dat beloofde. Hij besloot er toch maar niets over te zeggen, hij had niet veel zin om zijn driving skills te showen. Zolang ze op de baan bleven en niemand aanreden, kon er toch niet zoveel misgaan. Liever voorzichtig rijden dan een ongeval, dan zou de politie komen om in het beste geval wat zakelijke dingen te regelen. Eén van die dingen zou vast zijn waarom ze zo’n grote som geld vervoerden. Dat was geen optie dus. Oh… een Minun. Niet echt iets waar veel mensen voor gingen gaan lopen. Hij kon best goed werken voor een verrassingsaanval dan? De pokémon leek nogal gereserveerd te zijn op de koop toe. Hij besloot maar niets te zeggen over zijn nieuw teamlid. Zij was niet het beste voorbeeld van gehoorzaamheid. ”Het is best logisch dat die op slot zit… maar…” Hij controleerde alle deuren van het voertuig en, nope, geen enkele ging open. Hij keek even in het rond, maar buiten enkele vuilnisbakken en kartonnen dozen was er vrijwel niets te vinden in het verlaten straatje. ”Als er niemand is, moet de autosleutel hier toch ergens zijn? Check jij eens daar?”, hij wees naar een hoek met enkele uitpuilende vuilniszakken, ”Dan check ik even onder de auto.” Zonder een reactie af te wachten haastte hij zich naar de auto en bang om zelf tussen het afval te moeten neuzen liet hij zich op de grond zakken. Heel langzaam begon hij zichzelf onder het voertuig te schuiven, hij wou oppassen om zijn donkerblauwe pak niet te scheuren aan het ruwe asfalt.