Gotta be so cold

Aan de manier waarop Lena sprongen uit het water maakte kon iedereen zien dat ze zich hier thuis voelde. Met haar vinnen sloeg ze spetters alle kanten op en ze probeerde een achterwaartse salto te maken tot het haar eindelijk lukte. Jellybean was wat dat betreft heel anders. In plaats van gracieuze bewegingen maakte zij gewoon een grote sprong van de kant af en landde ze met een plons in het water waarvoor Sara haar gezicht met haar arm moest afschermen. “Jelly!” sprak ze de Poliwhirl streng toe. Terug aan het wateroppervlak leek de kikker een verontschuldiging te mompelen, maar haar schuldgevoelens was ze ook alweer vergeten zodra Lena over haar heen tolde.

Sara’s voeten rustten in het water van de Shoal Cave. Het was één van de koelste plekken tijdens het warme seizoen van Hoenn en daarnaast ook nog beter beschut dan waar dan ook. Het verbaasde Sara dat het niet vol zat met mensen – al was haar dankbaarheid groter. Dit soort rustmomentjes had ze nodig.

Met het verstrijken van tijd zakte het water langzaam omlaag. Tegen de tijd dat haar tenen het water niet eens meer met het topje konden aanraken kwam Sara overeind en rekte ze zich uit. “Dames, we moeten weer verder anders kom ik te laat voor mijn afspraak.” Als een torpedo schoot de Popplio het water uit, recht in Sara’s armen. De witharige verloor bijna haar evenwicht en liet een gil horen. Haar kleding zat meteen onder het water. “Je hebt geluk dat ik al van plan was om me om te kleden,” zuchtte ze. Jellybean was wat liever voor haar trainer, zij kwam rustig een pad op gelopen en nam toen plaats naast de jonge trainster.

Ze had de Pokéballs van het tweetal net uit haar tas gehaald toen een schittering dieper in de grot haar aandacht trok. Uit één van de zijgangen kwam een Mamoswine gesjokt. Zijn groen getinte pels hield Sara’s blik als gehypnotiseerd vast. Of deze Pokémon hier überhaupt thuis hoorde betwijfelde ze. Vrijwel meteen besloot ze dat ze de grot niet zou verlaten zonder op zijn minst een poging te doen om dit exemplaar te vangen. Ze kon er vast wel een plekje voor vinden.

Langzaam verplaatste Sara haar hand om de Pokéballs van Lena en Jellybean in te wisselen voor die van Cinnamon. Haar vingers sloten zich om het voorwerp toen ze haar beweging staakte. Cecille’s stem klonk in haar hoofd. ‘Je wil hem gaan aanvallen in deze staat? Dat is toch zielig!’ Sara fronste. Dat Mamoswine hinkte, onder de littekens zat en zelfs één oog dichtgeknepen had was haar nog niet bewust opgevallen. De versie van Cecille in haar hoofd had gelijk. Shiny Pokémon kregen al veel meer te verduren dan de normale versies. Met een diepe zucht verplaatste ze haar hand twee Pokéballs verder en met een fel licht verscheen Gelato in de grot.

Natuurlijk liet het licht Mamoswine opkijken. IJskoude lucht werd uit zijn neusgaten geblazen. In plaats van hem aan te kijken en hem te proberen gerust te stellen, hield Sara haar blik op Gelato en ging ze door met haar initiële plan. “Hallo Gelato,” glimlachte ze. “Ik heb je hulp nodig. Kan je de grot kouder maken voor die Mamoswine?” Ze gaf een knikje in de richting van de Pokémon om hem niet te laten schrikken. Gelato keek wel om, niet bewust van Sara’s subtiele poging om minder druk op de wilde shiny te leggen. Gelukkig intimideerde zo’n klein beertje hem niet.

Terwijl Gelato een Icy Wind in de grot losliet, liet Sara toch maar Lena en Jellybean terugkeren. Hoe minder Pokémon ze buiten de bal had hoe minder dreigend ze over zou komen. Ook haalde ze een isolerende deken uit haar tas, zodat de dalende temperatuur van de grot haar niet kon bereiken. Het laatste wat ze wilde was ziek raken in deze drukke periode.

Piloswine stak zijn neus de lucht in en snoof de kou op. Zijn houding leek te verzachten. Sara was geen bedreiging meer. Sara nam deze kans om zich dichter naar het beest toe te verplaatsen. Voorzichtig schuifelde ze bij een helling naar beneden, oplettend dat ze niet op een bevroren stuk uitgleed. Gelato bleef in eerste instantie op zijn plaats staan, maar toen hij zag dat Piloswine zich naar Sara draaide en alsnog weer naar haar blies kwam hij in beweging. Sara had het pas door toen ze ongeveer vijf meter van hem verwijderd was. Boze ogen keken op haar neer. In de tijd die het haar kostte om haar opties af te wegen sprong Gelato met zijn armen wijd en zijn hele lichaam trillend van angst voor haar. “Gelato?” Mamoswine blies nog eens koude lucht uit, maar leek wel afstand te bewaren. Sara concludeerde dat het specifiek mensen waren waar hij een probleem mee had.

Het was ofwel dat, of hij had van tevoren aangevoeld dat Gelato op het punt stond te veranderen van een schattig beertje met een snottebel in een volgroeide ijsbeer. Het licht kwam voor Sara als een verrassing. Even dacht ze dat de evolutie genoeg was om zijn angst te doen verdwijnen, maar toen het licht verdween was heel duidelijk te zien dat hij nog steeds stond te trillen. Ook maakte ze zich even zorgen dat Mamoswine dit als aanval aan zag en hen iets aan zou doen, maar ook daar leek het tegendeel waar te zijn. Mamoswine bleef Gelato aankijken alsof hij iets verwachtte. Hieruit concludeerde Sara dat het mensen was waar de kolossale Pokémon een probleem mee had.

Dat had ze al aan zien komen. Ze kon zich goed voorstellen dat mensen hem hadden verwond en hij daarom de Shoal Cave in was gevlucht. Haar innerlijke Cecille was alleen maar harder aan het roepen dat ze hem moest helpen genezen. Wie was zij om daar tegen in te gaan?

Nog langzamer dan eerst verplaatste ze haar hand naar opnieuw een andere Pokéball. Ze hield de blik van Mamoswine goed in de gaten en zou zodra hij een teken van vijandigheid gaf stoppen met waar ze mee bezig was. In eerste instantie leek hij haar beweging niet op te merken. Pas toen ze op de knop drukte en een wit licht verscheen snoof hij weer een witte waas uit zijn neus. Sara verwachtte dat hij Vanilla zou begroeten door haar aan zou vallen, maar in plaats daar van draaide hij zich om en maakte hij zich uit de voeten. Snel was hij niet door zijn verwondingen. Toch kon hij makkelijk afstand tussen hen creëren doordat het gedreun van zijn voeten het bijna onmogelijk maakte om hem meteen te volgen.

“Vanilla, kan jij achter hem aan gaan?” Gardevoir konden zich verplaatsen zonder last te hebben van zwaartekracht, waardoor het gestamp aan haar voorbij zou gaan. “Onderneem actie wanneer dit nodig is.” De Pokémon knikte en zette de achtervolging in. Als zijn gestamp al niet een aanleiding was om hem te kunnen vinden dan kon ze hem altijd nog opsporen met haar psychische vaardigheden. Hoe dan ook kwam hij niet ver, want de gang liep helemaal niet zo ver door als Vanilla in eerste instantie had verwacht. Het eindigde in een soort kamer waarvan de muren geheel bedekt waren met langzaam druppelend ijs. Zelfs voor de lichtvoetige Gardevoir voelde de vloer belachelijk glibberig.

Met de luidste dreun tot nu toe liet Mamoswine zich op een ijs homp vallen. ‘We doen je geen pijn,’ probeerde de Gardevoir hem gerust te stellen. Zijn ademhaling was zwaar. Als het zoveel energie koste om dit stuk te lopen, dan had hij echt lichamelijke hulp nodig. ‘Ik kan je genezen,’ bood ze aan. Tussen haar handen creëerde ze een roze getinte energiebal. Mamoswine keek er kort waakzaam naar. Vanilla wachtte tot hij toestemming zou geven, wat hij deed door zijn ogen van de bol af te wenden en ze vervolgens te sluiten. Eigenlijk zag het er meer uit alsof hij zich overgaf en dat baarde de fairy type zorgen. Zelfs nadat ze zo duidelijk had gezegd dat aanvallen niet haar bedoeling was kon hij het niet geloven. Wat hadden de mensen hem aangedaan?

Tegen de tijd dat de bol Mamoswine had geraakt en hem in een gekleurde lichtwaas hulde kwamen Sara en Gelato in de grotkamer kijken. Meteen herkende ze het effect van Heal Pulse. “Goed werk, Vanilla,” prees ze haar trouwste teamlid met een glimlach. Het vriendelijke gebaar werd niet weerspiegeld. Meteen nam Sara de zorgen van Vanilla over en wierp ze een blik op de wilde Pokémon. Hoewel zijn ademhaling rustig was, was het niet te ontkennen dat hij er niet best uit zag. “Gelato, kan je deze kamer ook afkoelen?” Gelato knikte en met een Icy Wind kreeg al het gesmolten ijs zijn vaste vorm weer terug.

Denkend dat het nu wel duidelijk was dat de witharige geen slechte bedoelingen had, waagde ze het weer om dichter bij te schuifelen. Slechts enkele meters waren overbrugd voor de Mamoswine een lage brom liet horen. De waarschuwing was begrepen. “Vanilla, ik denk dat nog een Heal Pulse op zijn plaats is.” Ze wilde op zijn minst dat de Mamoswine zijn ogen kon openen als ze nog een poging deed om zijn vertrouwen te winnen. Opnieuw werd een roze getinte bol op het enorme beest afgevuurd en omhulde de laag van licht hem kort. Enkele schrammen op zijn lijf leken te genezen. Sara gebruikte deze tijd om in haar tas te zoeken naar een manier om Mamoswine tot zich te winnen.

Lang hoefde ze niet te zoeken. Tegen de tijd dat Mamoswine genoeg aangesterkt was om zijn ogen te openen haalde Sara een handjevol van haar snoepgoed uit haar tas. Ergens vond ze het zonde om het allemaal zomaar weg te geven aan een wilde Pokémon, maar als ze daarmee een shiny Mamoswine aan haar verzameling toe kon voegen kon ze zeker niet klagen. Ze hield haar handen uit en meed Mamoswine’s blik, verwachtend dat hem recht aankijken hem alleen maar nerveus zou maken. “Ik heb wat lekkers voor je. Eigen recept. Als ik genezend snoep kon maken dan had ik je dat nu aangeboden, maar helaas moet je het met het niet werkende prototype doen.” Of haar woorden bij de Pokémon aan kwamen betwijfelde ze. Het ging haar er om dat ze zijn aandacht had, en aan het nieuwsgierige gesnuif te horen was dat gelukt. Een bijna jammerende brom volgde. Sara begreep de hint: het snoep moest naar hem gebracht worden. Voor de zekerheid overhandigde ze alles aan Gelato. “Ik denk dat als ik nog even wacht met dichterbij komen, dat ik dan zijn vertrouwen echt kan winnen.”

De Beartic knikte en bracht zijn klauwen vol snoep naar de wilde Mamoswine. Hij legde het hoopje voor hem neer, waarna de kolossale mammoet er geïntrigeerd aan begon te snuffelen. Met één lik van zijn gigantische tong was de hele verzameling verdwenen. Sara had het gevoel dat hij het niet eens kon proeven, wat haar op een nieuw idee bracht. Snoep speciaal voor de grote Pokémon. Dat moest ze ergens opschrijven.

De blik van Mamoswine werd opnieuw op Sara gericht, maar in plaats van zijn eerdere waakzaamheid was er nu gretigheid in te zien. “Lekker hè?” glimlachte de witharige. Ze haalde nog een handjevol uit haar tas en overhandigde dat weer aan Gelato. “Meer kan ik je helaas niet aanbieden, dan raak ik door mijn hele voorraad heen. Deze snoepjes zijn speciaal gemaakt om op te kauwen, al betwijfel ik of jij dat kan met hoe klein ze voor je zijn.” Wat ontzettend frustrerend dat ze niet kon inschatten of het praten hielp met vertrouwen bouwen of niet. Ze moest iets anders verzinnen om te doen voor ze hem weer zou proberen te benaderen. Gretige oogjes vonden haar silhouet weer. Wat kon ze zeggen wat hij zou begrijpen en wat hem niet teleur zou stellen?

“Ik wil je graag helpen,” volgde ze haar instinct. “Maar dat kan ik niet hier. Vanilla’s Heal Pulse kan maar zo veel genezen. Je hebt een arts nodig, en daarna een trainer die je kan helpen aan te sterken.” Ze betrapte zichzelf er op dat ze een stap naar voren deed. Mamoswine reageerde er niet op, dus besloot ze langzaam door te stappen. “Ik snap dat je terughoudend bent. Mensen hebben je tot nu toe alleen maar pijn gedaan. Gedwongen te leven in een grot die niet bij je natuurlijke habitat past. Als je met me mee gaat, dan kan ik je helpen om je beter te laten voelen – als dat niet bij mij is, dan zoek ik iemand anders voor je.”

Waar Sara Mamoswine vragend aankeek, draaide hij zijn kop weg. Een zachte, diepe brom gaf haar het idee dat hij er wel over na probeerde te denken, maar nog niet genoeg voordelen zag. Met een mens meegaan was vast een hele opgave voor een Pokémon die zo veel angst en frustratie in zich droeg. Onzeker hoe ze het precies moest aanpakken besloot ze een lege Pokéball op een meter afstand van hem vandaan te leggen. “De keuze is aan jou.” Maar ze ging wel haar best doen om te zorgen dat hij er voor zou kiezen om met haar mee te gaan. Hoe ze dat ging doen moest ze nog even over nadenken.

Onverwachts klonken van Sara’s andere kant, in de tunnel, luide bezorgde kreten. Precies terwijl Sara zich aan het omdraaien was sprong Vanilla tussen haar en een klein lichtbolletje wat haar kant op was geworpen. Het ontplofte, maar de Gardevoir had op tijd Protect gebruikt. Een kwade blik stond in haar ogen, welke blauw oplichtten met psychische krachten. Een tweetal Delibird, een Snorunt en een Cubchoo kwamen op Sara en haar Pokémon af gestormd alsof ze er heel zeker van waren dat ze het gevecht met de witharige konden winnen. “Wat heeft dit te betekenen?!” snauwde Sara. Om het erger te maken begon Mamoswine diep te brommen. Had hij hen in de val gelokt?!

“Vanilla!” De Gardevoir nam een aanvalspositie aan. Net toen het perfecte moment kwam om het kleine groepje aan te vallen verzachtte haar blik en werd haar houding weer neutraal. “Vanilla, wat is er?” Sara klonk boos, maar was eigenlijk meer bezorgd. Haar Pokémon keek om en in haar blik kon Sara al zien dat ze vond dat het groepje geen bedreiging zou vormen. De witharige had geen tijd om zelf een oordeel te vormen voor de kleintjes hun aanval staakten en in plaats daarvan op volle snelheid langs haar sprintten, naar Mamoswine toe. De manier waarop ze hem knuffelden deden haar sterk denken aan de knuffels van Cecille.

Alle stukjes vielen op zijn plek. Zijn wantrouwen naar mensen, zijn wonden, dat hij niet weg wilde - zelfs de bevroren kamer leek ineens veel logischer. Het gaf haar alleen maar meer motivatie om hem de hulp te geven die hij echt verdiende. Ze was niet de enige die inzag dat hij hier niet kon overleven, toch? Niet op deze manier.

Ondanks dat ze haar voorraad niet op wilde maken besloot Sara nog wat snoepgoed uit haar tas tevoorschijn te halen. Ze hurkte neer en hield haar handen uit naar het groepje wilde Pokémon. Terughoudend keken ze haar aan, maar met een enkele diepe brom van Mamoswine waren ze schijnbaar al overtuigd om het snoep van de vreemdelinge aan te nemen. “Vertrouw je me echt?” vroeg Sara verrast aan Mamoswine. Een enkele knik was antwoord genoeg. De drang om tegen hem in te gaan en te zeggen dat hij een vreemde niet zo snel moest vertrouwen onderdrukte ze zo snel mogelijk. Het zette wel in perspectief hoe mensen hem tot nu toe hadden behandeld en liet Sara zich afvragen of er echt niemand was geweest die ook maar een beetje had geprobeerd te helpen. Was de mensheid echt zo’n teleurstelling?

In plaats van boos te worden over waar de mens al wel niet toe in staat was kwam Sara overeind en begon ze door de ruimte te lopen. Vanilla en Gelato keken haar aan. Laatstgenoemde was vooral bezorgd, omdat hij wist dat ze aan het peinzen was. Vanilla stond eerder op instructies te wachten. Na een aantal minuten stilte staakte Sara haar pas en keek ze haar twee Pokémon aan. “Ik heb misschien een idee. Als ik het goed begrijp dan is Mamoswine de beschermer van de kleintjes en wil hij daarom niet mee. Als er een andere beschermer is, dan is het geen probleem, toch?” Ze was vrij zeker van haar plan, maar de bevestiging van het tweetal werd toch gewaardeerd. Het gaf haar genoeg zekerheid om naar Mamoswine en zijn club toe te stappen en haar keel te schrapen om hun aandacht te trekken.

“Ik heb een voorstel waarmee we allemaal kunnen krijgen wat we willen.” Eén van de Delibird sprong naar haar voeten en hield zijn handjes op. “Nee, niet meer snoepjes. Alhoewel ik misschien later wel meer zou kunnen brengen – maar daar kom ik later op terug. Wat nou als ik één van jullie train zodat diegene sterk genoeg wordt om voor de rest te kunnen zorgen? Dan kan ik Mamoswine meenemen voor de juiste behandeling en hoeft niemand in een onpraktische habitat te leven.” Kort maar krachtig, zoals een pitch hoorde te zijn. Toch keek Mamoswine haar met een frons aan. “Ik ben misschien geen champion, maar ik weet hoe ik een Pokémon moet helpen evolueren. Snorunt en Cubchoo zijn perfecte kandidaten. En Cubchoo kan ook een hele goede beschermer worden. Vind je ook niet, Gelato?” Hiermee wist ze de Beartic te verrassen, want hij bloosde en mompelde zijn antwoord in zijn eigen taaltje. Vast iets als ‘als jij het zegt’.

De Cubchoo van Mamoswine leek wel onder de indruk te zijn van Gelato. Hij liet zijn beschermer eindelijk los en liep op de grotere ijsbeer af. “Jij kan net zo worden,” verzekerde Sara hem. Nog één keek bekeek hij de beer goed voor hij zich omdraaide en naar Sara knikte. Voor zij ook akkoord ging, wilde ze nog één keer de goedkeuring van Mamoswine hebben. “Wat denk je?” Een rustige ademhaling liet Sara in spanning. Toen hij knikte kwam het als een verlossing. Ze mocht haar plan gaan uitvoeren!

Enkele uren later keerde Sara terug naar de grot met de juiste benodigdheden. Haar outfit was uitgebreid met een warme jas, wat veel functioneler was dan een thermodeken. Die kon ze ook uit doen als ze weer naar buiten ging – wat ze niet kon met de warmere broek en schoenen die ze had aangedaan, helaas. In een extra tas had ze wat frisbees en ballen om mee te oefenen. Ook zat er een rol papier in waar het hele trainingsschema op was uitgeschreven. Een deel had ze over kunnen nemen van toen ze Gelato had getraind. Daarnaast haalde ze inspiratie uit de trainingen voor Peppermint en natuurlijk had ze ook wat nieuwe dingen in huis.

“Ik ben geen expert op het gebied van evolutie,” begon de witharige nadat Cubchoo plaats had genomen voor haar. Aangezien het weer vloed werd hadden ze een hoge plek opgezocht. “Maar van wat ik heb geleerd is dat evolutie heel erg gaat om de wil van de Pokémon. Als je niet wil evolueren, dan kan je het ook niet. Verder vergt het veel training en inzet. Soms is er een voorwerp bij nodig, maar dat is bij jou niet het geval.” Dan was er ook geen reden om het te vertellen, Sara. Focus. “Ik wil eerst weten welke aanvallen je kan. Als je een doelwit nodig hebt, zeg het maar.” Cubchoo kwam van zijn plaats en richtte naar een grotwand. Als eerste deed hij een Icy Wind, waardoor de wand bedekt werd met een dun laagje ijs. Hij vervolgde het met een krachtige waterstraal – Brine. Tussendoor werd een Growl uitgevoerd, en daarna sloeg hij de grotwand met zijn klauwen door een Slash aanval te doen. Dat gaf Sara een beeld van welk niveau hij ongeveer had. Ze knikte goedkeurend.

“Volgens mij duurt het niet lang meer voor je evolutie bereikt. We kunnen het beste meteen beginnen. Vanilla?” Met haar psychische krachten pakte Vanilla een paar frisbees op. “Behalve aanvallen is verdediging ook belangrijk. Ik wil dat je doet wat goed voelt: de frisbees ontwijken of een tegenaanval gebruiken. Geef maar een teken als je wil dat Vanilla stopt.” Cubchoo knikte en verplaatste vervolgens zijn blik naar de Gardevoir. Ook zij kreeg een knikje en dat was alles wat ze nodig had om de eerste frisbee op hem af te sturen.

De eerste paar frisbees werden kundig ontweken. Toen hij dat onder de knie leek te hebben, waagde Cubchoo het ook om er eentje met Powder Snow aan de kant te blazen. Met een grote sprong ontweek hij de volgende, maar hij kon zijn landing niet goed genoeg plannen om de volgende te ontwijken. Hij werd hard geraakt en even wachtte Vanilla voor ze de volgende op hem af stuurde. Hij gebaarde naar haar dat ze gewoon door moest gaan. Zonder aarzeling stuurde Vanilla de volgende lading frisbees op Cubchoo af. De eerste paar werden kundig weggeduwd met Icy Wind en zelfs een Slash. Toen hij geen opening voor een aanval zag dook hij diep om zichzelf daarna de lucht in te duwen. Schijnbaar wilde hij bewijzen dat hij het wel kon. Vanilla liet een frisbee recht op hem af komen. De Brine die hij gebruikte werd op de grond gericht, de kracht van het water sterk genoeg om hem hoger de lucht in te krijgen en zo over de frisbee heen te vliegen. Met beide poten landde hij weer op de grond. Er werd iets te veel focus op de landing gelegd om de volgende frisbees te kunnen ontwijken. Drie raakten hem voor de vierde plotseling met een Ice Shard de andere kant op werd geduwd. Snorunt sprong tussen Cubchoo en Vanilla, wie het vuren staakte.

Doorhebbend dat de Frisbees niet meer kwamen draaide Snorunt zich bezorgd naar haar maatje. Die kwam langzaam overeind en brabbelde zachtjes tegen haar. Sara had het idee dat hij haar verzekerde dat hij oké was. “Vanilla, ik denk dat een Heal Pulse op zijn plaats is.” De Gardevoir overbrugde een deel van de afstand, waarbij de Snorunt een klein stukje opzij stapte om plaats voor haar te maken. De impact van de helende energie liet de ergste schrammen meteen verdwijnen. ‘Zie je? Ik ben oké,’ kon Sara de Cubchoo haast horen zeggen. Aan de glimlach op haar gezicht te zien was ze hier tevreden mee.

Ze gingen nog een tijdje door met de frisbees en namen daarna een korte pauze voor ze verder gingen aan het volgende onderdeel. Hier was Sara zelf een belangrijk onderdeel van. “Trainers zullen jullie proberen te vangen. Als je je groep wil beschermen, zul je Pokéballs moeten kunnen wegkaatsen alsof het niets is. Deze ballen hebben ongeveer hetzelfde formaat en gewicht. Probeer te zorgen dat ze geen van de Pokémon raken.” Achter Cubchoo stonden nu ook de Delibird, Lena, Jellybean en Gelato, want hoe meer Pokémon hij kon beschermen hoe beter.

De eerste gooi werd niet aangekondigd. Sara richtte op Gelato, al week de bal iets af en werd Jellybean het nieuwe doelwit. Cubchoo gebruikte Icy Wind om de bal van koers te laten veranderen. Met een boog ging hij over de groep Pokémon heen. Ergens achter hem ving Vanilla de bal op om hem terug naar Sara te brengen, wie de tweede bal op één van de Delibird richtte. Ook deze bal raakte zijn doelwit niet nadat hij met een Slash tegen de grond aan was geslagen. Als dat een echte Pokéball was geweest was hij vast stuk gegaan door de impact.

Tijdens de training zag Sara vanuit haar ooghoek dat Mamoswine uit zijn kamer was gekomen om te zien waar ze mee bezig waren. Natuurlijk bleef ze evengoed haar best doen, hopend dat het een goede indruk op hem achterliet om zijn kleintjes zo ijverig bezig te zien. Hij kon zelf vast ook wel herkennen dat de kleinere Pokémon al enorm veel wilskracht in zich hadden en dat er best een kans was dat ze het zonder hem zouden overleven, zelfs als Cubchoo niet aan evolutie toe kwam. Daar had Sara in ieder geval wel vertrouwen in.

Eén van de ballen maakte een voor Cubchoo onverwachtse draai, recht op Lena af. De Popplio stak haar neus al er op af om hem op te vangen, schijnbaar niet helemaal bewust van wat dat zou betekenen in de context. Cubchoo sprong maar miste. Uit de andere hoek kwam een Powder Snow die alsnog de bal de andere richting in wist te duwen. Alweer Snorunt. Sara wilde stoppen tot Cubchoo weer bijgekomen was, maar Snorunt sprak haar toe op een manier die ze opvatte als een aansporing om door te gaan. De eerstvolgende bal was wat twijfelachtig, Waardoor Snorunt hem makkelijk aan de kant kreeg. Tegen de tijd dat Sara weer een bal gooide was Cubchoo ook weer opgestaan en kon hij hem wegslaan met Slash. Sara glimlachte. Als dit duo samenwerkte, kwam er geen enkele bal bij hun vrienden terecht.  
Eb en vloed waren de meest duidelijke aanduiding van het verstrijken van tijd. Tegen de tijd dat het water weer enorm laag stond laste Sara weer een pauze in. Snorunt en Cubchoo hadden een gevecht tegen elkaar en gingen echt met sprongen vooruit. Cubchoo had zelfs een nieuwe aanval ontdekt: Flail. Toch was er verder nog geen enkel teken van evolutie.

Met zijn allen zaten ze op de stenen grond te genieten van een maaltijd die de witharige vlug in elkaar had gedraaid. Brood en bessen waren een verbazingwekkend smakelijke maaltijd. Haar portie was net op toen een rood licht bij de grotingang haar opviel. Ze fronste. Zonsopkomst?

Sara kwam overeind. De gedachte aan een zonsopkomst liet haar beseffen dat haar ogen best wel branderig aanvoelden. Het kon toch niet zo zijn dat ze al zo lang bezig waren? Toch wel, schijnbaar. Bij aankomst bij de opening van de grot was heel duidelijk te zien dat de dag weer aanbrak. Achter zich hoorde ze geschuifel. Zowel Cubchoo als Snorunt kwamen zich bij haar voegen. “Hebben jullie geen slaap nodig?” vroeg ze zich hardop af. Een gaap volgde. “Dit betekent helaas wel dat ik niet lang meer kan blijven om te helpen,” liet ze vervolgens weten. “Ik heb afspraken, en moet nog zo veel voorbereiden – en wat moet Cecille nu wel niet van me denken…” Ze nam zichzelf voor om zo snel mogelijk een berichtje te sturen als ze onderweg terug naar Kalos was.

In stilte staarden ze naar de opkomende zon. De eindeloze zee weerspiegelde allerlei tinten rood en oranje. Magisch was het beste woord om het te beschrijven. Een foto kon het nooit eer aandoen.

Het licht leek zich in golven hun kant op te verspreiden. Dat de rode tinten ineens werden vergezeld door helder wit was heel vreemd. Sara merkte dat de bron zich naast haar bevond en keek om. Snorunt was gehuld in de welbekende witte gloed van evolutie. Pas toen ze haar nieuwe vorm had aangenomen drong de verbazing tot de witharige door. “Wacht, Snorunt?” Cubchoo keek haar ook aan. Naast hem stond nu niet een Snorunt en ook niet een Glalie, maar een Froslass. “Zonsopkomt?” vroeg Sara zich hardop af. Dawn Stone. Natuurlijk. Maar wat maakte deze zonsopkomst nou anders dan alle andere? Of was dit echt de eerste die de Snorunt had gezien in haar leven? Dat was een trieste gedachte.

Ook Cubchoo leek een beetje triest, al gokte Sara dat dat kwam omdat dit allemaal zijn training was geweest en hij nu aan het korte einde trok. Ze hurkte bij hem neer. “Jouw tijd komt ook, en volgens mij heel snel,” glimlachte ze. Dat leek hem wel iets op te beuren. Daarna richtte ze zich weer tot Froslass. “Wat denk je er van? Zullen we Mamoswine laten zien wat je geleerd hebt?” Door een gevechtshouding aan te nemen toonde ze haar enthousiasme. Snel gingen ze weer de grot in.

Iedereen stond te kijken. Sara en Vanilla zouden de ‘vijanden’ spelen in dit gevecht. Aan Froslass de taak om iedereen veilig te houden. “Klaar?” vroeg de witharige. Eigenlijk wilde ze geen startsein geven want als er echt gevaar dreigde had je dat ook niet. Toch wachtte ze tot Froslass een knikje gaf voor ze actie ondernam. “Vanilla, Disarming Voice!” Een aangenaam geluid werkte zijn weg naar Froslass. De schade die het deed was weinig, maar genoeg om haar meteen alert te hebben. Razendsnel verplaatste de ice type zich langs de rand van de grot, een Ice Shard voorbereidend. De stukken ijs werden zo op Vanilla afgevuurd dat ze haar terug dwongen, richting de opening van de grot. “Psyshock,” droeg Sara op. Een golf van psychische energie schoot naar de plaats waar ze verwachtte dat Froslass zou zijn op het moment van impact. Ze miste, en raakte daarmee de grotwand waardoor er wat stenen los kwamen en op het groepje af vielen. Froslass reageerde door de grootste steen uit zijn baan te duwen met een Headbutt. De rest werd weggeblazen met Icy Wind.

“Psychic, Vanilla!” Froslass werd gegrepen door de psychische kracht en naar de andere kant van de ruimte gegooid. Dat ze hier niets tegen kon doen was niet erg, zolang haar landing maar goed was en daar scoorde ze wel punten. Sara haalde één van de ballen van eerder tevoorschijn. “Eens zien hoe ze hier mee om gaat,” mompelde ze in zichzelf, waarna ze de bal met een grote boog in de algemene richting van het groepje wierp. Met een Icy Wind naar de grond wist ze zichzelf zo snel mogelijk naar de andere kant te krijgen, maar de afstand was te groot om de bal nog tegen te houden. Sara was al bang dat de training gefaald had toen Cubchoo omhoog sprong en met zijn Flail de bal keihard terug kaatste. Zo hard, dat Vanilla hem maar met haar Psychic ving zodat ze hem niet kwijt zouden raken.

Cubchoo ging beschermend voor de rest staan. Froslass kwam er naast. Even wist Sara niet hoe ze hier op moest reageren. Daarna viel alles perfect op zijn plek.

“Waarom beschermen jullie de rest niet samen?” Ze besefte zich dat ‘de rest’ straks alleen uit twee Delibird bestond, maar het kon altijd zo zijn dat ze meer Pokémon vonden die een beschermer nodig hadden. “Elke keer als één van jullie het net niet red, staat de ander klaar om te helpen. Jullie werken perfect samen. Ik denk dat jullie door samen te werken elke trainer af kunnen weren die voet zet in de Shoal Cave.” Het tweetal keek elkaar aan. Bevestigend knikten ze allebei, Cubchoo met een grote glimlach op zijn gezicht. Ook Sara kon het niet helpen om vrolijk te kijken. “Wat mij betreft zijn jullie geslaagd,” zei ze trots. “Helaas is het niet alleen aan mij om te beslissen.” Haar blik ging naar Mamoswine wie de demonstratie had toegezien. Sara liep op hem af en legde net als eerder een Pokéball voor hem neer.

“Opnieuw, de keuze is aan jou, maar ik ben er van overtuigd dat je hulp nodig hebt en dat deze groep zich prima zonder je red.” Om de een of andere reden wist ze zichzelf nog niet te overtuigen. Als ze Mamoswine was, dan was ze zeker te koppig om de grot te verlaten, hoe naar ze zich er ook voelde. Hij had iets om voor te blijven. “Ik beloof dat je altijd hier terug op bezoek kan komen,” probeerde ze. “Dat je hier niet meer woont betekent niet dat je je vrienden nooit meer terug zal zien. Dat beloof ik je.” Ze keek hem recht aan. Hij deed hetzelfde. Was het de oververmoeidheid of zag ze begrip in zijn ogen? Ze deed een stap naar voren, waarbij haar voet tegen de bal aan kwam. Het voorwerp rolde het kleine stukje tot aan de wilde Pokémon, waar het opensprong en hem veranderde in licht.