Gotta catch'em all, with love

Het was alweer een tijdje geleden dat hij voor het laatst bij het Laverre Nature Trail was geweest. De vorige keer was met Ragya geweest, hij was nogal verdwaald geweest en zij ook, maar dat was in de periode dat ze nog niet officieel samen waren. Voor de verandering was hij er eens alleen op uit. Om na te denken, voornamelijk. Nog altijd behoorde hij tot het miezerige groepje grunts en om eerlijk te zijn baalde hij daar nog steeds enorm van. Het was gewoon alsof hij geen waarde had, alsof iedereen maar over hem heen kon walsen. Hij wilde weer iemand zijn, hij wilde hoog in rang komen zodat anderen naar hem moesten kijken en zodat hij anderen rond kon commanderen naar zijn eigen zin. Nee, hij doelde er niet op om een elite spy of top agent te worden. Hij wilde een andere richting op, eentje die al heel lang vast had gestaan in zijn hoofd. De reden dat hij zich überhaupt had aangesloten bij Team Rocket. Hij wilde een scientist worden. Het was vroeger zijn jongensdroom geweest om Pokémon Professor te worden. Zijn fascinatie voor pokémon had hij al gehad toen hij een jong kind was. Hij onderzocht Weedle's en Caterpie's in de tuin en maakte er tekeningen van. Hij leerde elke pokémon uit zijn hoofd, bestudeerde de manier van leven voor elk van deze wezens en keek toe hoe ze elke dag sterker en sterker werden. Toen hij oud genoeg was geweest om te beginnen met pokémon trainen, had hij gekozen om een Vulpix te kopen bij een fokkerij. Deze vond je niet in het wild in Kalos en hij had altijd al een lichte liefde gehad voor die sluwe vossen. En die Vulpix was dus zijn Khaleesi geworden, zijn trouwste maatje die hij niet van plan was snel uit zijn team te zetten. Hij zag haar elke dag opgroeien, sterker en volwassener worden. Misschien zou het over een tijdje zelfs zo zijn dat hij haar een fire stone zou moeten geven. Maar daar wachtte hij nog even mee, tot de tijd daar was. Hij wilde niets overhaasten, hij wilde haar de tijd geven om eerst sterk te worden voordat ze in een nieuw lichaam werd gezet. En dan had je nog de rest van zijn team, alle pokémon in zijn box die hij had verzameld. En ook voor hen had hij nog grootse dingen in petto, maar hij had geduld en wachtte tot de tijd daar was. Misschien was hij hier vandaag niet om enkel te denken, hij was in zijn element tussen de wilde pokémon en misschien vond hij er nog wel eentje die in zijn team zou passen. Lucian zocht altijd naar nieuwe pokémon, pokémon die hij eigenhandig sterk kon maken.
En het was alsof zijn blik op dat moment op een paars wezentje viel wat hem met grote oogjes vanuit de struiken aankeek. Hij torende boven het diertje uit en trok kort zijn wenkbrauw op, deze had hij nog niet eerder gezien. Was het een wezen wat wild in Kalos voorkwam? Was het een pokémon uit een andere regio die zijn trainer kwijt was? Of misschien was het hier wel uitgezet en was het zeldzaam. Zonder te twijfelen haalde hij zijn pokédex uit zijn zak en richtte deze op de kleine, paarse pokémon die stil op de grond bleef zitten. "Goomy is a small gooey slug-like Pokémon. It is known as the weakest Dragon-type; its body is very sensitive, covered in a slimy membrane, so it must live in damp, shady places to avoid drying out. Its body is purple in color, the top half being a lighter shade than the underside. Goomy has two feeler-like horns atop its head, tiny black eyes, and a wide mouth with a green spot on either cheek." De zwakste pokémon van alle dragon types? Hij keek het wezentje peilend aan. Deze staarde naar hem terug met haar kleine, zwarte oogjes. "Misschien kan je later wel sterker worden?" opperde hij en keek naar het ding op de grond, wat echter niet echt reageerde. Kort twijfelde hij, hij wilde doorlopen en kijken of er niets anders te vinden was in de buurt. Maar toch.. ergens voelde hij een soort genegenheid voor dit hulpeloze wezentje. Het zat daar maar een beetje, doelloos, hulpeloos. Wat nou als hij het zou kunnen trainen? Het zou kunnen helpen om sterk te worden en er zelf ook nog eens de vruchten van zou kunnen plukken over een tijdje. Typisch Lucian, altijd zoekend naar dingen die gefixt moesten worden. Dingen die gebroken en verloren waren, net zoals hemzelf.
Hij haalde de pokéball van Khaleesi uit zijn zak en liet haar eruit. De Vulpix landde naast hem op de grond en keek hem vragend aan. Lucian knikte met zijn hoofd naar het wezentje wat daar op de grond zat en hen nog altijd met haar kleine oogjes aanstaarde. "Zou het vechten, denk je?" vroeg hij en keek naar zijn trouwste pokémon. Plots kwam er wat beweging in de kleine Goomy. "Ah, vechtlust zit er zeker in," zei hij met een kleine grijns. Al leek het er eerder op dat het wezentje wat nerveus bewogen had. Lucian ging met zijn hand door zijn haar heen en dacht na. Moest hij dit ding serieus aan gaan vallen nu? Zou er wel iets fatsoenlijks van een gevecht komen? Maar één manier om dat uit te zoeken natuurlijk. Toch zakte Lucian door zijn knieën heen en ging in het gras zitten. Khaleesi volgde zijn voorbeeld en keek nieuwsgierig naar het wezentje. Lucian haalde een berry uit zijn zak en legde het voor zich neer in het gras. "Heb je geen honger?" vroeg hij en keek naar het wezentje. Het duurde een minuut of wat, maar toen kwam het ding uiteindelijk toch dichterbij. Voorzichtig kwam het kleine, zwakke wezentje dichterbij. "Wil je sterker worden?" vroeg de donkerharige met een kleine frons terwijl hij zijn haviksogen op het paarse wezentje gericht hield. Het ding pakte de berry op van de grond en werkte het vluchtig naar binnen, iet wat schuchter nog. "Want ik kan je daarbij helpen." Hij stak zijn hand uit naar het wezentje en had daarin nog een berry. "De naam is Lucian, en dit is Khaleesi." De Vulpix keek hem vragend aan, deze manier van pokémon vangen was nog niet bekend bij haar. Maar Lucian wist dat het niet altijd met geweld hoefde te gaan. Soms kon het ook.. uit de goedheid van iemands hart? Wauw, niet gedacht dat hij ooit over de goedheid van zijn hart zou gaan beginnen. Plots maakte het wezentje een zacht geluidje, alsof het instemde. "Als je met ons mee gaat.. dan kan je de rest van mijn team leren kennen?" vroeg hij en kantelde zijn hoofd. Nu pas zag hij dat het wezentje gewond was, het was inderdaad de zwakste dragon type pokémon. "Je hebt een dokter nodig, denk je niet?" ging hij verder met praten. Als iemand hem zo zou zien, oh Arceus, dan werd hij meteen uit Team Rocket gegooid. "Ik weet zeker dat je je thuis kan voelen in mijn team, bij mijn familie." Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij het woord familie zei. Ja. Ragya was zijn familie. Khaleesi was zijn familie. Aldrei was zijn familie. Rhaegal was zijn familie. Sleipnir was zijn familie. En Judith, Lilith, Freya, Frigg, Arya alle andere pokémon in zijn box. Hij had één grote familie opgebouwd sinds hij zijn eigen bloedverwanten allemaal verloren was. Lucian liet zijn hand naar zijn zak gaan, haalde er een lege pokéball uit en legde deze neer in het gras. De Goomy week wat naar achter uit en keek hem met haar kleine kraaloogjes aan. "Kijk, hiermee kan je deel worden van mijn familie, van onze familie." Hij richtte zijn blik kort op Khaleesi en toen weer op de pokéball en de Goomy. "Je hoeft niet bang te zijn. Als je met ons meegaat kunnen we je naar een dokter brengen en voel je je in een mum van tijd weer beter, dan kunnen we gaan trainen." Hij glimlachte wat opgelaten en boog zich naar voren, om de pokéball weer op te pakken van het gras en deze losjes in zijn hand vast te houden. De Goomy kwam dichterbij en maakte een zacht geluidje. Lucian stak zijn hand uit en liet de toppen van zijn vingers kort over de glibberige huid van het wezen gaan, het leek wel een soort puddingslakje. "Dus.. wat denk je ervan?" vroeg hij en keek haar vragend aan. De Goomy kwam weer wat dichterbij en stootte zacht tegen de pokéball aan, die open sprong en haar naar binnen zoog. Wat verbouwereerd keek Lucian naar het voorwerp in zijn hand, wat een beetje heen en weer trilde, en wachtte op de vertrouwde klik.

Lucian keek toe hoe de pokéball in zijn hand wat heen en weer bewoog, maar na een redelijke tijd sprong het toch weer open en verscheen de Goomy voor hem op de grond. "Nog niet genoeg overtuigd?" vroeg hij en grijnsde een keer kort. Hij was geduldig, wat bijzonder voor hem was. Normaal gesproken was hij misschien wel weggelopen en had hij haar hier simpelweg achtergelaten, maar op dit moment was de drang om te blijven en het wezentje te helpen te groot om het te negeren. Hij leunde met zijn rug tegen een boom aan en keek afwachtend naar de Goomy, die iet wat geschrokken leek te zijn door de eerste aanraking met een pokéball. "Nog nooit een trainer gehad die je mee wilde nemen?" vroeg hij en het ding schudde kort een keer van nee, hij snapte het dus wel. Khaleesi was tegen hem aan komen liggen en bestudeerde het wezentje in stilte. Ondertussen haalde hij nog twee andere pokéballs tevoorschijn en keek kort naar Rhaegal en Arya, die hem vragend aankeken en zich vervolgens omdraaiden naar het andere wezentje. "Dit zijn Rhaegal en Arya, die horen ook bij het team," zei hij met een kleine glimlach en zag hoe het wezentje aan de ene kant wat wantrouwig leek, maar aan de andere kant ook nieuwsgierig. Misschien verlangde ze wel naar een familie, naar een groep pokémon om mee op te trekken en een thuis. Nou, dat kon hij haar prima bieden. Ondertussen had hij een flesje water uit zijn zak gehaald. "Je lijkt nogal uitgedroogd, laat me je helpen.." mompelde hij terwijl hij wat water over het versufte wezentje heengooide. Binnen een paar secondes kon je al verschil zien. De kleine zwarte oogjes richtte zich opnieuw op tot hem en maakten een kort geluidje. "Zie je, niets kwaad in de zin." Hij zou het wezentje kunnen trainen en alles eruit halen wat erin zat. Hij kon ervoor zorgen dat mensen bang zouden worden voor haar, voor zijn hele team. Maar daarvoor moest je ergens beginnen. Hij keek naar de drie kleine, fire type pokémon die om hem heen stonden. Zo onschuldig op eerste gezicht, maar Lucian wist wel dat ze uit konden groeien tot iets cools. "En dan hebben we ook Judith nog, maar misschien is het beter als je die later ontmoet." Voor hetzelfde geld schrok het wezentje dan zo erg dat het dood neerviel. Nee, Judith kon hij beter bewaren voor later en zo de Goomy een hartverzakking besparen. "Wil je het opnieuw proberen? Het is niet eng, dat beloof ik je." Hij hield de pokéball weer voor zich uit zodat het wezentje zelf kon beslissen of ze het opnieuw wilde proberen. De Goomy kwam weer wat dichterbij, leek wel wat meer zelfverzekerd door het water wat ze net had gekregen en opnieuw ging de pokéball open en slokte haar op naar binnen. Het ding viel in het gras neer en begon weer zachtjes heen en weer te schommelen.