I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Haar nachten waren vaak een Unovaans roulette. Een omgekeerde. Soms had ze het geluk die ene kogel te vangen en de hele nacht door rustig te blijven slapen, maar heel vaak werd ze geteisterd door nachtmerries en wakker gehouden door nare herinneringen. Blythe had die ochtend alleen last van dat eerste, maar prettig was anders. Ze had sowieso al weinig slaap kunnen vatten door haar nachtwerk voor Team Rocket – en nu werd ze ook nog van haar slaap gehouden door haar eigen onderbewustzijn. Ze werd badend in het zweet wakker en durfde eigenlijk haar ogen niet meer te sluiten. Het kostte haar zelfs enkele minuten voor ze zich realiseerde dat het alleen maar een nare droom van haar verleden was en dat ze op het moment niks had om voor te vrezen. Ze was alleen. Niemand kon haar nu pijn doen.

Blythe herhaalde het honderd, misschien zelfs tweehonderd keer in haar hoofd. Toch vond ze de rust niet meer. Ze voelde alleen maar frustratie opborrelen en wist dat, als ze niks deed, ze in een spiraal van zelfhaat zou vallen. Daarom kwam ze volledig overeind en trok ruw haar alledaagse kleding aan. Sheriff liet ze in haar pokéball om geen zorgen van haar pokémon over zich heen te krijgen. De Weavile zou het goed bedoelen, maar het zou alleen maar averechts werken. Blythe had rust nodig. Iets dat haar juist niet aan die tijd liet denken. Gelukkig wist ze de perfecte oplossing. Ze was in Lilycove en ergens in de buurt lag er een gebouw die precies had wat ze dacht nodig te hebben.

Het kostte haar niet lang om bij het gebouw te arriveren. Blythe kon nog sneller daarna naar één van de banen lopen en zette de koptelefoon die erbij lag op haar hoofd. Ze overwoog om dat niet te doen, in de hoop dat de knallen die zouden volgen haar gedachten zouden overstemmen, maar ze besefte zich nog net op tijd dat geluid zo niet werkte. Gedachten waren niet te overstemmen. Blythe haalde diep adem, pakte het pistool dat voor haar lag van z’n plek en richtte op het doelwit dat enkele meters verderop was opgesteld. Ze vond haar eigen geweren fijner om vast te houden, maar voelde er weinig voor om haar eigen kogels op te maken. Dat kostte geld en hoewel ze makkelijk bij Team Rocket aan zou kunnen kloppen of van hun imago gebruik kon maken, vond ze het onnodig. Er lag hier gewoon een geweer voor het grijpen.

Blythe zuchtte haar diep geïnhaleerde adem uit en vuurde toen met een kwade frons een kogel af. Dat het wit met zwarte papieren doelwit was veranderd in de persoon die haar ’s nachts nog altijd kwam teisteren, liet haar niet eens meer opkijken. Ze was zich ervan bewust dat ze opgekropte haat voor hem voelde en schaamde zich er ook niet voor om dat op z’n minst aan zichzelf toe te geven. Ze had hem in z’n buik geraakt. Dat vond ze niet voldoende, dus maakte ze zich klaar om wat hoger te richten. Met haar vinger op de trekker keek ze strak voor zich uit.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Ze lette werkelijk op alles. Haar ademhaling, wat een stuk rustiger en was geworden om zich beter te kunnen concentreren; haar houding, die haar steviger in haar schoenen liet staan; de loop van het geweer, die haar vertelde dat ze nu de borst zou raken als ze daadwerkelijk de trekker overhaalde. Blythe hield echter met één ding geen rekening. Haar omgeving. Toen ze op het punt stond om haar vinger terug te trekken en te vuren, voelde ze uit het niets iemand tegen haar achterwerk aan slaan. Van schrik had ze geen controle meer op het geweer en vuurde ze in de wilde weg de baan op. Ze raakte niet eens het doelwit, zou ze later ondervinden, maar haar aandacht lag nu ook niet bij het schieten.

Blythe’s ademhaling was tien keer zo erg versneld en haar hart klopte haast in haar keel. De nare herinneringen die ze weg had proberen te schieten, samen met de frustratie, kwamen direct in haar naar boven borrelen. Hierdoor ondernam ze meteen actie en liet ze haar elleboog naar achteren schieten, in de hoop de dader te kunnen raken. Een stemmetje in haar achterhoofd probeerde haar angst in te spreken en vertelde haar dat het haar ex-man was. Blythe wist dat dit logisch gezien niet kon, maar gaf toch toe aan de angst en durfde zich in eerste instantie niet om te draaien. Nieuwsgierigheid overwon het echter en dus draaide ze zich met een ruk om.

Het was een vrouw. Een roodharige, wiens gezicht versierd werd met een hoop sproeten. De eerste indruk die Blythe van haar kreeg sprak boekdelen over de actie die de vreemdelinge had uitgevoerd. Ze was er echter niet zeker van of het daadwerkelijk speels was, zoals de vrouw nu oogde, of dat het maar gewoon schijn was. Hoe dan ook bleef de zwartharige nog steeds boos over het gebeuren, al was het voornamelijk omdat ze niet kon inschatten of de roodharige hetzelfde in elkaar zat als haar ex. Dat frustreerde haar enorm. De gedachten aan die kwal alleen al zorgden ervoor dat er tranen in haar ooghoeken sprongen en knipperen scheen niet helemaal te werken.

Blythe draaide zich met een ruk terug naar het doelwit op haar baan en vuurde een aantal keren zonder echt haar best te doen met het richten. Ze wilde hem alleen nog daar zien staan, aan het uiteinde van haar pistool. Niet naast haar op de baan. Niet in de plaats van de roodharige die ze nu waarschijnlijk keihard tegen haar neus had gemept. Blythe zag dat enkele schoten in het witte vlak waren geëindigd, maar de meesten bevonden zich toch echt in het zwarte figuur dat er op stond getekend. Ze had hem zelfs in z’n borst weten te raken. Net goed.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

De keuze om haar frustratie weg te schieten was best een goede geweest. Blythe merkte pas dat ze hijgde toen het geweer geen geluid meer maakte en ze liet haar armen zakken zodra ze enigszins wat was gekalmeerd. Daarna overspoelden een hoop gedachten haar, waardoor ze op zichzelf neerkeek dat ze zo plots en agressief had gehandeld. Wat als daar echt een persoon had gestaan? Ze had beter moeten weten. Moeten nadenken. Precies op dat moment herinnerde Blythe zich dat ze de dame met haar elleboog had geslagen en draaide ze zich langzaam en voorzichtig naar de roodharige om. Oh nee. Die was vast laaiend. Blythe was fysiek wel sterk, maar had geen flauw benul hoe ze zichzelf moest verdedigen als het erop aankwam.

Met een droge mond bekeek ze schuldig de schade. Dat de ander nog niet overeind was gekomen om haar een lesje te leren, was niet genoeg om de cowgirl daadwerkelijk gerust te stellen. Blythe verwachtte nog steeds een straf voor de fout die ze had begaan en durfde daarom niet zelf te spreken. Ze was bang dat het haar alleen maar meer problemen zou geven en ze vertrouwde haar stem op het moment niet helemaal. Haar hand ging wel pijnlijk langzaam naar de oorbeschermers op haar hoofd, welke ze vervolgens in haar nek legde om beter te kunnen waarnemen. Daarna besloot ze dat het beter was om in ieder geval één ding te zeggen, ondanks dat haar stem nu waarschijnlijk zou trillen bij het spreken.

“Het… Het spijt me.”

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Het scharlakenrood dat de dame haar gezicht en handen nu sierde, zorgden ervoor dat Blythe’s gezicht vertrok. Het was niet alsof ze er niet tegen kon, in de zin van het flauwvallen bij het aanzicht, maar het bracht haar naar een tijd die ze liever zou vergeten. Gelukkig kapte de roodharige de stilte af met een lach, en hoewel het Blythe een beetje verwarde, vond ze het een betere reactie dan een boze snauw of kwaad gescheld. De woorden die volgden maakten het er echter niet veel beter op. Het verwarde de cowgirl alleen maar meer. Voor heel even dacht ze zelfs dat ze het verkeerd had verstaan. “… Pardon?” vroeg ze dan ook, niet zeker wetend wat ze er verder op moest reageren. De vreemdelinge vroeg echter om een doek en Blythe reageerde daar na enkele tellen op door vlug in haar broekzakken te zoeken. Daar haalde ze uiteindelijk haar stoffen zakdoek uit. Die zou waarschijnlijk worden geruïneerd door het bloed, maar het was het minste wat ze voor de ander kon doen na… Ja. “Hier,” sprak Blythe, terwijl ze nogal houterig de zakdoek aan de roodharige door wilde geven. Haar spieren waren nog altijd heel erg gespannen en ze wist niet helemaal zeker of ze dat verborgen kon houden. Wie weet viel het de ander helemaal niet op.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Voor de sier? Blythe volgde met haar ogen het handgebaar van de roodharige en merkte nu pas op dat ze een korset droeg. Dat zag ze niet vaak. Op het korset was ook een typerende schedel te zien. Nu ze de rest van de dame haar outfit in zich opnam, kreeg de cowgirl wel erg veel piraten vibes van haar gezelschap. Huh. Blythe wist niet of ze moest huilen of het grappig moest vinden dat ze met een piraat stond te praten. Of, eigenlijk, dat ze een piraat had geslagen. Straks stuurde ze haar matrozen achter de zwartharige aan – en die was niet zeker of Team Rocket daar wel mee wilde dealen. “Euh…” was het enige dat Blythe nu over haar lippen kon krijgen. Meer wist ze niet te verzinnen. Wat had ze anders moeten zeggen?

Haar zakdoek werd meteen overgenomen en gebruikt. Een ietwat teleurgestelde blik verscheen in de cowgirl haar ogen bij het zien van de bloedvlekken die nu in het stof verschenen. Dat was de zakdoek die ze van haar grootvader had gekregen, dus hij was haar wel dierbaar. Misschien moest ze hem gewoon grondig wassen als dit alles achter de rug was. Dan kwamen de vlekken er vast wel uit. Blythe keek verbaasd op toen de roodharige overeind kwam en iets groter dan haar bleek te zijn. Oké, met die hakken was het niet bepaald een verrassing, maar het was een hele omschakeling van de houding die ze tot nu toe had gebruikt om de vreemdelinge aan te kijken.

En toen kwam er een opmerking die haar niet helemaal beviel. Haar wenkbrauwen zakten omlaag en haar blik verharde. “Ik kan je nog een keer slaan,” reageerde Blythe. Ze schrok lichtelijk van haar eigen woorden, waardoor ze de vreemdelinge niet meer in de ogen durfde aan te staren. Daarom wendde ze haar eigen ogen af. “Ik ben bang dat je dat op je buik kan schrijven.”

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Ze had verwacht dat de roodharige zou doordrammen en dat ze uiteindelijk of haar eigen grens moest overschrijden of moest vluchten, maar geen van beide opties kwamen aan bod. De vreemdelinge bood haar excuses aan. Blythe’s hoofd schoot meteen terug om de ander weer recht aan te kunnen kijken, waarbij voor enkele kleine tellen haar ogen groot waren van verbazing. Had ze dat nou goed gehoord? Had de dame nou echt sorry gezegd? De situatie was zo onwerkelijk voor de cowgirl dat ze wederom niet wist wat ze moest zeggen. Ondanks dat de tandwieltjes in haar brein nu op volle toeren draaiden, kreeg ze het niet voor elkaar om een fatsoenlijke reactie te verzinnen, laat staan uit te voeren.

Gelukkig hoefde dat ook niet, want de roodharige vroeg of er ergens een kraan in de buurt zat. Blythe liet haar blik voorzichtig van de vreemdelinge afglijden en keek toen onderzoekend verder de zaal in. Ze zag hier in ieder geval geen kraan, nee. “Misschien op de wc,” wist ze dan toch over haar lippen te krijgen. “Die heb ik wel gezien toen ik hier naar binnen kwam, geloof ik.” Blythe was er niet honderd procent zeker van, want ze was best van slag geweest toen ze de deur door naar binnen stapte, maar in de gauwigheid had ze wel een bordje met de letters WC erop gezien. Ze kwam in beweging en stapte richting de deur die haar naar deze ruimte had geleid en keek toen de gang op. De wc’s zaten zo te zien inderdaad in de buurt.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Zodra ze bij de wc aankwamen, nam de roodharige het voortouw. Blythe had er niet zoveel problemen mee om zich aan te passen, maar het viel haar wel op. Ze zei er verder niets van en liet het gewoon over zich heen komen. Het voornaamste voor haar was dat ze haar zakdoek terug zou krijgen en zij had geen water nodig, dus bleef ze in de deurpost staan wachten. Haar blik gleed inmiddels over het sanitair, waardoor ook zij de conclusie trok dat de poetsdame of meneer waarschijnlijk geen vetpot kreeg betaald. Blythe maakte mentaal de notitie om hier niet naar de wc te gaan. Ze hield het wel op totdat ze bij een center was, desnoods. Of terug in de stad.

Pas toen er weer geluid van de roodharige af kwam, richtte de cowgirl haar ogen op de dame in kwestie. Ze claimde een waterpokémon te hebben en Blythe wist op het moment echt niet meer hoe ze over de piraat moest denken. Zelf zou ze het misschien ook zijn vergeten als ze onder het bloed had gezeten, dus op zich kon ze het wel vergeven. Bovendien was het niet zo dat ze een ongelofelijk moeilijke weg hadden moeten afleggen om hier te komen. Waarom de jonge vrouw haar pokémon daadwerkelijk liet verschijnen, nu, was Blythe echter wel een raadsel die ze niet kreeg ontcijfert. De Wartortle staarde haar ook nog eens op een vreemde manier aan.

“… Euh…” begon de zwartharige ongemakkelijk. Ze keek vluchtig naar de roodharige en toen weer naar de pokémon. Moest ze soms iets tegen hem zeggen. “Hallo?” Perfect. Goede eerste indruk, Blythe. Ze kon zichzelf wel voor haar voorhoofd slaan. Aan de andere kant; het was niet haar schuld dat zij zich zo ongemakkelijk voelde. Hij keek haar met die rare blik aan. “Waarom kijkt hij me zo aan?” besloot ze aan de piraat te vragen. Ze hoopte maar dat het niet al te onbeleefd overkwam. Blythe was nog steeds van mening dat ze geen problemen met een echte piraat wilde.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Zijn trainer wist het ook niet. Blythe wist niet wat ze daarvan moest denken, maar ze besloot het advies niet alleen voor de Wartortle te gebruiken. Gewoon negeren klonk wel als iets wat ze vaker moest proberen voor bepaalde dingen. Dat ging moeilijker als het probleem dieper lag, maar voor de vraag ‘waarom kent ze haar eigen pokémon niet’ was het vrij makkelijk. Toen de cowgirl opkeek, zag ze dat de roodharige ook haar zakdoek schoonmaakte en dat luchtte haar enigszins al wat op. Ze wist dat het bloed er waarschijnlijk niet zo makkelijk uit zou gaan als ze langer wachtte – en waardeerde daarom het gebaar ook enorm. Er was echter één probleem. De zakdoek zou nat blijven en Blythe had niet bepaald een voorliefde voor natte broekzakken.

Gelukkig stelde de piraat al voor om hem bij zich te houden tot hij gedroogd was. Of de zwartharige daar echt een fan van was? Niet echt. Ze twijfelde dan ook en beet zachtjes op haar onderlip terwijl ze nadacht. Uiteindelijk besloot ze zichzelf toch maar het plezier van een droge broek en een probleemloze schietsessie te gunnen – want ze wist niet zeker of ze erop zou worden aangesproken als ze hem op de plank van haar baan te leggen – en knikte instemmend. “Sure,” voegde ze eraan toe. Daarna ging haar blik naar het gezicht van de roodharige. Die was zo te zien schoon en haar neus bloedde niet meer. “Doet het nog pijn? Als het al pijn deed,” vroeg Blythe vervolgens. Ze voelde zich nog steeds een beetje schuldig, zelfs al was ze ook van mening dat het de vreemdelinge haar eigen schuld was.