I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Blythe kende de verhalen wel, want hoewel ze zich er niet echt heel erg mee bezighield, was het af en toe leuk om eens het een en ander te lezen. Ze had alleen niet verwacht dat het er in het echt ook zo aan toe ging – ze dacht juist dat de boeken en series het altijd romantiseerden. “Jirachi,” was het enige dat Blythe meteen wist uit te brengen. Het leven van een piraat was zeker niet zo snel saai. Zich beseffend dat zoiets waarschijnlijk niet genoeg reactie was voor iets dat Barbara zo vrolijk maakte, besloot ze er nog iets aan toe te voegen. “Dan had je bijna een ooglapje gehad.” Blythe overwoog om zelf te grijnzen, maar toen ze de grap in haar hoofd herhaalde, vond ze hem eigenlijk heel slecht. Hopelijk beledigde ze Barbara hier niet mee. Die had nu een geweer in haar handen en Arceus wist waartoe de piraat in staat was.

Ze besloot haar les meteen voort te zetten voor het überhaupt uit de hand kon lopen. “Houd het geweer strak voor je, zodat je net boven de loop door kan kijken. Zo kan je het beste richten,” legde ze uit. “Als je denkt dat je goed hebt gericht, mag je een keer schieten. Het geweer kan tegenslag bieden, trouwens, dus hou hem stevig vast.” Dit was hoe zij altijd schoot, in ieder geval. Blythe had geen flauw idee of er veel efficiëntere manieren waren. Ze gokte van wel. Het was voor haar immers jaren geleden dat ze het had geleerd.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Het geweer werd niet op haar gericht en dat luchtte Blythe eigenlijk al op. Dat Barbara begon te grinniken zag ze ook als een goed teken, maar het verminderde enthousiasme was iets waarvan ze dacht dat ze ermee moest oppassen. Niet meer zulke grapjes of opmerkingen maken, dus. De cowgirl schonk de piraat simpelweg een glimlach, niet wetende wat ze verder nog kon zeggen. Ze durfde geen verkeerde uitspraken te maken en ze kende Barbara niet goed genoeg om echt in te kunnen schatten wat wel en niet oké was.

Door alle grapjes en angst door, vergat Blythe zelf iets heel belangrijks. De gehoorbescherming. Tot haar verbazing was het de roodharige die haar daarop wees, op een manier die haar alles behalve lekker viel. Ze vond het oneerlijk dat zij haar best moest doen om op haar woorden te letten en haar gezelschap gewoon kon zeggen wat ze wilde, maar eigenlijk was Blythe niet anders gewend. Met vernauwde ogen en een hele diepe zucht zette ze de gehoorbescherming nu ook op haar hoofd, vurig wensend dat ze die al eerder had gedragen om die opmerking uit haar gehoorgang te verbannen. Helaas was het niet meer terug te draaien. De zwartharige deed haar best om zich te concentreren op Barbara’s schietles, in plaats van de verschillende ongewenste gedachten die in haar hoofd opdoemden. Het was niet makkelijk, maar de piraat wist daar wel raad mee.

Ondanks dat Barbara miste, kon Blythe gewoon aan haar zien dat ze het heerlijk vond om te kunnen schieten. De cowgirl gaf haar geen ongelijk. Het voelde op de een of andere manier machtig om zo’n ding in handen te hebben. Blythe haalde haar bescherming van haar hoofd en gebaarde naar Barbara dat ze even hetzelfde moest doen. “Nu is het meer een kwestie van oefenen en kijken wat je zelf prettig vindt. Hoe meer je oefent, hoe beter je kan richten.” Ze dacht terug aan de schiettrainingen die ze met een paar team Skull leden had mogen doen. Blythe bleek een natuurtalent, want ze had het sneller onder de knie dan verwacht. Of dat bij Barbara ook zo was, moest nog blijken.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Barbara wilde wel erg graag doorschieten. Dat was logisch, vertelde Blythe zichzelf om haar zenuwen wat weg te stoppen. Ze stonden op een schietbaan en de roodharige had eerder al laten merken dat ze graag illegale activiteiten deed. Nu was dit niet honderd procent illegaal, maar… Het kwam in de buurt. Ze knikte bevestigend en plaatste de bescherming toen weer over haar oren, verwachtend dat Barbara meteen weer wilde schieten. Dat deed ze niet. Ze inspecteerde het wapen eerst en hield hem daarna pas in de aanslag. Blythe verwachtte dat haar les nu ten einde was en besloot zelf ook weer een baan op te zoeken. Ze stapte bij Barbara vandaan en nam de baan naast die van de roodharige. Het geweer dat er lag was koud en hoewel dat ook logisch was, verraste het de brunette een beetje. Barbara stond natuurlijk op haar baan… met haar geweer. Dit was een nieuwe, eentje die al een tijdje niet meer was aangeraakt. Dat betekende echter ook dat er meer kogels in zaten.

Met een tevreden glimlachje ging ze zelf in een stevige houding staan en richtte ze op het doelwit, klaar om zelf weer te schieten. Gek genoeg voelde ze geen frustratie en angst meer, waardoor het doelwit een doelwit bleef – geen gestoorde vent uit haar verleden.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Nadat ze een aantal schoten gelost had en op het punt stond om te herladen, zag ze vanuit haar ooghoek dat Barbara haar aandacht vroeg. Dat de roodharige naar haar had staan staren was Blythe, voor de verandering, niet opgevallen. Ze deed wat van haar gevraagd werd – meer uit onderdanigheid dan dat ze het echt wilde – en luisterde aandachtig naar wat Barbara te zeggen had. Ze wilde het interessanter maken? Blythe hief sceptisch een wenkbrauw. Wat moest ze zich daarbij voorstellen? Haar eerste reactie was meteen een luide ‘nee’, welke ze natuurlijk niet over haar lippen liet vallen, totdat de roodharige dame uitlegde dat ze een schietwedstrijdje wilde. Haar luide nee werd een zachte nee en uiteindelijk, na kort beraam met zichzelf, een onzekere ‘ja’. “Oké,” was eruit voor ze zichzelf kon stoppen. “Wil je dan naar andere banen gaan?” Ze keek even naar de beschoten doelen. Die van Blythe en Barbara hadden al wat geleden, voornamelijk door de brunette haar schoten. Het zou moeilijk te ontcijferen zijn op deze manier.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

De vuist was voor haar een verrassing en daarom deinsde ze ietsjes terug. Even dacht ze dat Barbara alsnog wraak wilde nemen voor hun ontmoeting, maar dat bleek niet het geval. Ze was gewoon… Enthousiast. Daar wilde Blythe het in ieder geval heel graag op laten. De roodharige vroeg bijna wat er mis was met de banen, maar ondervond al snel zelf een antwoord. De zwartharige kon de neiging om met haar ogen te rollen net niet weerstaan. Ze probeerde het echter te maskeren met een klein grijnsje. Barbara amuseerde haar wel een beetje, moest ze toegeven; al zou ze dat nooit hardop durven zeggen. Haar gezelschap was nog in staat om het verkeerd op te vatten, had ze het idee. Toen Barbara nog wat commentaar toevoegde, wilde Blythe opnieuw met haar ogen rollen en dit keer was het dan niet speels bedoeld. Ze gromde zachtjes. “Afstand,” was eruit voor ze er erg in had. Ze kreeg bijna meteen spijt van haar chagrijnige toon, maar ze wist niet hoe ze anders nog aan kon tonen dat ze absoluut geen interesse had. Blythe zou hoe dan ook gestraft worden. De cowgirl draaide op haar hielen om en wandelde alvast naar een nieuwe baan toe.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Blythe stond op een nieuwe baan en wierp kort een blik richting Barbara om te zien hoe ver zij was. De roodharige telde met haar vingers af en greep toen vliegensvlug naar het geweer. De zwartharige was iets minder vlug en meer geconcentreerd. Barbara’s stijl zou haar alleen maar grotendeels laten missen. Bovendien ging Blythe ervan uit dat ze zouden schieten tot hun ammo op was – en niet tot een minuut was verstreken. Dat hadden ze niet echt afgesproken. Ze focuste zich echter op het doelwit in plaats van die extra details. Dat was, voor nu, het belangrijkste. Blythe wist een aantal keren een paar kogels in de borst te laten raken. Ze had ook een aantal schoten op het hoofd afgevuurd, maar ze zaten lang niet allemaal op de plek waar het brein hoorde te zitten. Het hoofd vond ze een moeilijker doelwit dan de borst, werd wel duidelijk. Het scheelde schijnbaar ook een hoop voor haar concentratie als ze niet iemand voor zich zag wie ze met heel haar hart haatte. Dat was weer een minpuntje. Blythe staakte haar vuren en keek vervolgens weer Barbara’s kant op. Was die al klaar?

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Barbara was al lang en breed klaar. Blythe zette de gehoorbeschermers af en luisterde naar het enthousiasme van de roodharige. Ze vond het gaaf. De brunette kon niet ontkennen dat de adrenalinekick een positief gevoel gaf. Ondertussen was ze wel gewend aan het knallen, maar vroeger had ze het ook gaaf gevonden. Als puber. Was dat hoe ze Barbara kon omschrijven? Een oude puber? De roodharige vroeg om een rematch en Blythe richtte haar blik op de overige banen. Er waren er nog vijf die ze konden gebruiken. Of het personeel dat leuk vond was een tweede. Aan de andere kant… Ze hadden wel betaald. Blythe in elk geval. Of haar gezelschap dat had gedaan was nog te betwijfelen. “Sure,” stemde de cowgirl schouderophalend in. Barbara ging waarschijnlijk toch niet van haar winnen. Betekende dit dat het oneindig door zou gaan? Hoe graag Blythe haar frustratie ook weg schoot, was dat niet geheel haar bedoeling. Ook zij kreeg op een gegeven moment genoeg van schieten. Misschien moest ze het dit keer rustig aan doen. Ze draaide zich op haar hielen om en sloeg een baan over. Die was voor Barbara.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

De roodharige leek één belangrijk detail te zijn vergeten. Blythe wees haar daar niet op. Zwijgend klikte ze de kamer van de kogels los en pakte een nieuwe set tevoorschijn. Die klikte ze zorgvuldig terug in het geweer. Barbara had haar lesje op dat punt al geleerd en keek haar kant op. Ergens had ze moeten verwachten dat haar hulp nodig was, maar een klein deel van haar kon altijd blijven hopen. Toch? De cowgirl legde haar geweer bij haar baan neer en liep richting de piraat. “Het is heel simpel,” begon ze haar uitleg. Daar ging ze maar snel verder mee, voordat ze de huid kreeg vol gescholden omdat ze de ander onderschatte.

“Hiermee klik je het los.” Ze wees naar het kleine knopje vlak achter de trekker. “Bij de baan ligt als het goed is nieuwe kogels. Die schuif je hieronder gewoon naar binnen.” Blythe keek haar gezelschap kort aan. Zou Barbara zelf door hebben dat ze dit zelf moest proberen? De beste lessen leerde je door het zelf te doen; dat had Blythe in ieder geval ondervonden. “Als je dat hebt gedaan, check je eerst of het wel goed vastzit. Daarna trek je met je vrije hand hieraan.” Ze wees naar het bovenste gedeelte van het vuurwapen. “Dat zorgt ervoor dat de eerste kogel afgevuurd kan worden.” Het mechanisme was veel simpeler dan die van haar eigen pistolen. Het kostte ook meer tijd om die te herladen. Blythe wist inmiddels wel hoe dat moest, maar… Had ze die informatie ook goed overgebracht op haar leerlinge?