I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Blythe keek verward naar de roodharige toen ze begon te fluiten, maar ze besefte zich al snel dat het voor de Wartortle was. Dat haar zakdoek bovenop zijn hoofd belandde, zorgde er echter alleen maar voor dat ze nog verwarder raakte. Moest hij haar zakdoek bij zich houden? De waterpokémon? Aan zijn houding te zien was hij het er niet helemaal mee eens – dus kon Blythe eruit begrijpen dat het of een rebelse pokémon was of juist eentje met hersens. Aangezien hij niet zo druk als zijn trainer was, ging ze meer van dat laatste uit. Dat stelde haar al meer gerust.

De roodharige maakte een grapje. Blythe begreep dit, maar toch zat het haar niet lekker. Die knipoog deed het hem vooral. Ze deed wel haar best om de grimas van haar gezicht te houden; iets wat haar niet helemaal lukte. De vreemdelinge verder de kans geven om zulke opmerkingen te blijven maken, wilde ze niet, dus Blythe besloot het advies van eerder weer te gebruiken en het gewoon te negeren. Er kwam gelukkig ook nog een serieuzer antwoord en die stelde de zwartharige wat meer gerust. Dat ze nog steeds een straf voor haar actie verwachtte, tot daar aan toe. “Als jij het zegt,” reageerde de cowgirl kalmpjes. Ze wilde eigenlijk wel weer weggaan, maar kon dit om twee redenen niet doen. De eerste was haar zakdoek. De tweede was de vraag die haar werd gesteld.

Blythe haalde onverschillig haar schouders op. “Ik zou niet willen zeggen dat ik goed ben,” beantwoordde ze. “Ik was al bezig voor je kwam, dus je kan het zelf wel beoordelen.” Arrogantie en zelfverzekerdheid waren dingen die bij haar de kop in waren gedrukt. Blythe liet dus liever andere dingen voor haar spreken.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Ondanks dat Blythe het haar een soort van had aangeboden, stond ze eigenlijk meer te wachten wanneer ze zelf weer verder kon met schieten. Niet al haar frustraties waren er net uit gekomen en ze had wel het gevoel dat dit haar een stukje verder zou helpen. Waarschijnlijk niet genoeg om eindelijk eens een goede nachtrust te hebben, maar… Ze kon ook niet alles hebben. Helaas voor haar en haar mentale gezondheid, stond de roodharige zelfs te popelen om een kijkje te nemen. Met een beetje tegenzin volgde Blythe de ander het toilet weer uit en liepen ze terug naar de baan waar zij daarnet had staan schieten.

Nu ze er beter naar kon kijken, merkte Blythe een aantal kritiekpuntjes voor zichzelf op. Wat wilde je ook als je je door je emoties liet lijden? De cowgirl was er niet bepaald trots op. Het smoesje dat ze roestig was, werkte nu niet meer. Desondanks was de roodharige wel tevreden met wat Blythe had gepresteerd, want ze wilde schietles hebben. Van haar. De zwartharige moest dat even laten bezinken. “Pardon?” vroeg ze, lichtelijk overdonderd. Had ze er zelf nog een keuze in? “Ik ben geen instructeur,” liet ze weten. Verre van. Wilde ze ook nooit worden, want daar had ze waarschijnlijk het geduld niet voor. Dat vertelde ze zichzelf, in ieder geval. Blythe had soms misschien teveel geduld.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Een pruillipje werd opgezet en Blythe wist wederom niet wat ze moest denken. Dat scheen een thema bij deze vrouw te zijn. Eentje die nog langer bleef aanhouden, want ze had geen zin om op haar schuldgevoel te worden bespeeld, dus keek ze weg. Hierdoor gleed haar blik eerst wat omlaag – om een rede die ze zelf ook niet wist – en kwam ze erachter dat de dame wel erg veel van haar vrouwelijkheid liet zien. Blythe keek meteen de andere kant op; haar blik strak op de doelwitten van de schietbaan gericht. Was dat expres? Dat het haar niet eerder was opgevallen kon ze zichzelf eigenlijk wel vergeven. Ze was niet geïnteresseerd in die dingen. Al helemaal niet van vrouwen, want daar had ze nooit echt veel interesse in gehad. Dacht ze. Ze wist het niet helemaal zeker meer, als ze eerlijk moest zijn. Hoe dan ook was dit onnodig en was Blythe niet op die manier te verleiden. Ze kon wat dat betreft net zo goed een non worden. Of zichzelf met de aseksueel-stempel bestempelen. Dat dit door haar verleden kwam, daar stond ze eigenlijk niet zo bij stil.

“Ik–” probeerde Blythe ertussen te komen. De roodharige ging haar echt niet met rust laten, of wel? Normaal gesproken vond ze het niet erg om even te buurten, maar ze had dit verdorie nodig. Voor ze goed en wel iets kon zeggen, echter, ratelde de dame al verder. Toen werd ze door haar eigen pokémon gestompt. Het was zo abrupt, dat Blythe zich niet kon helpen en een grinnik uit haar mond ontsnapte. Ze betrapte zichzelf hierop en perste haar lippen tot een dunne streep, hopend dat het niet erg was dat ze daarom had moeten lachen. Misschien kon ze de schade beperken door in te stemmen. “Waarom vertel je me niet je naam en dan zie ik wel verder.”

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Barbara Jackson. Blythe had het idee dat die naam wel ging blijven hangen, ondanks dat ze verwachtte Barbara hierna nooit meer te zien. Haar naam was echter niet het enige opvallende aan wat de roodharige uitsprak. Ze had het ook over kapitein zijn. Het verbaasde de cowgirl niet echt, maar het maakte haar wel een beetje nieuwsgierig. “En een kapitein moet natuurlijk goed kunnen schieten,” merkte Blythe met grappende ondertoon op. Ze wenkte Barbara dat ze haar plek voor de schietbaan in moest nemen. “Blythe Pritchett,” stelde ze zichzelf voor. “Maar voor je het vraagt; nee, ik wil daar geen sheriff voor plakken.” Het was vooral als grapje bedoeld – en ze hoopte dat het ook zo werd opgevat. Het kwam niet vaak voor dat ze in de buurt van een vreemde, wie ze langer dan een uur sprak, een grapje te maken. Missies met andere grunts daargelaten, mits die zelf niet zo super serieus waren. “Oké Barbara, laat me eerst maar eens zien hoe stevig je in je schoenen staat.”

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Sheriff Pritchett klonk wel lekker. Blythe moest toegeven dat, toen het van de roodharige haar tong rolde, het inderdaad wel een leuke klank had. Verder zat er echter geen voordeel aan – om nog maar te zwijgen over de mogelijkheid van het zijn van een sheriff. Allereerst heette het politiekorps; en ten tweede kon ze daar nu niet echt meer deel van uitmaken. Niet dat ze het wilde, want ze had echt absoluut niets aan de politie gehad. Wat dat betreft was ze zelfs beter af bij Team Rocket, ondanks dat het een stel criminelen waren. Ach. Blythe had wel vaker foute vriendjes gehad. “Regel jij de ster dan maar, kapitein,” reageerde ze speels, blij dat haar grapjes in ieder geval niet verkeerd werden opgevat. Dat was wel het laatste wat ze nu kon gebruiken, dacht ze.

Barbara’s houding was niet zo stevig als het zou moeten, maar daar had Blythe al rekening mee gehouden. Zonder er echt bij na te denken, legde ze haar hand op de rug van de roodharige en duwde ze zachtjes naar voren. “Je rug moet rechter,” sprak ze. Ze besefte zich al snel dat lichamelijk contact ongewenst kon zijn en trok haar hand meteen terug. Misschien iets te snel. Het leek vast alsof ze zich aan Barbara had verbrand, of iets dergelijks. “En je schouders moeten wat meer naar achteren. Doe maar alsof je dat doelwit probeert te intimideren.” Om zichzelf af te leiden, keek ze zelf ook naar het doelwit, als voorbeeld voor Barbara om na te doen.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Er werd, verbazingwekkend genoeg, nog echt ingegaan op haar reactie. Eigenlijk was dat niet zo verbazingwekkend. Wat dat wel was, was dat de roodharige heel makkelijk liet vallen dat ze het gewoon zou stelen. Ergens moest Blythe daar ook niet van opkijken, want ze had hier wel te maken met een piraat. Een kleine preek over hoe slecht stelen wel niet was, bespaarde ze zowel Barbara als haarzelf. Ze wist dat ze daar zelf eigenlijk niks van mocht zeggen met wat voor een werk ze wel niet allemaal deed. Wat ze wel deed, was weer een grapje maken. Dat scheen om de één of andere rede toch te bevallen. “Ik weet niet of een volwaardige sheriff wel een gestolen ster zou dragen, maar ik zal het er maar mee moeten doen.” Haar toon was alles behalve serieus. Haar gezichtsuitdrukking was dat juist wel, maar Blythe deed haar best om zo relaxed mogelijk over te komen.

Dat ging moeilijk als je steeds op alles wat je deed moest letten. Zodra ze haar hand terugtrok, trok Barbara haar mond open. Niet om haar af te katten, gelukkig, maar om haar erop te wijzen dat ze geen elleboogstoot van de roodharige zou krijgen. Blythe vond dat moeilijk te geloven – iets wat ze bijna over haar lippen liet vallen, maar ze besefte zich op het laatste moment dat zo’n uitspraak niet slim was. Ze pauzeerde daarom even en gunde zichzelf de tijd om snel nog een ander antwoord te verzinnen. “Gelukkig,” was het beste wat ze zo gauw wist te verzinnen.

Barbara ging inmiddels verder met de les en nam een stevigere houding aan, waarna aan Blythe werd gevraagd of het zo wel goed was. De cowgirl keek vluchtig naar de piraat, overwoog heel even om zachtjes te duwen – puur en alleen om te kijken of ze stevig stond – maar koos ervoor om dit niet te doen, en pakte toen het geweer van de houten plank. Die gaf ze vervolgens aan Barbara. “Nog niet schieten,” waarschuwde ze. “Gewoon om eerst even de feel te krijgen.” Zonder oorbescherming zouden ze misschien zelfs doof kunnen worden.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Blythe snoof geamuseerd en schudde met haar hoofd. Ze wist bij Arceus niet hoe ze daar verder op moest reageren. Haar grapjes waren op. Ze kon er maar een bepaald aantal maken en dan was ze leeg, alsof ze aan het begin van de dag gewoon een paar verzamelde om voor de rest van de dag te gebruiken. Daarom kwam er ietwat ongemakkelijk “je bent me er eentje” uit Blythe’s mond, waar ze zichzelf best voor haar voorhoofd wilde slaan. Sociaal doen was moeilijk en vermoeiend. Voor deze ene keer vergaf ze het zichzelf, echter, omdat ze makkelijk aan afleiding voor de roodharige kon komen.

Misschien was de afleiding te goed. Blythe schrok lichtjes toen het wapen wel erg ruw uit haar hand werd gepakt. De neiging om ineen te krimpen kon ze nog net weerstaan. Ze vroeg zich af waarom ze vandaag zoveel last had van haar herinneringen. Kwam het door de nachtmerrie? Of had Barbara gewoon een intimiderend aura om zich heen hangen? De cowgirl richtte haar blik voorzichtig op de piraat, maar haar twijfel trok daardoor niet echt weg. Ze gaf gewoon zichzelf de schuld. Dat was voor haar het makkelijkste om te doen.

Barbara maakte een opmerking over het geweer en die kwam voor Blythe best onverwacht. “Je bent een zwaardvechter?” vroeg ze. Again, niet echt een complete shocker, nu Blythe er zo over nadacht. Het paste wel bij het piratenimago die de roodharige probeerde te creëren.