It's just a spark.

blythe!

Simpel, huh? Dat mocht dan wel voor Blythe zo zijn, maar voor Barbara zat er nog een bepaalde moeilijkheid aan. Ze was geneigd om haar wapen naar de zwartharige te schuiven en te zeggen dat als het zo simpel was, zij het maar moest doen. Ze vond het echter ook niet erg om de uitleg mee te krijgen, voor het geval ze het zelf ooit nodig zou hebben. Dat de kans groot was dat ze het tussendoor weer zou vergeten stond ze niet bij stil.

Oké, ze moest dus iets pakken en het ergens in schuiven. Dat waren twee dingen waar de roodharige wel ervaring mee had. Ze zocht naar het ding wat de kogels zou moeten bevatten en zocht toen naar de opening waar het in moest. Natuurlijk moest het oude ding er eerst nog uit. Dat had Blythe niet gezegd, maar Barbara was niet dom. Nou ja…
Ze verwisselde de kogels met enige moeite en draaide zich toen weer naar Blythe toe. Als een blije puppy hield ze het wapen met beide handen voor zich uit. “Kijk! Ik heb het gedaan!” Ze had wel meer dingen gedaan. Dit was echter een eerste keer. Het was dan ook geen wonder dat ze het klikken alsnog was vergeten.
▼

Thanks Sarah!

It's just a spark.

blythe!

Blythe gaf haar een complimentje! Barbara was oprecht blij met de positieve aandacht. Het zou haar wel lukken om de brunette op te laten warmen. Nog even en ze had haar helemaal om haar vinger gewonden. Tenzij ze dat niet wilde. Barbara zou het jammer vinden, maar ze kon vast wel iemand anders vinden om plezier mee te hebben. Sterker nog, de kans was groot dat ze dat hierna alsnog zou doen.

Blythe fixte nog wel even dat de ammunitie echt op zijn plek zat en wees Barbara er daarna op dat ze alsnog iets was vergeten. Een droge ‘oh’ verliet de mond van de roodharige. Ze deed wat haar gevraagd werd en besloot voor de zekerheid te testen of het echt goed was zo. Een harde klap klonk en de kogel ging maar net langs het doelwit. “Okay. Yep. Die zit goed.” Ze wreef met haar vinger in haar oor, alsof dat de piep die was ontstaan zou verhelpen. “Nu moet jij ook een kogel verspillen,” eiste ze vervolgens. Het moest wel eerlijk blijven. Ze was wel slim genoeg om de gehoorbeschermers weer op te zetten voor er weer geschoten werd.
▼

Thanks Sarah!

It's just a spark.

blythe!

Het werd eerlijk gemaakt – tenzij je meetelde dat Blythe nog steeds meer ervaring had dan Barbara, want dan zou het waarschijnlijk nooit eerlijk worden. De roodharige was echter tevreden. Toen ze de blik van Blythe ving kon ze het niet helpen om te knipogen voor ze met haar vingers begon af te tellen. Zodra ze nul bereikte bracht ze haar tweede hand naar haar wapen en begon ze weer op het doelwit te schieten. Ze begon gehaast, net als eerst, voor ze zich herinnerde dat het ging om recht schieten. Daarna begon ze zich meer op het doelwit te concentreren. Tot haar eigen verbazing werkte het ook nog en kwamen er al meer schoten dan hiervoor op het doelwit terecht. Het hart raakte ze echter nog niet vaak genoeg om haar tevreden te stellen. Zodra ze merkte dat haar kogels op waren stopte ze met vuren en keek ze hoe Blythe het aan het doen was.
▼

Thanks Sarah!

It's just a spark.

blythe!

Natuurlijk wierp Barbara een blik op het doelwit van Blythe zodra zij ook geen schoten meer loste. Ze staarde er een tijdje naar, wisselde toen een paar keer tussen die van zichzelf en die van de ander en trok toen een conclusie. “Ha!” liet ze klinken. Het klonk niet aanvallend of degraderend naar de ander toe, maar trots voor zichzelf. “Het is me nog gelukt ook.” Een brede glimlach en een fonkelende blik werden Blythe haar kant op gericht. “En dat allemaal dankzij jou.” Meer dan ze zelf door had, zelfs. Naar haar weet was Blythe gewoon een hele goede lerares. Oh hoe graag Barbara daar iets voor terug deed… En hoe veel moeite ze wel niet moest doen om niet te zeggen dat Blythe wel even in haar schatkist mocht grabbelen… Haar gezicht verraadde dat er een schunnige opmerking op haar tong lag. Hopelijk zei Blythe snel iets, anders floepte het er misschien alsnog uit.
▼

Thanks Sarah!

It's just a spark.

blythe!

Verpest was wel erg sterk uitgedrukt, vond Barbara. Haar vieze opmerkingen hadden haar in veel grotere problemen weten te krijgen dan een glimlach. Ze had zelfs het gevoel dat haar charmes eindelijk op de ander in begonnen te werken. “’t Is een vloek,” grapte de roodharige. Geboeid keek ze hoe Blythe het wapen rond liet draaien in haar hand. Dat wilde ze natuurlijk ook proberen. Haar blik op het voorwerp gericht maakte ze een draaibeweging met haar hand, verloor ze de grip en viel het ding met een klap op de grond. “’k Had ‘m bijna!” overtuigde ze haar metgezel, waarna ze bukte, haar borst vooruitstekend, om het wapen op te pakken en terug te leggen op de plank. Dit vond ze niet belangrijk genoeg om een tweede poging te wagen.
▼

Thanks Sarah!

It's just a spark.

blythe!

De gelovig getinte opmerking ging Barbara niet onopgemerkt. Dat ze er niet op reageerde was heel bewust, want ze wist dat er genoeg gelovige mensen waren die alsnog zondigden. Iets met dat je het kon biechten en dan was het oké ofzo. Waarom ze het dan überhaupt verboden was Barbara een raadsel. Ze vond het op het moment ook veel belangrijker om nog een poging te doen om Blythe te verleiden, maar toen ze weer helemaal rechtop stond merkte ze aan de ander dat het niet had gewerkt. De roodharige fronste diep. “Minder gevaarlijk? D’r zitten geen kogels meer in hoor. Kijk.” Het wapen op de grond gericht trok Barbara een paar keer aan de trekker, het klikgeluid haar woorden bevestigend.
▼

Thanks Sarah!

It's just a spark.

blythe!

Blythe was zo serieus dat het Barbara bijna zou gaan vervelen. Het deed haar denken aan haar vader, wie ook altijd zei dat ze moest opletten waar ze haar zwaard naar uithaalde. Misschien wel het vervelendste was dat ze de kern van waarheid er in herkende en hoewel ze haar schouders ophaalde alsof het haar niks kon schelen, wilde ze toch het advies opvolgen. "Zekerding?" Haar blik zocht het voorwerp af, maar haar onwetendheid zorgde dat ze niet kon ontdekken wat ze moest doen om Blythe gelukkig te maken. Als een verwarde puppy keek ze de vrouw aan. "Als je 't mij vraagt is er niks mis met een beetje gevaar af en toe," besloot ze vervolgens haar inbreng te doen. "Houdt je op je tenen. Zo'n voorspelbaar leven waarin alles gesmeerd gaat, mij niet gezien." Tenminste, zolang het kwaad zich bij anderen bevond - en zij de oorzaak er van kon zijn.
▼

Thanks Sarah!

It's just a spark.

blythe!

Het voelde goed dat Blythe haar bleef helpen om het schieten en alles wat er bij kwam kijken onder de knie te krijgen. Dat betekende vast dat ze in de roodharige geloofde en dat gaf Barbara een reden om haar best te blijven doen. Hoe zou Blythe opkijken als ze in haar uppie ging oefenen zodat ze de volgende keer als ze elkaar troffen keigoed zou zijn? Een visie zo goed dat ze die graag waar wilde maken. “Thanks.” Eindelijk vond het wapen zijn rust op de plank. “Daarom dat ik het ook niet doe,” vervolgde ze het gesprek met een knipoog, al betwijfelde ze of dat gezien werd. Alsof ze net een uitgebreide workout had gedaan rekte de roodharige zich uit. “Wil je nog samen een hapje eten voor ik je naar huis breng?”
▼