The lunch thief

Wat door Lumiose slenteren, je weet wel, usual stuff. Eindelijk vond hij een plekje dat hem aanstond en hij liet zich neerploffen op een bankje in een iets groener deel van de stad. Een dagje training zou wel goed zijn. Alle vijf zijn pokémon kwamen tevoorschijn en hij gooide zijn rugzakje naast hem op de bank. Meestal nam hij niets mee, maar aangezien hij de hele dag niet meer naar zijn studio terug zou keren, had hij ook lunch en enkele flesjes water meegenomen. Ondertussen had hij al een prachtig team bij elkaar gebracht. Vijf stuk voor stuk fantastische pokémon. Net wanneer hij aan het nadenken was over dingen die ze konden doen als training, verdween zijn rugzak in een flits. De flits stond even stil en keek achterom, recht in Luuks ogen. Het was een Umbreon. Voor hij iets kon doen, verdween de pokémon even snel al ze gekomen was. Met zijn rugzak, met zijn lunch. Opeens werd de training erg eenvoudig: de rugzak terughalen.

Crassus was als eerste op. De Sableye was de enige die kon vliegen en de enige die snel genoeg was om de Umbreon bij te houden. Hij moest de pokémon lokaliseren en schaduwen, om erachter te komen waar ze heen ging. Ondertussen zouden hij en zijn pokémon in twee groepen opsplitsen om op de grond te zoeken. Luuk, Nero en Scorpius gingen de ene kant op, Pluto en Mars de andere. Ze spraken opnieuw af op dezelfde plek waar de Umbreon hen beroofd had. Pluto en Mars waren de eerste die de Umbreon opnieuw spotten, maar ze waren niet snel genoeg om haar bij te houden. Ze kwamen ook nog een andere oude bekende tegen. Een stevig gebouwde kerel met een lederen jasje en een ooglapje dat zijn linkeroog bedekte. De Pawniard herkende de man onmiddellijk en vice versa. Enkele seconden keken de twee elkaar in de ogen, maar Mars bemerkte een voorzichtige beweging van de man naar zijn jaszak toe. Hij zou een pokémon inbrengen. Dat kon hij niet laten gebeuren. Hij zette zich zo hard af als hij kon om op ooghoogte te komen. Met een snelle uithaal werkte hij af wat hij een tijd geleden maar half had gedaan. De man had toen één oog mogen houden, maar dat heeft hij nu ook verspeeld. Daarna begon het stilaan tijd te worden om terug te keren, zonder veel resultaat.

Crassus had ook de Larvitar en Pawniard zien lopen, en had toen nieuwsgierig een eindje toegekeken. Toen hij zag hoe de Umbreon hen ontvluchtte, nog steeds met de rugzak in haar muil, schoot hij wakker en ging erachteraan. Vanuit de lucht was ze gemakkelijk bij te houden. Hij zoefde over de daken en schoot de straat over, nog steeds op dezelfde hoogte, wanneer zij dat ook deed. Even later kwam ook Luuk in zicht, wiens aandacht hij probeerde te trekken. Een goedgemikte Astonish volstond. Hij tekende naar Luuk om hem te volgen.

Voor Luuk was het niet erg moeilijk om Crassus te volgen. Hij was een stuk trager, maar dankzij de Sableye’s hoge positie was hij altijd goed zichtbaar. Aan de rand van de stad hield hij halt. Niet veel later kwam Luuk op dezelfde plaats aan. De Umbreon was nergens te vinden, maar hij begreep wat er aan de hand was. De pokémon was zich waarschijnlijk aan het opmaken voor een nieuwe diefstal. Twee vrouwen en wat op het eerste zicht een tweeling leek, een jongen en een meisje, waren rustig aan het picknicken. Een kwetsbaar doelwit, zo’n hecht gezinnetje. Dat kon hij niet zomaar laten gebeuren. Niet alleen het doelwit zou kwetsbaar zijn, de dief zou ook makkelijker te pakken zijn. Het stelletje picknickers was het perfecte lokaas. Jammer dat hij Mars en Pluto nu niet had, elke hulp was welkom. Inderdaad, de Umbreon kwam nu uit de struiken tevoorschijn. In tegenstelling tot wat er bij hem was gebeurd, was de pokémon nu poeslief. Vooral naar de kinderen toe. Ze liet zich zelfs aaien door de tweeling. Je herkende bijna niets meer van haar kwade bedoelingen. Bijna, schijn bedriegt. De rugzak had ze niet meer bij zich. In een snelle beweging had ze zowel een sandwich als een zilveren hanger van één van de moeders buitgemaakt. De kinderen gingen aan het huilen. Luuk rolde zijn ogen en ging dan maar achter de Umbreon aan, in de hoop zijn rugzak terug te vinden. Ver hoefde hij niet te gaan. Ze verdween tussen een klein maar dicht stuk struikgewas. Dat moest haar schuilplaats zijn.

De aanwezigheid van Luuk en zijn pokémon ging niet onopgemerkt. De Umbreon kwam naar buiten om haar woonplaats te verdedigen. Ze viel aan met een snelle, maar blinde Tackle. Luuk kon het ontwijken, maar Nero niet. De Houndoom gromde vervaarlijk en ontblootte zijn tanden. Zonder een bevel van Luuk viel hij aan met Thunder Fang. De aanval raakte, maar daar was niet iedereen blij mee. “Nero! Geen aanvallen uitvoeren zonder mijn teken, begrepen!” Nero was altijd een pokémon geweest waar hij op kon rekenen, maar zijn nieuwe krachten waren moeilijker te beheersen. Het zou wel weer in orde komen, maar ook veel tijd en inspanning vergen. Dat was voor later, nu moest hij zijn rugzak terugkrijgen. En misschien ook die sandwich. Dan hoefde hij tenminste het gehuil van de tweeling niet meer aan te horen. De Umbreon zag er nog best sterk uit, misschien was het niet de beste strategie om haar te verslaan. Verzwakken zou genoeg zijn. De Umbreon gebruikte nu Quick Attack. Hij had nu het perfecte idee voor Nero’s straf. Dit zou een roekeloze battle worden. “Gebruik net zo lang Ember tot haar aanval contact maakt.” Hoe dicht hun tegenstander ook maar kwam, de Houndoom gehoorzaamde en staakte de aanval niet, maakte noch aanstalten om te ontwijken. Ember hield vanzelf op door de terugslag die Quick Attack veroorzaakte. De Umbreon leek te beseffen dat het beter was om niet te lang in de buurt van de Houndoom te blijven, dus ze maakte handig gebruik van Sand-Attack om een get-away te regelen. Wanneer ze een eindje verder was, kreeg ze toch weer het lef om Pursuit te gebruiken. “Wacht geduldig tot ze vlakbij is. Daarna Fire Fang.” Terwijl Nero zijn tanden, die nu in brand stonden, in de dievegge zette, greep Luuk zijn kans om zijn rugzak te zoeken. Die vond hij met wat moeite terug in de bosjes, samen met de sandwich en de zilveren ketting. Toen voelde hij een pijnscheut door zijn kuit schieten. De Umbreon had in een laatste poging om haar buit te verdedigen, haar gebit in zijn been gezet. Luuk verbeet de pijn, zoals hij al zo vaak had gedaan. Hij greep de pokémon bij haar nekvel en wrikte haar muil los van zijn been. “Wel wel, kijk eens aan. Een doorbijtertje.” Hij moest toegeven dat haar doorzettingsvermogen toch respect afdwong. “Ik heb een voorstel voor jou. Ik beloof dat jou niets zal overkomen, als je je bij ons team aansluit. Je zal nog steeds mogen stelen, we kunnen het samen doen. We kunnen veel grootsere dingen stelen dan een lunchpakket. Jij zal kunnen groeien en sterker worden. Wat zeg je ervan.” De Umbreon zocht wat nors om een uitweg, maar besefte uiteindelijk haar benarde situatie. Ze had niet erg veel keuze. Wanneer deze jongen dan ook nog eens een pokéball uithaalde, leek de keuze al in haar plaats gemaakt. Niet per se door de jongen, ook niet door haar, door een soort derde factor. Het dark-type in haar voelde een derde kracht in het spel. Geen zintuiglijk gevoel, maar meer iets van een geloof. Zoals veel mensen en pokémon in Arceus geloven, gelooft zij nu ook in een grotere kracht. Al zou ze niet naar Arceus wijzen. Eerder een personificatie van het darktype. Dan kon ze niet anders dan gehoorzamen. Gedeeltelijk tegen haar zin drukte ze met een pootje op de ball en floep, daar ging ze. Ondertussen keek hij nog eens naar de buit. De hanger gleed zijn jaszak in en de sandwich ging hij een eind verderop terug bezorgen aan de snikkende tweeling. Ook Mars en Pluto kwamen eindelijk terug aan. Ze hadden beseft dat de afgesproken plek toch niet the place to be was.

Het was dom van hem geweest, hij had de pokéball niet alleen moeten laten. De Umbreon zou ontsnapt zijn, als Mars de situatie niet zo goed had ingeschat. Hij deed zijn favoriete trucje. De Pawniard sprong op de rug van zijn doelwit en zette een mes tegen haar keel. Luuk keek de Umbreon indringend aan. Enkele ogenblikken lang staarde hij met zijn gifgroene ogen in de hare. Ze zou blijven vechten tot het bittere eind. Een bewonderenswaardig iets, maar het spoorde hem enkel meer aan om deze Umbreon te vangen. “Pluto, het is jouw beurt.” Mars liet zijn prooi teleurgesteld los. Zijn Larvitar was veel sterker geworden en nu was het moment om dat te bewijzen. Ze liet een tevreden strijdkreet…je horen. “Sandstorm” Hopelijk hadden die kleine kinderen hun sandwich al op, anders zou er zand tussen liggen in plaats van kaas. Luuk kon van de Umbreon enkel nog haar gloeiende rode ogen zien. Daarnaast gloeiden nu ook enkele goudkleurige lichtballen op, die zijn richting op kwamen. Confuse Ray, besefte Luuk net te laat. De aanval maakte nog een ererondje om zijn doelwit, om met een flits tegen haar op te knallen. Pluto waggelde wat onhandig heen en weer. De aanval was jammer genoeg perfect uitgevoerd. De Larvitar was verward. Ze liet er geen gras over groeien en viel aan met Quick Attack. Pluto, totaal van de wereld, schonk totaal geen aandacht meer aan het gevecht. Dat hij omvergekegeld werd door Umbreon leek hem niets te kunnen schelen. Luuks eerste idee was gewoon wachten totdat het vanzelf overging. Maar na enkele nieuwe Quick Attacks en een Feint Attack besloot hij dat het toch niet de beste strategie was. “Gebruik Rock Slide” Weer geen geluk, Umbreon keek toe terwijl de Larvitar zichzelf bedolf onder een berg stenen. De Umbreon kwam met trage stappen naar Luuk toe. Ze was waarschijnlijk belust op wraak. En zijn lunch, maar laten we het bij dat eerste houden. Mars stond op het punt tussen te komen en het gevecht verder te zetten, maar Luuk gebaarde halt te houden. Op het laatste moment sprong Nero tussen hen in, van plan om zijn baasje te verdedigen. Luuk duwde hem opzij en ging op zijn knieën zitten. Umbreon stond nu bijna voor zijn neus. Hij voelde zich op de één of andere manier aangetrokken tot de pokémon, ze straalde één en al darkness uit. Het was alsof iemand zonder hun medeweten had beslist hen te verbinden, nog voor ze elkaar ontmoet hadden. Het is iets wat niet beter uit te leggen valt dan een wederzijds respect, begrip. Net als Luuk zich afvroeg of ze als een dolle kat zijn gezicht zou gaan bewerken of zich overgeven, klonk er een hels lawaai uit de steenhoop. Hij wierp een blik op de lucht. Helderblauw met hier en daar witte wolken. In één van die wolken meende hij zelfs een Darkrai-vorm te zien, ofwel gebruikte hij iets te veel fantasie. In ieder geval, geen onweer. Nochtans was hij zeker dat er een felle lichtflits was geweest. Luuk had het te druk gehad met de Umbreon om er aandacht aan te besteden. Het gebeurde allemaal in enkele luttele seconden. Eerst dacht hij dat dat gedreun de donder was. Nu er een rots langs zijn oren kwam zoeven kwam hij daar snel op terug. Bijna alsof de stenen plots hun eigen zin hadden gekregen, gingen ze elk een kant uit. Eén raakte Umbreon en die keek woedend om. Uit de laatste stenen verrees een komeet/vallende ster-achtig voorwerp, of ding, het had ogen. Het bewoog zich zo snel als een op hol geslagen propaanfles. Pas wanneer het stil in de lucht hing kon hij zien wat het was. Correctie, wat ze was. De naar-boven-vallende ster was een meisje. Het was Pluto, duidelijk uit haar verwarring bevrijd. Ze had waarschijnlijk Thrash gebruikt om de stenen weg te halen, en aangezien ze al geraakt was door Confuse Ray, was ze niet verward door Thrash. Daarna moest het Confused-effect van Umbreons aanval zijn uitgewerkt. Geen idee of Umbreon geen zin meer had gehad om te vechten, nu was ze in ieder geval woedend en zo mogelijker nog vechtlustiger dan eerst. Terwijl Pluto even niet goed oplette, gebruikte de Umbreon Feint Attack. De Pupitar was even verrast, maar niet uit het lood geslagen. “Gebruik Chip Away” Makkelijk uit te voeren terwijl de tegenstander nog in de buurt is. Zonder de armen, die Larvitar wel had, leek de aanval iets meer op een kopstoot of Body Slam. Umbreon liep een eindje weg, om een aanloop te nemen. Daarna zette ze een sprint in, waarschijnlijk voor Tackle. “Onderschep met Bite” De Pupitar wierp hem een vragende blik toe. Da’s waar ook, Pupitars hebben geen mond, Bite is gewoon nutteloos. Te laat om nog iets aan die Tackle te doen. Ach, het deed toch niet veel. Met de evolutie is haar Defense ongetwijfeld sterk omhooggegaan. Luuk overwoog de mogelijkheden, terwijl Umbreon hem uitdagend uitkeek. Ze leek te willen zeggen “Kom op, jullie beurt, toon maar eens wat je kan.” Thrash kon fataal zijn, maar hij wilde niet dat Pluto nog eens verward raakte. Daarbij kon ze nu veel meer schade toe richten aan zichzelf en haar omgeving. Nee, één keer Confused is genoeg voor vandaag. Umbreon had natuurlijk nog niet van Rock Slide geproefd. Dat zou ze wel lusten. “Rock Slide!” De ene na de andere steen… of rotsen in ieder geval, vielen uit de lucht neer. Umbreon wist de eerste te ontwijken, maar werd door de vierde geraakt en uiteindelijk ook half bedolven. De zesde raakte zelfs haar hoofd, wat alleen maar goed was. “Besluit het met Scary Face” Dat was eigenlijk eerder voor het plezier. De pokémon nog even goed laten schrikken voordat hij zijn ball gooide. Misschien had het zelfs een bevorderende werking, wie weet. Uiteindelijk besloot hij Umbreon te bevrijden uit haar steen-berg-gevangenis. Ze had wel een beetje genade verdiend. Hij gooide de pokéball en keek in afwachting even rond. Man, wat hadden ze een rotzooi gemaakt. Stenen en brokstukken overal… Hij kon zich maar beter uit de voeten maken voordat iemand hem vroeg het op te ruimen.