[Patrol] [R]evolution
Amber knipperde een paar keer verdwaasd met haar ogen. Dat… was niet het soort verzoek wat ze had verwacht. Desalniettemin was het niet een verzoek wat ze zomaar zou afslaan. Niet om op te scheppen of iets dergelijks, maar ze had al redelijk wat ervaring met zowel heren als dames uitvragen en zelfs een enkele keer iemand die er tussenin viel. Haar uitdrukking verzachtte dan ook snel en ze vormde een glimlach op haar lippen.
“Ik denk dat ik daar wel mee kan helpen,” liet ze weten. Ze zag Felicia oplichten.
“Had je al iets in gedachten?” vroeg ze vervolgens.
“Nou… eigenlijk…” De stroom woorden die volgde had de zwartharige absoluut niet verwacht. Er kwamen misschien wel tachtig ideeën voorbij die allemaal even speciaal en extra waren. Felicia had duidelijk nog geen vast idee, maar wel een gevoel waar ze voor wilde gaan. Overweldiging. Deze persoon moest weten hoe ontzettend groot het gevoel van Felicia voor hen was – haar, trouwens, want Felicia gebruikte zelf ook vrouwelijke voornaamwoorden. Amber luisterde geboeid en pikte er wat dingen uit die ze zelf interessant en haalbaar vond. Het verhaal eindigde met een rant over wat een leuk meisje ze het nou eigenlijk voor deed en ze viel uiteindelijk blozend stil. Amber herkende zichzelf er wel in. Sommige mensen wilde je gewoon de wereld geven.
“Je hebt al erg leuke ideeën. Het is jammer dat we ze niet allemaal uit kunnen voeren,” begon Amber, in haar hoofd de puzzelstukjes samen aan het voegen.
“We kunnen wel meerdere dingen achter elkaar doen, als dat je leuk lijkt? Dan kunnen we op een paar van haar interesses inspelen.” Felicia’s ogen lichtten weer op.
“Ja!” reageerde ze enthousiast.
“Kan je wat dingen noemen die ze leuk vind?” vroeg Amber. Mentaal pakte ze er een notitieblok bij.
“Ze houdt sowieso van cliché romantiek. Je weet wel, rozenblaadjes, liefdesbrieven, rode hartjes en chocola… Ze besteed veel tijd aan haar uiterlijk en dan vooral haar accessoires – het liefst zou ze bij een juwelier werken. Oh, en ze is dol op Pidove, volgens mij zitten die ook wel eens hier in de omgeving. Zou dat helpen?” Amber knikte vrijwel meteen. Dit waren erg waardevolle hints.
“Woon je in de buurt? Dat klinkt waarschijnlijk als een rare vraag. Misschien bedoel ik meer: ben je in staat om je om te kleden?” Felicia keek Amber nog steeds raar aan. De ranger zag dit als een uitnodiging om haar plan uit te leggen.
“Wat denk je er van om het in drie stappen te doen? Ik zag het zelf zo voor me…” Het had een paar uur gekost, maar alles stond dan toch eindelijk klaar. Amber zou van ‘achter de schermen’ oftewel van achter de bomen, toezicht houden op wat er gebeurde en alles de goede kant op sturen. Fase één was heel simpel. Het begon met het terugvinden van de groep jongeren waar Felicia mee bevriend was. Gelukkig waren ze niet ver van hun oorspronkelijke plaats verwijderd. Waarschijnlijk waren ze in de buurt gebleven om te wachten tot Felicia terug kwam. Nou, kregen zij even een verrassing. Het was niet Felicia, maar een Pidove die als eerste de groep benaderde. Eén meisje liet meteen haar waardering voor het vogeltje weten.
“Wat een poepje!” riep ze, een stap zettend in de richting van het vogeltje, welke om haar hoofd heen begon te cirkelen.
“Zeg dat maar niet te hard,” grapte één van haar vrienden.
“Straks inspireer je hem.” Gelach klonk. Amber schudde met haar hoofd. De jeugd van tegenwoordig ook.
Pidove landde op haar schouder en gaf haar de kans om even te kroelen. Daarna vloog hij weer op en koerde hij een paar keer luid. Het meisje keek hem even verwonderd aan.
“Volgens mij… wil hij dat ik hem volg?” constateerde ze voorzichtig.
“Sinds wanneer kan jij Pokémon taal dan?” vroeg één van haar vrienden plagend. Geen gelach deze keer. De rest had door dat het een serieuze situatie was. Het meisje liet zich door de Pidove mee lokken en uit bescherming besloot de rest te volgen. Nee! Dat was niet het plan! Ze moest alleen zijn! Als ze een Pokémon met Sing had gehad had ze die nu gebruikt. Helaas moest ze een andere oplossing zoeken. Welke Pokémon zaten er ook alweer in de buurt?
“Daeva, volg ze voor mij. Ik ga versterking regelen.” Ze wachtte tot Daeva de achtervolging inzette en rende toen zelf zo snel mogelijk een andere richting op.
Het gekwetter van vogels leidde haar af. Ze stopte haar vaart, wetend dat als er Pokémon in de buurt waren er op zijn minst een kans was om iets bruikbaars te vinden. Een aantal Taillow vlogen op, en tussen de takken kon Amber nog net zien dat er een andere soort Pokémon was blijven zitten. Hij leek nog geen aandacht aan de Ranger te schenken. Amber wist niet of het haar tijd waard was om hem te lokken, maar met hoe weinig tijd ze had besloot ze dat ze het maar moest doen met deze Pokémon. Ze activeerde haar styler, waarop de Pokémon zijn kop liet zien en Amber hem herkende als een Chatot. Chatot! Die konden veel met hun stem! Ongelofelijk, ze had de jackpot te pakken. Ze vuurde de styler af en begon cirkels te maken om de tak en de Chatot heen. De vogel schrok van het plotselinge licht, geluid en vele bewegingen en vloog uit de cirkel verder omhoog. Als ze nog veel hoger ging kon Amber er niet meer bij.
Met een geconcentreerde frons op haar gezicht vuurde ze de Styler een tweede keer af. Het kostte twee rondjes voor de Chatot weer een houding aannam die aangaf dat ze hoger ging vliegen. Amber besefte dat er niks anders op zat. Ze sprong naar de meest laaghangende tak, nog steeds rondjes proberend te maken terwijl ze zichzelf overeind hees. Haar actie leek zelfs een indruk achter te laten op de Chatot. Helaas niet genoeg om haar niet verder omhoog te laten gaan zitten. Terwijl zij een tak hoger ging zitten, klom ook Amber verder omhoog. Wat had ze een geluk dat de takken op de juiste posities zaten om het niet al te moeilijk te maken om met één hand te klimmen. Ze was ook oh zo dankbaar dat de Styler snel zijn werk deed en de Chatot niet meer van haar vluchtte. Ze merkte pas hoe fysiek zwaar dit grapje was geweest toen het witte licht de Chatot omhulde en de capture geslaagd was. Helaas kon ze niet langer dan twee seconden uithijgen voor ze haar focus weer legde op het doel. “Volg me!” droeg ze de Chatot op. Ze leek het nog niet helemaal te snappen, maar de opdracht was duidelijk genoeg om uitgevoerd te worden.
Wat was Amber blij dat ze een atleet was. Ze had het groepje in een mum van tijd gevonden. Als eerste vond ze Daeva, wie een stukje verder van ze af stond en een bezorgde blik in haar ogen had. Toen Daeva Amber zag draaide ze haar kop naar het groepje en door haar blik te volgen kon Amber hen ook in het zicht krijgen. Meteen toen ze ze in het zicht kreeg verminderde ze vaart. Zo te zien waren ze al wel bij het tweede deel aangekomen. Cerberus en Lyssa leken een beetje onzeker over wat ze moesten doen. Ze hadden maar één persoon verwacht.
“Chatot, gebruik Sing om de mensen in slaap te krijgen! Behalve die blondine, die hebben we nodig.” Chatot vloog over Amber’s hoofd langs, de wind aan haar haren trekkend. De Sing werd uitgevoerd terwijl ze vloog. Verschillende kleuren en vormen muzieknootjes verschenen en klapten stuk tegen de hoofden van de tieners aan. Eén voor één vielen ze in slaap. Behalve de blondine, natuurlijk. Dat was het meisje die Felicia leuk vond.
Als laatst overgebleven leek ze zich wel een beetje ongemakkelijk te voelen, maar Cerberus en Lyssa stonden al klaar om te helpen. Laatstgenoemde puppy liet een paar blafjes klinken waarmee haar aandacht werd getrokken. Cerberus hield nu de bloemenkroon en armbandjes voor zich die Amber met Felicia samen had gemaakt.
“Oh! Wat lief!” De toon van het meisje leek oprecht ontroerd. Hopelijk vergat ze door het gebaar dat al haar vrienden spontaan in slaap waren gevallen. Ze hurkte neer bij Cerberus, waardoor hij de bloemenkroon op het hoofd van het meisje kon plaatsen. De kleuren pasten perfect bij haar outfit. Amber glimlachte breed. Ze voelde zich enorm opgelucht nu alles weer volgens plan ging.
De Pidove was kort op een tak gaan zitten om te rusten, maar spreidde nu zijn vleugels weer om het meisje mee te lokken. Ze wierp nog een blik op haar vrienden voor ze toch besloot dat ze liever zag wat de Pidove haar te tonen had. Wat Amber verbaasde was dat ze Lyssa en Cerberus aansprak. “Willen jullie bij mijn vrienden wachten? Ik ben zo terug, dat beloof ik.” Ze wachtte niet op antwoord en sprintte er meteen vandoor. Amber vond het eigenlijk geen slecht idee om wat toezicht over de jongeren te houden en kwam daarom kort uit haar schuilplaats.
“Doe maar wat ze gevraagd heeft, guys. Daeva, jij ook. Ik volg haar naar het einde.” Daeva leek het beste verantwoordelijkheidsgevoel te hebben. Cerberus en Lyssa kon ze niet met hun tweeën bij een groep slapende mensen vertrouwen zonder een andere vorm van toezicht.
Een klein stuk strand was waar het laatste deel plaatsvond. Het was open en maakte het moeilijk voor Amber om zich verborgen te houden. Haar enige andere optie was zo veel afstand houden dat ze niet verdacht over kwam.
Pidove leidde de blondine het strand op en landde op de schouder van Felicia. Ze had zich omgekleed in een zalmroze jurkje waarvan ze wist dat het andere meisje vond dat hij Felicia geweldig stond. Een rode blos stond op haar wangen, maar ze glimlachte en deed duidelijk haar best om relaxed over te komen. Het werkte niet, maar dat vond het andere meisje vast niet erg. Amber kon vanaf een afstandje al zien dat ze dezelfde blik in haar ogen had als Felicia. Het enige wat niet perfect was aan het scenario was de donkere kleur van de wolken in de lucht. Hm.
Ze zag monden bewegen. Felicia had een kort stukje voorbereid. De tekst van een lied, had ze verteld. ‘So I would choose to be with you, As if the choice were mine to make. But you can make decisions too, And you can have this heart to break.’ Ze kon de woorden herkennen aan de bewegingen van Felicia’s mond. Nauwelijks kreeg het meisje de tijd om haar woorden af te maken, want de blondine sprong vol enthousiasme tegen haar aan en wierp haar armen om haar heen. Aan Felicia’s glimlach te zien was het allemaal goed verlopen. Amber wilde zich al omdraaien toen de blondine Felicia bij de wang pakte en hun lippen vol op elkaar duwde. Een grinnik verliet Amber’s mond. Jonge liefde was zo mooi.
Ze besloot de twee maar even hun alone time op het strand te geven. Misschien dat het groepje vrienden al wakker aan het worden was. Amber snelde terug, een tevreden glimlach op haar gezicht die ze er gewoon niet van af kón vegen. Eén van de jongens was al half wakker en leek zich te beseffen dat hij in slaap was gevallen. Amber greep meteen in.
“Yo! Hey, sorry voor het plotselinge dutje, ik had een opdracht te vervullen. Ben je oké?” Ze hurkte bij de jongen neer, welke haar met een wazige blik aankeek.
“Ja… denk ik? Waar zijn Felies en Bella?” Wat fijn om een groep jongeren te zien die zo betrokken waren met elkaar. Zulke vriendschappen zag je tegenwoordig niet vaak meer.
“Die zijn oké, geen zorgen. Ze hebben elkaar.” Ze wierp de jongen een alwetende grijns toe, maar hij leek hem niet te snappen. Een ander meisje die nu net wakker werd, echter, snakte meteen naar adem.
“Is het eindelijk gebeurd?!” vroeg ze. Ze kroop dichter naar Amber, wie haar een frons en een glimlach toewierp.
“Ik wil graag ‘ja’ zeggen, maar ik besef me dat ik niet zeker genoeg weet of ‘het’ is wat ik denk dat het is.” “Zijn ze een koppel?!” Wauw, dit meisje had pit.
“Wie zijn een koppel?” vroeg een andere jongen die nu wakker werd. Amber wilde er nog wel tussen komen, maar er waren ineens veel energieën en eigenlijk had ze zo het idee dat deze groep het prima zelf kon redden. Het meisje leidde uiteindelijk de hele groep richting het strand. Amber overwoog om er achteraan te gaan om te zien of ze het jonge stel niet al te veel lastig zouden vallen, maar opnieuw trok ze de conclusie dat wat er ook gebeurde, deze vrienden het zelf wel konden oplossen. Terwijl ze Lyssa en Cerberus terug in de Pokéballs deed, merkte ze de eerste regendruppels op. Ondanks dat dat Daeva in gevaar bracht, besloot ze die nog heel even aan haar zijde te houden.