Ally of the fire [OPEN]

Hij had vandaag een dagje rust ingepland. Hij had geen Team Rocket-werk en had besloten om zijn vader wat te laten rusten. Wat relaxen kon nooit kwaad. Rustig een namiddagje rondslenteren in Lumiose City en eens wat trainen met zijn pokémon. Dat is erg lang geleden. Persoonlijk vond hij dat ontspanning. Hij zou wel zien. Voor training verkoos hij toch eerder een minder drukke plek. Misschien maakte hij dan eens een trip naar een andere stad. Luuk haalde Nero er dan maar bij. De Houndour liep als een echte waakpokémon naast hem. Zo zou hij waarschijnlijk niet lastiggevallen worden door toeristen of andere zonnekloppers. Het zou niet de eerste keer zijn dat mensen uit een andere regio hem lastigvielen omdat ze de weg niet wisten. Het was zijn rustdag, het woord zegt het zelf. Hij wou met rust gelaten worden. Het was een zonnige dag. Hij wist zijn moment uit te kiezen. Nu maar hopen dat de rest van de namiddag goed verliep.

Daar stond een clown naar hem te kijken. Als hij het maar niet waagde naar hem te komen. Dat kon hij toch niet menen. Van iedereen hier moest het een clown zijn die hem lastig viel? Hij stond wat te bazelen over een “ID-lottery”. Hij had hier echt geen zin in. Als hij de man zijn verhaaltje liet doen zou hij vast vanzelf weggaan. “Als je een nummer krijgt dat hetzelfde is als het ID van één van je pokémon, kan je fantastische prijzen winnen! Stel je geluk op de proef! Wil je een Lottery Ticket nemen?" Het kon vast geen kwaad… Al wist hij niet wat het ID van zijn pokémon was. Het zou zichzelf wel uitwijzen? Dan zou de man hem tenminste met rust laten. “Dan neem er maar ééntje denk ik?” Op de één of andere manier werd de clown er heel erg blij door. Wat had hij er van voordeel bij dat iemand aan zijn spelletje meedeed? Gekke man. Hij kreeg een kaartje overhandigd met daarop 5 cijfers: 6 3 9 8 4. “Ik weet wel niet wat…” , protesteerde hij, maar werd onmiddellijk onderbroken. “Kijk op de achterkant van je Pokéball.”, vertelde de clown hem. Hij haalde alle vier zijn balls boven. Hij keek eerst bij Mars. Inderdaad, op de achterkant stond een 5-cijferige code gegraveerd: ”6 0 4 8 6” De clown schudde zijn hoofd. Geen prijs dus; Alhoewel hij toch twee cijfers juist had? Hij zei er maar niets over, hij had liever dat het snel voorbij was. De volgende was Crassus’ bal: ”3 2 8 1 7” Weer schudde de clown zijn hoofd. Hierna was het Pluto’s buurt: ”5 0 1 8 1” Opnieuw nihil. Geen “fantastische prijzen” tot nu toe. Nero keek hem hoopvol aan. Zijn Pokéball was als laatste. Nu hij hier toch bezig was, won hij dan nog liever één of andere prijs. Ondertussen had de clown hem al verteld dat je met de laatste cijfers begon. De volgorde moet ook kloppen en vanaf er één cijfertje fout staat, stop je met tellen. Dat verklaarde al een boel. Ok, dit moest hem worden: ”4 7”, daar gingen de grootste prijzen al. ”9 8”, twee goede cijfers! Als het laatste correct was, had hij prijs! : ”4!” Dat betekent dat ik een prijs gewonnen heb.” Het woord vier had hij erg ongelovig uitgesproken. Het gebeurde zelden dat hij geluk had. Sinds hij naar Kalos was gekomen al veel vaker dan vroeger. De clown kreeg een brede grijns over zijn gezicht. Hij gooide zijn belachelijke muts ver weg en liet de rode neus van de grond vallen. Wat was er nu aan de hand? De gekke man werd enkel gekker nu. “Je hebt je eerste prijs verdient. De echte prijs is nog niet helemaal binnen.” De man, die er nu enger uitzag dan voorheen doordat op zijn gezicht enkel nog de schmink verraadde dat hij een clown was (de make-up is altijd het engste deel aan een clown, toch?), kreeg een mysterieuze grijns op zijn gezicht. “De beste prijs is al binnen: je krijgt de eer om een duel met mij te houden. Twee keer één tegen één. Als je wint, volgt de prijs waar je daarnet misschien aan dacht. Maar ik verlies NOOIT!”, voegde de clown er aan toe. Nooit he? Dat was genoeg motivatie voor Luuk.
(OOC: de cijfers zijn met een random generator samengesteld, enkel de laatste heb ik 1 cijfer veranderd om het verhaal de juiste richting in te sturen. Het zou saai zijn moest het al voorbij zijn, niet?)
De man haalde een Pokéball boven. Daar verscheen met wit licht en al een Timburr. Hij had twee pokémon die nog steeds hun debuutgevecht moesten krijgen. Mars leek hem helemaal geen goed idee tegen een Fightingtype. Het zou Crassus moeten worden. Nadat de Sableye een paar rondjes om Luuk had gevlogen ging hij tegenover zijn tegenstander staan. Hoe toevallig. De Timburr deed hem met zijn houten balk denken aan die super sterke gewichtheffer in het circus. Een plaats waar de gestoorde man nog wel eens recht vandaan zou kunnen komen.
   VS   
De tegenstanders begonnen met Focus Energy. Hij vroeg zich af welke aanvallen ze zouden gebruiken tegen een Ghost-type. Hij wachtte het antwoord niet af en ging direct in de aanval. “Fury Swipes” Crassus vloog met enorme snelheid op Timburr af. De tegenstander, die eerst verast werd, blokkeerde de vierde aanval met zijn balk. Hij probeerde te counteren met Low Kick en keek dan ook maar vreemd op toen zijn been gewoonweg door de Sableye ging. Luuk zuchtte en rolde met zijn ogen. “Sableye is een ghosttype” De clown kneep zijn ogen tot spleetjes. Tegen wie was hij eigenlijk bezig? Een clown die niet eens wist dat een fighting move als Low Kick niet werkt tegen een Ghost pokémon als Sableye. Alsof zijn kostuum nog niet erg genoeg was, was deze halve gare nog eens verschrikkelijk in battles. En oerdom, dat moest hij er gewoon nog aan toevoegen. Hij moest wel toegeven dat de pokémon goed getraind was. Maar zijn IQ was niet bepaald hoger dan dat van zijn trainer. Luuk maakte handig gebruik van de twijfeling om opnieuw aan te vallen. “Gebruik Scratch, en vervolg met Leer!” Nadat hij de krachtpatser op de arm gekrabd had, keerde hij vliegensvlug terug naar zijn positie. Terwijl de clown een nieuw aanval riep, voerde Crassus Leer uit om de verdediging te verlagen. Timburr stak met één hand zijn houten paal verticaal in de lucht. Daarna kwamen er één voor één stenen tevoorschijn die een cirkel rond zijn balk beschreven. Met een zwaai kwamen alle stenen op Sableye af. Deze keer raakte de aanval wel. Het was natuurlijk niet genoeg om zijn sterke pokémon te verslaan. Het was toch duidelijk dat Crassus bijzondere krachten had gekregen van Darkrai? Deze pokémon was voorbestemd voor een hoger doel, hij wist het gewoon, het kon niet anders. Terwijl hij even was afgedwaald met zijn gedachten, was hij vergeten om de laatste aanval van hun tegenstanders te counteren. Hij kreeg nog een kans, want ze voerden opnieuw dezelfde aanval met het bijbehorende ritueel uit. Was dit echt de enige aanval met iets van effect dat ze konden gebruiken? Als je pokémon geen Foresight kende en hij kon amper niet-fight/normal moves, dan was het toch slechts een kwestie van tijd voor je oog in oog stond met een bijna onverslaanbare ghost type? Hij snapte echt niet waarom je als trainer je verantwoordelijkheid niet neemt en de moveset van je pokémon uitbreidt, alvorens die te gebruiken in een gevecht. Deze keer was hij dus wel voorbereid en verhinderde een tweede aanval met Astonish. De tegenstanders gingen opnieuw met Low Kick. Was dit een grap? Wisten ze nu nog niet dat het niet werkte? “Op de grond!” Aangemoedigd door de Focus Energy en met extra hulp van de houten staaf, voerde Timburr Low Kick uit op de grond. Brokken asfalt vlogen overal in het rond en Crassus bleef niet gespaard. Luuk werd echt nijdig door de slimme combinatie van een dwaze tegenstander. Hij zou bewijzen dat hun combo’s veel beter zijn.   “Gebruik Shadow Sneak, vervolg dan met Night Shade.” Hier zou de snelheid van zijn Sableye een enorm voordeel bieden. Voordat de tegenstanders “Help” konden roepen verscheen Crassus achter de Timburr. Crassus had blijkbaar zijn eigen manier van uitvoeren. Normaal zou het de schaduw van een Sableye moeten zijn die daar stond, maar hoe ging dat nu ook alweer? Sneller dan je eigen schaduw? Voordat Timburr goed en wel besefte dat zijn vijand achter hem stond, werd de lucht gevuld met rode stralen van Night Shade. Timburr zakte op zijn knieën. Hij had geen idee wat het effect van die aanval was op pokémon, maar hij kon zich inbeelden dat het je hersenen ongeveer aanviel. Crassus stond nog steeds achter zijn doelwit. “Laten we dit afmaken met dezelfde aanval waar we het mee begonnen zijn. Fury Swipes.” Zelfs een krachtpatser als Timburr was ooit eens op. Er was niet veel nodig om hem volledig onderdoor te laten gaan. Eén slag had volstaan om de pokémon K.O. de grond te laten raken. Hij had zich nog erg sterk gehouden, om zoveel aanvallen te incasseren. Nu was het wachten totdat de gek zijn volgende pokémon koos. Mr. Mime. Nog niet half zo vreemd. Ze konden net zo goed een tweeling zijn. Voordat de clown de helft van zijn kostuum had afgedaan natuurlijk. Hij hoefde niet te twijfelen. “Nero, we maken deze halve gare af!” Een grijns verscheen op Luuks gezicht. Dit zou opnieuw een makkie worden.
     VS    
“Misty Terrain” , weerklonk het direct. Ok, dat was snel. Waren ze bang om verbrand te worden of wisten ze dat Houndour Smog kende? In ieder geval, hij zou zijn best wel doen. Het was gewoon wachten tot de mist wegtrok. “Confusion!” Ging die gefrustreerde kerel eens rustig aan doen? Het was zijn beurt om aan te vallen. Deze keer zei hij er maar niks van dat ook Confusion geen effect zou hebben. Hij moest het zelf maar weten. “Nu ben ik, gebruik Ember” Een zee van rode sintels vlogen de vreemd gekleurde Mr. Mime om de oren. En in het gezicht. Was dit opnieuw wat ze een Shiny pokémon noemden? Het was best leuk, maar hij vond het origineel beter. De clown leek te beseffen dat hij weer eens een domme zet had gedaan. Ook leek hij niet bepaald onder de indruk van Ember. Het beste moest nog komen natuurlijk. “Gebruik Magical Leaf, Mimie!” Serieus, Mimie? Het zou echt verschrikkelijk zijn moest hij het gevecht tegen deze man verliezen. “Ontwijk de bladeren op het laatste moment!” Nero zakte een klein beetje door zijn poten, zijn blik strak op de aanval houdend. Wanneer de aanval zich vlak voor zijn neus bevond, sprong hij opzij. De bladeren, die hem aanvankelijk voorbij waren gevlogen, maakten nu een bocht in de lucht en raakten de Houndour toch. Ondertussen verhinderde Misty Terrain nog steeds dat hij die ene aanval uitvoerde. Smog was meestal één van zijn eerste zetten, zodat hij direct het overwicht had. Ze konden er niets aan doen… Ze moesten maar wachten tot het uitgewerkt was. Misschien beeldde hij het zich in, maar het leek al in sterkte af te nemen. De groene Mr. Mime kwam op hen afgelopen om Pound uit te voeren. Deze kans liet hij niet schieten: “Nero, ontwijk en gebruik dan Bite!” Het was niet erg moeilijk om de aanval te ontwijken. Deze Mr. Mime bleek erg klungelig als hij dichtbij moest komen voor een aanval. Hij liet Nero Leer gebruiken terwijl de tegenstander nog dichtbij was. Nog voordat de Houndour het bevel volledig kon uitvoeren, verdwenen de laatste restanten van Misty Terrain. “Gebruik Ember, daarna Smog” Hier had hij op gewacht. Het was toch wel een klein beetje zijn kenteken geworden: zijn vijanden poisened achter laten. Of eerder tegenstanders in dit geval. Jammer dat enkel Nero dat kon. Net als explosies en vuur veroorzaken. Dat vond hij ook erg leuk. Spijtig dat dat ietsje te veel aandacht trok meestal. Smog slaagde in zijn doel. De groene Mr. Mime was nu wel vergiftigd door de vuile rook, maar had toch een antwoord klaar. Double Slash was het verdict. Luuk en Nero zijn na die lange tijd samen zo goed op elkaar afgestemd, dat de Houndour meestal de volgende zet van zijn trainer kon voorspellen. Het zou zeker Bite worden, wist Nero. Hij had het bij het rechte eind, waardoor hij veel sneller kon reageren toen hij klappen kreeg van Double Slap. Hij greep de dunnen arm beet en rukte die dan naar beneden. “Terug naar waar hij vandaan komt”, luidde het volgende bevel van zijn trainer. Geen probleem. Hij draaide een rondje om zijn as, nog steeds met de arm van Mr. Mime tussen zijn kaken. Wanneer de 360° voltooid waren, liet hij los. Hun tegenstander rolde over de grond, waarna hij met enige moeite weer overeind stond. Waren ze het nog steeds niet moe? Begrepen ze nog steeds niet dat ze geen schijn van kans maakten tegen hen? Ze zouden beter opgeven en stoppen met zijn tijd te verspillen. Opnieuw gingen de vijanden in de aanval. “ Ze zouden beter eens verdedigen”, zei hij net niet hardop. Natuurlijk had een Houndour daar geen last van. Het was enkel als een vervelende pieptoon in de oren. Luuk kon hen maar beter uit hun lijden verlossen. Er lagen nog wat losse stenen en brokstukken van het vorige gevecht. Die konden ze best gebruiken. “Nero, gebruik die stukken van de weg om aan te vallen: neem ze in je muil en werp ze dan naar Mr. Mime!” Zo gezegd, zo gedaan. In een mum van tijd moest hij zijn niet-effectieve aanval al staken, doordat hij bekogeld werd met stenen. “Mimie, maak er een eind aan met Magical Leaf!” Maak er een eind aan… Pff, wat een slechte beoordeling van de situatie. Nero kon nog uren doorgaan, in tegenstelling tot alle twee de clowns. Daarbij viel hij ook in herhaling nu. Dit was exact hetzelfde wat hij een tijdje geleden had uitgehaald. Hij had er al iets op bedacht ondertussen: “Verzamel je innerlijke vuur en geef je sterkste Ember die je hebt!” Het is niet dat je omver geblazen werd door de unieke kracht, maar de vuuraanval was een stukje sterker dan anders. Genoeg om zonder pardon Magical Leaf uit te schakelen en met een extraatje. De reserve vond uiteindelijk zijn weg naar Mr. Mime en de vuurvonken brandden op de huid van de pokémon. Zijn oog viel op één steenbrok die nog loslag. Hij was groter dan de andere. “Nero, gooi die laatste steen naar zijn hoofd!” Het projectiel trof doel en de Shiny Mr. Mime zakte door zijn knieën.

Ook deze beproeving had hij doorstaan. Als deze nar geen oplichter was zou hij nu eindelijk zijn prijs krijgen. De clown staarde beteuterd naar de grond. “Mag ik dan nu eindelijk mijn beloning?!” zei Luuk geagiteerd. Hij stond niet in voor de gevolgen als deze clown gewoon zijn tijd had staan verspillen. De gek keek langzaam op met een brede, gestoorde grijns op zijn gezicht. “Ok dan, neem maar deze waardeloze zwakke pokémon dan!” riep de clown giechelend. Daarna ging hij er als de wind vandoor, waarschijnlijk bang om een afranseling te krijgen. ”Gek”, zei hij nog wanneer hij uit het zicht was verdwenen. Hij vroeg zich nu wel af wat er in de pokéball zat die hij zonet uit de lucht had gegrist. Als het een Magikarp of een Caterpie was… Als hij nu met zo’n zielige pokémon zat opgescheept… dan zou hij de man vinden, de pokémon vrijlaten en de ball door zijn strot duwen. Met een fel wit licht verscheen de pokémon. Op het eerste zicht helemaal geen zwakkeling… Al gauw besefte hij dat de Skorupi niet de dapperste pokémon was en waarschijnlijk geen held in battles. Hij was al lang blij dat deze pokémon potentie had om sterk en machtig te worden. Het zou wel in orde komen. Misschien zou het vanzelf wel goedkomen als die clown uit hun buurt bleef. Hoe kan je zo’n coole pokémon zo diep krijgen? Hij gedroeg zich als een bang Mareepje. Misschien zou een coole namen wonderen doen? Wat dacht je van Scorpius? De reusachtige schorpioen uit de Romeinse mythologie. Dat paste hem wel, daar was Luuk van overtuigd. “Geen zorgen, je hebt een goede trainer dit keer. Keer terug voor nu” Zowel Nero als Scorpius liet hij terugkeren in hun ball. Nu kon hij weer verder met zijn saaie tocht door de stad….