Dancer in the dark

Met een peuk tussen haar lippen geklemd en haar handen diep in haar jaszakken weggestopt wandelde Cara de pier op. Het was laat in de avond en bijna niemand bevond zich zo laat nog op straat. Bovenop het feit dat het rond middernacht was, was het ook nog eens super koud. De gevoelstemperatuur leek wel in de min te zitten, maar of dit echt het geval was wist Cara niet.
Eenmaal aan het einde van de pier liet ze zich op de grond zakken om in een kleermakerszit aan de rand te gaan zitten. Diep weggestopt in haar winterjas keek ze voor zich uit. In de verte waren hier en daar wat lampjes te zien die waarschijnlijk van enkele schepen waren. Verder kon ze niks anders zien, maar dat kwam omdat de zee er 's nachts uitzag als een diep, zwart gat. Met een zucht haalde Cara een opgewarmde hand uit haar jaszak om de peuk tussen haar lippen aan te steken. Genietend sloot ze haar ogen om af en toe een trekje te nemen. Wat een rust.

+ Een account van Justin.

Rustig inhaleerde Cara de rook om deze vervolgens uit de blazen. Hoelang ze er al wel niet zat? Zo'n vijf minuten om precies te zijn, niet erg lang dus. Niet dat ze het erg vond, het was lekker rustig en er was niemand die haar kon storen. Althans, dat had ze gehoopt. Het geluid van aankomende voetstappen verstoorde de rust. Zonder ook maar iets te bewegen bleef Cara op haar plek zitten, hopend dat het geen politieagent was die haar richting op kwam opgelopen. Toen de persoon naast haar halt hield kon ze het niet laten om deze via haar ooghoeken aan te kijken. De persoon had een zwartte hoodie over diens hoofd getrokken, iets wat ervoor zorgde dat Cara niet kon zien of het een man of vrouw was. Ook zorgde het donker ervoor dat geslacht bepalen moeilijker was dan normaal. "Ook geen slaap?" merkte ze op om rook richting haar gezelschap te blazen. Wat deed je anders zo laat nog op straat?

Na haar gemaakt opmerking kon ze het niet voor elkaar krijgen om haar blik af te wenden van de persoon. Cara gokte dat het een man was, maar zij was dus absoluut geen ster in gokken. Haar vraag en vermoedens werden al snel bevestigd, de persoon was zo te horen een man en had inderdaad geen slaap. Dan was hij niet de enige. "Me neither," antwoordde ze schouderophalend. Na nog een laatste trekje te hebben genomen van haar sigaret gooide ze deze zo de donkere zee in.
Zo te zien leek de man andere plannen te hebben, want deze ging zonder ook maar iets te zeggen ineens naast haar zitten. Hmm? Niet dat ze het erg vond dat hij naast haar ging zitten, wat gezelschap zo laat in de avond kon zeker geen kwaad. Wat haar echter wel liet fronsen was zijn volgende actie. Het werd, naar haar mening, net iets te close. "Dude?" fronste ze verward om de gozer recht in zijn ogen aan te kijken. "Een klein beetje afstand kan geen kwaad," merkte ze droogjes op.

Zij deed niet de moeite om afstand te nemen van de man, ze vond dat hij degene was die dat moest doen. Hij was immers ongevraagd naast haar komen zitten en had daarbovenop ook nog haar comfortzone weten te betreden. Niet dat ze het heel erg vond, dat moest ze eerlijk toegeven, maar het ging om het idee. Nadat de man weer goed was gaan zitten stelde deze een toch wel erg opmerkelijke vraag. Wat de beste manier was om de wereld te vernietigen? Hmm... Een brede grijns begon haar lippen te sieren bij deze gedachte. Als ze de kans kreeg, hoe zou zijzelf deze wereld dan willen vernietigen? "Het eerste wat in me opkomt is het gebruik maken van kernwapens. Niet één maar meerdere," antwoordde ze met nog steeds diezelfde grijns. "Wat denk jij?" Misschien dat dit toch nog eens kon uitlopen tot een leuk gesprek... "Oh en trouwens, met wie heb ik het genoegen?"

Haar net zo brede glimlach bij het geweldige idee wat ze had verdween meteen bij de woorden van de man. Hoezo was de aarde opblazen door middel van kernwapens nou een slecht idee? Zijzelf was fan van een goede explosie, zo was ze bijvoorbeeld dol op vuurwerk. Het opblazen van de aarde vond zijzelf dus wel een goed idee, enkel jammer dat de man er niet zo over nadacht. "En waarom is dat dan geen goed idee?" merkte ze op. Lichtelijk teleurgesteld, dat was ze om zijn reactie. Ze had gehoopt dat hij er hetzelfde over dacht, maar helaas.
De man gaf aan dat hij zichzelf Terry noemde, zijn echte naam dus niet wetend. Dit wakkerde nieuwsgierigheid op bij Cara. "Hoezo weet je je echte naam niet dan?" vroeg ze brutaal om Terry hierbij nieuwsgierig aan te blijven kijken. "De naam is Caraphernelia, maar zeg maar Cara."Haar lange naam was en bleef een probleem voor vreemden, iets wat waarschijnlijk nooit zou veranderen.

Nieuwsgierig als ze was bleef ze Terry aankijken. Wat zou zijn oh zo geweldige manier dan zijn? Niemand, maar ook niemand zou 'nee' zeggen tegen een goed vuurwerkspektakel, maar Terry leek dit veel te saai te vinden. Hij deed liever.... Wat? De baan die de aarde om de zon draaide beïnvloeden? Stomverbaasd en deels in de war keek Cara naar Terry, dit antwoord totaal niet van hem hebben verwacht. De aarde verbranden of laten bevriezen... De pyromaan in haar schreeuwde verbranden, vandaar dat ze ook die keuze maakte. "Dan zou ik de aarde toch laten verbranden, denk ik." Nog steeds vond ze haar idee leuker, maar zoals Terry al zei; die manier ging inderdaad iets te snel. Eén druk op de knop en de aarde was in enkele secondes compleet opgeblazen. Het gespreksonderwerp deed Terry goed, want deze ging er nu wat relaxter bijzitten. "Sadist," merkte ze grinnikend op haar handen terug in haar jaszakken te steken.

Het gesprek met Terry was leuk geweest totdat er een ongemakkelijke stilte viel. Beide, maar vooral zij, wist niet echt goed meer wat ze kon vertellen. Het ergste was nog dat de dodelijke stilte bleef, niet eens Terry deed de moeite om ook maar een gespreksonderwerp te bedenken. Integendeel, de jongen maakte het zich erg gemakkelijk en besloot de capuchon van zijn hoodie af te doen. Zijn vuurrode haren verschenen, iets wat Cara niet had verwacht bij hem. Ondanks dat was het toch een leuk gezicht. "Dus eh..." begon ze wat ongemakkelijk om een hand door haar witte haar te halen. "Wat ben je van plan om deze avond nog te gaan doen?" Het was een wanhopige gesprekspoging, maar ze had het in ieder geval geprobeerd, nietwaar?

Een wanhopige gesprekspoging leidde ertoe dat het net leek alsof Cara hem mee uit vroeg. Dat was, natuurlijk, niet haar bedoeling geweest. Niet dat Terry lelijk was, alles behalve dat, maar om op dit tijdstip nog op date te gaan... Dat was niks voor haar. "Ik wil vanavond nog wat chaos creëren." beantwoordde Terry haar vraag eerlijk. Het woord chaos zorgde ervoor dat Cara zich nog meer in het gesprek begon interesseren, want dat was iets waar ze op dit moment eigenlijk nog best zin in had.
"En... wat voor een chaos wil je precies creëren?" greens ze breed, ondertussen diep nadenkend. "Wil je een bank beroven, mensen op straat gaan pesten, of... Wil je het nog grootser aanpakken?"