Dancer in the dark

De ene glimlach naar de ander volgde, Cara moest toegeven dat ze zich behoorlijk op haar gemak voelde bij Terry. Ook Terry leek het naar zijn zin te hebben, want de roodharige jongen lachte evenveel als zijzelf deed. Na haar gemaakt opmerking zei Terry echter iets wat Cara niet had verwacht. Haar wangetjes begonnen dan ook een rode kleur te krijgen die ze wanhopig probeerde te verbergen. Het was iets wat Cara nog nooit eerder was overkomen en ze schaamde zich ervoor. Gelukkig werd Terry afgeleid door zijn telefoon die afging. Wie had hem zo laat nog nodig dan? Nieuwsgierig keek Cara toe hoe de roodharige zijn telefoon uitzette alsof er niks aan de hand was. "Weet je zeker dat het niet belangrijk is?" vroeg Cara voor de zekerheid. "Misschien is het wel van Team Rocket, kan me herinneren dat ze redelijk pissig waren toen ik niet opnam toen ze me nodig hadden," floepte ze eruit.

Wat jammer nou dat hij door zijn telefoon de rode wangetjes van Cara miste. Dat had hij vast heel aandoenlijk gevonden. Hij stak zijn telefoon weer weg en keek opzij. Of hij zeker wist of het niet belangrijk was? En dat ze.. ervaring had met Team Rocket negeren.. Terry's hoofd stuurde een signaal naar zijn benen om te stoppen met lopen. Maar toch bleef hij door lopen. Hij had al gezegd dat hij haar bij Team Rocket vond passen. En nu verklapte ze dat ze daadwerkelijk bij de organisatie hoorde. Zijn hart ging wat sneller. En zijn hoofd wat langzamer. Hij kreeg het een beetje warmer. En toen pakte hij haar hand vast. Hij wilde haar eigenlijk gewoon op dat moment zoenen. Maar daar kon hij zichzelf van weerhouden. Zelfs hij wist dat hij dan over een grens heen zou gaan. En over grenzen gaan was iets dat hij graag deed. Maar bij Cara liever even niet. "Ik.." Begon hij, zich schamend dat hij niet wist wat hij moest zeggen, terwijl alles in hem schreeuwde dat hij iets moest zeggen. "Voor jou.." Begon hij zijn volgende zin.. maar die wilde hij niet af maken. "Dat risico neem ik speciaal vanavond." Misschien kon Cara de puzzelstukjes wel aan elkaar leggen, en begrijpen wat hij bedoelde.

Gelukkig voor haar had Terry de rode blos niet gezien. Het duurde dan ook niet lang totdat deze weer wegtrok. Phew, net op tijd, want Terry keek alweer haar kant op. Dat was echter niet alles, want ook pakte hij haar hand vast. Ze kon er niets aan doen, want de rode blos van daarnet kwam weer terug. Oké Cara, rustig blijven, geen paniek. Met een lieve glimlach keek ze Terry's kant op toen hij haar iets probeerde te vertellen. Het kwam er een beetje stotterend, haast twijfelachtig uit. Hmm? Cara hield pas om de roodharige jongen aan te kijken, nog steeds die blos op haar wangen hebbend. De volgende woorden van Terry lieten haar nog breder glimlachen. "Dat is heel lief van je," antwoordde ze oprecht dankbaar om even zachtjes in zijn hand te knijpen. Het gevoel dat ze voor Terry had was oprecht, ze kon alleen niet plaatsen wat het precies was. "Ik had hetzelfde gedaan," voegde ze er zachtjes aan toe.

Oh.. ze werd een beetje rood. Het voelde even alsof er een zware, maar lekker warme deken over hem geen lag. Ze vond het lief van hem. Ze zou hetzelfde hebben gedaan.. Ze kneep in zijn hand.. Hij keek even opzij. Nu werd hij zelf rood hoor. Wat was dit voor iets raars? Alles was ineens anders. Het was alsof ze tijdens het stukje lopen een andere wereld in waren gelopen. Deze wereld voelde warmer. Deze wereld zag er lichter uit. En Cara was ineens meer dan 'Gewoon Cara'. Hij keek weer terug. Niet doorhebbend dat hij aan het glimlachen was. Ook niet doorhebbend dat ze letterlijk één straat verwijderd waren van het hotel. "Ahem." Hij schraapte zijn keel. "En jij.." Begon hij. Hij wilde iets aardigs zeggen. Maar daar was hij niet zo goed in. Hij was in het algemeen al niet zo goed in aardig zijn. "Jij hebt mooi haar." Zei hij maar. Hopelijk kwam de boodschap over.

Ze moest grinniken om de reactie van Terry. Niet om hem uit te lachen hoor, ze vond zijn manier van aanpak alleen super schattig. Nog steeds sierde die brede glimlach Cara's lippen. Ze nam niet eens de moeite meer om het te verbergen, ze had het gewoon veel te gezellig op dit moment. "We zijn er bijna," merkte ze droogje op. In de donkere nacht verlichtte de grote lampen van het hotel de straat op. Op bijna elke kamer was het licht gedoofd, op een paar na en Cara kon wel raden waarom. "Is het niet leuker als we vannacht zelf een kamer huren?" Een dit keer speelse glimlach sierde haar lippen, gevolgd door een ondeugende wenkbrauw wiebel. Haar amber gekleurde ogen keken recht in Terry's groen gekleurde ogen. Ze was wel benieuwd naar zijn reactie.

Het was een grinnik. Maar hij kon voelen dat het een goede grinnik was. En toen pakte ze zijn aandacht door aan te geven dat ze er bijna waren. Verrek, dat was waar ook. Terry, hield zich minder bezig met de lichten dan Cara. Zijn brein was letterlijk aan het touwtje springen. Aan de ene kant probeerde zijn brein zich met de missie bezig te houden. En aan de andere kant was zijn brein bezig met bedenken wat hij als volgende wilde zeggen tegen Cara. Ze stelde iets voor. Hij keek eens naar het gebouw. "Nou ik denk dat we.." En toen stopte hij zijn zin om naar haar te kijken. WOW! Jaa graag! "Ahem." Hij probeerde zichzelf te herpakken. "Dat zou binnenkomen makkelijker maken, ja, ja dat zou het." Deugniet.