I wish there was another way out

Gehurkt bekeek de witharige het slot voor haar neus. Het zag er op het eerst gezicht niet heel moeilijk uit, maar het probleem was echter dat ze de juiste gereedschappen er niet voor bij had. Alsnog wilde ze het proberen, dit omdat een prachtketting haar aandacht had weten te trekken. In de etalage lag een flinke, gouden ketting die behoorlijk wat kostte. Hij kostte echter niks als je hem stal en dat was iets wat Cara op dit moment van plan was om te doen. De vraag was echter hoe? Het slot zou ze misschien kunnen openmaken met een paperclip, maar ze betwijfelde of dat ging lukken. Wat ook een oplossing op haar probleem kon zijn waren de gigantische glazen deuren. Misschien dat ze die kapot zou kunnen slaan? Als ze dit deed was het gegarandeerd dat het alarm af zou gaan. Wie weet was ze wel snel genoeg; ze hoefde alleen de ketting te pakken om vervolgens de benen te nemen. De witharige kwam dan ook tot een besluit. Met een ijzeren stang, ja die lag hier ergens zomaar op straat, sloeg de witharige tegen het glas aan. Meteen brak deze in duizenden stukjes, gevolgd door een hoog gepiep. Cara wist niet hoe snel ze moest handelen. Behendig schoot ze de etalage in om de gouden ketting te pakken. Echter werd haar aandacht getrokken door nog meer sieraden. Hoeveel kon ze er meenemen? Zonder enige twijfeling stopte ze dan ook zoveel mogelijk sieraden in haar broekzakken, niet doorhebbend dat dit veel te veel tijd in beslag nam. Wat ze ook niet doorhad was dat het politiebureau redelijk dichtbij was. Het duurde dan ook niet lang voordat er verschillende agenten verschenen op plaats delict. "Handen omhoog!" schreeuwde één van de velen om dreigend hun pistolen op Cara gericht te houden. Meteen verstijfde de witharige, niet zoveel agenten in een keer te hebben verwacht. Shit...

+ Nathan Malone.

Het voelde... gewoon raar. Om na al die tijd ineens gewoon terug te komen in Kalos. De regio waar ondertussen zo veel was gebeurd, iemand met een gezond verstand en evenveel had meegemaakt zoals hem, niet meer terug zou komen. Alsnog deed Eric het. Waarom? Geen idee. Omdat Denise weer wou rpg'en. Hij zat op de rug van Agrona, de Charizard die al jarenlang een vriendin was, eigenlijk van Nathan... maar hij deed er nu niet meer toe. Irrelevant eerder. De kust van de regio was al in zicht, en een tijdje terug had hij een oude vriendin, Ragya, al een bericht gestuurd dat hij er weer was. Niemand anders wist het nog, maar waarschijnlijk kwam dat vanzelf wel. Na iets dat enkele minuten was geweest, kon hij eindelijk landen, iets dat de jongeman dat ook zeker deed. Hij gaf een klopje tegen de schouder van de draak, om haar hierna terug de Pokéball in te laten gaan. Hij herkende de plek als Cyllage City, er zaten nog wat herinneringen aan deze plek, maar ze waren allemaal vrij vaag, en voornamelijk onderdrukt. Vast niks belangrijks. Eric begon dus dan maar rustig rond te lopen, onderweg ergens een koffie mee vandaan nemende. Ah, hij had de koffie hier gemist, sommige plekken wisten echt hoe ze het goed moesten maken namelijk. Zelfs al was het de versie van 'koffie to go'. Hij dwaalde wat af, soms in een steegje terecht komende, het maakte hem toch niet uit. Hij wist nog wel wat er verwacht kon worden, en uiteraard zeker waartoe hij in staat was. Misschien dat de groenharige zichzelf overschatte, maar als niemand anders het deed.. tja, dan het zelf maar doen hé.
Tijdens het leuke steden tripje dat in een erg lange tijd niet meer was gebeurd, had de groenharige wel zeker het gespot hoe een witharige heel erg geïnteresseerd naar een duur uitziende ketting. Wat leuk voor haar. Maar ergens had hij het gevoel dat er meer van toepassing zou komen. Misschien ook nu omdat het avond was, en flink donker, dus het was nog een klein wonder dat hij het zo mooi kon zien. Eric besloot om de cap van zijn gele hoodie over zijn hoofd te trekken, als eerst iets op leek doorlopen, maar parkourde al snel op een van de daken op het moment dat hij genoeg uit zicht was van mensen. Het was rustig immers, hij zou verder niet gezien worden. Rustig ging hij zitten, met zijn blik strak gericht op de jonge vrouw. Ondertussen, gezien hij toch maar ging wachten, haalde hij Deimos uit diens Pokéball, om een paar aaitjes over de kop van de hellhond te geven. Ondanks alles hield hij van het beest. De Houndoom had diens lot geaccepteerd, en ging er maar bij zitten, er was toch weinig anders te doen. Eric's aandacht verschoot meteen weer terug naar de witharige, welke ineens het glas van de etalage had gebroken. Huh, dat was snel gegaan. Hij wist nog puur van geheugen dat er hier in de buurt een politie bureau was. hij ging uiteraard niks doen om hun te helpen, gezien feitelijk Eric nog een gezocht man was.. ondanks zijn verdwijning. Hm, zouden ze hem hier er nog zoeken? Hij zou het er niet actief op wagen. Maar ja hoor, daar was het al. Terwijl de vrouw leuk alle sieraden in haar broekzakken aan het duwen was, typisch vrouwen he, werd ze in een korte instantie al heel snel omsingeld door meerdere politie agenten. Waarvan ze vrijwel allemaal hun geweer op haar hadden gericht, een paar roepende dat ze haar handen in de lucht moest houden. ah, dit was inderdaad honderd procent de Kalos waarvan hij was weggeweest, en ook misschien stiekem wel had gemist. Ongelooflijk. "Zullen we der helpen?" vroeg hij aan Deimos, welke er hartstikke ongeïntreseerd naar keek, maar toch licht reageerde bij de vraag. Hij wist al wat het betekende, en dat was meer dan genoeg eigenlijk. Eerst aanzien waar dit alles naar zou gaan leiden.

De plotselinge verschijning van de agenten was iets waar Cara niet op had gerekend. De witharige had gedacht dat ze genoeg tijd zou hebben om bijna alles sieraden met zich mee te brengen. Dit was helaas niet het geval, wat jammer nou. Binnen enkele secondes stond ze dan ook compleet omsingeld door zowel mannelijke als vrouwelijke agenten. Het was iets waar ze zich zowel fysiek als mentaal totaal niet op had voorbereid. Verstijfd bleef Cara dan ook op haar plek staan, spijt hebbend van het feit dat ze Lamia niet van tevoren uit diens Pokéball had gelaten. De Ninetales had Cara kunnen helpen in zo'n situatie, maar dat was iets waar ze nu pas mee kwam. Misschien was het nog niet te laat. Twijfelend hief Cara dan ook haar handen langzaam op, zo proberend de aandacht van de agenten af te leiden. Uit het niets greep de witharige naar haar zak een willekeurige Pokéball op te gooien. Cara had gehoopt dat Lamia of Lamashtu tevoorschijn zou komen, maar wat eruit kwam was de Pokémon die ze juist niet gehoopt had. Juist ja, op de grond verscheen Lilith, haar Zorua van net level één. Hoog hé? "Godverdomme," vloekte Cara hardop om een geschrokken kreet te slaken toen ze ineens langs achter in de houdgreep werd genomen. Lilith keek ondertussen verward om zich heen om vervolgens diens blik op Cara te richten. De shiny Zorua stond daar maar niks te doen, dit terwijl Cara gewoon doodleuk werd geboeid. Meteen werden al haar Pokéballs afgepakt, inclusief die van Lilith. De agenten keerde de Zorua terug in diens Pokéball. Machteloos keek Cara om zich heen. Opgeven wilde ze niet, maar dit zat toch redelijk dicht richting game over.

Als eerste deed ze het ook, haar handen in de lucht stekende, maar dat was al iets dat snel bleek voor aan afleiding, want er werd een pokeball gegooid.. waar een flink zwak uitziende Zorua uitkwam. Eh, het was niet echt zijn eerste keuze geweest, maar het moest er maar mee doen. Nope, laat dat maar zitten. hij kon het luidruchtige gevloek hard horen. Ze werd gestopt door in een houdgreep gehouden te worden, terwijl het te zien was hoe haar Pokémon in beslag werden genomen, doei doei. eric zucht, een knikje gevende naar de Houndoom. "Smokescreen" En uiteraard deed Deimos was er werd gevraagd, een flink dikke, zwartgrijze rookwolk te blazen op het grondlevel. Alsnog ze er al zo weinig konden zien, hij maakte het erger. Eric liet zich omlaag vallen, nog maar net aan goed op de grond terechtkomend, maar trekte zijn mes al. Droogjes lopende naar de witharige en de politieagent die haar in de houdgreep hield, door deze in de nek te steken.. Tja, het was te verwachten, maar deze deed nu echt niet meer mee in dit spel van leven. De zwarte hond was ondertussen ook naar beneden gekomen en stond braaf bij zijn baasje, alles prima doorhebbende gezien hij gebruik maakte van andere zintuigen. "Classic, een Pokémon gebruiken die niks doet" sprak hij tegen de nog onbekende vrouw.

Het voelde alsof ze nog een halve leven had in een of ander videogame. Nog even en het was game over voor haar. Hoeveel jaar gevangenisstraf stond er vast aan een overval? Cara durfde te gokken minstens twee cijfers, dus daar ging haar leven. Vergooid voor een stomme ketting. Een diepe zucht verliet haar lippen, zichzelf maar overgevend. Dit totdat er een donkere wolk vol gassen hun kant op kwam gewaaid. Voor even kon de witharige niks zien, maar dit effect verdween al snel. Het duurde enkele secondes of er mengde zich een ander persoon in de videogame. Een groenharige die, zo te zien, aan haar kant stond. De jongen drukte een mes in het nek van de agent waardoor er enkele spatten bloed terecht kwamen op het gezicht van Cara. Gadverdamme. De witharige trok een vies gezicht om zichzelf van de agent af te duwen. "Classic, een Pokémon gebruiken die niks doet" Hmm? Zowel de stem als het groene haar kwam Cara bekend voor, ze kon alleen niet plaatsen van wie het was. "Was niet de bedoeling,'' mompelde ze om ondertussen droogjes de bloedvlek van haar wang af te vegen. "Thanks tho," vervolgde ze nonchalant. "Zou je die tas even kunnen aangeven?" vroeg ze vervolgens lief, doelend op de tas waar de agent haar Pokéballs had ingestopt.

Het was wel een vrij natuurlijke reactie, om het bloed van je af te vegen. Hij keek er ook niet raar van op. Hij veegde het bloed weg op de kleding van de gast, droogjes de tas pakkende en deze naar de ander te gooien. "I thought so already" hij keek even naar de rest van de agenten, hm, gezien hun precies in het midden van de rook waren, en ze de duisternis al hadden was het niet dat ze goed zichtbaar waren. "Also, if I were you, I wouldn't keep standing for much longer here" protip, hoe te blijven leven 101. Mensen konden hiervan vaker gebuik maken dan ze dachten. Zelfs mensen die niet van deze.. actie waren. Eric zuchtte voor eventjes, maar begon toen al rustig weg te lopen. Again, hij ging het er niet op wagen om te worden opgepakt.. want als zijn gezicht nu weer zichtbaar zou zijn.. de groenharige zou dan echt weer zeker weten onder de status vallen van 'gezochte crimineel'. no thanks. hij had genoeg andere plannen -en mensen- in zijn hoofd.

De groenharige gooide de tas met de Pokéballs haar richting op. Dat ging lekker makkelijk. Behendig ving Cara de tas op om haar Pokéballs weer veilig terug te stoppen. Had zij weer even geluk. Wel vertelde de groenharige dat ze hier niet lang konden blijven, wat wel logisch was natuurlijk. ”Ah ja,”” antwoordde Cara droogjes om hem maar te volgen, eigenlijk puur voor de bescherming. Een persoonlijke bodyguard, hoe vet was dat. Een zachte grinnik verliet haar lippen om vervolgens haar amber gekleurde ogen weer op de groenharige te richten. ”Waar gaan we naartoe?” vroeg ze, onbewust het woordje ‘we’ gebruikend. Echter zat het haar wel dwars dat ze de jongen ergens van kende, ze wist alleen niet van waar.

In welk geval leek de jonge vrouw zijn opmerking te begrijpen, immers was er inderdaad zojuist iemand neergestoken. Geen slim mens zou daar blijven. Snel had de onbekende de Pokéballs terug gekregen. Eric ging al lopen, maar het was te horen hoe de ander hem begon te volgen. En ja hoor. Waar gingen 'hun' heen. De groenharige kreeg een klein, licht geamuseerd fronsje op zijn gezicht. "Sinds wanneer is er een 'wij'?" niet dat hij het een probleem zou vinden. Immers had Eric toch weinig te toen.. oude vriendinnen opzoeken dan niet meetellend uiteraard. Maar details waren dat. Iets wat je zo kon gaan vergeten. "Maar ík was van plan om naar Lumiose te gaan. Some old friends be waiting there"

Ooc; flut phonepost

De groenharige grijnsde licht, maar dat was iets waar Cara op dit moment niet echt op lette. Zij was te druk bezig met het feit dat ze hem ergens van kende. Ze wist alleen niet van waar en dat was het probleem. De jongen vertelde haar dat hij op weg was naar Lumoise City, iets wat voor haar erg goed uitkwam. "Mooi, daar moest ik toevallig ook zijn," antwoordde ze onschuldig om een hand door haar wit gekleurde lokken te halen. "Zeg eens... Waar ken ik jou toch van?" begon Cara haar verhaal. "Je komt me heel bekend voor namelijk, wat is je naam?" Misschien dat een naam de oplossing was op dit probleem, wie weet.

Ze maakte een grapje.. toch? Nee? Verdomme. Net zoals hem, moest de witharige in Lumiose City zijn. "And what does such a sweet girl like you have to do in Lumiose?" het klonk bijna geamuseerd, bijna. Maar bij de sudden vraag haalde hij een wenkbrauw op, of ze het kon zien of niet "It's Eric. Why the question, dear?" de blik van de goudgele ogen viel weer op haar, hierbij de vrouw dan ook letterlijk van top tot teen te bekijken. Hij zou haar echt niet herkennen, maar misschien dat het andersom wel was. Deimos wist het ook niet zeker, maar vond het ook leuk te kijken maar naar dit vaag onbekende persoon. Eric wist wel al waar hij heenmoest. Een plek waar dan ook groot genoeg dat Agrona makkelijk kon gaan opstijgen.

De groenharige vond het dus leuk om verder te praten in het Engels. Waarom? Geen idee. Misschien omdat het een of andere weirdo was? Waar had ze zichzelf nou weer in meegesleept? Een diepe zucht verliet haar lippen toen de jongen aan haar vroeg wat zij in Lumoise te doen had. "Business," antwoordde ze droogjes. "Guess I'm not that sweet tho. Look what a mess I created earlier." Nee, iemand die een juwelier overviel was alles behalve sweet. De jongen stelde zich voor als Eric, een naam die haar niet echt bekend voorkwam. Ineens schoot een andere naam door haar gedachten. "You look a lot like Nathan," antwoordde ze, niet doorhebbend dat dit daadwerkelijk Nathan was... Naja, Eric of wat dan ook. Het zal wel.

Hij was niet goed in Nederlands okay, neem het hem niet kwalijk. "Buisness? Like jewellery stealing again?" hij greens er wel bij. Kon hem het wat schelen wat ze ging doen. Ondertussen pakte hij een pakje sigaretten, om er eentje uit te halen en deze aan te steken. Ondanks alles was hij nog steeds vreselijk verslaafd eraan.. iets wat de groenharige ook betwijfelde ooit ging stoppen. Hij ging toch al jong dood, was het niet door zijn verslaving, was het wel voor zijn gezellige levenskeuzes die hij zo goed altijd kon maken. "And if you call that a mess.. how cute still" ja, hij had al zoveel gezien, hij keek er niet raar meer van op. Criminaliteit? Kom maar op, niks is nieuw meer. Alleen trok zijn blik wel wat bij het laatste. Urgh. "I've heard that before, yes. And who might you be then?" vreselijk, natuurlijk zouden er altijd mensen blijven die hem als dat zouden zien.. maar het was verleden tijd, punt uit.

Het kwam haast over alsof Eric haar in de zeik nam, iets wat hij eigenlijk ook wel deed. "Didn't expect less from a guy who just murdered a cop." Geamuseerd keek Cara de groenharige naast zich aan, ondertussen wat moeite krijgend met het bijhouden van zijn looptempo. Hij was niet de kleinste nee, in tegenstelling tot zijzelf. Ze moest dan ook twee keer zo sneller lopen, wilde ze hem kunnen bijhouden. Eric stak een peuk aan, gevolgd door Cara die in haar zakken aan het graaien was. Had ze zelf nog bij zich toevallig? Ze had het echt nodig na alle onnodige stres van zonet. Bij de opmerking dat hij, volgens haar, op Nathan leek vertrok zijn gezicht een beetje. Had ze soms iets verkeerds gezegd? "Caraphernelia s the name, but you can say Cara," antwoordde ze met een knipoog.

"Atleast that means then that you are keeping your expectations realistic." Kort nadat hij zijn eigen sigaret had opgestoken, was het te zien hoe de jonge vrouw, die zich later voorstelde met een naam die hij nooit zou kunnen uitspreken, in haar eigen zakken ging graaien voor.. iets. "I certainly will, Cara~" sprak hij, de knipoog terugkerende naar haar. Ondertussen bood hij haar een peuk aan uit zijn eigen pakje, er brutaal genoeg van uitgaande dat ze dit zocht van haarzelf. Eric wist hoe snel ze liepen, maar ja, Cara wou het zelf doen, en volgde hem ook zo te blijken, terwijl hij niet had gezegd iets van 'oh natuurlijk mag je mee komen'. In andere woorden; nee. Hij ging niet rustiger aan lopen. "But so, what are you really up to in Lumiose?" eh, hij was nieuwsgierig, kon het hem wat uitmaken of ze het lokale weeshuis in de fik ging steken of wat dan ook. Kom op, hij was immers ook degeen die net een agent had neergeprikt.

Eric bevestigde dat hij haar Cara zou noemen, dit omdat hij sowieso haar volledige naam niet kon uitspreken. De meeste konden dit niet, dus Cara keek er niet echt meer verbaasd van op. Ook was het iets waar ze totaal niet boos om ging worden. Eric hield zijn pakje sigaretten haar kant opgestoken als in pak er maar een ooit joh. "Naha," schudde ze haar hoofd. "I have something even better." En ja hoor, zonder pardon viste de witharige een gerolde joint uit haar jaszak. Ze had er altijd wel eentje bij zich voor geval van nood. Met een grijns stak ze de joint aan om deze tussen haar volle lippen te klemmen. Eric was echter wel nieuwsgierig geworden, want hij bleef doorvragen naar wat ze in Lumoise te doen had. Met een grijns nam Cara een trekje om de joint tussen haar lippen vandaan te halen. "I live there," antwoordde ze terwijl de rook tegelijkertijd werd uitgeblazen "You want something too?" vroeg ze om vragend de joint zijn kant op te houden. Sharing is caring.