It's very difficult to not call you a little sh*t.

“Cynda!” Julian zette een stap naar achteren toen zijn Cyndaquil hem geïrriteerd aankeek. Het water kwam steeds dichterbij en zou haar dadelijk raken, maar zijn Pokémon weigerde om zich door hem te laten helpen. En Julian weigerde om zijn Pokémon zomaar de rug toe te keren, ook al waren er momenten dat hij haar het liefste op wilde pakken en gewoon die zee in wilde smijten. De baby werd alsmaar koppiger en hij kon zich nu al voorstellen hoe het zou zijn als ze zou evolueren. Het werd tijd dat hij haar wat discipline aan zou leren, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. De Pokémon deed alles wat hij verbood en als hij even zijn aandacht niet op haar gericht had, was ze opeens weg. Het leek soms net alsof de Pokémon hem helemaal niet als baasje wilde hebben; ze accepteerde zijn aanwezigheid niet en ze vond het ook niet leuk als hij haar probeerde te helpen. Als hij haar met de harde hand aan probeerde te pakken, resulteerde dat meestal in strakke blikken die ze op elkaar wierpen totdat Julian het uiteindelijk opgaf. Hij was het simpelweg ook niet gewend om een Pokémon te hebben die tegengas gaf omdat Howl tot dusver altijd braafjes had gedaan wat hij zei. Als ze een meningsverschil hadden, werd dat meestal snel weer opgelost door samen tot een rationele conclusie te komen. Maar bij Ustrina was dat onmogelijk. De Pokémon had een eigen willetje en leek zich daarbij nauwelijks iets aan te trekken van wat Julian van haar verwachtte. Julian keek op toen zijn Pokémon zielig begon te piepen omdat het water haar dan toch bijna raakte en hij rolde met zijn ogen terwijl hij haar naderde. Hij pakte haar op en toen ze begon te krijsen, hield hij haar op een afstand en keek haar strak aan. “Is het nu gedaan met dat gezeur!” Zijn gouden ogen keken haar strak aan. “Je kunt niet voor elk klein dingetje een keel opzetten, Ustrina! Ik wil binnenkort met je training beginnen, maar dan ga je eerst normaal moeten doen.” De Pokémon keek koppig de andere kant op en Julian draaide haar bij zodat ze elkaar konden aankijken. Dit bleef een tijdje zo doorgaan totdat Ustrina het zat werd en duidelijk een poging wilde doen om hem in de brand te steken, ware het niet dat ze geen vlam kon produceren en er enkel rook ontsnapte uit haar bek. Het was echter genoeg om Julian te doen schrikken en zijn grip op haar te verstevigen waardoor ze geschrokken piepte van de pijn. “Denk er niet aan!” Hij keek de Cyndaquil woedend aan. “Denk er niet aan om mij pijn proberen te doen, anders dump ik je ergens waar je een stuk slechter af bent dan bij mij!” Hij liet de baby van een kleine hoogte vallen zodat ze met een plof de grond raakte en beende deze keer bruut weg. Toen hij over zijn schouder keek, zag hij dat Ustrina hem voor even gevolgd was en op een afstandje zielig bleef zitten toen ze merkte dat ze hem niet meer kon bijhouden. Traantjes gleden over haar wangen en Julian voelde zichzelf wat ontdooien. Hij draaide zich om en pakte haar op waarna hij haar nietszeggend dicht tegen zich aanhield. Hij merkte dat ze deze keer niet protesteerde en streek troostend met zijn vingers langs haar huid. Hij was zich zo erg aan het concentreren op zijn Pokémon dat hij niet in de gaten had dat hij iemand naderde… totdat hij tegen diegene knalde.

De bal die in zijn gezicht vloog was op zijn zachtst gezegd niet aangenaam om te voelen. Hij draaide zijn hoofd zodat hij zijn gouden ogen kon boren in de ogen van diegene die het voor elkaar had gekregen om een bal vol met zand tegen zijn gezicht te trappen. Hij zag een paar kerels richting hem kijken en daarna het hazenpad kiezen zodat enkel een chick met rood haar overbleef. Ze leek ongeveer een jaar of zestien te zijn en Julian weigerde om uit te gaan vallen tegen een chick die door haar groep in de steek gelaten was omdat niemand het fatsoen leek te hebben om zich te verontschuldigen. Ustrina’s traantjes waren in elk geval verdwenen en Julian voelde haar trillen in zijn handen. Toen hij naar haar keek, zag hij dat ze haar best deed om niet in lachen uit te barsten. Kreng. Hij liet haar weer – zachtjes – in het zand vallen en negeerde haar protesterende piepjes toen hij haar achterliet om de bal, die een eindje van hem was weggerold, op te pakken en naar de chick te stappen. “Je hebt tenminste het fatsoen om je excuses aan te bieden, in tegenstelling tot die sukkels die zichzelf kerels noemen.” Hij liet de bal achteloos voor haar voeten vallen en wreef daarna met zijn handpalm over zijn wang. Hij zag dat een veeg zand achterbleef op zijn handschoen en veegde nog een paar keer totdat hij zeker was dat er geen zand meer op zijn wang te zien was. Toen hij zijn vingers naar boven liet glijden, voelde hij dat het ooglapje een paar millimeters verschoven was. Haastig trok hij het weer goed en wendde zijn blik van haar af zodat ze de vieze wond niet zou zien. Het was niet dat zijn oog er helemaal uit was of dat soort gore dingen, maar er was een kras dwars door zijn oog gemaakt waardoor de kleur verdwenen was en zijn oog halfdicht stond. Een snee liep vlak onder zijn oog naar beneden; Julian vond het steeds een luguber zicht om te zien nadat hij zich gedoucht had en hij durfde te wedden dat de anderen daar niet veel beter over dachten. En dus leek het hem een beter idee om het te blijven bedekken voor de rest van zijn leven, want hij dacht niet dat iemand ooit normaal naar die wond zou kunnen kijken. Hijzelf in elk geval niet. “Ik hoop voor je dat dat niet je vrienden waren,” sprak hij minachtend. “Ze zijn het niet waard om je vrienden te zijn als ze al weglopen als ze een bal trappen tegen een kerel.” Hij wist dat hij er vrij intimiderend bij kon lopen met zijn ooglapje, zijn afgeknipte handschoenen en zijn priemende gouden oog, maar zo erg zag hij er toch ook weer niet uit? Bovendien zou hij denken dat de baby Cyndaquil zijn “stoere” imago wel redelijk onderuit zou halen, maar dat viel dan ook wel mee. Over Ustrina gesproken trouwens… “Cynda!” De Cyndaquil bestudeerde aandachtig de bal en voordat Julian haar kon tegenhouden, zette ze haar kleine tandjes erin. Zucht.