Anyfin is Possible! [Closed]

‘De haven waar mensen en pokémon hun pad kruisen met natuur.’

Ze sjeesde het bord voorbij. Ayako had geen tijd om aandacht aan de natuur en aan lezen te besteden. Ze had een doel voor ogen – en voor de verandering wist ze waar ze daarvoor heen moest. Het plein over, een bocht naar links en dan het derde huisje van rechts. Terwijl ze op haar lip beet en van het ene been op het andere hupte, klopte ze chaotisch op de deur. Een paar seconden later ging de deur voorzichtig open en verscheen er een gerimpelde man met een witte snor op het stoepje. Hij bekeek het energieke figuur voor hem van top tot teen. “Goedemiddag jongedame. Waar kan ik je mee hel–?”

“Weecee,” schreeuwde Ayako. Nog voor hij de kans had om het te laten bezinken, werd hij ruw aan de kant geduwd door een bruine wervelwind.

Het meisje trok elke deur die ze tegenkwam open. De eerste was een voorraadkast, waarbij ze even overwoog of ze niet gewoon hier gehurkt kon gaan zitten, maar ze bedacht zich al snel. Ze wilde geen preek en ze was pertinent zeker dat een echt toilet veel lekkerder zat. Met een harde dreun viel de deur in het slot. Ayako stapte een paar meter verder en trok de volgende deur open. Ze werd begroet met een spierwit, porseleinen pot. Bingo! Gehaast ging ze naar binnen en trok de deur dicht.

Doorspoelgeluiden vulden de gang. Er volgde een klik en Ayako kwam al fluitend de wc weer af. Bij het zien van de oude man, die schijnbaar naar het toilet was komen lopen, schrok ze zich een hoedje. “Is het gelukt?” grinnikte hij. Ze knikte, een trots glimlach op haar gezicht aanwezig. “Jazeker meneer,” voegde ze eraan toe. Ze draaide zich op haar hielen om en was van plan om de voordeur weer uit te gaan. In de deuropening bleef ze abrupt staan. “Wacht eens even!” Ze keerde zich naar de man. “Ik was hier om een hele andere rede!”

De oude man hief vragend een wenkbrauw. “Vanwaar heb ik dit bezoek te danken?” Ayako liet de deur los en liep verder naar hem toe. “Ze zeggen dat jij de legendarische visser bent,” zei ze tegen hem. De man friemelde aan zijn snor. “Hm. Ik zou zelf een van de beste zeggen, niet de legendarische,” mompelde hij. Ayako ging onverstoord verder. “Humberto Frikandel!” Alsof ze hem ergens van beschuldigde tijdens een zitting in de rechtbank, wees ze naar hem. “Alberto Fiscella,” verbeterde hij. “Ja whatever,” opperde ze afwezig. Ze ging vastberaden voor hem staan. “Ik wil een hengel van je.”

Er viel een doodse stilte in de gang.

Na iets dat een eeuwigheid voor haar leek, gaf Alberto eindelijk antwoord. “Pardon?” Hij knipperde een keer. En nog eens. Ayako vond hem maar dom. Ze was nog wel zo duidelijk. Zo moeilijk was het toch niet te begrijpen? “Ik wil een hengel. Van de legendarische visser. Ik wil gaan vissen,” herhaalde ze. Alberto kon het nog steeds niet helemaal bevatten. “Vaak zijn de jongeren die bij me langskomen erg bescheiden,” hoorde ze hem mompelen. Dit keer was het zij die niet wist wat ze daarop moest zeggen. “Ja nou… Ik wil gewoon zo snel mogelijk beginnen. Dus heb je een hengel voor me?” Ze duwde haar hand al in haar broekzak. “Ik heb zakgeld hoor, als het geld kost.”

Alberto hield langzaam zijn hand op. “Wie ben ik om die jeugdigheid te weren?” reageerde hij. Ayako begreep niet wat dat inhield. “Kom maar mee. Ik heb nog wel een hengel voor je liggen.” De man wandelde moeizaam in de richting van zijn woonkamer; en vervolgens naar zijn achterdeur. De brunette volgde hem gehoorzaam. Ze had aandacht voor alles en niets tijdens haar wandeling. Het enige dat ze op te merken had was dat het precies op een oude mannenhuis leek. Alberto ging zijn tuinhuisje in. Ayako hoorde hem rommelen met spullen. Een minuutje later verscheen weer in haar zicht. “Hier jongedame. Hopelijk brengt deze je net zoveel geluk als de mijne in mijn jongere jaren.” Hij bazelde iets over het karakter van de hengel, maar daar was de brunette niet zo in thuis. Ze zag een doodnormale hengel met een hip kleurtje, meer niet.

Zo snel als ze naar binnen was gewandeld, zo snel liep ze ook weer naar buiten. Alberto had veel moeite om haar bij te benen. “Als je een mooie vangst maakt, kom hem dan langsbrengen. Ik zou hem graag willen zien,” deelde hij nog aan haar mee. Ze draaide zich naar hem om en schonk hem het vredesteken, maar stopte niet met lopen. “Zal ik doen!” De oude man schudde al lachend met zijn hoofd. Hij wist dat Ayako teveel met haar hoofd in de wolken zat.

Eenmaal aan de kant van het water liet ze Azula uit haar bal. De Elekid was blij om zich weer uit te kunnen rekken, iets waar ze geen moment mee wachtte. “We gaan vissen Azula!” sprak Ayako enthousiast tegen haar pokémon. Het kwam als een verrassing. Ondertussen wist de Elekid al beter; dit was gewoon een willekeurige bevlieging van haar trainer, en dat zou na een dagje weer vervliegen. Vissen was ook geen sport voor iemand die geen greintje geduld bezat. “Slateport is de perfecte stad. Dat heb ik zelf gehoord,” ratelde Ayako verder. “Het is een haven weet je. Er zijn dus veel vissen. We gaan veel vangen!”

Het scheelde dat Goku er niet bij was. Die zou zich ergeren aan het volume van zijn trainer. Op deze manier schrok Ayako de vissen alleen maar af. “Oké, ik gooi gewoon de vishengel in het water en dan moeten we wachten tot de dobber omlaag gaat,” legde ze aan Azula uit. De Elekid keek onder de indruk naar de mooie worp die werd gedaan. Met een perfect boogje kwam de haak in het water terecht. Ze vergaten allebei dat er lokaas bij kwam kijken. Dat had als consequentie dat ze een lange tijd aan een stuk voor niks zaten te wachten. Ayako gaapte vermoeid en leunde verveeld haar hoofd tegen haar hand. “Wanneer komen ze nou? Het gaat altijd zo makkelijk.”