Dat was dat. Een klik van de deur volgde en Daniel staarde voor een aantal lange minuten naar de vloer voor zijn voeten. Verslagen liet hij zich achterover op bed vallen. Zijn handen vonden hun weg naar zijn gezicht en haren, waar zijn vingers in verstrengeld raakten. De neiging om te grommen of te schreeuwen kon hij nog net onderdrukken.
Het voelde alsof hij nergens nog controle over had.
Sinds zijn vader de daycare zelf maar had opgezet, werd letterlijk alles voor hem gedaan. De verzorging van zijn pokémon, het inschrijven voor wedstrijden en piano-opvoeringen, wat hij die avond ging eten. Bijna zou Harrison nog iemand inhuren om zijn tanden voor hem te poetsen. Daniel had zijn uiterste best gedaan om alles zo lang mogelijk uit te stellen, maar het mocht niet baten. De puntjes stonden al op de i. Er was al een knoop in vastgelegd. Had hij ertegen moeten vechten?
Hij liet zijn handen naast zich op bed vallen en staarde naar het plafond. Had hij alle juiste keuzes gemaakt? Was dit allemaal voorkomen als hij iets anders had gedaan of kwam het toch allemaal op hetzelfde neer? Daniel snoof een hele hoop lucht naar binnen en sloot zijn ogen. Hij zou kunnen wegrennen. Nooit meer omkijken. Sara had zich ook losgekoppeld van haar ouders. Het was niet alsof hij enorm belangrijk was voor het nageslacht van de Sweets. Waarom spendeerde Harrison dan toch zoveel tijd aan hem?
De herkenbare klik van de deur liet hem zijn ogen openen en opkijken. Felicity kwam met de specifieke air die altijd om haar heen hing naar binnengelopen. Daniel had er nooit een vinger op kunnen leggen. Was het arrogantie? Straalde ze gezag uit? Het enige dat hij kon zeggen was dat er met haar niet te sollen was. Dat waren de meesten ook met hem eens.
“Hallo Daniel,” begroette ze hem. Haar toon stond hem niet helemaal aan. Kwam ze hem een trap na geven? Daar zat hij niet op te wachten. Daniel ging rechtop zitten en kneep zijn ogen wat meer samen.
“Wat kom je hier doen?” vroeg hij. Ze liep zwijgend naar zijn zijde en nam daar plaats. Automatisch trok hij zijn hand terug om haar meer plek te gunnen.
“Ik zag dat Harrison hier vandaan kwam. Mag ik mijn kleine broertje niet komen steunen?” Hij hief zijn wenkbrauw en zocht oogcontact met haar. In haar blik kon hij iets dat op bezorgdheid leek opvatten.
“Sinds wanneer interesseert je dat?” Felicity grinnikte gemaakt en wierp een blik op zijn nachtkastje. Het kleine, donkere doosje dat Harrison was komen brengen lachte haar tegemoet. Met haar rechterhand reikte ze ernaar en inspecteerde het grondig.
“Danny, je weet heus dat ik het beste met je voor heb.” Haar doordringende ogen vonden de zijne, voor ze zichtbaar met ze rolde.
“Best. Ik heb het beter met je voor.” Felicity pakte het doosje nu ook met haar andere hand vast en opende hem. Een tamelijk groot, schitterende steen kwam haar tegemoet. Ze floot, haar ogen half gesloten.
“Zo, Harrison is wel all out gegaan zie ik. Vind je hem zelf mooi?” Daniel draaide zijn hoofd de andere kant op.
“Dat hele doosje kan me gestolen worden,” was zijn antwoord. Het bracht een lage grinnik bij zijn zus teweeg.
“In dat geval, mag ik hem hebben?” Hij gaf geen antwoord. Felicity slaakte een diepe zucht, klapte het doosje met een hand dicht en legde hem terug op zijn nachtkastje.
“Waarom ga je niet tegen hem in? Wil je voor altijd zijn marionet blijven?” Ze rechtte haar rug, haar ogen strak op zijn lichaam gericht. Het ontging haar niet dat hij zijn spieren licht aanspande.
“Dan, kom op, groei een ruggengraat. Donovan is de enige die hij nodig heeft. Als hem iets over komt is Jeremiah aan de beurt, dan ik, en daarna kom jij. Hoe groot is die kans?” Felicity nam een korte pauze om diep adem te halen. Hiermee gunde ze hem de mogelijkheid om iets te zeggen, maar daar ging hij verder niet op in.
“Weet je,” vervolgde ze, haar toon gevuld met irritatie.
“Toen je nog met Sara om bleef gaan dacht ik dat het wel goed zou komen met je. Misschien dat je eindelijk rebels aan het worden was – misschien dat zij je ermee kon helpen. Maar je bent niets meer dan zijn voetveeg, dat weet je, en je doet er niks aan.” Ze tikte een aantal keren met de neus van haar schoen op de vloer, voor ze zichzelf van het bed afduwde en een hand door haar lange, platinablonde haren streek. Dat haar kleine broertje stil bleef, bewees maar weer genoeg. Felicity tilde haar kin omhoog en fronste boos.
“Zelfs tegen mij niet? Je bent nog erger dan ik dacht.” Het scherpe getik van haar hakken weerklonk en nam geleidelijk in volume af. Pas nadat hij zijn slaapkamerdeur in het slot hoorde vallen, draaide hij zijn hoofd om. In eerste instantie staarde hij weer naar de gesloten deur, maar hij verplaatste zijn turquoise ogen al snel naar het doosje die Felicity had laten staan. Misschien had zijn zus gelijk. Moest hij luisteren naar iemand die niet alleen zijn eigen leven, maar ook die van zijn kinderen leidde? Nee. Daar was zijn antwoord definitief voor gevormd. Harrison hoorde niet zijn leven voor hem te leiden. Dat kon hij beter zelf doen.
Maar moest hij daarvoor riskante acties ondernemen? Kon hij niet zijn opofferingen minimum laten? Daniel had tweedehands gezien wat eruit kon rollen, mocht hij zich tegen zijn ouders verzetten. Zelfs Felicity lag Harrison niet volledig dwars – en dat was omdat zij ook doorhad dat het haar teveel ging kosten.
Hij pakte het donkere doosje op, trok de lade van zijn nachtkastje met zijn andere hand open en legde het voorwerp er voorzichtig in. Zonder het nog een blik te gunnen sloot hij de lade, voor hij met zijn gezicht naar de muur op zijn bed ging liggen.
“Alles op z’n tijd,” mompelde hij tegen zichzelf. Daniel sloot vermoeid zijn ogen, toe aan een dutje na de emotionele achtbaan van de afgelopen weken. Zijn tijd kwam nog wel.
