[Ranger Quest] Save the Day! [+Claudia Leblanc]

Pestkoppen. Als ze ergens een hekel aan had, dan was het dat wel. Daarom reageerde ze ook meteen op de Quest toen ze hem zag staan, klaar om met Mercy de pop van het arme meisje terug te halen. Haar Braixen was krachtig genoeg om mensen een lesje te kunnen leren, vond ze zelf, maar ze was best blij om te weten dat ze het niet alleen hoefde te doen. Abby arriveerde als eerste bij het meisje die om hulp had gevraagd, wie vergezeld werd door haar oudere broer. Ze schatte hem niet ouder dan vijftien. “Hallo,” begroette ze de twee vriendelijk. “Ik ben één van de Rangers die jullie komt helpen.” Ze werd terug begroet door de jongen, maar het meisje bleef stil en verlegen naar de jongedame kijken. Hm. “Mijn partner is er nog niet? Ze zal zo wel komen,” stelde ze de twee gerust. Mercy zette die woorden kracht bij door zelf openlijk in te stemmen.

Direct op het moment dat ze haar Altaria geleerd had om de HM Fly te gebruiken, had ze een opdracht binnen gekregen in een andere Regio. In Hoenn, om precies te zijn. Dus was ze op de rug van Snowbird geklommen en vloog ze nu met de wind in haar zilveren haren in de richting van 't eilanden complex. Ze had zichzelf wel een beetje ingelezen over hoe Hoenn in elkaar zat, aangezien ze nog niet eerder was geweest. Het klonk als een plek waar ze wel graag een vakantie zou willen houden.
Een paar uur later stapte ze van haar pokémon af en liet 'm terugkeren. Ze had een opdracht geaccepteerd samen met ene Hoenn Ranger om een stel pestkoppen tegen te houden. Ze vroeg zich af of ze niet meer genoeg rangers in Hoenn hadden en daarom iemand uit Kalos nodig had, maar goed. Ze keek eventjes om zich heen, hier ergens moest het meisje zijn dat ze kwam helpen.
Ze keek op toen ze opeens een stem naast zich hoorde en hoorde iets over de rangers. Dit moest dan haar partner zijn. "Mijn excuses dat ik wat laat ben, ik werd wat verlaat," zei ze op een rustige toon terwijl ze bij de mensen ging staan. "Mijn naam is Claudia Leblanc, Graduate Ranger uit Kalos. Ik neem aan dat jij mijn partner bent en dat dit onze klant is?" vroeg ze terwijl haar ogen over de mensen gleden.

Een dame met een Altaria en haar dat ongeveer dezelfde kleur had als de pokémon haar vleugels. Abby keek onder de indruk naar de nieuwe verschijning en zag het welbekende uniform van de Rangers al. Ah, dus dit werd haar partner? De brunette draaide zich met een kleine grijns naar de zilverharige en stak haar hand omhoog om haar te begroeten. “Geeft niet, je bent niet heel veel later dan ik,” stelde ze de ander gerust, wie zich als Claudia voorstelde. Een Graduate Ranger. “Ik ben Abby Jones,” reageerde ze. “Ik ben inderdaad je partner en dit zijn onze cliënten.” Ze wendde zich tot de jongen met zijn kleine zusje en glimlachte, waarna ze naast het meisje neerhurkte en haar gerust probeerde te stellen. “Don’t worry love,” begon ze. “The cavalry’s here.”

Haar partner stelde zich voor als Abby Jones en zei dat ze niet veel later was dan zij. Dat was dan een hele opluchting, want Claudia had een hekel aan laatkomers en zelf te laat komen. Ze pakte een pokéball en liet haar Altaria terugkeren, die zou ze niet nodig hebben voor de opdracht die ze gingen uitvoeren. Aangezien ze een paar pesters moesten wegjagen en een knuffel terug moesten halen, zou ze daar of Deandre of Gaël voor inzetten. Al wist ze niet zeker of het een slim plan was om een Scizor in te zetten bij dit soort dingen.
Ze keek eventjes naar de jongen, die aan de zijde van zijn jongere zusje stond. De woorden van Abby liet ze maar aan zich voorbij gaan. Die waren toch niet naar haar gericht. "Ik neem aan dat jij hier beter bekend bent dan ik, dus ik laat jou het woord doen en de wegwijzen." Claudia gaf niet snel toe dat ze niet goed was met de weg vinden, maar in onbekend terrein was ze liever toch wat voorzichtiger.

Claudia trok haar aandacht door mee te delen dat Abby voorlopig het roer in handen had. De brunette kwam recht en glimlachte schaapachtig. “Sure, als het goed is, dan moet het niet ver weg zijn.” Ze wierp een betekenisvolle blik op het broertje. Die knikte. “Ze zijn waarschijnlijk nog op de speelplaats hier in de buurt. Gewoon hier rechtsaf en dan de hele tijd rechtdoor. Als je bij de laatste straat naar links gaat, kom je er vanzelf bij uit,” legde hij uit. Abby knikte dankbaar en richtte vervolgens haar ogen op het kleine meisje. “We zijn zo terug met je kleine vriend, oké?” sprak ze. Daarna wuifde ze nog even en begon ze aan de kleine wandeling naar de speeltuin.

“Ik hoop niet dat het op een gevecht uitdraait,” begon Abby zodra ze buiten het gehoorbereik van de twee kinderen was. “Maar als dat gebeurt, wie gebruik je dan als je partner? Ik heb alleen een Braixen,” deelde ze mee.

Abby stemde er mee in dat ze de weg zou leiden en in het kort werd haar uitgelegd waar ze nou precies heen moesten. Niet dat het haar veel zei, immers was ze hier nog nooit geweest, maar het hielp dat ze nu wel wist dat Abby wist waar ze heen moesten. Rustig volgde ze de brunette, die ze van ongeveer haar leeftijd schatten. Er werd haar medegedeeld dat ze liever niet had dat het uit zou lopen op een gevecht, met daarna de vraag wie ze als Partner pokémon had. Dat deed haar eraan herinneren dat Sneaux nu wel lang genoeg in d'r pokéball had gezeten. Ze glimlachte en pakte de pokéball. Rustig liet ze de Glaceon tevoorschijn komen. "Dit is Sneaux, mijn Glaceon en partner pokémon," stelde ze de pokémon rustig voor. De Glaceon nieste zachtjes en keek daarna naar Abby, die begroet werd met een vriendelijk geluidje.

Claudia pakte een pokéball tevoorschijn en stelde haar partner aan haar voor. Abby liet haar blik geïnteresseerd over de Glaceon heen glijden en glimlachte vriendelijk naar de pokémon. Wat een mooi beestje. “Hallo love!” begroette ze, waarna ze haar eigen pokéball pakte en Mercy liet verschijnen. Ze gebaarde naar de Braixen. “Mercy, dit zijn Claudia en Sneaux. Zij helpen ons met de Quest,” vertelde ze aan haar partner. “Claudia en Sneaux, dit is Mercy, mijn partner pokémon.” Abby begeleidde ze naar rechts zodat ze aan de saaiere wandeling op het rechte stuk konden beginnen.

Sneaux gleed tussen de benen van Claudia heen en wandelde nieuwsgierig in de richting van de Braixen die opeens tevoorschijn was gekomen. Ze kwam niet veel Fire-Type pokémons tegen, aangezien Claudia die zelf niet had en er het liefst uit de beurt bleef met haar team. Geen enkele pokémon die ze bij zich had was immers echt fond van vuur immers. "Aangenaam Mercy," zei Claudia met een glimlach toen ze werd voorgesteld aan de Braixen. "Ze ziet er sterk uit," complimenteerde ze Abby met haar partner pokémon. Sneaux snuffelde eventjes aan de lange staart van de vuur pokémon, voordat ze weer terug naar haar trainer liep. Nieuwsgierig ding dat het ook was. "Ik geloof dat we er bijna zijn," zei Claudia opeens. In de verte had ze mensen gehoord, die klonken alsof ze aan het spelen waren. Of iets in die richting.

Mercy gaf beleefd een knik aan Claudia toen die haar begroette en richtte zich toen op de Glaceon die nieuwsgierig haar kant op kwam gelopen. Ook Sneaux kreeg een vriendelijke en beleefde begroeting van de Braixen. Abby glimlachte ondertussen schaapachtig op het compliment dat ze kreeg. “Bedankt. Sneaux is waarschijnlijk een stuk sterker, though,” reageerde ze. “Laten we zeggen dat ik blij ben dat je aan mijn kant staat.” De brunette wierp een blik op de twee pokémon en zag dat ze het prima met elkaar konden vinden. Ze waren in ieder geval niet qua karakter tegenpolen van elkaar, zoals ze dat letterlijk wel waren. Gelukkig maar, want ze zouden zo misschien wel moeten samenwerken. Abby keek op toen Claudia vermeldde dat ze er bijna waren en merkte toen ook het geluid van spelende kinderen op. “Yeah, nog een klein stukje en dan kunnen we naar links. Daar moet het zijn.”

Claudia lachte zachtjes toen Abby zei dat Sneaux waarschijnlijk sterker was en ze blij was dat ze aan haar kant stond. "Kracht wilt niet altijd alles zeggen, daar win je 't niet altijd mee," zei ze oprecht, terwijl ze haar blik vooruit hielt. Ook haar pokémon konden verslagen worden door een zwakkere pokémon. Types waren daar een goed voorbeeld van, maar ook als ze tegen een tegenstander stond die ze nog niet zo goed kon, kon het problematisch worden. Sneaux streek langs haar enkels, voordat ze naast de Braixen ging lopen en een gesprekje leek te proberen beginnen. Sinds ze de Smeargle van Fidger had afgewezen was de Glaceon een stuk socialer geworden. Ze wist niet hoe 't kwam, maar het was een leuk gezicht.
Abby gaf haar gelijk, ze moesten zo naar links en dan waren ze er. "Als dit uitloopt in een gevecht. Moeten we ons dan slecht voelen dat we kinderen verslaan?" vroeg Claudia, terwijl ze nadacht. Ze had 't niet zo op kinderen, maar aan de andere kant voelde het zo slecht om een kind te verslaan.

Haar partner maakte een goed punt. Abby was niet zo heel erg thuis in de gevechten, maar strategie betekende in principe meer dan kracht. Zoveel wist ze dan nog wel. “Da’s waar,” sprak ze, een gerustgestelde glimlach rond haar lippen. Toch bleef ze opgelucht dat ze Claudia niet als tegenstander had, want de vrouw had ook een bepaalde air om zich heen hangen. Eentje waarbij Abby zich minderwaardig voelde, alsof ze beneden Claudia stond. Storend vond ze het niet. De zilverharige was vriendelijk tegen haar en dat was alles dat ze nodig had om fatsoenlijk met iemand om te kunnen gaan.

Mercy sprak geïnteresseerd met de Glaceon verder. De Braixen was ongeveer net zo sociaal als haar trainer, al was de pokémon wel een stuk eleganter dan Abby ooit zou kunnen zijn. Het was niet alsof de brunette geen manieren had, maar ze kon best lomp zijn. Claudia stelde toen een belangrijke vraag waar Abby zich toch ook een beetje zorgen over maakte. “Hm,” mompelde ze bedachtzaam. “Zie het niet als verslaan, maar als een corrigerend tikje geven, love,” probeerde ze zichzelf en de ander gerust te stellen.

Sneaux en Mercy leken het wel gezellig te vinden samen. Gelukkig maar. Dat was beter dan dat ze elkaar zouden aanvallen. Die twee uit elkaar houden was iets wat niet echt geschikt zou lijken. Abby vertelde dat het geen verslaan was, maar eerder een corrigerende tik uitdelen was. Misschien had ze er gelijk in, misschien was 't allemaal niet zo erg. "Laten we 't daar dan maar op houden," zei Claudia op een rustige toon, terwijl ze verder liepen. "Mercy is je enige pokémon?" vroeg Claudia daarna uit 't niets. Ze probeerde 't gesprek een beetje op gang te houden voordat ze bij de plaats van bestemming waren. Ze had deze irritante neiging om gesprekken dood te laten bloeden en dat was iets wat ze nu probeerde te voorkomen, of te verleren uiteindelijk.

Claudia was het in ieder geval met haar eens. Dat stelde Abby op haar beurt ook weer gerust, want dat gaf haar extra rede om dat te denken. Kinderen verslaan klonk inderdaad best wel bruut, zeker als iemand van achtentwintig, maar ze bedacht zich ook dat het om pestkoppen ging en ze hier een meisje mee konden helpen. Dat balanceerde het uit, niet? Haar partner vroeg toen of Mercy haar enige pokémon was, waarop de brunette knikte. “Voorlopig nog even wel,” biechtte ze op. “Ik wil haar eerst op niveau hebben en tot nu toe ben ik nog geen andere tegen het lijf gelopen die er echt voor me uitspringt.” Alles op z’n tijd. Ze zag veel liever haar Braixen nog een keer evolueren, al wist ze niet zeker of dat snel ging gebeuren met hoe weinig Abby aan krachttraining deed.

Ze keek op toen het geluid van spelende kinderen luider werd. Dat betekende dat ze dichterbij waren gekomen – waardoor ze veel beter kon horen wat er ongeveer gebeurde. Een klein gilletje werd toen geslaakt. Eerst dacht ze dat dit een kreetje van plezier was, maar er was duidelijk angst in te horen. Uh-oh. Gealarmeerd keek ze Claudia aan, haar spieren al aangespannen om het laatste stuk te rennen.

Abby legde haar uit dat ze eerst alleen Mercy wilde trainen om daarna pas de rest erbij te gaan voegen. Ze knikte met een glimlach. "Zo begon ik ooit ook ja. Sneaux was mijn allereerste pokémon, gekregen uit een ei van een collega. Pas toen ze geëvolueerd was ben ik begonnen met de rest van mijn team in elkaar te zetten," legde ze op een rustige toon uit. Ze was momenteel wel redelijk tevreden over hoe haar team eruit zag, maar ze zat toch te denken aan een nieuwe pokémon om erbij te gaan halen. Ze was er alleen nog niet helemaal zeker over hoe ze het ging aanpakken.

Een alarmerende gil trok haar aandacht en ook Abby leek direct op haar hoede te zijn. Hun blikken kruiste, voordat ze snel knikte en in de richting van het geluid rende.

Blijkbaar was zij niet de enige die het op die manier deed, wat haar een zeker gevoel gaf. Als Claudia het ook op die manier had gedaan, dan deed ze het vast goed, niet waar? Als teken van dank voor haar reactie, toverde Abby een kleine grijns tevoorschijn. Die bleef niet lang aanwezig, want haar aandacht werd al snel door een gil getrokken – en toen Claudia zich afzette, volgde de brunette op de voet.

Het speeltuintje stelde niet veel voor. Het was geen grote, die je meestal op een druk bezocht plein zou vinden, maar eentje met een aantal toestellen om de kinderen in de buurt zoet te houden. Twee schommels, een glijbaan en een klein klimrek dat eraan bevestigd zat was alles dat Abby vlug kon opmerken, maar haar blik viel dan ook snel op het groepje kinderen dat zich midden op het pleintje bevond. Het ging om twee oudere en aanzienlijke grotere jongens die bij twee kleine meisjes stonden. Eén van hen stond met de armen gespreid voor de ander, alsof ze haar vriendin probeerde af te schermen voor de grote pestkoppen. Abby vond het ergens aandoenlijk, maar ze was niet van plan om de meisjes aan hun lot over te laten.

“Wat is hier aan de hand?” vroeg ze meteen streng, haar ogen strak op de jongens gericht. Die draaiden zich om zodra ze van zich had laten horen. “Niks hoor,” reageerde eentje nonchalant. “We zijn gewoon aan het spelen.” Abby verharde haar blik. Als ze dachten dat ze echt zo naïef was, dan hadden ze een probleem.