[spookhuis] Witch, please [+Amal]

“Oh mijn Arceus, wil je met me op de foto?!” Amal grijnsde breed. Hij schoof dichterbij het groepje dames en legde zijn armen om hen heen. Het meisje die de vraag had gesteld, activeerde de selfie-functie op haar Holocaster en maakte een vlugge reeks aan foto’s. “Bedankt!” Ze deed een stap opzij en bekeek ze met niets meer dan een veeg van haar vingers. Amal wilde meekijken, maar werd afgeleid door een van de anderen. “Je bent niet heel Halloween-achtig, maar ik vind jouw kostuum echt veel mooier dan die creeps hier!” Dat streelde zijn ego. Hij had veel tijd en moeite in het opdoffen van zijn gezicht gestopt – en hij had de jurk die hij aanhad met veel zorg uitgekozen. Juana Bang was niet zomaar iemand meer. Ze was een echte diva. En Amal wilde er zeker van zijn dat hij dat plaatje perfect over kon brengen.

Hij babbelde nog een paar minuten met het groepje voor ze de Power Plant in verdwenen. Amal was expres naar het spookhuis gekomen omdat hier veel mensen aanwezig waren. Hij twijfelde of hij zelf nog wilde griezelen, maar na een tijdje wikken en wegen besloot hij dan toch maar op z’n hakken naar de ingang te lopen. Inmiddels viel hij niet meer om de paar meter. Echt rennen kon hij nog niet, maar dat kwam vast nog wel een keer. Hij was goed in dingen leren.

De eerste paar gingen kon hij rustig doorkruisen. Hij zag hier en daar wat spinnenwebben en nepbloed, maar hij was nog geen levende griezel tegen het lijf gelopen. Dat was misschien maar beter ook. Of niet? Was dit de stilte voor de storm waar iedereen het altijd over had? Amal stopte met lopen. Hoorde hij nou iets of was dat zijn verbeelding? Oh Arceus, waarom was hij hier ook alweer heen gegaan? Hij stond op het punt om zich om te draaien en terug te lopen toen hij een geluid oppikte. Vlug dook hij ineen en sloop hij dichter naar de muur toe. Daar was het donker, daar was hij vast niet te zien.

Schijnbaar had hij het mis. Wie of wat het ook was, het kwam met een rotvaart op hem af. Amal opende zijn mond en er kwam een erg hoge gil uit. Een tel later voelde hij druk tussen zijn benen en een pijnscheut door zijn hele lichaam gaan. Met een plof liet hij zich op zijn knieën zakken en greep hij naar zijn gereedschap. “Niet… Alweer…” siste hij tussen zijn tanden door. Hij hield zijn kaken stevig op elkaar geklemd en probeerde zijn ademhaling te laten kalmeren. Dat ging moeilijk als de pijn je overweldigde. Vloekend zocht hij naar de dader. Was hij er nog? Of was hij ergens anders heen gerend?

Geen monster. In ieder geval geen verschrikkelijk eng beest dat hem ledemaat voor ledemaat op wilde peuzelen. Amal zag het wezen wilde gebaren maken, terwijl hij een heel verhaal in zijn eigen taaltje stond te bazelen. Hij begreep er geen snars van. Het hielp ook niet dat het donker was en hij daardoor niet elk detail van de gebaren mee kon krijgen. De pijn zwakte in ieder geval een beetje af zodra het verhaal een einde leek te krijgen. Amal concentreerde zich op zijn ademhaling in een poging de pijn ermee te verzachten. Afwezig wreef hij over de pijnlijke plek. “Man, ik weet toch niet waar je het over hebt,” gromde hij tegen zijn belager. Inmiddels deed hij zijn best niet meer om zo vrouwelijk mogelijk te klinken. “Arceus, waarom is het hier zo donker?” Het liefst checkte hij of alles nog in orde was daar beneden. Kon je daar blauwe plekken krijgen? Hij wilde het eigenlijk niet weten, maar daar zou hij snel genoeg achter kunnen komen.

Het was een stem die hem deels uit zijn eigen, pijnlijke wereldje wist te trekken. Hij hoorde voetstappen zijn kant op komen, en kon het figuur van een vrouw nog net van de rest onderscheiden. “Is…” siste Amal weer. “Is dat jouw pokémon?” Even overwoog hij het wezen bij hem weg te duwen, maar hij durfde zijn handen niet van hun plek te halen. “Want als dat zo is, dan heb ik een appeltje met je te schillen.” Via zijn neus ademde hij in en met zijn mond blies hij uit. Goed. Dit kon hij. Voorzichtig verplaatste hij zijn linkerhand naar de grond en duwde hij zich langzaam overeind. Gebogen strompelde hij naar de muur, waar hij met zijn schouder tegen aan bleef leunen.

Tot Amals verbazing was de stem van de nieuwkomer niet zo hoog als hij verwachtte. Had hij zich vergist? Begon hij nu ook nog te ijlen? Onzeker liet hij zijn blik op de vreemdeling vallen, maar het gebrek aan licht maakte het niet veel gemakkelijker. Tot hele belangrijke informatie viel. Ah. Hoe groot was de kans? Onvrijwillig kropen zijn mondhoeken toch een beetje omhoog. De jonge drag queen stelde een belangrijke vraag en Amal deed een poging om zijn rug weer te rechten. Iets dat tussen een grom en een kreun inzat viel over zijn lippen. “De uitgang,” kreeg hij er met moeite uit. “Ik wil ergens zitten.” Dan kon hij meteen op zijn Holocaster naar een kruisbeschermer zoeken.

Een hand werd naar hem uitgestoken. Zoveel kon Amal nog in de omgeving opmerken. Gelukkig was hij niet nachtblind. Voorzichtig hield ook hij zijn hand uit om tegen de jongeman aan te leunen, maar voor hij goed en wel zijn gewicht op hem kon laten rusten, stapte de ander weg. Amal zette vlug nog een stap naar voren om zijn balans te bewaren, maar dat ging wel gepaard met een steek tussen zijn benen. “MmmMM.” Amal drukte zijn lippen stevig tegen elkaar, zichzelf en de vreemdeling vervloekend. Waarom nou uitgerekend vanavond? Hij had zoveel plezier willen beleven; zoveel mensen zijn outfit willen laten zien. Van dichtbij hoorde hij het bekende geluid van een pokéball die een pokémon opslokte. Dat was tenminste één zorg minder.

Waar waren we? Amal beet op zijn onderlip om geen verkeerde opmerking te maken. Met zijn geluk joeg hij de jongeman ook nog eens weg. Hij schuifelde naar hem toe en klemde zijn kaken op elkaar. De ergste steken waren dan misschien al over, de misselijkheid en de pijn waren er nog steeds. Langzamer dan eerst liep hij hetzelfde pad terug, terwijl hij de Goden bedankte dat hij niet al heel ver naar binnen was gelopen.