The Innocent Witch {SIU}

<sub>Het meisje zou niet zijn ontslagen, maar als hij niets gezegd had zou het ook niet goed uitgepakt zijn. "De manier waarop je flirt is beschamend". Had hij gezegd tegen haar. Taiga had het allemaal vanaf een afstandje bekeken. In een kleine koffieshop had een van de nieuwe werknemers geprobeerd om te flirten met een erg aantrekkelijke man. De manier waarop ze het deed was ordinair, zelfs Taiga moest dat toegeven. Zodra de werkgever het gezien had zorgde hij er voor dat ze finaal op haar flikker kreeg. En dat leidde tot haar ontslag. Wellicht deed ze dit vaker. Taiga wist het niet. "Dat is absurd!" Had ze het meisje horen roepen. Op dat punt besloot Taiga dat ze verveeld was en was ze snel het kleine shopje uit gegaan.

Het was mooi weer vandaag. Net als de afgelopen week. Lente was in volle bloei. Toch was daar niets van te merken op het pad waar Taiga zich bevond. Laverre Nature Trail kon mooi zijn, vol leven. Maar het meeste was overwoekerd, moerassig, donker en spookachtig. Taiga geloofde niet in geesten of al die ongein. Monsters bestonden niet, in realiteit waren alle monsters om haar heen. Er was niets fictie's aan. Zelfs toen er een spookachtig gefluit door het bos weerklonk was ze minder als niet onder de indruk. Met haar armen over elkaar geslagen en haar blauwe ogen voor zich uit gericht liep ze over een niet zo drassig pad. Om haar heen groeide hoge bomen, ze waren zo vol met bladeren dat boven haar een dik bladerdak was gevormd. Geen zonlicht kon er doorheen. Het was midden op de dag en toch was het donker. Ze tuitte haar lippen samen in een geërgerd gebaar toen er nog een vreemd geluid klonk. Leuk geprobeerd bos, hier ging ze niet voor vallen. Het pad nam een scherpe bocht naar rechts, gedwee volgde ze hem. Misschien zou ze wel iets gaafs vinden wat ze mee terug kon nemen naar het hoofdkwartier. Toen ze de bocht om was bleef ze abrupt staan. Een donkere gedaante stond op het pad. Door het lichtinval was het moeilijk te zien wat het was. Het was groot, had vleugels.. Taiga keek er intens naar zonder haar blik af te wenden. .. Tja .. wat nu? Er omheen? Taiga zette een pas naar links. Het ding ging ook naar links. Was het een pokémon? Ze had nog nooit zo'n silhouet gezien. Het deed haar een beetje denken aan een engel. Op het moment dat ze dat dacht wist ze wat het was. De pokémon vuurde een donkere straal op haar af en Taiga nam een duikvlucht de struiken in. Een drassig stuk wachtte haar op en dus ruïneerde ze haar lange, nauwsluitende jurk volledig. "Mijn jurk!" Riep ze uit. Ze kwam overeind en sprong de struik uit. Over een groot deel van haar jurk zat nu een grote, bruine vlek. Ze richtte haar ogen op de pokémon en zag nu wat het was. Een Mega Absol. Waar was zijn trainer? Gelukkig scheen de Mega Absol nu te merken dat ze niet echt een bedreiging leek en rende hij er ineens vandoor. Taiga keek hem verward na. Oké, dat was random.

Taiga was al een heel eind terug gelopen naar Lumiose City toen ze merkte dat ze langs een grote steen kwam die ze al vaker gezien had. Ze besloot dus om maar even te stoppen en haar zere voeten wat rust te geven. Ze plofte neer op de steen en begon de riempjes van haar hoge hakken los te maken die om haar been bevestigd waren. Ze merkte dat het enorm stil geworden was. Ze keek om zich heen maar zag geen pokémon. Zo nu en dan zag ze wel eens eentje wegzweven of wegschieten, dat was nu niet het geval. Ze had het gevoel dat ze bekeken werd .. Dat iemand haar van achter in de gaten hield. Ze draaide zich om. Net te laat om iets te zien verdwijnen. Taiga, die meteen aan de worst case scenario dacht stond op toen ze de riempjes van haar schoen weer vastgegespt had. Wat kon het haar bommen, ze ging hier weg, nu!</sub>