Enter carnivorous plants

Bah, modder. Sara had niet één van haar favoriete paren schoenen aan moeten doen vandaag. Of op zijn minst haar schoenen moeten wisselen voor ze de Laverre Nature Trail betrad. Dit zou weer alleen maar extra poetswerk worden, en daar had ze helemaal geen tijd voor. Ze moest haar Pokémon trainen, zorgen dat haar business opgestart werd, en geld verdienen. En natuurlijk reizen, maar dat kon met die andere dingen verwerkt worden.

Naast de modder, was er nog iets hier wat haar niet beviel: de Pokémon. Ze waren net zo vies als hun omgeving. Dat zou ze niet hardop zeggen, want ze wist dat er mensen waren die deze Pokémon wel leuk vonden, maar ze trok toch wel een vies gezicht telkens als ze weer een Stunfisk ergens in de blubber zag liggen.
Dat was echter niet het enige wat ze op de route vond. Ze vond het nou niet specifiek, maar de gil die ze hoorde trok wel haar aandacht. Ze twijfelde even of het het waard was om er heen te gaan, maar blijkbaar was het het ook waard om haar schoenen te verpesten, dus waarom ook niet.

“Cinnamon, Flame Charge!” Ze gooide zijn Pokéball de lucht in zodra ze de Carnivine en het meisje zag. De Braixen sprong uit zijn bal en zetten meteen de aanval in. Met zijn lichaam gehuld in vlammen beukte hij tegen de gras Pokémon aan. Sara stapte ondertussen naar het meisje, er op lettend dat ze niet te diep in de modder wegzakte met haar schoenen. “Gaat het?” vroeg ze bezorgd.

Gelukkig had ze het volste vertrouwen in Cinnamon en zijn vechtkunsten, anders had ze zich nu op twee dingen moeten focussen. Nu kon ze zich bezighouden met het meisje en haar antwoord. Schijnbaar zat de struik waar ze in was beland precies zo oncomfortabel als ze had verwacht. Sara wilde haar hand uitsteken om haar te helpen, maar aan de bewegingen van het meisje te zien zou een hand niet voldoende zijn om haar uit haar lijden te verlossen. “Kom maar,” zei ze, terwijl ze neerhurkte bij de struik, er op lettend dat haar knieën niet de grond zouden raken. Er zaten inderdaad flink wat takken vast in de kleding. Hoe kreeg ze dit het beste los? Snijden was een optie… Dan kreeg ze tenminste haar bewegingsruimte terug. Sara haalde een Pokéball tevoorschijn en opende deze. “Cocoa, kan je me helpen?” De Cottonee die verschenen was keek haar trainer vragend aan. “Kan je Razor Leaf op deze takken doen?” Sara pakte een tak vast die duidelijk ver in de kleding vast zat. Cocoa knikte, en bereidde haar aanval voor. “Het spijt me vast als je kleren het niet overleven,” zei Sara nog, zelfs al wist ze dat dat niet haar schuld was, maar dat van de Carnivine. Cocoa viel de takken zo voorzichtig ze kon aan, zodat haar bladeren niet iets anders zouden raken dan de takken. “Dit kan nog even duren vrees ik…”

Natuurlijk was ze er niet heel blij mee dat Sara voor Razor Leaf als oplossing koos, maar aan de andere kant had ze ook Cinnamon na zijn gevecht kunnen vragen of hij de takken wilde verbranden en dat was waarschijnlijk nog slechter geëindigd. Razor Leaf werkte prima, hoewel wat traag. Tussen de geluiden van de Razor Leaf die de tak raakten en de klappen die Cinnamon of de Carnivine ontving door, stelde het meisje zich voor als Alice. “Aangenaam. Ik ben Sara,” zei Sara terug met een kleine glimlach, waarbij ze één oog dicht hield uit angst dat er een blad in kon komen. Cocoa zag dat ze bijna door de eerste tak heen was, en besloot iets meer kracht achter de aanval te zetten. Het werkte, want de tak brak, maar één van de bladeren wist wel Sara’s hand te raken. Ze trok haar hand zacht vloekend terug. Dat was een nare snijwond. Ze duwde direct haar andere hand er tegenaan, zodat het niet al te erg zou gaan bloeden. “Kan je alweer wat meer bewegen?” vroeg ze aan Alice, terwijl ze nogal onhandig haar tas tevoorschijn haalde en er in naar verband of pleisters zocht. Zoeken met één hand ging verdomd lastig. “Arceus. Kan jij misschien een verbandje pakken?” Ze schoof haar tas een stukje naar Alice in de hoop dat ze wilde helpen.

“Het gaat.” Echt overtuigend klonk Sara niet. De pijn in haar hand was best wel erg, maar ze zou het niet laten merken. Het zou immers lang niet zo erg zijn als de pijn die haar moeder tijdens haar ongeluk had gehad. Dat was één van de redenen waarom Sara zich groot hield. Gelukkig kon Alice zich al iets meer bewegen, maar voor ze echt los was moesten er nog een paar takken doormidden gehaald worden. Helaas moest Sara’s wond eerst verzorgd worden. Wat een nog groter probleem was, was dat ze er geen rekening mee had gehouden dat een ander de organisatie van haar tas misschien niet begreep. Het was zo logisch. Bakbenodigdheden in het grote vak, trainer benodigdheden in het iets kleinere grote vak, slaapspullen in het andere grote vak… “Alles voor eerste hulp zit in een doosje in een vakje achter in het voorste vak,” legde de witharige uit. Was dat duidelijk genoeg? Zo klonk het eigenlijk alsof het een heel groot gedoe was om het te vinden, maar dit was zo veel fijner dan om alles gewoon op een hoopje in één gat te gooien. Dan vond je toch nooit je spullen weer terug? Sara had tenminste een systeem.
Ze merkte op dat een pakje met zakjes vanillesuiker op de grond in de modder viel, maar zei er maar niks van. Ze raakte een beetje gefrustreerd, maar dat kon ook van de pijn in haar hand komen. “Maakt niet uit,” zei ze daarom. “Ik koop wel weer een keer nieuwe.” Vanillesuiker was nu niet belangrijk. Ze had verband nodig.

Moest Sara zich beledigd voelen dat Alice geen verband in haar eigen tas kon vinden? Ze had nog wel zo’n duidelijke uitleg gegeven. Ze was er niet bepaald blij mee, maar aan de andere kant kon het haar ook niet schelen. Zolang ze zelf de weg in haar tas maar kon vinden, dan maakte het niet uit. Alice haalde in plaats daar van haar eigen tas tevoorschijn, die net als haar kleren in de takken verstrikt was geraakt. Sara vroeg zich af of dit wel een goed plan was, en of het haar tas niet volledig naar de knoppen zou helpen, maar ze kon niet op tijd meer waarschuwen. Ze keek met een frons toe hoe de tas werd losgetrokken. “Als er ernstige schade is veroorzaakt, wil ik best helpen met iets nieuws betalen?” stelde ze voor. Het was natuurlijk niet haar schuld dat alles in de struiken vast zat – dat was de schuld van die Carnivine – maar dat betekende niet dat ze zich een beetje verantwoordelijk voelde.

Het verband werd haar kant op gegooid. Sara had zich daar niet echt op voorbereid en deed een onhandige – omdat haar beide handen nou niet bepaald heel bruikbaar waren momenteel - poging tot vangen. Het leek er heel even op dat het lukte, maar het verband wist toch net tussen haar vingers door te glippen en in de modder te belanden. Muk. Dat kon ze nu natuurlijk niet meer gebruiken. “Arceus. Sorry.” Nu moest ze ook nog nieuw verband kopen. Sara kon natuurlijk wat van haar aan Alice geven, maar dan moest het eerst gevonden worden. Ze waagde het om haar hand van de wond af te halen en te zien hoe erg het nou eigenlijk bloedde, en besloot dat ze zelf wel met één hand naar haar verband kon zoeken. “Schuif me mijn tas eens toe?” vroeg ze, nog even haar hand op de wond houdend, zodat ze zeker wist dat ze niet alles onder bloedde. Waarom moest alles nou weer mis gaan.

Sara hoefde niet te helpen de schade te vergoeden, maar toen ze het verband liet vallen besloot ze dat ze op zijn minst een nieuw pakje verband zou halen voor Alice. Dat kostte niet heel veel dus was het zinloos om zoiets te weigeren, en bovendien was het Sara’s schuld dat het gevallen was. Alice deed een poging om haar tas weer tevoorschijn te halen, maar zakte daarbij nog verder de struik in. Sara deed een stap op haar af met uitgestoken hand, alsof dit haar weer terug omhoog zou helpen. Het werd echt tijd dat er wat meer takken gebroken werden zodat het meisje weer vrij zou zijn. Toch kon Sara het niet helpen om heel zacht te grinniken bij de opmerking die ze maakte. Het zag er totaal niet charmant uit. Nog een reden om haar er snel uit te krijgen, want voor je het wist liep er iemand langs die ze kende en dan stond ze al helemaal voor gek.

De tas nam Sara zo snel ze kon aan en ze begon direct met haar niet gewonde hand te zoeken naar het verband. Ze volgde haar eigen eerder gegeven uitleg op en vond inderdaad verband. Nu had ze alleen een ander probleem, want ze kon nooit met één hand het tape uitrollen en opplakken om het verbandje vast te zetten. Ze kon het wel uit haar tas halen en Alice om hulp vragen, maar dan miste er nog iets. Een schaar. “Heb jij toevallig een schaar? Ik zou zo niet weten of ik de mijne nog heb.” Ze had er wel ooit eentje gehad, maar de laatste keer dat ze die gebruikte was… eh… tja. Ooit. Ze had hem ook eens aan Yara uitgeleend en was er eigenlijk niet zeker van of die hem wel in het juiste vakje had teruggelegd. In elk geval gaf ze het tape alvast aan Alice, hopend dat zij het wel een stukje voor haar wilde uitrollen. Dan kon zij het verbandje met haar goede hand op zijn plaats houden.

Was het een compliment, of een opmerking over de hoeveelheid spullen in haar tas? Hoe dan ook kon Sara wel om de opmerking (glim)lachen. Alice probeerde tenminste om de situatie luchtig te houden en hoewel Sara best een serieus persoon was, kon ze dat wel waarderen. Niet iedereen kon zo makkelijk doen over het vastzitten in een struik. Wat dat betreft had Sara wel respect voor het meisje. “Ach, een goede houding doet wonderen,” zei ze. “En het helpt om hem af en toe neer te zetten. En om de spullen die ik niet nodig heb niet mee te nemen.” Het was dat ze nu onderweg was naar een andere stad, anders had ze vast een deel van haar uitrusting achtergelaten.

De reden van Alice om geen schaar bij zich te hebben was vrij logisch. Een schaar zou inderdaad geen goed idee zijn bij een ei, want Sara wilde zich niet voorstellen wat voor schade dat kon veroorzaken. “Hmm. Ook niet in een etuitje of zo?” vroeg ze, al wist ze eigenlijk al dat het antwoord haar teleur zou stellen. Gelukkig kon Alice al wel het uiteinde van het tape vinden. Dat was al één probleem minder. Alleen hadden ze nog wel iets nodig om het te knippen. Of snijden. “Dank je.” Sara hield haar gewonde hand met het verband naar voren en keek even wat de beste manier was om het tape te plakken. Vervolgens pakte ze het rolletje over en deed ze haar best om het langs het verband te plakken. Wonderbaarlijk genoeg ging het goed en zat het verband nu half vast, alleen moest het tape nog steeds geknipt worden en of Sara Cocoa daar mee vertrouwde wist ze niet. Cinnamon al helemaal niet. Vuur zou niet de oplossing zijn. Het doorbijten was onhygiënisch. De tape maar gewoon om haar hele hand heen wikkelen was verspilling, maar de meest schone en veilige optie. Ze kon hier wel uren over blijven nadenken, maar dan kon ze Cinnamon nooit met zijn gevecht helpen en kwam Alice nooit uit de struik. Ze besloot daarom met een zucht om maar gewoon het hele stuk tape om haar hand te wikkelen en zag dan wel weer. Als het verband maar even vast zat. Nu had ze wel het probleem dat er een rolletje tape aan haar hand hing. “Volgende keer koop ik zelfklevende verbandjes,” bracht ze op norse toon uit.

Goed, ze had nu in elk geval niet meer het probleem dat haar hand alles onder bloedde en durfde zich weer te wagen aan het losmaken van de takken. Ze stapte richting de struik en zette haar voeten zo dat ze niet al te ver weg zakte in de modder. Vervolgens pakte ze een tak beet die flink vast leek te zitten in Alice haar kleren en hield hem zo dat haar hand deze keer niet geraakt kon worden. “Klaar voor nog een rondje?” vroeg ze, beide aan Alice en Cocoa. Cocoa reageerde enthousiast. Of Alice dat ook zou doen betwijfelde de witharige.