Poisonous Beauty

Ze moest ongewoon veel vermissingen oplossen. Of veel? Twee in de afgelopen maand. Viel dat mee? Ze had geen idee, maar normaal deed ze dit soort dingen niet zo vaak. Geduldig luisterde Kate naar de trainster die vertelde over hoe ze haar Roselia was verloren in de begroeiing die Mauville omringde. Het gebied met de fietsweg om precies te zijn. Het meisje was een jonge Coördinator en had haar pokémon nog niet zo lang. En sommige waren jammer genoeg een beetje opstandig en dat had tot deze situatie geleid. Het feit dat de pokémon die de Coördinator had niet zo sterk waren hielp niet echt en Rangerhulp was ingeroepen. Kate nam afscheid van de trainster en klikte een van haar pokéballen van haar riem. Een gigantische Scolipede verscheen naast haar en Kate gaf de pokémon een vriendelijk klopje. Bella klikte met haar kaken en boog zich nieuwsgierig naar onder om meer op gelijke hoogte te zijn met haar trainer. “We gaan een Roselia zoeken,” optimistisch liep Kate voor haar Scolipede uit – iets wat ze hopelijk zou houden. Loom sjokte Bella achter de Ranger aan en keek rustig om zich heen. Ze bevonden zich vlak voor route 110 – de plek waar de Roselia was verdwenen – en buiten lang gras was er weinig interessants te zien. Bella gaapte en trippelde sneller door om haar trainer bij te houden. Normaal werd ze niet gekozen voor missies – ze kon groot en onhandig zijn – en liet ze het aan teamgenoten zoals Tara of Dahlia over. Maar vandaag was dat blijkbaar anders. De route die ze volgden was niet veel speciaals, de meeste pokémon vluchtte al weg bij het horen van haar pootstappen. Niet erg uitdagend. De Scolipede gaapte nog een keer en verhoogde haar tempo weer. Kate keek zoekend om zich heen en de ogen van de pokémon vielen op het ding dat de blondine vast had. Dat had ze nog nooit eerder gezien. Kate droeg haar sjaal, maar toch geen bandana? Hmn, niet dat het haar echt iets kon schelen. Ze wilde nu vooral slapen.

“Shhh,” siste Kate naar haar Scolipede terwijl ze door haar knieën zakte. Niet dat het veel effect had met de gigantische pokémon achter haar, maar de Electrike had haar nog niet door. De reden dat ze de hond wilde hebben was dat ze over de twee jaar dat ze als Ranger diende had geleerd dat gewoon zoeken totaal niet effectief was. Maar op deze route woonde een elektrische honden die ze makkelijk voor een zoekactie kon gebruiken. Daarom had ze ook iets meegenomen wat de geur van de Roselia had, een kledingstuk wat ze wel eens droeg op shows – en bij trainingen. Als ze een beetje begreep hoe honden werkten, moest dit lukken. Stil vuurde Kate haar tol op de etende Electrike af, de pokémon had wat bessen gevonden – achtergelaten door iets of iemand – en was totaal niet bezig met zijn omgeving. Het ding kwam dan ook als een verrassing en de eerste reactie die de hond had was naar de tol blaffen. Die actie had tot gevolg dat hij omhoog keek en de gigantische gestalte van Bella zag. Hoewel de Scolipede niet speciaal dreigend was dook de Electrike ineen en liet een mengeling van grommen en piepen horen. Alsof hij niet zeker was zich over te geven of het gevecht aan te gaan. De aandacht voor de tol was compleet verdwenen en Kate kon de Electrike gemakkelijk vangen. De pup kefte nog nerveus naar Bella, maar toen ze voor hem door haar knieën zakte leek hij haar op te merken. Voorzichtig stak Kate haar hand uit om de pokémon eraan te laten snuffelen en keek toe hoe de hond schuw zijn neus uitstak. De Electrike leek niet agressief te zijn – een opluchting aangezien een capture dat niet altijd veranderde. “Luister,” Kate haalde de bandana van de trainster tevoorschijn en hield het voor de hond. “Ik wil dat je de pokémon met deze geur vind.” De pup leek het niet meer zo eng te vinden en drukte zijn neus bijna in de stof. Onder zacht gekef nam de pokémon de geur in zich op en stoof er vrolijk vandoor. Moest een jong ding zijn. Snel kwam Kate overeind en volgde de Electrike. Hopelijk zou dit werken.

Een geur oppakken was blijkbaar moeilijker dan ze in eerste instantie had gedacht, maar zo lang waren ze niet bezig. Ze was nog optimistisch. Kate speurde het lange gras af in de hoop een hint van een Roselia te vinden, maar dan had ze haar hoop iets te hoog gezet. De pokémon waren niet zo groot en waren haast onzichtbaar in dit soort groene gebieden. Hun enige hoop bleef toch wel de Electrike. De hond haalde net zijn kop uit een cluster gras en blafte luid. Kate keek meteen naar de pokémon en zag het dier richting hoog gras verdwijnen. Snel gebaarde ze naar Bella en begon de pup te volgen. De hond rende sneller dan ze kon volgen – en zien – door het lange gras. Het feit dat de Electrike ook groen was hielp niet bij het zien van de hond. Gelukkig was Bella er en leek de Scolipede redelijk zelfverzekerd over de richting waar ze heen gingen. De gigantische pokémon rende voor haar trainer uit en creëerde zo een pad van plat gestampt gras wat Kate makkelijk kon volgen. Ze hoopte dat ze iets hadden gevonden, dat betekende dat ze snel klaar konden zijn. Niet dat snelheid echt iets uit maakte, maar ze kon zich voorstellen dat de trainster haar pokémon zo snel mogelijk terug wilde. Voor haar stopte Bella zo plotseling dat ze bijna tegen de achterkant van de pokémon aanliep. Voor de Scolipede blafte de Electrike luid, samen met een onderdrukt, angstig gepiep. Wat was er aan de hand? Zo snel ze kon rende Kate rond het lichaam van haar pokémon en ging naast de Scolipede staan. Een grote, paarse blob leek zich tegoed te willen doen aan zijn prooi; een kleinere pokémon met bloemen aan het uiteindelijk van haar handen. De Roselia. Obviously.

Kate hoefde niet eens iets te zeggen, voor ze het wist stormde Bella op de Swalot af en ramde het wezen met haar horens. Het had niet erg veel effect – ze waren beidde Posion type – maar het zorgde er in elk geval voor dat de Roselia niet werd doorgeslikt door het monster. Kate keek snel om zich heen om de situatie in te schatten en merkte dat de Electrike er vandoor was gegaan. De hond vond de situatie duidelijk te eng om rond te blijven hangen. Maar dat was niet erg, ze had een heel team wat ze kon gebruiken. Bella was bezig met de Swalot die een poging leek te doen de Scolipede te vergiftigen, niet realiserend dat dat onmogelijk was aangezien ze immuun was. Dan had zij de kans de Roselia te helpen! Snel rende Kate richting de verzwakte plant en ontweek de kleine poelen paarse drab – waarschijnlijk gif. Bella’s grote lichaam zorgde ervoor dat de Swalot hun niet makkelijk kon bereiken en nadat de blondine de pokémon had opgepakt maakte ze zich uit de voeten om een veilige afstand tussen haar en de vechtende pokémon te creëren. Bella’s strijdkreten klonken erg intimiderend, maar ze sloot zich ervoor af. Ze had belangrijkere dingen aan haar hoofd. Kate legde de Roselia op de grond en inspecteerde de pokémon zo snel ze kon. De plant was niet vergiftigd – dat was onmogelijk aangezien ze zelf deels Poison was – maar erg goed was ze er niet aan toe. Wat de Swalot ook had gedaan, de pokémon had flinke klappen opgelopen. Gelukkig had ze altijd wel wat spullen in haar tas en Kate rommelde erin rond tot ze vond wat ze zocht. Een Super Potion. Iets beters had ze niet, maar als de Roselia niet zo sterk was moest dit genoeg zijn om een groot deel van de krachten te herstellen. Op dit soort momenten wenste ze dat ze een helende pokémon had, dat zou dit soort dingen een heel stuk makkelijker maken. Maar ze was geen zuster en had geen Audino of Blissey. En ze wilde er ook geen, ze had al een vol team van zes en was niet van plan te gaan wisselen. Misschien als een van haar pokémon een keer met pensioen ging – een pokémon als Bella of Hime zou gewoon luieren ook een prima leven vinden – maar dat zou nog lang niet gebeuren. Bovendien moesten haar pokémon in vorm blijven en dat gebeurde niet door rond te hangen. Misschien dat ze op een dag een zevende pokémon erbij zou krijgen, maar dat was nog niet binnenkort. Nu had ze belangrijkere zaken om aan te denken, voornamelijk het terug krijgen van een gezonde – en niet half dode – Roselia.

De Super Potion leek te helpen, maar voordat de Roselia goed op haar voeten kon komen werd Kate afgeleid door een hulpkreet van haar vechtende Scolipede. Hoewel de Swalot niet sterker dan de gigantische pokémon leek, had hij in het water laten vallen en dat was niet bepaald een plek waar Bella op het sterkste van haar krachten was. Ugh, het was beter dit snel af te handelen. Kate viste haar Styler tevoorschijn en begon het ding voor te bereiden om op de Swalot te gebruiken. Het liefst handelde ze dit zonder gevecht af, dat bespaarde een pokécenter bezoek en een gewonde, wilde pokémon. De Swalot had zich van de boze Scolipede afgewend en bewoog zijn onhandige lichaam richting Kate en Roselia. Er was geen tijd te verspillen. De tol werd op de pokémon afgeschoten en Kate tekende grote cirkels om de pokémon te vangen. Voor de Swalot was het ding meer een irritatie en de blob vuurde paars gif op het ding af. Het had niet echt effect – Stylers waren gemaakt om tegen een stootje te kunnen – maar zorgde er wel voor dat het ding vast kwam te zitten. Muk. Kate siste tussen haar tanden terwijl ze naar voren dook om haar tol te pakken. De Swalot negeerde haar compleet en bewoog in plaats daarvan naar de Roselia. De arme pokémon was net terug op haar poten en keek angstig naar de paarse reus. Wat deze twee ook hadden meegemaakt, het was genoeg om de Roselia doodsbang te maken – waarschijnlijk omdat de Swalot haar wilde opeten, dat leek een erg logische verklaring. Kate trok haar tol uit het gif en schudde haar hand snel toen een beetje van de paarse drab op haar kwam. Het brandde, maar dat kon nooit erger zijn dan levend worden opgegeten. De Roselia probeerde wanhopig de Swalot van haar weg te houden met een Magical Leaf, al had dat weinig effect op de wilde pokémon. Zo snel ze kon, bevestigde Kate haar tol weer aan haar Styler en vuurde het ding een tweede keer op de Swalot af. Haar hand brandde van het gif en ze herinnerde zich dat de pokémon extreem giftig waren – dat werd toch een bezoek aan het pokécenter, of erger; ziekenhuis. En dat van een heel klein beetje maar, Poison Types waren geen lachertje. Deze keer – met afleiding van de Roselia – wist Kate de Swalot te vangen en zodra de lichtgevende cirkels succesvol in de pokémon waren getrokken snelde Kate naar de blob toe. “Verdwijn,” beschermende stelde Kate zich voor de Roselia op. De wilde pokémon keek haar teleurgesteld aan, maar met de macht van de Styler moest hij doen wat ze zei. Zonder protest verdween het wezen in het lange gras en een opgeluchte zucht was te horen van Kate.

Haar eerste actie was haar hand bekijken, het was rood geworden, maar in elk geval brandde er geen huid af of zo iets afschrikwekkends. Naast haar piepte de Roselia nerveus en stak haar bloemhanden uit naar de bandana die aan Kate’s riem hing – iets was ze vanzelfsprekend herkende. “Het is nu goed,” glimlachte de Ranger met een lichte grimas vanwege de pijn. Achter haar krijste Bella om duidelijk te maken dat ze nog steeds was en nog steeds vast zat in het water. Haar kop rees genoeg boven het water uit, maar haar benen waren niet lang genoeg om haar op het land te krijgen. Grinnikend pakte Kate haar pokéball van haar riem en liet de pokémon terug keren en weer op het land verschijnen. “Wil je me een lift geven?” het was niet echt een vraag, maar ze wilde nog altijd permissie van haar pokémon voor de op hun rug sprong. Bella liet haar trainer met de timide Roselia – die zou voortaan twee keer nadenken voor ze weg liep – op haar rug klimmen en stoof er vandoor. Tijd om terug te gaan naar Mauville om de pokémon af te leveren en dan een bezoek brengen aan het pokécenter met advies tegen het Swalot gif. Zelfs op rustige dagen slaagde ze erin iets te laten gebeuren… oh well, het was nog steeds beter dan levend worden opgegeten.