Basement Party

“Kun je me vertellen wat je precies ziet als je alleen in de kelder bent?” vriendelijk keek Kate de verlegen jongen aan. Ze was naar een huis in Mauville geroepen vanwege een probleem in iemands kelder. Dat was letterlijk de uitleg die ze had gekregen en pas nadat ze had aangebeld en was binnengelaten had ze een meer uitgebreide uitleg gekregen van de moeder van de jongen. Blijkbaar werd hij geterroriseerd door een of andere wezen wat nooit tevoorschijn kwam als zij in de kelder was. Eerst had ze het afgeschreven als wilde fantasie, maar na weken doodsangsten uitstaan voor de plek en een wond die duidelijk niet was veroorzaakt door een ongeluk had ze de Rangers gebeld. En nu was zij hier, wachtend op de uitleg van de jongen; de enige die het ‘monster’ had gezien. “I-Ik weet niet zeker of ik het ook echt heb ‘gezien’,” begon het kind onzeker. Hij was misschien tien jaar oud, nog geen teen, maar ook niet echt meer kind. Ergens daar tussenin, al week het toch wel meer naar kind. “Maar elke keer als ik naar onder ga… er zijn deze rode ogen, ze volgen me,” hij rilde bij de gedachten aan zijn kelderervaringen. “En in het begin gebeurde er niet veel, maar nu… het lacht me uit en verplaatst dingen om me bang te maken. Ik weet dat het… ding het leuk vind om me bang te maken, i-ik kan het gewoon voelen elke keer als ik daar ben.” Hij leek zich iets te herstellen en trok zijn armen terug die hij beschermend om zich heen had geslagen. De jongen stroopte zijn mouw omhoog en liet een redelijk ondiepe kras over zijn arm zien, er was nauwelijks bloed, maar iets had hem duidelijk aangevallen. “Het deed niet echt pijn,” verklaarde het kind met zijn ogen op de wond. “Het voelde meer alsof ik werd geraakt door… iets zachts met klauwen… ik weet niet echt hoe ik het moet uitleggen, maar…” Kate knikte en hield haar ogen op de arm van de jongen. Het leek erop dat ze te maken had met een kwelgeest, waarschijnlijk een Ghost type – logisch. Jammer genoeg was haar kennis van Ghost types niet geweldig groot, dus moest ze maar het beste van hopen. “Elke keer als ik naar de kelder ga zie ik vreselijke dingen,” voegde de jongen er fluisterend aan toe. “En het houdt maar niet op.” Dat hij aan nachtmerries leed had ze al van zijn moeder te horen gekregen. Het was tijd dat daar een einde aan kwam.

“Okaaaaay,” met Dahlia naast zich bekeek Kate de kelder. Het was… een doodnormale kelder. Misschien was het een Gengar die zich in de schaduwen schuil hield, al dacht ze niet dat een wezen dat vooral uit gas bestond iemand kon krabben. Dan zou de wond zeker weten gaan ontsteken of zo, wie weet waar die Ghost types van waren gemaakt. Natuurlijk kon ze het niet uitsluiten, maar de kans was in elk geval een stuk kleiner. Dahlia scheen bij met haar staart aangezien het kelderlicht niet geweldig was – iets wat ook kon bijdragen aan hallucinaties van ‘monsters’. Al betwijfelde ze dat dat het geval was aangezien de krassen niet zomaar waren verschenen. Het kon natuurlijk ook nog zo zijn dat hij het zelf had gedaan, maar waarom deze hele show? Nee, ze ging zoeken naar de pokémon die dit allemaal deed en zorgen dat de jongen weer nachtrust kreeg. Toch, zelfs nadat ze de hele kelder had doorgespit had ze nog steeds niks gevonden. Zoals elke Ghost type was de ongewenste bezoeker hier ook erg goed in verstoppen – ze ging er nog steeds van uit dat het een Ghost Type was. Het was jammer dat ze geen pokémon had met Oder Sleuth of Foresight, dan zou de zoektocht een stuk makkelijker zijn. En om speciaal naar het wild te gaan om een pokémon te zoeken die haar kon helpen klonk als een hoop onnodige moeite. Het liefst wilde ze dit oplossen zonder meer tripjes naar andere plekken. “Lukt het?” de stem van de moeder kwam van boven. Kate schrok op en keek richting de trap, waar de stem vandaan kwam. “Ik ben bang dat ik ook niks zie,” reageerde ze. “Maar ik denk dat hier iets zit, ik moet het alleen vinden.” Het was waar dat de kelder haar een ongemakkelijk gevoel gaf – en dat was niet alleen vanwege de slechte verlichting. Het was een kelder die je zo in een horrorfilm zou kunnen terug vinden, een plek met veel op elkaar gestapelde dozen en troep die je niet in je huis kon gebruiken. Je zou verwachten dat je hier misschien een of andere magisch boek vond of een voodoo pop. Wie weet wat zich allemaal schuil hield in de schaduwen.

“Kan ik blijven slapen?” na de kelder minstens drie keer te hebben doorzocht, zelfs Dahlia zachte schokken laten geven aan verschillende spullen in hoop op een reactie, had Kate het opgegeven – voor nu. Een nacht in de kelder doorbrengen klonk niet echt aanlokkelijk in haar oren, maar ze zou dit oplossen! De vrouw des huizes leek in eerste instantie verbaasd en knikte toen. “Denkt u het te kunnen oplossen?” vroeg ze hoopvol aan de Ranger. Kate knikte en wierp een blik op de jongen die zich half achter zijn moeder verschool. “Ik hoop het, ik denk niet dat het iets is wat ik niet kan oplossen,” reageerde ze vastbesloten. Ze moest alleen het spook vinden…

Een slaapzak, kussen en dun matras was een geïmproviseerd logeerbed. Kate legde zich op de open geritste slaapzak neer en keek omhoog, naar het plafond van de kelder. Het was net zo gezellig als ze de eerste keer voet had gezet in de donkere, kille ruimte. Haar hand taste haar riem af voor een pokéball – Dahlia had die van haar alweer opgezocht – en liet haar Ninetales verschijnen. Hime’s eerste reactie was een schrille kef van afschuw toen ze zag in wat voor ruimte ze was terecht gekomen en keek toen beledigd naar haar trainer. “Hey, we zijn hier voor werk,” reageerde Kate op de nukkige vos en schoof een beetje op voor zover dat kon op het kleine matras. “Dus waarom help je me niet en hou je een oogje open voor een Ghost type?” Hime bromde iets onverstaanbaars – alles was onverstaanbaar aangezien het pokémontaal was, maar goed – en drukte zich tegen haar trainer aan. Het was duidelijk dat de Ninetales haar uiterste best deed haar staarten van de grond te houden, iets waar ze voor misschien 70% succesvol was. Kate merkte dat de warmte van de vuurvos haar slaperig maakte en voor de het wist sliep ze in. Het laatste wat ze meekreeg was een gefrustreerde kef van Hime toen een van haar staarten ongewenst de grond aanraakte.

De warmte was weg en een schril geblaf wekte Kate uit haar rustige slaap. Hime was overeind gekomen en kefte boos tegen een pop. “Wha…?” slaapdronken kwam Kate overeind en deed haar best te focussen op wat er voor zich afspeelde. “D-De pop,” de stem achter haar schok haar bijna dood en razend snel draaide de Ranger zich om. “Hij b-bewoog…” Achter haar stond de jongen trillend te wijzen naar het ding waar Hime zo fanatiek naar aan het blaffen was. Snel draaide Kate zich weer om en kneep haar ogen samen om te zien over wat voor pop de jongen het had. Ze had het ding nog nooit gezien en ze had de kelder vaak genoeg doorzocht. “Banette,” mompelde de blondine toen ze zich realiseerde waarmee ze te maken had. Op dat moment kwam de pop tot leven en vloog op de twee mensen af. Hime reageerde razendsnel en hapte grommend naar de vliegende lappenstof. Dat zorgde ervoor dat de Banette van zijn koes week en in plaats daarvan in de schaduwen verdween. “Naar boven,” siste Kate tegen de jongen terwijl ze zelf overeind sprong. Dit was geen plek voor kinderen. Het kind knikte en wilde naar de trap rennen, maar de Banette was niet van plan zijn prooi te laten gaan. De deur naar de kelder sloeg dicht en een angstig gepiep klonk van de jongen die naar boven had willen vluchten. Hime gromde luid om duidelijk te maken dat zij er ook was en bolde haar wangen. “Hime, nee!” Kate’s paniekerige stem zorgde ervoor dat de Ninetales haar vuuraanval afbrak en een laag sissen liet horen. “Extrasensory.” De kelder afbranden was wel een beetje extreem voor exorcisme. Dat vermeed ze liever. Hime blafte en een moment later verscheen de Banette weer terwijl hij naar zijn hoofd klauwde. De Extrasensory leek te werken, al was het niet voor lang. Een moment later dook Hime piepend ineen en drukte de Ninetales zich tegen de grond – iets wat ze normaal nooit zou doen. Kate haalde haar ogen van haar vos en zag dat de Banette haar recht aankeek met een gemene grijns op zijn zipper. Opeens voelde het alsof ze in een lege afgrond werd getrokken en een wervelwind van beelden gingen door haar hoofd. Een deel herinneringen, maar vooral nare gevoelens en duistere gedaantes die je zo in een nachtmerrie kon tegen komen.

Een bons was te horen en Kate realiseerde zich dat ze was gevallen. De Banette speelde zeker geen spelletjes. Terwijl de beelden begonnen te verdwijnen haalde de Ranger trillend haar Styler tevoorschijn en begon het ding voor te bereiden. Hime was ook hersteld en was in de tijd dat haar trainer niks kon doen tussen de lappenpop en de doodsbange jongen gesprongen. Boos blaffend pufte de vos haar staarten uit en deed haar best het kind te beschermen. Nu de Ghost type was afgeleid was de kans de tol op de pokémon af te schieten. Met een klik op de knop activeerde Kate haar styler en liet het ding rondjes draaien in de lucht terwijl de tol om de Banette vloog. De pokémon liet een gedempt geluid horen, verrast door het ding, en sloeg er speels naar. Ondanks de duizeligheid die ze nog voelde wist Kate het ding recht te houden en bleef de rondjes met grote gebaren tekenen. Het leek eindeloos te duren, maar toen trokken de lichtringen in het stoffen lichaam van de pokémon. Met een opgeluchte zucht zakte Kate op haar slaapzak en leunde op haar handen om bij te komen van de aanval, een Night Shade vermoedde ze. “He-het spijt me, i-ik wilde alleen kijken of alles goed ging,” trillend keek de jongen van achter Hime naar de Ranger. De Banette zweefde onschuldig naast de argwanende Ninetales en leek de situatie te observeren. “Maakt niet uit,” Kate rekte zich uit en ging rechtop zitten. “We hebben hem gevangen.” De scheve grijns die ze op haar gezicht had leek de jongen meer gerust te stellen en de aandacht van het kind ging naar de Banette.

“Ik ben bang dat je moet verdwijnen,” Kate had haar aandacht ook op de kwelgeest gericht en keek de pokémon met samengeknepen ogen aan. De pop leek eerst verbaasd te zijn, al veranderde die uitdrukking al snel in droefheid. Klagelijk stak hij zijn hand uit naar de jongen die angstig naar achteren week. “W-Wat wil hij van me?” de angst kwam weer terug en Kate werd een hulpeloze blik toegeworpen. Nu was het aan de Ranger verbaasd te zijn. “Banette zijn verlaten poppen die tot leven komen – of evolueren – door een sterke haat voor degene die ze hebben weggegooid,” verklaarde ze nadenkend, haar eigen Banette kennis opvissend. “Misschien dacht hij dat hij aan het spelen was.” Misschien wilde de pokémon alleen iemand om mee te spelen, maar terroriseerde daardoor onwetend de jongen. De Banette liet nog een keer een verdrietig, gedempt – door de rits – geluid horen en gaf zijn beste Baby-Doll Eyes. “Spelen?” herhaalde de jongen piepend. “I-Ik vond het niet echt ‘spelen’.” Kate knikte begrijpend en keek weer naar de Banette. “Ik denk dat spelen voor jullie allebei een ander begrip is,” sprak ze terwijl ze overeind kwam. “Als je wil neem ik hem mee en dan ben je van hem af.” De Banette liet nog een keer een klaagzang horen en keek de jongen smekend aan. “I-Ik denk niet dat hij weg wil…” mompelde het kind met twijfel in zijn stem. Voorzichtig stak hij zijn hand uit om de pokémon aan te raken. De Banette liet het braaf toe en sloot zijn ogen in een grijns. “Je mag hem ook houden,” ging Kate verder met een vriendelijke glimlach. “Maar dan ben je verantwoordelijk voor zijn training en ik kan niet beloven dat hij geen streken uithaalt.” Twijfelend keek de jongen naar de pokémon. “Mag ik er een nachtje over slapen?”

De volgende ochtend ontbeet Kate met de familie van twee en hield haar oog vooral op de Banette. Nu de pokémon was ontdekt leek hij een stuk vriendelijker. “Dus, wat hebben jullie besloten?” ze wist dat de jongen een lang gesprek had gehad met zijn moeder en het leek erop dat de vrouw was overtuigd. “We zullen hem proberen te trainen,” antwoordde de dame met een lichte glimlach. “Het is een goede oefening voor als hij op pad gaat en wilde pokémon vangt. Bovendien is het leuk om weer eens een pokémon in huis te hebben. Mijn vorige moest ik weg doen omdat het te duur werd, maar nu hebben we er het geld wel voor.” De Banette klapte vrolijk in zijn handen, het maakte een dof geluid – alsof je je mouwen tegen elkaar sloeg. “Dan ga ik er vandoor,” Kate kwam overeind en keek de drie glimlachend aan. “Als er problemen zijn kunt u altijd de Ranger Base bellen, we zijn altijd beschikbaar.”