I didn't ask for this. [OPEN]

En alweer was hij in de problemen geraakt zonder dat hij dat echt wilde. Vlak nadat hij met zijn moeder had gebeld om te zeggen dat hij toch weer gyms ging doen en dat hij binnenkort ging trainen om de derde gym uit te dagen – waar ze vervolgens gek om werd van blijdschap – was er een meisje naar hem toegelopen die hem opeens had vastgepakt en haar lippen op de zijne had gedrukt. En alsof het feit dat hij door een random meisje die hij niet eens wilde kussen toch gekust werd nog niet erg genoeg was, was het wel het feit dat er opeens een boom van een kerel naar hem was toegegaan om hem een klap te geven. En dan had hij het niet over een klap met de platte hand, maar echt met de vuist. Gavin had in een reflex gereageerd en had met zijn vuist gericht op de keel van de kerel. De kerel was in elkaar geklapt en Gavin had het op een rennen gezet toen hij mannenstemmen hoorde die vrij boos klonken. En momenteel was hij dus aan het rennen terwijl een paar jongens achter hem verwensingen naar hem riepen. Gavin vroeg zich af wat hij in Arceus’ naam verkeerd had gedaan; het was niet alsof hij gevraagd had om gezoend te worden. Waarschijnlijk had de meid geprobeerd haar vriend of haar ex jaloers te maken en was dit prima gelukt, want nu zat hij in de problemen. En meestal liepen dit soort dingen redelijk goed af voor hem, maar vandaag was niet zo’n dag. Hij moest uitwijken voor een jongetje die met een gehuurde fiets voor zijn neus kwam rijden en rende daarom minder hard. Hij wilde nog een straatje inschieten om te voorkomen dat ze hem te pakken zouden krijgen, maar opeens voelde hij dat een vuist zijn kraag greep en werd hij tegen de muur geduwd. Hij schreeuwde van woede toen een kerel hem recht onder zijn oog sloeg met zijn vuist en haalde uit door met zijn hoofd naar voren te gaan. Hun hoofden maakten contact en de kerel liet hem los waardoor Gavin weer een poging deed om weg te rennen. Angst begin zich in zijn binnenste op te hopen toen hij zich besefte dat hij zichzelf deze keer niet kon beschermen en hij was compleet vergeten dat hij zijn Pokémon in een kluisje in het Pokécenter had achtergelaten. Opnieuw werd hij vastgegrepen en hard tegen de muur geduwd waarna er weer een vuist tegen zijn oog terecht kwam. “Laat me met rust!” schreeuwde hij kwaad uit. “Ik heb jullie niets gedaan horen jullie me, niets!"

Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was dat hij in elkaar geslagen werd door een groepje jongens en zichzelf deze keer niet kon verweren omdat hij zijn Pokémon vergeten was, kwam er ook nog eens iemand het straatje binnengewandeld die dacht dat hij met een paar zogenaamde dappere woorden het groepje jongens kon stoppen. De jongens hielden echter wel heel even op waar ze mee bezig waren en concentreerden zich op de jongen, maar daar was Gavin al niet meer mee bezig. Dit was de afleiding die hij nodig had. Hij stootte zijn eigen vuist zo hard als hij kon in het gezicht van de jongen die hem vasthield en toen hij de grip voelde verslappen, haalde hij uit met zijn voet tegen de scheenbeen van de andere jongen. Wat hij niet zag aankomen, was de vuist tegen zijn maag waardoor hij dubbelklapte en wild naar adem begon te happen. Muk. Dezelfde jongen als daarnet hield hem weer tegen de muur, alleen hield hij deze keer Gavin’s ledematen tegen de muur zodat de jongen niet meer kon bewegen. Gavin merkte dat hij de jongen minder goed kon zien als daarnet en vroeg zich af hoe zijn oog eruit moest zien. Gavin deed zijn best om niet al te veel op de jongen te leunen voor steun, maar de pijn in zijn buik maakte het onmogelijk om dat voor elkaar te krijgen en de jongen begon hard te lachen toen Gavin wat zwakjes tegen hem leunde. “Het lijkt erop dat we hem eindelijk stil hebben gekregen, jongens,” sprak hij triomfantelijk waarna hij zijn strakke blik weer op de Ranger richtte. “Luister, jongen, als je nu nog oprot, laten we je misschien wel met rust. Of wil je zoals hem eindigen?” Gavin klemde zijn kaken op elkaar toen zijn hoofd ruw vast werd genomen en met een ruk naar de Ranger werd gedraaid zodat de Ranger een goede blik kon werpen op hoe zijn gezicht eruitzag. Toch draaide hij zijn ogen naar de jongen zodat hij hem kon aankijken en haalde zijn wenkbrauwen op. Wat is je stomme plan? leek hij te willen zeggen.

Het werd even stil toen de jongen aankondigde dat de jongens hem in elkaar mochten slaan. Gavin keek hem aan alsof hij had aangekondigd dat de wereld binnen een paar minuten zou vergaan en ze allemaal onderdak moesten zoeken. De jongens die hem in eerste instantie in elkaar wilden slaan, leken het met hem eens te zijn aan hun gezichtsuitdrukkingen. Had de jongen één of ander plan? Zou hij een sterke Pokémon tevoorschijn toveren als de jongens hem begonnen te slaan? Gavin leunde nog altijd zwakjes tegen de greep van de jongen aan die hem stevig vast bleef houden terwijl zijn maten naar de jongen toe gingen. De jongen werd, net zoals Gavin, genadeloos in elkaar geslagen en Gavin keek verstomd toe hoe de jongen het liet gebeuren. Uiteindelijk werd hij zelf ook losgelaten door de jongen die hem vasthield en na nog één trap tegen de maag van de Ranger na, verliet ook die pestkop het toneel. Gavin hapte naar adem en leunde met zijn rug tegen de muur terwijl hij de pijn voelde nazinderen in zijn oogkas. Toen hij toch wel deels gerecupereerd was, liep hij uiteindelijk naar de Ranger toe en keek hem strak aan. “Hoe stom kun je zijn?” snauwde hij de jongen toe. “Je had moeten gaan toen je nog kon gaan. Waarom zou je je in elkaar laten slaan voor een vreemde die je niet eens kent?” Misschien was het wat ondankbaar voor hem, maar hij kon er niks aan doen dat hij bijna niet kon geloven dat een vreemdeling zich in elkaar had laten slaan om hem te redden. Hij wilde dat hij zijn Pokémon bij zich had gehad zodat hij die jongens had kunnen flamberen met Volcano’s hulp, maar dat ging nu niet meer. Hij ging zuchtend naast de jongen zitten, sloeg zijn armen om zijn opgetrokken knieën heen en keek opzij naar de Ranger. “Laten we naar het Pokémon Center gaan zodat er nagekeken kan worden of je geen interne bloedingen hebt opgelopen.” Hij schudde zijn hoofd afkeurend. “Ik ben je dankbaar omdat je me geholpen hebt, maar je had me in de steek moeten laten toen het nog kon. Ik… ik ben het niet waard om gered te worden.” Dat laatste mompelde hij een beetje en hij wierp een strakke blik op zijn knieën, geen zin hebbend om te riskeren dat de Ranger de zwakte in zijn ogen kon zien.

Gavin keek geschrokken op toen de jongen aangaf dat hij meer waard was dan hij zelf doorhad. Verwensingen van zijn vader schoten door zijn hoofd heen, evenals de keren dat hij iets scherps over Gavin’s huid haalde, hem aangevend dat hij het verdiend had omdat hij niets waard was, omdat hij een fout was die niet meer rechtgezet had kunnen worden. Nu was hij in de gevangenis en zijn moeder had de rechtszaak kunnen winnen waardoor ze de voogdij over Gavin had gewonnen. Het eerste jaar nadat het allemaal afgelopen was geweest, had Gavin zich heel slecht gevoeld. Hij had de afgelopen maanden dan ook weer thuis gezeten, maar nu had hij het weer opnieuw geprobeerd. En waarvoor? Om weer in elkaar geslagen te worden voor iets wat hij niet gedaan had. Maar hier was hij opeens: de jongen die hem gered had. De jongen die zei dat hij wel iets waard was, ook al toonde alles in Gavin’s houding en manier van spreken aan dat hij daar niet in geloofde. En misschien zou hij wel moeten denken dat het waarschijnlijk weer een truc zou zijn om zijn vertrouwen te winnen en te breken, maar dat vond hij lastig om te geloven na wat de jongen voor hem gedaan had. Hij had immers klappen opgevangen voor hem en ondervond daar nu duidelijk hinder van. Hij was dan ook nog eens een Ranger en Gavin wist dankzij Kate’s verhalen dat die het juist het minste konden permitteren om gewond te raken voordat ze weer geroepen zouden worden voor een Quest te gaan doen. “Whatever,” probeerde hij nonchalant te mompelen, maar hij keek de jongen nu wel aan en het viel op dat hij zich rustiger voelde dan daarnet en dat de sarcastische ondertoon verdwenen was. Hij duwde zichzelf omhoog en stak vervolgens zijn hand uit naar de jongen. “Kom,” sprak hij. “Dan kan ik je naar het Pokémon Center brengen.” Hij wilde voorstellen dat de jongen op de rug van Fugite zou mee vliegen, maar dat ging niet omdat hij zijn Pokémon had achtergelaten in het Pokécenter. “Heb je nog meer Pokémon bij je? Pokémon die je eventueel zouden kunnen dragen? Je hebt behoorlijk wat klappen opgevangen.” Hij twijfelde even, maar stelde toen voor: “Ik wil je eventueel wel ondersteunen?”

De jongen antwoordde niet op zijn vraag, maar sloeg in plaats daarvan zijn arm om de schouder van Gavin heen. Dat zei voor Gavin al genoeg; de jongen had geen Pokémon om hem naar het Pokémon Center te begeleiden. Gelukkig bevonden ze zich niet al te ver van het Pokémon Center vandaan; er waren veel uitgangen die hun nu naar het centrum van de stad zouden brengen. Hij had gelezen dat Mauville City vroeger veel minder technologisch was aangelegd en dat het vroeger niet was dat je bijna overal binnen kon lopen. Alleen de markt, het Pokémon Center, wat andere gebouwen en de bovenste verdieping waren nu in de open lucht, de rest was allemaal overdekt. In elk geval zou het dus niet lang duren totdat hij de jongen naar het Pokémon Center had gebracht. Hij fronste even toen de jongen aangaf dat hij erg vriendelijk was. “Dat zou ik nog maar niet te vroeg zeggen,” zei hij. “Dadelijk ben ik weer beter en dan val ik je vies tegen.” Maar hij dacht niet dat hij zijn muren op ging zetten tegenover de jongen. Trouwens, sinds hij met Kate was uitgegaan en een paar goede gesprekken had gehad met zijn moeder en zijn psycholoog had hij het gevoel dat hij weer klaar was om op reis te gaan. Hij was aan het trainen voor zijn derde gymbadge en dat was al meer dan hij had durven hopen op zo’n korte tijd. “Mijn naam is Gavin trouwens,” sprak hij, deels omdat het makkelijker was dat de jongen nu zijn naam kende en ook wel deels omdat hij benieuwd was naar de naam van zijn redder. De jongen was niet erg zwaar en het duurde niet lang voordat de schuifdeuren voor hun opengingen om hun naar buiten te leiden. Het rode dak van het Pokécenter doemde op in de verte en Gavin zuchtte opgelucht. “Je gaat dadelijk eerst jezelf na laten kijken.” Het zou typisch zijn voor een Ranger dat hij eerst Gavin zou voorlaten en dan pas zelf zou gaan. De schuifdeuren van het Pokécenter gingen open en Gavin liet de jongen voorzichtig los toen een zuster en een Chansey al naar hun toegelopen kwamen.

De jongen had zich voorgesteld als Philip en Gavin merkte dat hij niet echt veel moeite moest doen om zijn naam te onthouden, net zoals hij dat trouwens had met alle anderen die hij op zijn reis ontmoette. Op de één of andere manier lieten ze allemaal toch wel een bepaalde indruk achter waardoor hij hun niet gauw zou vergeten. En dat herinnerde hem er trouwens ook weer aan dat hij hun allemaal bijna niet meer terug had gezien, behalve Kate dan. De gedachte aan de blondine liet hem heel even afleiden van wat er voor hem gebeurde en daar moest hij algauw voor boeten, want Philip zakte bijna tegen de grond toen hij de jongen wat afwezig losliet en over liet aan de zorgen van de Chansey en de zuster. Gavin moest moeite doen om niet met zijn ogen te rollen toen de zuster vroeg wat er was gebeurd. Was dat niet duidelijk dan? Was het niet duidelijk dat ze in elkaar waren geslagen? “We zijn aangevallen door een groepje jongens,” zei hij toch maar beleefd tegen de zuster. “Alleen hij is er het ergste aan toe. Ik heb alleen wat klappen tegen mijn oog gehad en één in mijn buik, maar hij heeft de volle laag gekregen.” Hij sloeg zijn armen wat beschermend over elkaar heen toen hij merkte dat iedereen zowat naar hun aan het kijken waren en richtte zijn blik nijdig op een paar kinderen die tegen elkaar aan het fluisteren waren. Zodra ze zijn blik ontmoetten, richtten ze zich gauw op iets anders en Gavin keek weer strak naar voren. Mooi zo. “Ik zal hem direct verzorgen. Je mag meegaan als je wilt? Dan kunnen we jou ook meteen nakijken.” Gavin gaf een knikje en liep naast de Chansey waarbij hij zijn arm om de rug van Philip sloeg om Chansey niet volledig het gewicht van de jongen te laten dragen terwijl ze hem samen naar een aparte ruimte brachten. Gavin voelde zich al iets meer op zijn gemak toen hij niet steeds die priemende blikken van de andere mensen op zich had hangen en liet Philip, met behulp van de Chansey, zakken in een stoel waarna hij nonchalant zelf ook op een stoel ging zitten terwijl de zuster zich naar Philip richtte. “Het zijn voornamelijk zijn gezicht en zijn maag die nagekeken moeten worden.” Toen de zuster Philip opdroeg om zijn shirt uit te doen, ging er een schok door Gavin heen. Muk. Hij had gezegd dat hij een klap in zijn buik had gekregen. Dat wilde zeggen dat hij straks ook zijn shirt uit moest doen. Muk, Muk, Muk!

Gavin zag dat Philip zijn uniform uit begon te doen en voelde dat hij al klamme handjes kreeg bij het idee dat hij zijn shirt omhoog moest doen terwijl Philip naast hem zat en alles kon zien. Tot nu toe had hij zijn littekens aardig goed verborgen kunnen houden op die keer na dat Kate hem moest insmeren met brandwondenzalf en zij ze wel had gezien. Toen was hij kwaad op haar geworden en sindsdien hadden ze elkaar niet meer gesproken, tot die keer dat ze hadden afgesproken in een restaurant en ze voor een pas getrouwd koppel werden aangezien door het personeel. Dat was awkward geweest en zijn acties hadden het nog meer awkward gemaakt, maar daar wilde hij niet te veel over nadenken. Hij wierp een blik op Philip en zag dat de zuster hem inmiddels aan het onderzoeken was. Hij keek wat bitter naar de blauwe plekken die zich op Philip’s lichaam bevonden. “En toch had je het niet moeten doen,” sprak hij nors. “Het was niet jouw gevecht.” Wie hield hij voor de gek? Het was een Ranger. Een Ránger. Die voelden zichzelf altijd genoodzaakt om mensen te helpen in zo’n situaties. Hij durfde te wedden dat als Kate er was geweest dat zij hem ook had geholpen. Maar als Kate er was geweest, had hij zich waarschijnlijk nog meer geschaamd over het feit dat hij zichzelf niet had kunnen verdedigen. Kate. Hij wist niet waarom, maar er schoot een schuldgevoel door hem heen bij het idee dat hij zichzelf voor een paar seconden had laten doen toen het meisje haar lippen op de zijne had gedrukt. Door zijn gedachten had hij het niet door dat de zuster voor hem kwam staan en schrok toen er twee vingers om zijn kin gelegd werden en hij bestudeerd werd. “Chansey, haal nog wat meer ijs voor deze jongeman zijn oog,” sprak ze. “Je zei dat je een klap in je maag had gekregen. Je mag ook je shirt omhoog doen zodat ik de schade kan checken.” Gavin voelde zich zenuwachtig worden. “Ik denk niet dat dat nodig is,” sprak hij zo nonchalant mogelijk. “Het was maar één klap en het doet al geen pijn meer.” Dat was niet waar trouwens. Het deed zeer als een bitch, maar dat ging hij niet aan haar neus hangen. “Meneer, het is van uiterste belang dat…” Gavin schudde zijn hoofd. “Ik wil het niet, oké?” snauwde hij naar haar. “Ik hoef niet nagekeken te worden. Ik ben geen prioriteit.” Dat laatste mompelde hij wat en met een afkeurende blik liep de zuster van hem weg zodat hij voor even alleen was met Philip. Oh boy.

Gavin had ergens wel verwacht dat de vraag zou komen, maar ergens ook weer niet. Hij had gedacht dat de jongen misschien te schuw zou zijn om die verdomde vraag te stellen, maar net zoals elk ander persoon was ook Philip een nieuwsgierig iemand die maar wat graag de motieven van een ander wilde weten als het ging om hulp weigeren. Het was verdomme een Ranger, die waren getraind op het onderzoeken van eventuele problemen of moeilijke personen. Was hij een moeilijk persoon? Hij dacht kort na. Tja, hij was niet de gemakkelijkste in omgang en had op Kate na nog niet echt iemand wie hij een vriend kon noemen. Oké, Vivienne kwam aardig in de buurt, maar hij wist niet meer wat hij van haar moest vinden nadat ze geen enkel berichtje meer naar hem had gestuurd en niks meer van zich had laten weten. Dat kwam in zijn ogen niet bepaald vriendschappelijk over. Maar hij moest ook wel eerlijk toegeven dat deze jongen met zijn veel te goede voor zijn eigen gezondheid zijnde bedoelingen hem integreerde. Maar ook weer niet zo erg in de zin van dat hij alles op tafel zou gooien en hem zou vertrouwen met zijn diepste geheimen. En het was ook zeker niet zijn bedoeling om het naïeve schild dat de jongen voor zichzelf gemaakt leek te hebben af te brokkelen, maar soms was de waarheid hard en de realiteit nog harder. Wacht, waren dat niet twee dezelfde dingen? Ach, whatever. “Ik denk niet dat je tere zieltje de waarheid aan zou kunnen,” zei Gavin redelijk bot. “Maar houd het maar op dat er dingen gebeurd zijn die ervoor zorgen dat ik niet wil dat men onder mijn shirt kijkt. En daar mag je zelf van maken wat je maar wilt, van mij hoor je niks meer.” En dat was een aanleiding voor Philip om er voor de rest gewoon over te zwijgen als hij slim genoeg was om de hint op te vatten.