Om de een of andere reden leken ze altijd hier uit te komen, elke keer dat ze naar Kalos gingen. Misschien was het omdat ze deze plek goed kenden of misschien was het wel gewoon toeval. Of misschien vond Tara het gewoon grappig haar trainer naar deze plek te dragen. In elk geval liep Kate over de route in de buurt van Parfum Palace. Kye was haar vrolijke companion en rende, of waggelde, vrolijk voor haar uit. De Rufflet had het prima naar zijn zin en ontdekte het lange gras wat overal groeide. Je zou toch denken dat de mensen van het kasteel hun omgeving goed verzorgd zouden houden in plaats van meters hoog gras te laten groeien. Maar aan de andere kant had ze gehoord over de prachtige tuinen van het kasteel en hoewel ze die alleen vanuit de lucht had gezien, was het duidelijk dat ze erg goed verzorgd werden. Bovendien had ze gehoord dat de eigenaar van het kasteel soms in wat geldnood verkeerde door zijn uitbundige levensstijl. Sommige mensen geloofden nog dat ze boven andere stonden. Maar de vuurwerkshows moesten wel erg mooi zijn, vooral vanaf het balkon had ze gehoord. Kate keek naar de lucht en zuchtte, het was een erg mooie dag en het liefst zou ze in het gras gaan liggen en weg dromen. Maar als ze dat deed was ze niet alleen een makkelijk doelwit voor de pokémon die hier woonden, maar zou Kye waarschijnlijk onvindbaar verdwalen en dan zaten ze hier nog wel een tijdje. En de Rufflet in de pokéball stoppen was ook geen optie aangezien hij lang geleden al had uitgevogeld hoe hij eruit kon ontsnappen.
De jonge pokémon slaakte opeens een kreetje, een teken dat hij iets interessants en nieuws had ontdekt, en stormde het lange gras in. Kate, onoplettend door de blauwe lucht, was te laat met de vogel volgen en tegen de tijd dat ze het lange gras opzij had geduwd was de pokémon verdwenen. Blijkbaar hoefde ze niet in te slapen om de Rufflet te verliezen, zo lukte het ook prima. “Kye,” de Ranger stapte het gras in en begon de naam van de jonge vogel te roepen. “Kye!” De vogel hoorde het niet of wilde niet reageren, in elk geval was hij verdwenen. Kate zuchtte weer, deze keer was het een vermoeide zucht, en viste de groene ball van Tara van haar riem. Beter deed ze dit de snelle manier. De Flygon verscheen loom knipperend, misschien had ze geslapen, en gaapte. Duidelijk geslapen. De blik van haar trainer vertelde al heel veel en de blik in de bedekte ogen van de draak stonden meteen begrijpend. Als de Rufflet er niet was en ze werd naar buiten geroepen was het meestal wel duidelijk wat er aan de hand was. Hoewel het nauwelijks gebeurde dat de vogel verdween, hij bleef het liefst in de buurt van zijn trainer, had hij wel zijn momenten waarin hij gedachteloos wegrende. Kate knikte en maakte een beweging naar het gras waar ze zich in bevonden. “Verdwenen,” mompelde ze tegen haar pokémon. Tara duwde een moment troostend haar kop tegen het meisje aan, Kate kon er ook niks aan doen, en draaide zich toen over het gras. De lange halmen waren hier zelfs groter dan zij, en dat wilde heel wat zeggen. Belladonna zou misschien net er boven uit steken, maar beidde de Flygon en diens trainer waren te klein om het gras te overzien. En zelfs als het lukte over het gras heen te kijken had het niet veel zin. Kye was zo klein dat hij onmogelijk te zien was van boven. Het groene spul zou hem compleet van het zich onttrekken.
Angstig keek Kye om zich heen, hij was een soort pokémon gevolgd omdat hij dacht dat hij misschien kon spelen, maar in plaats daarvan was hij de weg verloren. Als hij gewoon op het pad was gebleven zou er niks zijn gebeurd, maar hij moest er weer eens vanaf stormen. Niks aan te doen, als hij terug was zou hij gewoon nog beter op zijn stappen moeten letten. Het lange gras was overal en aangezien zijn vleugels hem nergens wilde brengen kon hij niet weg vliegen. Boos wierp de jonge vogel op zijn vleugels, waarom konden ze niet zo zijn als die van Tara? Groot en machtig, sterk genoeg om hem overal heen te dragen. Tara was zelfs sterk genoeg om Kate te dragen, hij kon nog geen tak de lucht in brengen. Langzaam liep de vogel door, zijn grote klauwen waren ook niet echt het beste vervoer middel. Het liefst zat hij op zijn trainers schouder of werd hij gedragen. Hij kon gedragen worden, anders dan die Scolipede. Zijn grote teamgenoot probeerde ook aandacht op te eisen en dat vond hij niks. Het was toch ook zeker zijn moeder! Of nou ja, volgens Tara was het geen ‘moeder’, maar meer een ‘verzorger’. Of wat dat ook mocht zijn, in elk geval zorgde ze voor hem. En blijkbaar had ze hetzelfde voor de Flygon gedaan en Tara was super sterk! Dat wilde hij ook worden. Alleen Bella was vervelend, de Scolipede kon beter iemand anders zoeken om ver verstikken met haar knuffels. Hij wilde Kate voor zich alleen! De stem van het meisje klonk opeens erg dichtbij. De Rufflet slaakte een blij verrast kreetje en rende naar voren. Het gras raakte hem een paar keer, maar het maakte niks uit. Hij was zo meteen uit deze groene ellende! Iets paars dook echter opeens op en de jonge pokémon viel voorover op zijn snavel. Boos keek de Rufflet om en krijste iets tegen het ding dat hem had laten struikelen. Misschien was dat geen slim idee. De Venipede draaide zich om en krijste luid terug. Geschrokken staarde Kye de wilde pokémon aan, was dit omdat hij slecht over Bella had gedacht?, en maakte zich toen uit de voeten. Hoewel hij graag een gevecht had gewild voelde hij zich absoluut niet veilig, niet zonder iemand die hem kon redden. Hierom moest hij in de buurt van Kate blijven! Achter hem werd de achtervolging ingezet en de jonge Rufflet hoopte vanuit zijn hart dat zijn trainer in de buurt was. Het liefst met een twee meter hoge draak. Of zelfs de Scolipede. Iemand!
“Kye!” radeloos keek Kate om zich heen, waar was de vogel heen verdwenen. Een plotselinge ritseling in het gras deed haar op schrikken en niet ver van haar klonk een boze kreet van de Rufflet. De Ranger wisselde een blik met Tara en wilde richting de geluiden heen lopen. Dat was niet nodig. De Rufflet kwam paniekerig uit het gras gestormd. Klauwen boorden zich paniekerig in haar been en Kye klom bang omhoog. Blij om de pokémon te zien was ze niet met haar pijnlijk kloppende been. Ze kon niet met zekerheid zeggen of het bloedde, maar pijn deed het wel. In elk geval was de vogel veilig. Een bekende kreet klonk van het gras en meer geritsel was te horen. Een Venipede had ze al tijden niet meer gezien en ze wist niet of ze wel zo blij was met dit weerzien. Tara ging voor haar trainer staan en vuurde een Dragon Breath op het gras af. Een deel van het spul werd platgedrukt door de kracht en een kleine, boze, paarse pokémon werd zichtbaar. De Venipede krijste kwaad en zette de aanval in.
V.S
Met een Poison Tail probeerde de kleine Bugtype de Flygon te raken, maar Tara wist de aanvallen behendig te ontwijken. Van Bella had ze veel geleerd en ze wist dat Venipede fysieke aanvallers waren. Ze hadden wel een paar special attacks, maar lang niet zoveel en nuttig als hun fysieke. Terwijl de Flygon de wilde pokémon bezig hield zakte Kate door haar benen en deed ze snel haar laars uit om haar been te inspecteren. Kye gleed van zijn trainer af en keek schuldig toe hoe de Ranger haar broekspijp oprolde en rode strepen liet zien. De wonden waren niet erg diep en zouden geen sporen nalaten, maar het was niet echt de beste situatie om gewond te zijn. Terwijl het meisje haar tas doorzocht op haar EHBO-kit vuurde Tara een Rock Slide op haar tegenstander af. De stenen daalden neer op het lange en platgedrukte gras en het lukte de Venipede niet de aanval te ontwijken. Een van de rotsen raakte de staart van de wilde pokémon en een luide krijs klonk als reactie. Hoewel de Screech niet erg veel zou helpen was het geluid vervelend en leidde de Flygon voor een moment af. In dat moment kon de Bug/Poisontype een Steamroller uitvoeren die de draak moeizaam trof. Het was een beetje een lastige aanval met een veel grotere tegenstander, maar het nam wat kracht van de Flygon af. Tara nam van het moment gebruik en beet toe met een krachtige Crunch. Haar tanden boorden zich in het lichaam van haar tegenstander en de Venipede krijste. De pokémon deed een poging weg te komen terwijl de draak haar kop als een Herdier schudde en uiteindelijk los liet. Het zou allemaal goed zijn gelopen als het niet voor de Poison Point van de wilde pokémon was. Tara’s snuit trok samen en van haar wat onhandige positie op de grond kon Kate duidelijk wat paars gif zien. Poisoned. Maar dat was niet erg, de Flygon was sterk genoeg om het gevecht te winnen, zelfs met het gif in haar lichaam.
Met een Venoshock sloeg de Venipede terug onder een luide krijs. Tara siste tegen de wilde pokémon en kromp wat ineen. Het gif was niet zo sterk als die van een Toxic, maar vervelend was het wel. Vooral aangezien de kracht van een Venoshock werd verdubbeld. Met een Earth Power sloot de Flygon haar tegenstander op in een kring van ontploffende aarde en deed een poging meteen daarna toe te slaan met een Dragon Claw. De Venipede was echter sneller dan verwacht en ontweek de paars opgloeiende klauwen om toe te slaan met een Bug Bite. De kleine pokémon beet zich venijnig vast in een van de draak haar vleugels en wist verder klauwen te ontwijken. Tara krijste boos, haar vleugels waren belangrijk!, en blies modder in de ogen van de Venipede waardoor die werd gedwongen haar los te laten. Terwijl de Venipede de modder weg probeerde te krijgen nam Tara de kans en viel aan met een Stone Edge. Helaas had haar tegenstander tegen die tijd het natte zand al weg geknipperd en was de pokémon verdwenen. De grote rotsen verdwenen weer onder grond en hadden de Venipede de kans gegeven te verdwijnen. Met samen geknepen ogen zocht Tara naar haar tegenstander. Lang liet het niet op zich wachten, de Venipede nam de kans en viel van achteren aan. De Poison Tail liet de Flygon bijna naar voren struikelen en het gif wat bijna meteen erna werd afgevuurd ontlokte een nijdig gesis bij de draak. Tara was snel met reageren en viel aan met een Dragon Pulse. De Venipede was een redelijk makkelijk doelwit en krijste kwaad toen de paarse schokgolf doel trof. De wilde pokémon draaide om en deed een poging de draak te raken met een lading gif. Tara had haar vleugels echter al geopend en was de lucht in verdwenen. Het gif zakte weg in de al natte grond en de Flygon dook naar onder om aan te vallen met een Aerial Ace. De Venipede reageerde met een tweede Bug Bite en wist zich weer vast te bijten in het groene lichaam van de draak. Tara brulde en sloeg de pokémon van zich af. Bijna meteen erna wilde ze een tweede rotsenregen oproepen, maar de Bug/Poisontype beschermde zichzelf met een Protect en de rotsen ketsten af. De stenen belanden weer terug in het gras, in een ruime boos om de gewonde Ranger om die niet te raken. Met een Fly dook Tara naar onder en wist haar tegenstander te raken. Deze had dat echter verwacht en sloeg toe met een Rock Climb. Confused keek de Flygon om zich heen, gedesoriënteerd en verward. De Venipede krijste vermoeid en keek om zich heen. In plaats de draak meteen aan te vallen belande de blik van de pokémon op de Ranger in het gras. Onder een boze krijs stormde de Venipede op Kate af, met de Flygon werd later afgerekend.
Paniekerig keek het meisje om zich heen. Op Tara kon ze nu niet rekenen, die had moeite met haar confusion, en ze kon Bella niet snel genoeg naar buiten halen. Ze had haar been dan wel verzorgd en Kye halverwege het gevecht opgeborgen, maar nu zat ze vast. Zover ze zag had ze maar één optie. Snel graaide de Ranger in haar open tas naast haar en pakte het eerste ronde voorwerp wat ze kon vinden. Met een goedgemikte worp knalde ze de pokéball tegen de wilde Venipede aan en keek ademloos toe hoe die werd opgezogen. Tara had de pokémon genoeg verwond, hopelijk zou het beest niet meer kunnen ontsnappen. Onder luid gepiep begon het ronde ding te wiebelen. Één. Twee. Drie. Klik?
