The beauty of nature. [&FLOYD DUNCAN]

Eigenlijk had hij dit al kunnen raden vanaf het begin dat hij door die poort was gegaan en dat speeltuintje had gezien. Het speeltuintje was verlaten geweest. Buiten een zandbak, een miezerige glijbaan en twee oude schommels had hij niet veel gezien. Dat had hem al het idee moeten geven om gewoon terug te keren naar Lumiose City, de stad waar hij was geboren en was opgegroeid. Helaas moest hij zo nodig weer koppig zijn en stond hij nu met zijn gloednieuwe jeans recht in een modderpoel. ‘Gatver!’ bracht hij uit en Psycho keek gealarmeerd opzij. ‘Psycho, gebruik Confusion om een pad te maken voor me, wil je?’ Kaito haalde een hand door zijn haar terwijl Psycho zijn lepel naar voren richtte en daarmee het vieze water van elkaar scheidde. Terwijl Psycho voor hem uit liep en Confusion op het water gebruikte, liep Kaito op zijn gemakje achter hem aan. Het werkte eigenlijk nog best handig, zo’n psychic type. Wat Kaito echter niet verwacht had was dat er een Gastly zou opduiken voor hun neus en Psycho daarvan zou schrikken. De concentratie was weg en het water gleed weer naar de zijkanten toe. Dat zou niet zo erg zijn geweest. In elk geval niet als Psycho niet zo erg geschrokken was dat het water hoger kwam dan normaal. Kaito draaide zijn rug toe naar het aanstormende water en voelde zichzelf nat worden. Vervolgens verloor hij zijn evenwicht en viel hij naar voren. ‘Confusion op die Gastly!’ riep hij naar Psycho, maar hij was te laat. De Gastly was al weg en enkel zijn lach was nog te horen op de achtergrond. Kaito zuchtte geërgerd en keek naar Psycho. Deze kromp ineen, maar ondanks dat Kaito best gemeen kon zijn, was hij dat tegen zijn Alakazam nooit. Waarom niet? Omdat hij wist dat Psycho echt zijn best voor hem wilde doen en hem in elk geval niet zo in de steek zou laten zoals zijn ouders hadden gedaan vlak voor hun dood. Maar goed, genoeg van die gedachten. Hij zou nu maar eens naar een plek moeten gaan om zichzelf wat af te drogen. Want jeetje, hij zag er niet uit, zeg!

_{Water, modder en een hoop smerigheid. Als je niet oppasten waar dat je een voet neerzetten zonk je meteen enkele centimeters naar beneden. Zelfs als dat niet gebeurden gaf het Floyd genoeg redenen om te vloeken, bij enkele stappen die hij zetten. ‘Volgende keer kies ik de weg,’ gromde de zwartharige tegen de pokémon die naast hem liep. Een instemmend geknik kwam van bij de Braixen die ook door had dat het niet de ideale omgeving was om te zijn. Death leek de plek even leuk te vinden als zijn trainer. Hij nam grote passen, stond op een droog stukje als het kon en de ‘vreugde’ straalde bijna van zijn gezicht af. Het was overduidelijk de eerste en de laatste keer dat de man vrijwillig de modderpoel zou betreden. Iemand verderop had het echter een heel pak erger. Het water droop van hem af, alsof hij net in het water was gevallen, maar dan moest hij echt serieus zijn gevallen. Floyd was echt blij dat hij dat niet had moeten meemaken. Death die naast hem stond vond het allemaal wel heel grappig. De pokémon was duidelijk aan het lachen, en hield zelfs zijn poten tegen zijn buik. Het was iets dat Floyd wel kon begrijpen, het was een grappig zicht maar hij was niet de persoon om te lachen.}

Kaito haalde een hand door zijn haar waardoor het wild om zijn gezicht lag. Misschien vonden vrouwen dat sexy en aantrekkelijk, maar hij ergerde er zich dood aan. En het idee dat het vies water was waar allemaal mensen doorheen liepen met modderige schoenen hielp ook niet echt. Natuurlijk moest hij dan ook nog eens een witte blouse dragen waardoor deze er best… vies uitzag. Er hing modder aan en Kaito zuchtte. Dat zou hij er misschien nooit meer uitkrijgen. Zijn hoofd draaide zich met een ruk opzij toen hij gelach hoorde. Het was een Braixen en naast de Braixen stond een man van zijn leeftijd, misschien wel een paar jaar jonger. De man leek iemand te zijn die je het liefste niet tegenkwam in een donker steegje en Kaito vroeg zich af of het soms een collega was. Hij zou echter niet zo dom zijn om het te gaan vragen. De man had in elk geval niks herkenbaars van Team Rocket aan. Als de man niet van Team Rocket was, kon hij net zo goed Teleport gebruiken en wegwezen als hij verraadde dat hij wel van Team Rocket was. Ondanks dat hun logo overal in Lumiose City hing en de meesten hun vreesden, zaten er ook een paar opstandelingen bij die niet met hun konden lachen. En als de man daar eentje van was met zijn sterk uitziende Braixen, had hij een probleem. Kaito was niet gauw bang te krijgen, maar hij was ook niet roekeloos. ‘Erg grappig!’ riep hij naar de Braixen. Psycho greep hem vast en sprong naar het droge toe waar Braixen en de man waren. Psycho liet hem los en Kaito bedankte met een knikje. Daarna draaide hij zich naar de man toe. ‘Ik zou maar niet verder lopen als ik jou was,’ zei hij. ‘Er zitten hier gemene Gastly’s die het leuk vinden om je te laten schrikken waardoor je wel eens in dat water zou kunnen vallen en er net zo mooi als ik kom uit te zien.’ Hij grinnikte even, maar hij zou het die Gastly nog wel eens betaald zetten. Ooit.

_{De jongen leek er niet van gediend dat de pokémon hem aan het uitlachen was, want je kon het niet anders noemen. De Braixen was gewoon de jongen aan het uitlachen en Floyd deed er niet meteen wat aan. Vanuit zijn ooghoeken keek hij de pokémon wel even aan. Bij de woorden van de knul leek Death zijn lach in te houden. Daarvoor beet hij zacht op zijn lip maar het werkte niet, hij schoot gewoon verder in de lach. Het enige wat Floyd deed was even kort zijn hoofd schudden om het gedrag van zijn Braixen. Met de hulp van de Alakazam geraakte de jonge bij Floyd. ‘Gastly’s he?’ en hij keek even langs de jongen heen naar de plek waar hij zonet was. ‘Ik inderdaad dat ze héél eng zijn,’ aan de toon van zijn stem was te horen dat hij het totaal niet meende. Er waren genoeg andere pokémon die een stuk enger waren, daarbij viel een Gasty over het algemeen nog mee. Het zou net wat erger zijn om een Gengar tegen te komen maar ook dat zou nog wel meevallen. ‘Maar dat is dus hoe het komt dat je er-,’ en Floyd gebaarde met één hand naar het lichaam van de jongen. ‘,- zo uit ziet?’ Dat moet wel een heel enge Gaslty zijn geweest.}

Kaito zuchtte en schudde, net als de man, zijn hoofd toen de Pokémon weer lachte. Ach ja. Hij had wel ergere dingen gemaakt dan een Pokémon die zijn lach niet in kon houden. Als hij zich daar al slecht over moest voelen, zou hij echt een dramaqueen zijn. Maar dat was hij eigenlijk sowieso al omdat hij het totaal niet leuk vond dat heel zijn kledij vies was geworden. En dan ook nog eens zijn mooie witte blouse. Die zou hij dus nooit meer schoon krijgen. Dat plakkerige gevoel van natte kleren tegen je huid was volgens Kaito het meest erge gevoel dat je kon krijgen. Hij trok zijn wenkbrauwen op naar de man. ‘Super eng zelfs,’ sprak hij en er was al even veel sarcasme in zijn stem te horen. Hij haalde zijn schouders op toen de man zijn vraag stelde. ‘Ik wilde niet vies worden door dat water en besloot dat het handiger was als ik mijn Alakazam hier,’ hij wees naar Psycho, ‘het water opzij liet houden door Confusion te gebruiken. Toen kwam die Gastly tevoorschijn, mijn Alakazam schrok en voilà, toen raakte ik doorweekt.’ Dat een Alakazam zijn kracht en concentratie verloor als hij werd afgeleid vond hij niet echt nodig om erbij te zeggen. De man zou immers zelf wel slim genoeg zijn om daarachter te komen, toch? Zijn Alakazam keek hem een tikkeltje treurig aan en Kaito grijnsde naar hem, maar dan wel als een boer met kiespijn. Jeetje, wat vond hij het vreselijk dat hij drijfnat was én dat zijn goede blouse nu naar de knoppen was, zeg. Hij richtte zijn aandacht weer op de man. ‘En wat kwam jij hier dan doen buiten van dit geweldig stukje natuur genieten?’ Zijn stem was vervuld met sarcasme en met opgetrokken wenkbrauwen wachtte hij vervolgens af op antwoord.

_{De jongen vertelde hoe hij niet vies wilde worden, en nadien ontsnapte de woorden Floyd. Hij luisterde niet meer naar wat er gezegd werd maar keek in de plaats daarvan naar de jongen zijn vuile kleding. Het witte hemd was geruïneerd en je het zag er niet meer te redden uit. Water gemengd met modder kan flinke plekken veroorzaken, en daar in het moeras was het niet bepaald proper. ‘Het ziet ernaar uit dat het je alleen maar viezer heeft gemaakt.’ Doordat hij niet echt had geluisterd naar wat de andere nog vertelde wist hij niet precies hoe het kwam dat hij zo vuil was geworden, maar het had vast wel en reden, en het had te maken met het gele ding bij hem. Onbewust zetten Floyd een kleine stap naar achter om nog wat afstand te creëren. Vuil worden was niks, maar hij had er geen nood aan om door de knul vuil te worden.
‘Death wilde hierheen,’ was zijn korte antwoord op de vraag die gesteld werd door de knul. Dat was zeker weten wel de eerste en de laatste keer dat hij zich ooit nog liet leiden door zijn pokémon. Hij kwam dan alleen op rottige plekken uit. ‘Maar ik denk dat hij nu ook veel liever hier weg gaat dan dat we blijven,’ Floyd zijn blik gleed naar de gele pokémon die naast hem stond op een klein droog stukje. Instemmend knikte de pokémon vervolgens. Daar had je het antwoord al.}

Dat het ernaar uit zag dat het hem viezer had gemaakt. Wauw, Captain Obvious arrived! Dat Kaito’s intentie om niet vies te worden helemaal mislukt was, kon zelfs een blinde nog begrijpen. Hij richtte zijn blik op de Braixen van de man. Dus dat was Death. Best een stoere naam voor een stoere Pokémon. Zo eentje zou hij zelf ook wel willen hebben. Hij wilde de laatste tijd sowieso al de hele tijd een fire type hebben om zijn team uit te breiden. Daar zat hij nu steeds meer over na te denken, zeker nu hij bij Team Rocket was aangenomen en hij wel wat meer nodig had dan een Alakazam alleen. Hij moest een volledig team van zes Pokémon hebben eer dat hij intimiderend over kon komen. ‘Dan gaan we toch?’ vroeg hij vervolgens. ‘Ik heb het hier ook helemaal gehad. Helaas heb ik geen kleren bij. Die liggen op de ge…’ Had hij zich bijna versproken, zeg. ‘Die liggen thuis.’ Hij had bijna geheime basis willen zeggen, maar dat zou pas echt stom zijn geweest. Hij kon er nog steeds niet echt aan wennen dat hij nu bij Team Rocket zat en dat hij echt een eigen plek had. Een plek waar hij alles kon opbergen en kon slapen. Hij keek de man aan. ‘Oh ja, mijn naam is trouwens Kaito,’ zei hij toen hij besefte dat hij niet echt tijd had gehad om zichzelf voor te stellen. ‘En dit is Psycho.’ De meesten keken nogal raar op als ze die naam hoorden. Kaito had hem echter gewoon vernoemd naar zijn kracht en er dan een eigen draai aan gegeven. En ook misschien omdat Psycho soms een beetje een psychopaat was, maar oké. Ze waren beiden gek genoeg om mensen echt pijn te laten leiden als dat moest om hun doelen te bereiken. Dus eigenlijk waren ze beiden wel psychopaten, bedacht hij zich.

OOC: Ik neem aan dat je in de geheime basis ook slaapvertrekken hebt voor de grunts? c: Zo niet maak ik er wel iets anders van c: