One with Nature

Niets, hoe lang ze ook naar de pixels bleef staren. De roodharige slaakte een diepe, diepe zucht. Ze hield niet van stilzitten – of in dit geval: stilhangen – als ze energie had. Voor de zoveelste keer probeerde ze zich los te rukken, wat precies hetzelfde deed als haar vorige pogingen: helemaal niets. Ze kwam hier niet zonder hulp uit, dat moest ze onder ogen zien. Wachten was het enige dat ze kon doen.

Het wachten duurde langer dan Jane gewild had. Ze was geen geduldig persoon. Het kon daarom best zijn dat ze maar vijf minuten doodstil en met haar oren gespitst doorgebracht had, voor haar voelde het als een eeuwigheid. Toen ze uiteindelijk een uitroep hoorde die niet anders dan voor haar bestemd kon zijn, kon ze wel een gat in de lucht springen, zij het niet dat ze vastzat. "Struik-vrouw is hier!" Riep ze zo hard mogelijk terug. Haar stem schalde over het terrein. Een kleine glimlach verscheen op Jane's gezicht; nooit had ze gedacht dat het over-en-weer-geschreeuw van instructies tijdens een honkbalwedstrijd haar ooit in zo'n situatie te pas zou komen.

Struik-vrouw wilde dolgraag geen struik-vrouw meer zijn. Bovendien was struik-vrouw veel te ongeduldig voor dit soort dingen, wat dan ook de reden was waarom ze opnieuw een poging deed om zich los te rukken. Bladeren ritselden geagiteerd en vielen op de grond, takken protesteerden knarsend, maar nog hielden ze de roodharige stevig in hun greep. Een korte, gefrustreerde grom verliet haar mond toen Jane doorkreeg dat het haar niet zou lukken. Ze zou maar onder ogen moeten zien dat ze hier niet op eigen kracht uit zou kunnen komen. Maar wacht.. Wat nou als.. Haar hoofd schoot iets omhoog toen haar te binnen schoot dat ze er niet helemaal alleen voor stond. Heggenschaar-man zou er nog wel even over doen, maar zij had een Pokémon! Een chronisch slaperige, piepjonge, niet al te krachtige Pokémon, maar toch. Het was het proberen waard. Met een geconcentreerde frons op haar gelaat begon Jane haar hand in alle mogelijke bochten te wringen om zo bij de zak van haar bomberjack te kunnen komen.
Een tweede uitroep van heggenschaar-man was te horen en Jane staakte voor een moment haar pogingen. "Hier heen!" Riep ze terug na diep ingeademd te hebben, omdat daarna enkele seconden te wachten en haar uitroep te herhalen.

Geen probleem, hoor!

Ze wist niet hoe ze het voor elkaar kreeg, maar op een gegeven moment had Jane dan toch een Pokéball in haar hand. Met een druk op de knop vergrootte de capsule en materialiseerde er een piepjonge Darumaka op het pad dat aan de struik grensde, die slaperig maar vooral zwaar verward naar haar trainer staarde. "Kiek, help," commandeerde Jane. Mogelijk nog verwarder kantelde het wezentje zijn kopje, om zich vervolgens toch maar met een Tackle op de heg te storten. Dit resulteerde echter niet in hetgene waarop Jane gehoopt had. In plaats van dat de takken braken en er zo een doorgang gecreëerd werd, raakte ook Kiki verstrikt in het groen. De jonge Pokémon liet een angstig piepje horen toen ook zij dit doorkreeg, wat meteen de bezorgdheid bij diens trainer liet opborrelen. Ze wilde dan ook net vragen of alles in orde was, toen er een gestalte met een heggenschaar verscheen. "'Sup," begroette ze de blondharige knul zo casual mogelijk terug, waarna ze vervolgde: "Eh, ik denk dat Kiki wel graag weer vrij wil zijn," een hoofdknikje in de richting van de Pokémon geven, die een zielig piepje liet horen. Ja, zij kwam later wel. Haar gezelschapsmonstertje ging voor, ondanks dat ze zelf zo snel mogelijk weer vrij wilde zijn.

Er werd ingestemd, waarna de blondharige knul zich  –  heggenschaar in de aanslag  –  naar de struik boog. Nu haar redder in nood gearriveerd was en het erop leek dat ze spoedig bevrijd zou worden, loste Jane's ongeduldigheid op in het niets. Terwijl ze roodharige wat achterover leunend en  met een glimlachje op haar gelaat toekeek hoe Kiki met ogen vol bewondering naar de persoon staarde die haar uit te brand hielp, besloot ze dat het een goed idee was om iets te zeggen. Rare situaties zouden haar er niet van weerhouden om te proberen een luchtig gesprekje aan te knopen, laat staan dat haar potentiële gesprekspartner misschien druk bezig was met een precies werkje. Met op de achtergrond het geluid van geknip vroeg ze met een scheve grijns: "Dit was zeker niet wat je verwachtte vandaag te doen, huh?"

Nog steeds begreep Kiki niet helemaal wat er nu allemaal gaande was, maar één ding was zeker: de blondharige jongen met zijn rare, te groot uitgevallen schaar was bezig haar te bevrijden en dat maakte hem tot Kiki's held. Eerst was ze nogal bang geweest voor het scherpe ding dat zo dicht bij haar ledematen kwam, maar nadat ze gezien had dat het alleen maar de takken die haar vasthielden wegknipte, was die angst al snel weer weggezakt. Toen de jongen klaar leek te zijn, zette de piepjonge Darumaka voorzichtig enkele stapjes om uit te testen of ze weer vrij kon bewegen, haar voorpoten wat onzeker tegen haar borst geklemd. Tot haar grote geluk ging het zonder problemen en stond ze binnen enkele tellen op het pad. De stem van de jongen deed haar vragend omhoog kijken. Of ze weer blij was, werd haar gevraagd. Een voorzichtige glimlach brak door op het gezicht van de Darumaka, waarna ze ter bevestiging knikte. In een opwelling zette ze een pas in de richting van de jongen en sloeg kort haar kleine armpjes om diens been in een bedank-knuffel. Lang duurde het niet; een vlaag van onzekerheid deed Kiki na enkele seconden alweer een stap terugzetten, gepaard met ongerustheid om Jane. Het meisje was toch wel in orde?

"Aww!" Haar honingkleurige ogen gingen van haast onzichtbare, maar duidelijke aanwezige blosjes op Kiki's wangen naar Heggenschaar-man. Jane was prima in orde en bovendien zeer geamuseerd. Ze deed haar mond al open om een opmerking in de trant van 'Ik denk dat Kiek haar idool gevonden heeft.' of 'Nu zijn jullie praktisch getrouwd.' te plaatsen, maar op dat moment klonk er een geluid dat de blondharige niet al te vrolijk leek te stemmen. Op hetzelfde moment dat een verwarde frons op Jane's gezicht ontstond, ging het geluid dat de roodharige uiteindelijk had weten te definiëren als gegrom over in een dreigend blaffen. Meteen schoot haar blik naar waar het geluid vandaan kwam en wat ze daar zag, deed al haar spieren verstijven. Een rij blinkende tanden stak uit het gat in de struik waar Kiki eerst gezeten had en hapte naar wat zich voor hem bevond; de jonge Darumaka en de voeten van de jongen. Vanuit haar positie kon Jane niet zien aan welk wezen het gebit toebehoorde, maar het kon niet anders dan foute boel betekenen. En ze kon natuurlijk niets doen zolang deze stomme struik haar nog vasthield. Een vloek verliet haar mond toen ze zag hoe Kiki nog maar net op tijd achteruit kon springen voordat de kaken van het wezen zich om haar arm konden sluiten. "Doe dat," gromde ze verbeten toen ze de woorden van de blondharige hoorde, terwijl ze tegen beter weten in nogmaals probeerde zichzelf los te worstelen. Terwijl Heggenschaar-man aan het werk toog, probeerde de roodharige haar nek zo te strekken dat ze beter kon zien hoe het met Kiki kon, maar het mocht niet baten. De seconden tikten tergend langzaam voorbij en Jane's ongeduldigheid laaide weer in alle heftigheid op. "Kom op," spoorde ze de jongen op dwingende toon aan. Ze kon er niet tegen om op dit moment niet in staat te zijn iets te doen. Ze moest hier uit, en snel ook. Toen de jongen met de heggenschaar naar achter stapte om, wist Jane veel, zijn werk te bewonderen, of zoiets, wilde ze hem dan ook toebijten dat hij geen tijd had de plantjes te bekijken, maar toen viel haar oog op de hond. Oh nee.

Ze kon de hond zien.

Hij was in het zicht wat betekende dat hij dichterbij was gekomen en Kiki piepte angstig en strompelde achteruit en viel en alles was niet oké. Ze moest iets doen. Ze kon niet vastzitten. Haar blik schoot koortsachtig van de takken die nog resteerden naar het poedel-achtige wezen en weer terug. Opnieuw probeerde Jane zich los te rukken ook al was het eindelijk een beetje tot haar doorgedrongen dat het toch niet zou werken, maar tot haar grote verbazing hoorde ze ook daadwerkelijk het gekraak van brekende takken. Ze wist wat ze moest doen. "Pak Kiki en ren," Commandeerde ze, met haar toon duidelijk makend dat ze geen tegenspraak duldde. Met een geluid dat zich tussen een strijdkreet en een grom hield, gooide Jane al haar gewicht tegen de takken, en daarna nog eens. De oren van de witte Pokémon schoten een stukje omhoog en zijn blik schoot naar de roodharige in de struik, die zich op dat moment nog eens met haar lichaam tegen het groen beukte. Ze was er bijna uit, wist Jane, dat voelde ze..

Een geamuseerde grijns verscheen op Jane's gelaat toen ze de reactie van de blondharige hoorde. "Well, voor alles is er een eerste keer, niet?" Reageerde ze vrolijk. Hoogstwaarschijnlijk zou heggenschaar-man voor de rest van zijn leven niets hebben aan zijn nieuwgevonden talent, maar goed. Het had hem in ieder geval een prachtige bijnaam opgeleverd.

Dat ze Kiki eigenlijk niet zou moeten plagen wist Jane wel, maar vaker dan niet vergat ze die goede, sympathieke gedachte op momenten dat hij van belang was. De jonge Darumaka nogal verlegen was en twijfelde snel aan haar eigen acties, en Jane wist dat haar plagerijen, hoe onschuldig ze ook bedoeld waren, het wezentje niet hielpen. Echter was ze van nature nogal spontaan en besefte ze zich daarom vaak niet dat er ook nog zoiets mogelijk was als je opmerkingen voor jezelf houden. Gelukkig wist Kiki inmiddels wel dat Jane het beste met haar voorhad en nam ze haar allang niet meer helemaal serieus, wat in het algemeen het beste was als je met de roodharige omging.
In deze situatie, echter, nu de jonge Darumaka zelf al meteen het idee had dat ze iets verkeerd gedaan had, deed de niet kwaad bedoelde opmerking van haar trainer een rode blos op haar wangen verschijnen. Haastig zette de jonge Pokémon enkele stapjes naar achteren, naar de stuik, alsof ze er opnieuw in wilde verdwijnen. Haar blik was op de grond gericht, waardoor ze de glimlach van de jongen niet meer zag. Het enige wat ze had willen doen was op een vriendschappelijke wijze haar dank uiten! Daar had ze nu al spijt van..
Jane, die dit alles met een steeds kleiner wordende grijns had aangekeken, wilde al verduidelijken dat ze het niet meende, maar daar kreeg ze de kans niet toe. Van het ene op het andere moment was het chaos, en tijd om zich zorgen te maken over een onbenullige opmerking was er niet.

De laatste takken braken onder het maken van protesterende geluiden. Terwijl de roodharige het pad op struikelde en zo de weg van de witte Pokémon afsneed, realiseerde ze zich iets. Ze had er nu wel voor gezorgd dat heggenschaar-man en Kiki veilig waren, maar wat moest ze verder? Impulsieve instructies geven kon ze wel, voor onder druk met een goed plan op de proppen komen was ze niet gemaakt. Een "Dammit." schoot tussen haar op elkaar geklemde tanden. Haar ogen schoten naar de op hol geslagen poedel, die met zijn tanden ontbloot op haar af begon te sluipen. Ze zette enkele stappen naar achteren om de afstand tussen haar en het wezen even groot te houden, maar wist dat ze zich hiermee hooguit wat extra tijd gaf. Verwoed probeerde Jane nog iets dat voor een plan door kon gaan te bedenken, maar daar kreeg ze geen tijd voor. De Furfrou zakte door zijn poten en sprong op haar af. Jane's ogen vergrootten zich en ze probeerde nog uit te wijken. Als in slow motion zag ze hoe de blikkerende tanden van het wezen steeds dichterbij kwamen, waarna ze reflexmatig haar ogen sloot. Even leek het alsof de tijd stilstond. Het volgende moment landde ze in het stof, haar rug in een ongemakkelijke hoek vanwege de rugzak die ze met zich meedroeg. De Furfrou was tegelijkertijd met haar op de grond terecht gekomen en gromde gevaarlijk. Jane wachtte met haar ogen nog steeds gesloten op het moment dat ze een stekende pijn voelde die aangaf dat de Pokémon haar gebeten had, maar die kwam niet. Vastberaden om hiervan gebruik te maken, maar ook verbaasd, opende ze haar ogen. Het tafereel dat zich voor haar ontvouwde, deed Jane's verbazing omslaan in verbijstering. De kop van de hondachtige Pokémon bevond zich ongeveer een halve meter van haar af. Tussen zijn krachtige kaken zat Jane's geliefde honkbalknuppel, die de roodharige met beide handen, ieder aan een uiteinde, voor zich uitgestrekt hield. De Furfrou schudde geërgerd met zijn kop in een poging het stuk hout tussen zijn tanden en het meisje uit te krijgen, maar Jane bood weerstand. Tijdens haar val moest ze het voorwerp onder haar rugzak vandaan getrokken en voor zich uit gestoken hebben, en dat was haar redding geweest. De hondachtige Pokémon gaf echter niet op, wat Jane's moment van verbijstering tot een einde bracht. Grommend zette de roodharige extra kracht achter het naar voren duwen van de knuppel, waarmee ze de Furfrou genoeg naar achteren drong om op te kunnen staan. Eenmaal met haar voeten op de grond sprong ze naar achteren, haar honkbalknuppel zo lostrekkend en er tegelijkertijd voor zorgend dat ze niet meer binnen hap-bereik was. De knuppel hield ze nog steeds voor zich uit, een verbeten uitdrukking op haar gezicht. Ze was niet van plan om het ding als iets anders dan verdediging te gebruiken, maar hoe lang ze het dan vol zou kunnen houden was nog maar de vraag.
Gelukkig kwam er op dat moment iets aanzeilen dat de Furfrou een flinke elektrische klap verkocht en vervolgens op haar schouder landde. Jane's eerste instinct was slaan, maar goddank gaf ze daar niet aan toe. Het wezentje leek namelijk niet van plan te zijn haar ook aan te vallen en stond misschien wel aan haar kant, al wees hij wel om de één of andere reden naar de heggenschaar. Jane, die nogal traag van begrip was, begreep er niets van. Wilde dit kleine, schattige wezentje nou dat ze een heggenschaar tegen de Furfrou ging gebruiken? Hij keek er wel heel serieus bij.. Een groot uitgevallen schaar tegen een Pokémon gebruiken leek haar echter niet helemaal.. Ethisch. Even fronste ze dan ook, maar ze besloot al snel het gewoon maar van zich af te schudden. Er waren andere dingen waar ze zich nu op moest concentreren, bijvoorbeeld de bloeddorstige poedel die zich klaar leek te maken voor een tweede aanval. "Dat lijkt me geen al te goed idee, maar luister," sprak ze daarom ook snel, haar blik niet van de Furfrou afhalend, "als je misschien één of andere verlammende aanval kent en die wilt gebruiken op dat daar—" kort knikte ze naar de hondachtige "—zou dat heel erg cool van je zijn." Een hond die niet kon bewegen was immers makkelijk voor te blijven.

Kiki had geen flauw idee van wat er nou precies gebeurd was. Het ene moment had een hele gemene Pokémon haar bijna gebeten, het volgende schoten de groene muren van het doolhof aan haar voorbij terwijl ze door de blondharige jongen van haar vriendin en trainer weggedragen werd. De jonge Darumaka wilde hem duidelijk maken dat ze terug moesten, dat ze Jane moesten redden, maar de angst snoerde haar keel dicht. Een tijdje later was er voor een kort moment een andere Pokémon, maar die verdween al snel de lucht in. De blondharige jongen en Kiki bleven alleen achter, die laatste verwarder dan ooit. Er werd haar verteld dat het vast wel goed zou komen met Jane, waarop de ongerustheid in Kiki's ogen alleen maar toenam. Ze vertrouwde erop dat Jane zich prima kon redden, maar toch zat het haar niet helemaal lekker..