Party Panic

Hunter haalde snel een handdoek over zijn haren en over zijn torso. Hij siste even toen hij met de handdoek langs zijn gevoelige litteken ging en net zoals elke ochtend ging hij ook vandaag even met zijn twee vingers langs het litteken. Het herinnerde hem constant weer aan die vreselijke tijd in Sinnoh en snel schudde hij zijn hoofd. Hij was dadelijk nog echt laat, ook al was de Quest in zijn eigen stad en was het hier niet al te ver vandaan. Hij trok een shirt over zijn hoofd en liet zijn natte haren maar door de wind opdrogen. Het was nu ook weer niet dat hij een heel rare kop kreeg als hij zijn haren nat liet en bovendien deed hij er sowieso niet al te veel aan buiten het soms wat föhnen. Hij trok een gemakkelijke joggingbroek aan die wijd zat en hem toch wel een sportief figuur gaf – wat hij in principe ook was – en na zijn spullen in zijn zakken te hebben gepropt en zijn Poké Ball’s aan zijn riem te hebben gedaan, ging hij snel naar buiten. Hij stak zijn handen rustig in zijn zakken en wandelde over straat. Hij snoof toen hij de luide muziek en het vrolijke gelach al vanaf hier hoorde en schudde geïrriteerd zijn hoofd. Het was misschien niet de meest spannende Quest, maar hij wist heus wel hoe ze op een effectieve manier een feestje konden verstoren. Hij hoopte dat diegene waar hij de Quest mee zou doen net zo sadistisch aangelegd was als hijzelf. Theo had hij een prima partner voor dit gevonden, maar hij nam aan dat hij openstond om andere collega’s te ontmoeten. Hunter ging naar de plek waar ze afgesproken hadden en haalde zijn handen uit zijn zakken toen hij een dame met een Espeon op haar schoot op de bank zag zitten, duidelijk wachtend op iets of iemand. “Hi,” zei hij op nonchalante wijze en hij stak zijn hand begroetend op. “Mijn naam is Hunter en ik geloof dat ik je collega ben voor deze Quest?” Hij knikte in de richting waar hij de muziek had gehoord. “We moeten een feest van een stel hippies dwarsbomen.” Hij zou blij zijn als hij zijn promotie zou krijgen en een iets spannendere opdracht zou krijgen dan dit, maar voor nu had hij niks te klagen. Hij liet Scar, zijn Luxio, uit zijn Poké Ball en wachtte totdat de dame op zou staan en ze konden vertrekken.

Hunter gaf een kort knikje toen zijn collega zei dat ze al op de hoogte was van de opdracht en zichzelf vervolgens voorstelde als Lilith. Hij nam de tijd om haar kort even in zich op te nemen en schatte haar twee of drie jaar jonger dan hemzelf. Ze werkte waarschijnlijk al wel langer in Kalos dan hij en hij hoopte dat hij ook een beetje ervaren over zou komen. De Quests in Kalos waren immers helemaal anders dan in Sinnoh. Hij had het gevoel dat Kalos meer uitdagender was dan Sinnoh, maar dat kon ook komen omdat Kalos dichter in contact stond met Giovanni en Kalos één stad had weten te veroveren terwijl Sinnoh daar alleen maar van kon dromen. Het kon ook komen omdat hij in Sinnoh een lange break had moeten houden na zijn ongeluk tijdens zijn eerste opdracht waardoor hij vrij veel nieuwe Quests en missies niet had kunnen doen. Hij hoopte dat hij zaken in Kalos anders kon doen en zijn patrouille in Lumiose City was al een goede start geweest; hij hoopte dat hij hetzelfde kon zeggen van zijn Quest. Hij begon naast Lilith te lopen in de richting van de luide muziek en kreunde inwendig toen hij hoorde wat voor soort genre het was. Hij snapte niet dat Team Rocket hier per se tussen moest komen; hadden andere mensen geen last van dit soort muziek? Het duurde niet al te lang voordat Hunter dansende mensen vond, al duidelijk onder invloed van alcohol. Tot dusver bespeurde hij niet echt iemand die fysiek een probleem voor hem zou kunnen zijn. Zoals verwacht waren het vooral mensen die op een redelijk vredevolle manier feest wilden vieren. Hij keek even met een opgetrokken wenkbrauw naar drie vrouwen die met echt behoorlijk lelijke rokken uitbundig dansten en vrolijk lachten. Hij schudde zijn hoofd en keek naar het apparaat waar de muziek vandaan kwam. “Gebruik je elektriciteit om het apparaat te stoppen, Scar,” zei hij tegen zijn Luxio. De Pokémon gaf hem een knikje en niet veel later viel het apparaat met een klap omver waardoor er eerst een luide piep veroorzaakt werd en het daarna muisstil werd. “Wat moet dat hier?” Hunter draaide zijn hoofd zodat hij de man die hij alleen maar als een uit zijn krachten gegroeide Machamp kon omschrijven naar hun toe liep met een woeste uitdrukking op zijn gezicht.

Hunter keek over zijn schouder naar Lilith en zag dat ze met haar ogen rolde. Tja. Het leek hem ook vrij duidelijk wat er gebeurde, maar dat vond de man voor hun toch niet. In elk geval leek Lilith niet onder de indruk te zijn van de Machamp-achtige man. Desalniettemin deed Hunter een stap opzij toen de man zijn blik op Lilith richtte toen zij haar opmerking maakte. Haar Espeon leek een Pokémon die voor haar trainer op kon komen, maar hij wilde geen risico’s nemen. Als het op fysieke kracht zou aankomen, zou Lilith geen schijn van kans maken en had Hunter een betere kans omdat hij niet alleen ging fitnessen, maar ook nog eens groter was dan haar en waarschijnlijk ook meer spieren had. De man kneep zijn ogen samen naar Lilith en Hunter sloeg zijn armen over elkaar heen. De hippies die daarnet nog uitbundig aan het dansen waren, keken een beetje geërgerd naar de twee nieuwkomers op hun feest en een man met een ukelele blies wat nonchalant een pluk haar uit zijn gezicht weg, maar Hunter kon vanaf deze afstand al zien dat de man nerveus was. “Luister eens, vriend, wij hebben een vergunning gekregen van de politie om hier te mogen staan.” Het volgende moment werd er met een wit blaadje voor Hunter’s neus gezwaaid. Zonder het te lezen, pakte de jongen het aan en scheurde het doormidden. Hij hoorde dat de mensen om hun heen geschrokken naar adem hapten, maar zijn blik bleef gefixeerd op de man wiens hoofd wat roder werd. Hij dacht niet dat het echt was, maar toch moest er blijkbaar nog even duidelijk gemaakt worden wie hier de baas ook alweer was. “De politie heeft hier niks meer te zeggen. Team Rocket is hier nu aan de macht.” Hij gooide de snippers achteloos in het gezicht van de man en het hoofd van de kerel werd mogelijk nog roder. “Ons woord is wet en wij zeggen jullie nu dat jullie op moeten rotten. Laatste waarschuwing.” Een vuist vloog sneller naar zijn gezicht dan Hunter voor mogelijk had gehouden en het was enkel dankzij Scar’s snelle reactie dat de man geen tweede keer kon uithalen. Terwijl Scar’s tanden diep in de huid van de man zonken, herstelde Hunter van de onverwachte klap en haalde zelf uit met zijn vuist. Recht op de neus van de man. “We gaan voor een grove aanpak,” zei hij tegen Lilith terwijl hij kwaad naar de man keek en ondertussen ervoor zorgde dat de man niet bij Lilith kon komen door weer voor haar te gaan staan.

Alsof er één of ander onzichtbaar teken was gegeven, veranderde het verstoorde feest in één groot slagveld. De andere feestgangers die tot nu toe werkeloos toe hadden staan kijken hoe hun soort van leider aangevallen werd door Hunter haalden opeens hun eigen Pokémon tevoorschijn en gooiden die naar voren. De man had zijn handen inmiddels op zijn hoofd gelegd en was naar zijn knieën gezakt. Hunter wist dat Lilith haar Espeon had gebruikt om de man een fikse koppijn te bezorgen en keek dan ook even dankbaar over zijn schouder naar haar. Ondertussen haalde hij zelf ook nog een Poké Ball van zijn riem en gooide deze naar voren. Een trotste Prinplup kwam niet veel later tevoorschijn en keek met een uitdagende blik om zich heen. “Cannon, zorg ervoor dat al het apparatuur dat hier staat vernietigd wordt voor zo lang als ze niet mee willen werken. Hoe harder ze tegenstribbelen, hoe meer apparatuur je kapotmaakt.” De Prinplup knikte plechtig naar zijn trainer en ging vervolgens naar het gedeelte dat Scar nog niet kapot had gemaakt. Scar stond ondertussen trouw aan de zijde van zijn trainer om te voorkomen dat de man of een Pokémon die hun opeens zou aanvallen hun zeer zou kunnen doen. “Toxic, ga,” riep Hunter en hij haalde zijn Dratini tevoorschijn. “Gebruik je Thunder Wave op de man!” Toxic knikte en niet veel later lag de man nogal verstijfd bij hun. Hunter zakte op één knie naar beneden en kneep met zijn hand stevig in de nek van de man. “Je gaat nu je volk opdragen dat ze zich moeten gedragen of je gaat er spijt van krijgen.” Hij keek de man kil aan. Op dat moment voelde hij een gewicht tegen zich aankomen en lag hij niet veel later op de grond met Scar bovenop zich. De Pokémon gromde en roteerde zijn kop waardoor Hunter genoodzaakt was om de Graveler, die blijkbaar naar hem was gerold, in de gaten te krijgen. Snel scande hij zijn omgeving en zag dat, op de Staravia en de Graveler na, niet echt veel bewonderingswaardig te zien was wat Pokémon betrof. Hij aaide Scar over zijn kop, mompelde een bedankje en kwam snel weer overeind. De Graveler keek hem woest aan en leek weer aan te willen vallen, ware het niet voor de bubbels die zijn rug plotseling raakten en ervoor zorgden dat hij zijn evenwicht verloor. Hunter keek snel Lilith’s kant op om te kijken of hij bij haar nog goed ging.

Hunter zag dat Lilith inmiddels ook een paar andere Pokémon tevoorschijn had gehaald waar onder een Piplup en een Espurr. Die laatste bleef dicht in de buurt van Lilith, dus Hunter vermoedde dat de Pokémon daar was om haar te beschermen mocht er iets fout gaan. Hij keek zijn Prinplup aan en wees naar het gevecht tussen een Sandslash en een Staravia van het ene team naar de Piplup en de Growlithe van Lilith’s team. “Help hun en gebruik je wateraanvallen op de Sandslash!” Zijn Prinplup knikte naar hem na even twijfelend naar de Graveler te hebben gekeken en ging er vervolgens vandoor. De Graveler was inmiddels weer hersteld van de plotselinge wateraanval van Prinplup en toen hij Prinplup wilde achtervolgen, keek Hunter Toxic aan en gaf haar een knikje. “Dragon Rage om hem af te remmen!” Dragon Rage was, mits de aanval correct werd uitgevoerd, een perfecte aanval die gebruikt kon worden tegen tegenstanders die over het algemeen sterker waren omdat er zo veel schade werd toe gericht in één aanval. Ze waren nu al een tijdje aan het oefenen op de aanval, maar Toxic leek de druk van de situatie door te hebben en de bijkomende stress zorgde er waarschijnlijk voor dat ze de aanval deze keer succesvol kon uitvoeren. Hunter hoorde de Graveler brullen van pijn en toen hij naar zijn trainer keek, zag hij dat deze dat niet erg aangenaam vond. Aha. Dus dat was zijn zwakke punt. “Scar,” zei hij met een knikje tegen zijn Luxio, “gebruik Bite om Toxic te helpen!” Zijn Luxio knikte en sprong naar voren. De man leek nog minder blij te zijn door het feit dat nu twee Pokémon de zijne aan aan het vallen waren en hij wierp een woedende blik op Hunter. “Ik kan ze laten ophouden, maar dan moeten jij en je groep oprotten.” De man draaide zijn hoofd weg en Hunter haalde zijn schouders op. “Toxic, gebruik opnieuw je Dragon Rage. Laat het pijn doen.” Zijn Dratini knikte vastberaden naar hem, blij zijnde dat ze mee mocht doen aan een opdracht waar duidelijk veel verantwoordelijkheid voor op haar kleine lichaampje gelegd werd. Hunter zou haar later wel bedanken, maar eerst moest hij zorgen dat deze groep eindelijk door zou krijgen dat Lilith en hij niet te stoppen waren. Hij gaf de man een harde schop in zijn maag voordat hij naar Lilith ging en bij haar ging staan. “Ik heb zijn zwakke punt gevonden,” zei hij zacht tegen haar, knikkend naar de man. “Zijn Pokémon blijken heel belangrijk voor hem te zijn. Misschien als we genoeg druk op ze leggen dat hij uiteindelijk zal breken en weg zal gaan.”