As time began to blur.

Hij had een telefoontje gekregen waar hij niet zeker van moest was of hij er blij mee moest zijn of niet. Zo te horen was er een oude maat van hem in town en wist hij dat dit either heel goed of heel fout kon gaan aflopen. Daarnaast, gezien het feit dat het al weer zo veel jaren geleden was en het feit dat hij hem zo maar achter had gelaten, ging hij er maar van uit dat het heel fout zou gaan aflopen. Vince zuchtte zachtjes, terwijl hij in een klein cafeetje aan de haven zat en keek naar de boten die een voor een aanmeerde en afmeerde. Zijn bruine ogen zochten de docks af op zoek naar het karakteristieke warrige zwarte haar van zijn oude vriend.
Op het moment dat hij het in zicht had, kwam hij overeind van zijn stoel, betaalde snel de rekening voor zijn koffie en wandelde naar buiten toe. Zijn blik viel op de twee pokémon die de jongen bij zich had en eventjes vroeg hij zich af of hij Tegyr en Lily uit hun pokéballs moest laten. Nah, zou vast niet nodig zijn. "Hallo," zei hij op een kalme toon, hopend dat zijn nerveusheid er niet doorheen sijpelde.

Dit ging fout aflopen, dat was direct duidelijk. De strakke blik die hij van Ryan kreeg sprak boekdelen. Hij zuchtte zachtjes en wreef met een hand over zijn nek, terwijl hij wachtte op de vloedgolf aan woordden die hij waarschijnlijk over zich heen kreeg. En die vloedgolf kwam er. Hij besloot dat het beter was als hij gewoon zou wachten en Ryan zou laten uittieren, terwijl hij de woorden in zich op nam en er een goed verhaal omheen probeerde te maken.
Ryan was kwaad op hem, dat was te zien, dat was te begrijpen. Hij had zijn oude beste vriend in de steek gelaten om te gaan reizen en had daardoor zijn vertrouwen geschend. Vince kon het hem dus ook niet kwalijk nemen dat hij nu zo op hem uit viel. Toen de woordenval afgelopen was, nam Vince eventjes een momentje om na te denken over hoe hij hierop kon gaan reageren. "Ik... Ik weet 't niet. Ik wilde weg, ik wilde iets gaan doen met m'n leven," zei hij zachtjes. "Ik kon er niet tegen om nog langer thuis te zitten. Ik had op je moeten wachten, dat weet ik," vervolgde hij daarna. Arceus nog aan toe, hij was zo slecht in dit soort situaties. "Het spijt me dat ik je heb achtergelaten, Ryan. Je verdiende beter, je verdiende een betere vriend," zei hij daarna zacht, terwijl hij zijn hoofd liet hangen.