Turnin' it upside down {OPEN}

Hoelang ze precies in Hoenn verbleef? Ze had geen idee, al wilde ze binnenkort de terugreis weer maken. Ze kon haar Daycare niet zomaar achter laten - in elk geval niet te lang. Er werd wel goed voor gezorgd, maar ze was er toch liever zelf. Terwijl ze de blikken die ze van andere trainer kreeg negerende liep Mabel door Slateport met haar shiny Lopunny naast zich. Ze was er wel aan gewend dat Mercy aandacht kreeg van andere mensen - shiny Lopunny was niet iets wat je elke dag zag tenzij je Mabel was ofc - maar ze kon er nooit echt helemaal aan wennen. "Ik heb gehoord dat er hier een leuke markt is," Mabel keek naar onder, in de ogen van haar pokémon, om de ongemakkelijke stilte te verbreken. "Laten we daar heen gaan." De Lopunny knikte en liep dicht bij haar trainer, zelf vond ze aandacht ook niet geweldig. Alleen als er genoeg ruimte was, dan was het oké - zoals bij een contest. "Ik geloof dat het die kant op is," mompelde Mabel terwijl ze door begon te lopen. Ze twijfelde nauwelijks aan haar richtingsgevoel, maar ze was ook nooit echt helemaal zeker. En ze was niet bekend met Slateport, dus het was een mysterie waar ze uit zouden komen.

Een klein groen wezen probeerde haar aandacht te trekken. Mercy wierp een snelle blik op haar trainer en probeerde met handgebaren duidelijk te maken dat de pokémon stil moest zijn. Mabel had de Spinarak jammer genoeg al opgemerkt en keek de kleine spin met een mix van nieuwsgierigheid en argwaan aan. Wat hadden ze gedaan om de aandacht van de Spinarak te trekken? Misschien was het gewoon Mercy die nerveus tussen haar trainer en de pokémon stond. Het zou niet de eerste keer zijn. Was het een wilde pokémon of niet..? Waarschijnlijk de tweede optie, want een groenharige trainer kwam aanlopen en riep een naam - of hij was gewoon heel dringend opzoek naar draad. Nee, het was een naam - dat was ook de logische optie - en hij liep op de Spinarak af. "Oh, uh, maakt niet uit," reageerde Mabel glimlachend toen de jongen haar aansprak. "Hij heeft niks gedaan." Al wilde ze de pokémon ook niet echt in de buurt hebben. Spinarak waren niet zo groot, maar dat betekende niet dat ze minder nerveus was rondom de dieren. Mabel zuchtte, het bleef een probleem. Waarom kon ze zich niet over haar angsten heen zetten? Dan zou haar leven een stuk makkelijker zijn... Nieuwsgierig keek ze nog een keer naar de Spinarak. Ergens was de spin eigenlijk... best schattig. Op zijn eigen rare manier.

De trainer liet zijn Spinarak terug keren wat Mabel stiekem wel opgelucht maakte. Hoewel de kleine pokémon best onschuldig leek had ze zo'n idee wat er zou gebeuren als de spin dichterbij kwam. "Eh? Oh, bedankt," reageerde Mabel onhandig nadat de trainer Mercy een compliment had gegeven. Eigen schuld, dat gebeurde als ze bezig was met haar eigen gedachten. Mercy keek alleen nerveus terug en trok aan haar trainers broek om richting een straat te wijzen. "Wil je gaan?" Mabel keek in de richting waar haar Lopunny heen had gewezen. "Ik geloof dat de markt daar is though." Ze wees in de richting van een andere straat. In elk geval dat was wat ze had gezien toen ze de laatste keer op de kaart had gekeken. Puzzelend keek Mabel naar de twee straten, welke was het? Ze vertrouwde op haar richtingsgevoel, maar ze vertrouwde ook op haar pokémon. "Er, weet jij misschien waar de markt is?" besloot ze de trainer te vragen, hopelijk was hij niet weggelopen.

Hij had ook geen idee. "Maakt niet uit," zuchtte Mabel, ze zou het opzoeken op haar holo caster, maar die was leeg. "Ik bedoel, ik verwachte niet dat je eh.. um.." Halverwege brak ze haar zin af, waar wilde ze heen? Wilde ze zeggen dat ze al verwachtte dat hij het niet wist? Of wilde ze zeggen dat verwachtte dat hij niet van hier was? Mabel voelde een lichte blos op haar wangen branden en keek naar haar Lopunny. "We wilden naar de markt omdat het een van de bekendste plekken hier is," verklaarde ze de reden dat ze naar de markt wilde. Goed, onderwerp veranderen. Afleiding van haar rare afgebroken zin. "Maar misschien gaan we dan maar naar de Contest Hall," voegde ze er aan toe en richtte haar ogen op het ronde bouwwerk. "Die is een stuk makkelijker te vinden." Het gebouw rees in de verte op en Mabel kon al zeggen dat de route erheen veel makkelijker was dan die naar de markt. Want ze had geen idee waar die was. Mercy liet een enthousiast geluid horen en keek haar trainer met glanzende ogen aan. De Lopunny had contests altijd leuk gevonden, maar het was alweer een hele tijd geleden dat ze er aan een hadden meegedaan. En het was niet moeilijk te zien dat het konijn graag naar de Contest Hall wilde gaan. Misschien moesten ze dat maar doen.