Critical {Patrol}

Hij had een Tyrogue weten te bemachtigen. Hij kende iemand die iemand kende met een hele lieve vriendin. Hij wist niet waarom dat relevant was, maar hij was blij met de aanwinst op zijn team. Hij had hem Jànttel genoemd. Dat vond hij wel bij hem passen. Op dit moment had hij hem eens meegenomen op patrouille. Dit leek hem een mooi moment om eens te kijken wat de kleine vechtersbaas allemaal in zijn mars had. Ze hadden nog niet veel gecommuniceerd namelijk. Maar een crisis was vaak een goed moment om iemand écht te leren kennen. Maar goed, een patrouille dus. Het was de bedoeling dat hij in het gebied bleef waar het meer zich bevond. Er was een Student Ranger geweest die daar wat had gezien, maar was nog niet lang genoeg Ranger om het verantwoord te gaan onderzoeken. En tja, een kans om een bos te gaan patrouilleren liet hij niet langs zich gaan. Zit in de familie ofzo. Misschien kwam hij Sven wel tegen.

Lars maakte zich eigenlijk een beetje zorgen om Jànttel. De tyrogue was misschien wel een goede vechter, maar het was ook een echte grappenmaker. Ineens werd Lars bezorgd om het feit dat zijn Tyrogue dit soort dingen misschien niet geheel serieus zou nemen. Dat was natuurlijk wel heel belangrijk. En uit het niets voelde het alsof hij bekeken werd. Jànttel voelde het ook. Beide heren besloten om stil te blijven staan. Er op hopend dat ze misschien met hun zintuigen daadwerkelijk iets konden opvangen aan activiteit. Ze hoorde niks. Ze zagen niks. Ze proefden niks. Ze roken niks. Ze voelde ni.. uh.. nou.. ineens kreeg Lars het bijzonder koud. En binnen twee seconden was dat gevoel weer weg. Lars begon te knarsen tanden. Ze moesten iets zien. Maar hun ogen waren niet zo speciaal. Tenzij.. “Gebruik Foresight Jànttel. Hopelijk kunnen we dan iets zien.” Jànttel zijn ogen werden helemaal rood en hij keek om zich heen. Maar het mocht niet baten. Ook met deze aanval zag hij werkelijk niks speciaals in de omgeving. Waarom? Nou, dat kwam, omdat de Phantump, die de veroorzaker was van het gevoel en de kou zich verborgen hield. En op een slimme plek ook nog. Boven het hoofd van Lars namelijk! Daar zou die Tyrogue nooit aan denken! En anders zou hij in de hoed van die jongen gaan zitten. Helemaal fool proof.


Maar het zat Lars toch niet lekker. Ze hadden allebei sowieso iets gevoeld. En iets, misschien wel de schrijver in hem, zei dat het dinges nog in de buurt moest zijn. Een dinges zou niet de moeite nemen naar hen toe te gaan, om vervolgens meteen weg te gaan. Dat zou een enorm plothole zijn. Te groot. Dan zouden ze de dinges pas in hoofdstuk vijf pas weer terugvinden. Dat kon niet! Ze moesten het anders gaan aanpakken. Maar hij kon niks bespreken met Jànttel. Dan zou de dinges dat kunnen horen. En dan waren ze verder van huis. Hij moest nadenken. Maar hij moest Jànttel ook niet laten doorhebben dat hij iets aan het bedenken was. “Doorzoek dit gebied binnen een straal van twintig meter met je Foresight. Ik voel me niet veilig, dus blijf hier.” Jànttel was gelukkig nog niet heel lang bij Lars. Dat was ook de enige reden waarom hij geloofde dat Lars bang was. Lars kon namelijk niet bang worden. Dat was een van zijn meest gevaarlijke eigenschappen. Maar then again, waarom zou de hoofdpersoon van een verhaal zich zorgen moeten maken? Die gaan nooit dood!.. Toch? Jànttel lachte een beetje in zichzelf en deed toen een klein knikje. Ja is goed hoor schijterd. Hij draaide zich om, liet zijn ogen rood opgloeien en liep verder het bos in.


Nu was het tijd voor Lars om na te denken. Maar ook tijd voor de Phantump om Jànttel te achtervolgen. Want die heeft geen ogen in zijn rug, dus die zou hem nooit kunnen vinden zo! Ok, dus, een verhaal.. Lars wist dat de boosdoeners altijd zouden verschijnen, vroeger of later. Maar hoe komen hoofdpersonen daar achter? Als het een enorm intelligente dinges is, dan gebeurd dat meestal later. Als de dinges arrogant is meestal eerder. Als de dinges een vastgezet plan heeft meestal later en als de dinges meer chaotisch is meestal eerder. Grr, dit had geen zin. Hij wist niks over de dinges, dus hij kon ook niet beslissen wat hij kon doen om de dinges te vinden. Had hij het al goed met zijn vorige plan? Foresight? Nee zo makkelijk kon het niet zijn! Misschien de Foresight van Hünfnik? Die heeft extra goede ogen, dus die zou de dinges misschien kunnen vinden.. Nee! Dat was ook te makkelijk. In verhalen moeten helden moeilijke opdrachten doen! Hoe deden de machteloze helden dat altijd? … EUREKA


Een valstrik. Dat moesten ze doen. “Jànttel! Kom terug zo snel als je kunt!” De gespierde benen van de Tyrogue zorgde er voor dat hij significant sneller bij Lars was, dan de Phantump. Lars had niet door dat dit een voordeel was. Hij fluisterde snel Jànttel iets in zijn oor. “We gaan eten nu. Als ik ‘schoorsteen’ roep, moet jij snel Foresight op mij doen.” Jànttel was zeer in de war. Het leek net alsof zijn Ranger helemaal gek geworden was. Maar Lars had daadwerkelijk nagedacht. Als hij het weer koud zou krijgen, zou er een kans zijn dat de dinges in de buurt zou zijn. En dan kan Jànttel iets zien.. hopelijk! Maarja, Jànttel had nou niet bepaald veel keuze, dus hij stemde maar mee in met het plan. Toen pas kwam de Phantump aankakken. Hij zag de twee bij elkaar staan. Vreemd.. hadden ze opgegeven? Hij zag Lars op een knie gaan en zijn tas open doen. Hier haalde hij wat plastic bakjes uit en twee flesjes. Vervolgens gingen de twee gewoon een beetje zitten lunchen! Bescuze me?!


De Phantump voelde zich heel beledigd door dit gebrek aan aandacht. Wat een vervelende personen zeg! Die lieten zich niet eens in de maling nemen! Stomhoofden.. En toen zei Lars ineens iets. “Toch wel fijn dat we nu zeker weten dat het gewoon de wind was hè Jànttel?” Oh no you did not! De Phantump ging hem wel eens laten voelen wat wel en niet de wind was! Boos zweefde hij in de richting van Lars en vloog weer door hem heen. Lars kreeg het weer enorm koud.. “Schoorsteen!” Huh wat? Jànttel deed Foresight richting Lars en hij zich daadwerkelijk een dinges. Een pokemon om precies te zijn. Lars merkte aan zijn gezichtsuitdrukking dat het gewerkt had. “Mach Punch!” Jànttel schoot daadwerkelijk met een enorm snelle vuist naar de Phantump toe om hem een mep te verkopen. Door de klap verloor hij zijn concentratie en kon hij zijn onzichtbaarheid niet meer behouden. Lars kon hem gelukkig nu ook zien. Daarom sprong hij op en ging hij achter Jànttel staan. Voor het geval de Phantump gevaarlijk was. Nog even de pokedex erbij halen. Dan zou het identificeren van dit wezen helemaal compleet zijn.


Na een kort uitlegje van de pokedex bleek de naam van het beestje ‘Phantump’ te zijn. Ze staan er ook bekend om, om mensen te laten verdwalen. Gelukkig had die Ranger zich uit de voeten gemaakt.. maar waren er echt mensen verdwaalt in het bos nu? “Zeg me waar iedereen is!” Riep Lars neidig. Forest imps..

Lars was furieus. Of ja, nou eigenlijk niet echt. Het hoorde nou eenmaal bij de rol als hoofdpersoon om je te bekommeren om iedereen. Maar eigenlijk ging het hem allemaal om de prophecy. Die moest hij volbrengen. Welke prophecy het was weet niemand. Zelfs Lars niet. Maar hij geloofde nou eenmaal dat er eentje was. Maar tot zijn verbazing kreeg de Phantump dezelfde neidige blik en ging recht voor Lars zijn neus zweven. “Dit is een heel ongemakkelijk moment om jeuk op mijn neus te hebben.” Dacht Lars. Maar was het dan iets aan het beschermen? Aan het verschuilen? “Jànttel, zoek naar wat deze dwarsboom te verbergen heeft.” Ja, dat heeft hij echt gezegd. Phantump is een deel van een boom, dus Lars maakte een boom opmerking. En zoiets moet de wereld redden? Well.. de prophecy weet haar helden wel uit te kiezen zeg.. Arceus.. Maar goed, Bij de eerste stap die Jànttel zette vloog de Phantump voor hem en liet hem schrikken met een Astonish zodat hij niet meer verder zou lopen. Maar wat zag Lars nou? Bespeurde hij nou een vleugje angst in de ogen van het spook boompje? Waar was hij of zij bang voor dan? Wat kon er zo eng zijn aan hen? Hier moest hij achter zien te komen.
Lars legde zijn Styler op de grond en zijn hoed ook. Zijn haren vlogen meteen alle kanten uit. Vervolgens deed hij zijn handen omhoog. “Mijn naam is Lars Stött. Ik ben Ranger bij de Rangerbase te Kalos. Ik ben speciaal hier naartoe gekomen om alle problemen hier op te lossen. Gelieve uw probleem te formuleren, dan kan deze zo snel mogelijk verholpen worden.” De Phantump keek hem wantrouwend aan. Ye right.. Nu ineens wel hè? De Phantump was niet van plan om in de valstrik die geen valstrik was te trappen. De Phantump schoot een Will-O-Wisp naar Lars toe. Maar Lars kon het ontwijken door te bukken. Vervolgens hield hij zich stil. Hij moest zien te bewijzen dat hij geen kwaad in de zin had. Ofja, eigenlijk wist hij nog niet of hij dat wel of niet had. Als die Phantump hier rotzooi aan het trappen was zonder goede reden dan zou er geen mercy bestaan voor het beestje. Maar goed, dit werd Lars te lang wachten, dus ter opvulling zorgde hij maar weer eens even voor een episch innerlijk monloog. “Dus als mensen vissen.. gaan Sharpedo dan mensenen?” Heel verlichtend.
Jànttel had ondertussen iets heel anders opgemerkt tussen de bosjes. De effecten van zijn Foresight waren schijnbaar nog steeds een beetje actief. Hij voelde de aanwezigheid van een iets grotere pokemon. Een Dark type zeker. Jànttel volgde het onbekende beest met zijn ogen totdat het achter de Pantump stopte met lopen. Niet direct achter de Phantump, nee, meer in de buurt van een boom. Het bleef heel even staan voordat het snel wegrende! De Tyrogue sprintte er meteen achteraan. De grapjaspokemon kon serieus zijn als hij voelde dat er iets niet helemaal in de haak was.
Lars werd uit zijn verlichtende innerlijke monologen gebracht door de plotselinge bewegingen van zijn pokemon. Zonder nadenken sprintte hij er meteen achteraan. Vertrouwen was de sleutel. De Phantump wist niet wat hem overkwam en volgde ook meteen. Maar voor hem werd het probleem al snel duidelijk. Een Mightyena.. Eentje die vast de move Thief had gebruikt.. Er was van hem gestolen! Lars zag de Mightyena nu ook. En nog belangrijker, hij zag wat die bij zich had. In haar mond had de Mightyena een hele oude afgedankte pokeball in haar mond. er zat zelfs een vieze dikke kraak in. Maar het was geen normaal gekleurde pokeball. Wat was hier gaande? Achja, wat er ook gaande was, het was vast belangrijk voor de Phantump. En dat maakte dit de perfecte kans voor Lars om zijn vertrouwen te winnen. En ja dat lees je goed, Lars was niet zo empathisch. Hij zag dingen en personen meer als kansen. Vrij weinig individuen hebben een band met deze jongeman.
Maar hier moest iets aan gedaan worden! “Jànttel! Mach Punch en High Jump Kick!” Jànttel stopte even met rennen en zette zich af voor een sprong. De vuist die hij gebald had werkte als een soort racket die hem vooruit stuurde. De vuist maakte uiteindelijk kennis met de zijkant van de buik van de Mightyena. Met als gevolgd dat de Mightyena omviel. vervolgens ging de Tyrogue snel bij haar staan en zette zijn voet onder haar buik. Hij zakte door zijn knieën en gooide haar met zijn voet de lucht in. Hij sprong op en gaf haar een trap waardoor zijn voet zelfs boven zijn hoofd uit kwam! In de lucht begon Jànttel te gloeien. Hij veranderde van vorm.. hij evolueerde in een Hitmonchan! Dit vond Lars perfect. De pokeball viel zelfs uit de mond van de Mightyena. “Hé! Wat denk je wel niet dat je aan het doen bent!” Klonk een zware mannenstem.
Een hoekige man met een dikke baard stond niet heel ver van hen vandaan. “Schooier! Maak dat je weg komt.” Lars haalde zijn schouder op en griste de pokeball van de grond en rende weer terug naar waar ze vandaan kwamen. Jànttel rende natuurlijk mee. Hij zag er cool uit zo met zijn handschoenen. Maar goed, Lars rende door naar de plek waar ze eerst stonden. Onderweg kwamen ze de Phantump tegen die nog niet eens snel genoeg was geweest om hen fatsoenlijk te achtervolgen. Maar toen die zag dat Lars de pokeball had ging die natuurlijk weer vlug achter hen aan. Lars en Jànttel waren veel sneller en legde de pokeball midden op het open stukje neer. Vervolgens zette ze een paar stappen weg van de pokeball en hielden hun handen weer omhoog. Toen de Phantump uiteindelijk aan kwam en dit zag was hij verbaasd.. Hadden ze hem geholpen? Hij kon het haast niet geloven. Of kon hij ze nog steeds niet vertrouwen? Achja, Lars wist nu in ieder geval wat die Phantump aan het beschermen was. Een oude kapotte pokeball met een heel speciaal design. Op naar het nieuwe hoofdstuk. Maar waarom wilde die Mightyena het stelen? Wie was die man? En wat heeft die Phantump aan een kapotte pokeball?

De Phantump maakte al zwevend een vrolijk dansje boven de Pokéball. Lars had geen idee waarom de Pokémon er zo blij mee was. Maar dat kwam vooral omdat hij zich de moeite ook niet deed om het zich af te vragen. Hij had het veel te druk met episch doen. Hoe? Nou, hij stond nu oog in oog met een Arbok. Een kwaaie Arbok ook nog eens. Ze waren een soort staar wedstrijd aan het doen. Want Lars is het soort jongen dat staar wedstrijden houdt met levensgevaarlijke Pokémon. En weetje, hij heeft gelijk ook! Hij is de hoofdpersoon, die overleven het altijd. Vaak zelfs nog zonder verwondingen ook. Waar Lars echter niet op had gerekend waren de snelle reflexen van de Arbok. Binnen één enkele seconde was de Arbok zowel onder Lars zijn benen gekropen én had hij een Acid aanval op de Phantump uitgevoerd. De Acid vloog als een paarse drap uit zijn mond in de richting van de Phantump. “Tump!” Klonk er zielig en geschrokken. En nog voor Lars zich helemaal had omgedraaid en vóór hij helemaal door had wat er gebeurde had Jànttel al een oplossing bedacht. Grappenmakers hebben vaak nog best wat creatieve capaciteiten. Jànttel begon met zijn arm te zwaaien om een Vacuum Wave uit te voeren. Door de Vacuüm kracht van de Vacuum Wave, heel logisch, werd de Acid van de Acid aanval, ook logisch, opgezogen. Vervolgens maakte Jànttel er een tegenaanval van door de door Acid gedrenkte tornado van de Vacuum Wave naar de Arbok te gooien. Maar het glibberige beest kon deze aanval ontwijken waarna hij riep. “Arrrrrbòk!” En daarna gebeurde er iets dat al helemaal nergens op sloeg. Een stuk of tien andere Arbok kwamen er uit het struikgewas op hen af. Allemaal hadden ze Helmen en Harnassen aan. De Phantump sloeg zo ondertussen rood aan van woede en riep ook. “Phantuuuump!” En dat maakte, je raad het nooit, de situatie zelfs nog meer verwarrend. Wat van uit de andere kant van de struiken verschenen er een stuk of tien Phantump. Allemaal met Helmen en Schilden. Het duurde niet lang of er begonnen alweer nieuwe gevechts- kreten te klinken. En toen brak de hel los. Er ontstond een gevecht waarvan Lars en Jànttel in het midden stonden. Het kostte wat moeite, maar ze konden ontsnappen door in de bosjes te springen. Op dit moment wisten beide heren niet eens meer aan welke kant van het gevecht ze moesten staan. Schilden blokte de Arbok, de Harnassen blokte de Phantump. Aanvallen vlogen van rechts naar links en het metaal kletterde. Wat kon er nu zo verschrikkelijk belangrijk zijn? En waarom waren het Arbok en waarom waren het Phantump? Die vragen zijn allemaal heel goed. Jammer dat Lars ze niet aan zichzelf stelde. Achja, dan maar een roekeloze actie om de Pokéball te pakken met gevaar voor eigen leven terwijl hij helemaal niet zeker weet of het wel een goed idee is om de Pokéball te pakken. Dus.. nu dacht je zeker dat lars even uitgebreid ging nadenken over hoe hij dat het beste zou kunnen aanpakken. Nope. “Keeyaaah!” Want dat zou de aandacht niet op hem vestigen natuurlijk. Totaal niet. Wel dus. Het gevecht stopte er zelfs even door. En Lars dacht. “Ik doe mijn ogen dicht. Als ik hen niet kan zien, zien ze mij ook niet.” Heel slim bedacht Lars. Heel slim. Dus mag ik je maten even opmeten voor de kist? Anyway, de vechtende Pokémon vonden Lars maar raar. Daarnaast was hij geen prioriteit, dus ze lieten hem maar gewoon zijn ding doen. Lars opende zijn ogen weer en geloofde dat hij een superkracht had gekregen. Welke superkracht.. daar had hij niet over nagedacht. Maar al kruipend op handen en voeten maakte hij zijn weg richting de raar uitziende Pokéball. Phantump vlogen over hem heen. Gekletter was naast hem te horen. Arbok glibberde voor zijn neus weg. Het had eigenlijk heel spannend moeten zijn, maar voor Lars was het gewoon dagelijkse kost. Hij had zelfs verwacht dat het nog erger zou worden vandaag. Maar dit vond hij meevallen. Alhoewel, het was wel bizar. Dat moest hij toegeven. En uiteindelijk kwam hij bij de Pokéball aan. De Arbok en phantump zonder bescherming waren aan het vechten. Lars moest ternauwernood nog een Acid aanval ontwijken door opzij te rollen. Lars greep een steen van de grond en wierp die tegen het hoofd van de Arbok. Hij greep de Pokéball vast en fluisterde: “Vlug. Kom mee.” Waarna hij weer probeerde terug te gaan naar de struiken waar ze eerst waren. Jànttel was op ze aan het wachten. De Phantump was nu in ieder geval veilig van de Arbok. Lars wist niet goed of dat iets goeds was, maar hij was dan ook meer geïntrigeerd door de Pokéball. Het zag er zó apart uit. Dit kon enkel een belangrijk Quest item zijn. En BOEM! De Arbok van eerder, vlak voor hen! Jànttel gaf hem een Bullet Punch to da face! De vuist knetterde door de pure kracht van de aanval. Daarna probeerde de Arbok met duister gekleurde tanden in de arm van Jànttel te zetten. Het lukte. Van de pijn trok Jànttel zijn arm terug en kon de Arbok een volgende aanval doen. Ze glibberde naar Jànttel toe en gebruikte Bind. Ze wikkelde haar lichaam om Jànttel heen en begon eens stevig te knijpen. Wat er ondertussen bij de andere twee gebeurde was totaal anders natuurlijk. Hoe kan het ook anders? De Phantump stond als ‘de schreeuw’ met zijn handjes tegen zijn wangen met een open mond te kijken naar hoe Brave Sir Jànttel hem aan het beschermen was van de Paarse Hydra. Het was vrij episch. En nu zou je zeggen dat dat soort epische dingen wel zouden worden opgemerkt door Lars. Nou.. volgens mij gaan we vandaag er achter komen dat Lars ADD heeft. Want Lars die was aan de Pokéball aan het friemelen. Hij kon namelijk niet goed vinden hoe hij die moest openen. Hij was echt vanalles aan het proberen.. totdat.. hij beide handen over de Pokéball legde. Toen klikte die ineens open. Oh oh.. Friend or Foe?

Lars had dan uiteindelijk toch de Pokéball open gekregen. Het ding piepte een beetje bij het open gaan en voor een kleine seconde gebeurde er niks. Daarna kwam er een vloeibaar licht uit de Pokéball. Het nam een bepaalde vorm aan en werd toen solide. Een hele oude Trevenant. Like.. overgrootvader oud. De kleine Phantump die vanaf het begin al rond had gehangen stond met volle verwondering naar de Trevenant te kijken. En daarna naar Lars. Wauw.. het was hem gelukt. Het was hem daadwerkelijk gelukt! Zijn taak was volbracht! Hij had de Pokéball open gekregen! Dat een mens dat voor hem heeft moeten doen maakte even niet uit. Maargoed, hun leider was weder gekeerd! Geweldig! Wat zou een prachtig genie als dat mens op dit moment aan het denken zijn? Zijn gedachtes moesten wel overvloeien van eeuwenoude wijsheden en andere soorten slimmigheden. Dus.. dan gaan we maar eens kijken naar wat Lars aan het denken was hè.. Ben je er klaar voor? Nu kun je nog terug? Nee? Toch wel? Okay dan. “Ik denk dat ik best wel mijn voet achter mijn hoofd kan leggen.” Ja hoor.. het toppunt van wijsheid en kennis. Onze hoogsteigen Lars Stött.
Maar oh nee toch! Alle Arbok hoofden draaiden zich tegelijkertijd naar de Trevenant! Binnen een halve seconde waren ze hem allemaal al aan het bestormen! “Protect!” Riep Lars terwijl hij de Pokéball van Jetterik opgooide. De vogelpokemon kwam uit zijn Pokéball en krijste toen hij de Protect aanval uitvoerde en daarmee een paar Acid aanvallen tegenhield. Vervolgens gooide hij om zijn tegenstanders te intimideren zijn vleugels uit elkaar. Zo leek hij groter! En toen hoorde Lars ineens een stem in zijn hoofd. “Goed werk jonge Ranger.” Het was de Trevenant die hem telepathisch aanspraak. Schijnbaar kunnen oeroude bomen dat. Het was dan ook heel mooi geweest als Lars door had gehad dat het de Trevenant was.. en dat het telepathisch was geweest.. “Jànttel het is nu geen tijd voor grapjes.” Zei Lars een beetje boos. Jànttel keek hem verbaasd aan. Dát was oneerlijk! Hij had helemaal niks gezegd. Maar hij zag Lars alweer onnodige koprollen maken en door de tegenstanders rennen. Dus hij besloot zijn schouders maar op te halen en een lekker in te gaan meppen op het Arbok leger. Een combinatie van Mach- en Bullet Punches deden het hem wel.
De Phantump die ging ook meehelpen. Die ging voor de Trevenant zweven en spreidde zijn armpjes. Want.. dat zou hem super goed beschermen enzo. Want.. weetje.. die opa kon zichzelf ook best goed beschermen hoor. Let maar eens op! Die voerde namelijk Shadow Force uit. De Trevenant zijn handen begonnen een donker aura te krijgen. Daarna vormde zich een donker portaal onder zijn voeten waar hij doorheen zakte. Naast een van de Arbok vormde zich een ander portaal waar de Trevenant uit liep. En met zijn scherpste tak stak hij op de Arbok in. Die viel plat op de grond. One Down. Op dit zelfde moment vond Jetterik het nodig om een Pech aanval uit te voeren op een van de Arbok. Een Phantump die ernaast vocht deed een Grass Knot. Het was, zo ondertussen na al dat vechten, genoeg om die ook plat te krijgen. Dit ging wel lekker zeg! Of was dat wel zo. Lars vond eigenlijk dat het ietsje té gemakkelijk ging. Normaal gesproken had hij meer last van spanning en intrige in zijn verhalen. Het was natuurlijk niet leuk om een held te zijn als je zo makkelijk al je tegenstanders klein kreeg. Ongehoord was dat! Ohja, trouwens, nog even een episch innerlijk monoloog. Ahem.. Lars trok zijn hoed een beetje over zijn ogen, hij pakte zijn poncho vast en gooide het een bepaalde kant op om het heel even te laten wapperen en dacht: “Wat is het fijn als je eindelijk die scheet kan laten die je al zo lang ophoudt.” Nailed.. IT! Maarja, nu werd het dus wel even tijd om iets aan die rust te gaan doen. Niet dat hij er per se chaos van wilde maken.. maar het klopte gewoon niet als alles zo rustig ging weetje. Dat voelt gewoon raar. Mag niet. Dus hij sloop de bosjes door dieper het woud in. Want als er nog iets zou komen, dan moest het vast en zeker daar zitten. Hij liep door struiken heen. Onder bomen door. Sprong soms over wortels heen. Sloop zachtjes langs schattige slapende Wurmple en hoorde uiteindelijk een luid gesnurk. Hm.. wat was dat? Hij botste opeens tegen iets zachts en harigs op. Daarna hoorde hij een ontevreden kreun. Oh shii. euh.. drommels. En nu weer even terug naar het uiterst coole gevecht. War. What is it good for?. Maar goed, Er waren zo ondertussen ook al een paar Phantump fainted uiteraard. Maar Jetterik en Jànttel waren al goed aan het samenwerken om hun tegenstanders onderuit te krijgen. Jànttel deed vaak een Fake Out om de Arbok een beetje te desoriënteren zodat Jetterik daarna dikke Peck Attacks kon doen. En die Trevenant kon er ook wel wat van zeg. Die had nu alweer een stuk of drie Arbok uitgeschakeld. Jong geleerd is oud gedaan zullen we dan maar zeggen. En de kleine Phantump deed uiteraard ook helemaal zijn best. Maar vaak was hij nét te laat om iemand te raken. Dan waren ze meestal al fainted. Achja, hij bleef op zijn minst veilig. Dat is ook heel belangrijk. En nu weer terug naar Lars. Een grote hand kwam van boven af op hem neer om hem te grijpen maar hij sprong weg. Pas toen zag hij waar hij tegen aan was gebotst. Het was een Slaking! En die keek niet heel blij. Lars begon te rennen. Dit was onbegonnen werk. Hier kon hij niks tegen doen! Hij sprintte terug naar waar hij vandaan kwam, met de Slaking op zijn hielen. AAARGH! Maar.. dit was dan wel weer episch, dus dat is iets. Toen Lars weer aankwam bij de open plek zag hij hoe nog vier Phantump overeind stonden, De trevenant, En zijn Pokémon. Maar de Arbok waren allemaal uitgeschakeld. Het leek er nu net even toevallig op dat dit de Slaking nóg bozer maakte. Waren dit zijn onderdanen geweest?

De Slaking rechtte zijn rug. Zijn blik strak op de Trevenant gericht. Eerst begon hij op zijn borst te kloppen. En daarna gooide hij zijn vuisten op de grond ter intimidatie. De Trevenant was duidelijk niet onder de indruk. Die had deze trucjes in zijn lange leven al vaker gezien en hij ging er niet in trappen. Hij wapperde met zijn hand als zijnde een gebaar dat de Slaking maar moest gaan ophoepelen. Dat triggerde de Slaking om te gaan roepen. Tailow en Swablu vlogen de bomen uit van schrik. Lars kon zweren dat hij nog een paar Zigzagoon en Poochyena weg zag rennen van hun plek. Het was eigenlijk de eerste keer dat Lars iets tegen kwam met zo veel kracht. En nu zou je dus zeggen dat Lars daardoor even alles voorzichtiger zou gaan aanpakken. Maar nee, Lars zag dit als een soort final boss battle. Wat kon het anders zijn weetje? Eerst een mysterie, toen een episch gevecht en nu een super sterke.. uhm.. koning? Het was net wiskunde. Een plus een is twee. En de Trevenant had ook iets koninklijks over zich heen. Alle feiten bevestigde gewoon zijn theorie. Maar genoeg gepraat over Lars zijn verknipte logica. Want het is tijd voor.. Een episch innerlijk monoloog! “Het mooiste gewicht, is evenwicht.” Nailed it! Zo, nu dat dat ook weer gedaan is kunnen we verder met deze dinges. Het was aan het gezicht van de Slaking te zien dat hij het liefst al die Phantump en die Trevenant opzij zou willen slaan, maar iedere aanval die hij kon uitvoeren met zulk soort impact had geen effect op Ghost types. Dat had hij op de harde manier geleerd. En iedere aanval die wel iets kon uithalen zou hem, na uitvoering, kwetsbaar laten voor de aanvallen van de rest. In plaats daarvan ging hij maar verder met zijn intimidatie techniek. Hij begon me daar een partijtje te brullen joh.. het was net alsof hij even aan schreeuwtherapie deed. Er zat hem echt veel dwars zo het leek. Lars stond er verstijfd naar te kijken. Jetterik kon enkel zijn hoofd laten zakken. Hij probeerde de aandacht van zich af te houden. Als hij zich weer groot zou maken zou hij misschien een target worden. Jànttel besloot daarentegen in zijn gevechts stance te gaan staan. Hij dacht dat dit mis zou gaan en hij wilde ten minste nog enigszins voorbereid zijn op een eventuele aanval. Maar meneer mister Trevenant had een ander idee. Die sprak zijn onderdanen aan en beval ze om te gaan wieberen. Vervolgens liep hij als een opa op de Slaking af en sprak hem kalm aan. Lars wist niet wat er gezegd werd, maar hij wist heel zeker dat het de Slaking alleen maar nóg meer boos maakte. Die schreeuwde nu gewoon in het gezicht van de Trevenant. Zelfs Lars dat er niks werd gezegd. Dat het gewoon schreeuwen was. Die had echt.. veel issues. Lars dacht dat hij de situatie begreep. Lekker vechten tussen twee legers, maar het begon meer op een burenruzie te lijken op deze manier. En toen..

De Slaking beukte de Trevenant opzij en rende op Jetterik af. Hij was niet zo snel en Jànttel voelde deze al aankomen. Jetterik had zijn hoofd laten zakken en zag pas te laat wat er gebeurde. Hij kon niet meer ontwijken. Wat een geluk dat Jànttel dan tegen de Slaking aan beukte om hem uit balans te krijgen. Een volgende brul kwam er aan. Recht in het gezicht van Jànttel. Ohja.. en Lars.. die klom een boom in. En nee, niet om te vluchten.. je gaat nog wel zien waarom. Maargoed, de Slaking gaf Jànttel een backhand. En die hand was nogal groot. Dus die viel gewoon om. Dit gaf Jetterik wel de kans om de lucht in te komen en te vliegen. Vervolgens pikte hij de Slaking in de nek. De Trevenant die was gewoon aan het toe kijken. Met een.. teleugestelde blik? Wat jammer dat hier niemand op aan het letten was. En nu zwaaide de Slaking zijn arm naar achteren om de vogel uit zijn nek te krijgen. Raak! Jetterik werd tegen de grond aan geslagen. En Jànttel moest nog pogen om op te staan. En toen werd het grootste minpunt van een Slaking in werking gezet. Hij ging namelijk liggen op de grond. Op zijn rug. Even bijkomen. Maar Lars had andere plannen. “Keyaaaa!” Hij sprong uit de boom, zo op de buik van de Slaking. Oef. Dat voelde even niet lekker. Ooit een bal tegen je maag aan geschopt gekregen? Het was in ieder geval niet prettig. Hij liet dan ook even een geluid van ontevredenheid horen. Maarja, lang zou dit natuurlijk niet duren. En met beide handen greep hij Lars die nog op zijn buik stond. Vervolgens stond hij zelf op. En nu zou je zeggen dat Lars eindelijk de ernst van de situatie zou inzien. Maar nee, natuurlijk niet. Hij zag dit als de tweede fase van de boss fight. De Slaking draaide zich naar de Trevenant toe en zei iets tegen hem. Het liet Jànttel en Jetterik duidelijk schrikken. En de Trevenant keek enkel en alleen nog maar meer teleurgesteld naar de Slaking. Lars probeerde zich uit de greep te wurmen maar het mocht niet baten. Hij zat helemaal vast. “Laat me gaan slechterik! Of anders zul je de consequenties moeten accepteren!” Langzaam draaide zijn hoofd naar Lars en begon te lachen. De Trevenant executeerde een facepalm. En Jànttel zijn gezicht vertrok helemaal. En Jetterik.. die was zich er al op aan het voorbereiden dat hij een nieuwe trainer moest gaan zoeken. Werkelijk iedereen behalve Lars had door dat dat een domme opmerking was. Daarna draaide de Slaking zich terug en sprak de rest heel casual aan. Jetterik vond het beledigend wat hij zei en keek hem boos aan. Maar Jànttel scheen het idee te hebben dat die Slaking nog wel eens gelijk kon hebben. Waarschijnlijk zei hij iets over dat Lars gewoon oerdom was. Maar dat was voor Lars natuurlijk geen reden om op te houden. “Ik ken geen genade!” Yeah slim. Okay dus die Slaking begon op een pestkop te lijken en hij hield Lars bij zijn benen vast om hem ondersteboven vast te houden. Zijn hoed viel op de grond en zijn poncho zakte omlaag over zijn gezicht heen. Voor zover dus de dappere pogingen om los te komen. De rest van de groep durfde nu letterlijk niks te doen. Als ze iets zouden doen dat de Slaking niet zou bevallen zou hij met gemak Lars iets aan kunnen doen. Maar Lars zou Lars niet zijn als hij niet zelf een oplossing had bedacht. Zijn armen waren nu immers vrij. Met een hand tilde hij zijn poncho op zodat hij naar de Slaking kon kijken en met de ander had hij zijn styler vast. Die schoot hij recht in het oog van de Slaking. Van schrik liet hij Lars los. Lars maakte een koprol op de grond en rende meteen naar zijn Styler die op de grond lag om hem terug te halen. En alsof het was afgesproken gingen Jànttel en Jetterik voor Lars staan als een soort muur. Jetterik voerde zelfs Protect uit om het nog extra veilig te maken. De muur was compleet.

Maar de Trevenant kwam ook weer eens in actie. Die liep weer naar de Slaking toe en sprak hem streng aan. Het gezicht van de Slaking vertrok helemaal. Maar de Trevenant was nog lang niet klaar. Die ging nog lang verder met zijn verhaal. Het verhaal was schijnbaar zó ingrijpend dat Jetterik en Jànttel stopte met hun verdedigings poging. En.. de Slaking begon er opeens van te huilen. Echt tranen met tuiten. Zo’n grote bullebak zien snotteren doet was met je hoor. En ook met Lars. Gek genoeg. Het waren echt watervallen die langs zijn gezicht af liepen en Lars liep naar hem toe. “Hey wat is er aan de hand?” Vroeg hij.De Slaking draaide zich naar hem toe en bleef een beetje door snikken. “Kom mee ga maar even zitten.” Hij nam de Slaking bij de hand en zette hem tegen een boom neer op de grond. Die boom stond nu dus krom door het gewicht. Lars ging erbij zitten in kleermakerszit. “Kom je er even bij zitten?” Vroeg hij uitnodigend aan de Trevenant. En wonder boven wonder ging die ook erbij zitten. Jetterik en Jàntel besloten ook te gaan zitten, maar ietsje verder weg. Ze waren helemaal geïntrigeerd. Wat was Lars nou weer van plan? Het plan was riskant. Maar weetje. Ieder plan van Lars is eigenlijk riskant. Als er ooit een veilig plan wordt bedacht, dan is die in ieder geval niet van Lars. Maar goed, het plan dus. Lars had toen hij nog thuis woonde wel eens een programma gezien op de tv genaamd Dokter Philbert. Dit was een man die problemen tussen mensen bespreekbaar maakte in de hoop deze problemen tussen de mensen op te lossen. Want als je van elkaar niet weet wat er scheelt, kun je ook geen begrip voor elkaar hebben. Dus hij besloot maar eens te kijken of hij die technieken kon toepassen op deze situatie. “Meneer de Slaking, je mag vertellen wat je dwars zit.” Zei hij kalmpjes. De ogen van Jetterik en Jànttel werden groter. Hij ging wát doen? De Slaking slaakte een diepe zucht en begon te praten. “Het begon allemaal toen ik nog een kleine Slakoth was. Ik was pas een week oud en ik moest met lede ogen aanzien vanuit mijn veilige boom hoe mijn ouders werden gevangen door trainers. Ik was nog jong en kon niet voor mezelf zorgen. Een week lang moest ik het zelf uitzoeken en het was bijna met me gedaan totdat Koning Barghard de Trevenant me onder zijn hoede nam. Het verliezen van mijn ouders deed pijn maar ik prees mezelf gelukkig dat ik een geweldige adoptie vader had. En op een dag, toen ik nog een jonge Vigeroth was, verdween hij ineens. En niet alleen hij, maar alle Phantump die onder zijn leiding leefde ook. Ik werd gewoon weer verlaten. Geen afscheid, geen provisies om te overleven. Niks. Vanaf het begin af aan wilde hij me al pijn doen. Dat was de enige reden dat hij me achterliet. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik wilde hem zoeken maar ik wist niet waar ik moest beginnen. Ik plande mijn wraak door middel van Ekans en Arbok. Die konden tenminste nog wat doen tegen hen. Maar zelfs dát is dus niet gelukt. En nu komt hij hier.. en verteld hij me hoe teleurgesteld hij in me is. Dat ik dít ben geworden. Maar.. ik ben niet wie hier schuldig is.” En Lars had er natuurlijk geen idee van wat die Slaking nou allemaal zei. Maarja, hij moest toch bluffen. Hij moest het laten lijken alsof hij dat deed. Hij knikte begrijpend naar de Slaking en bedacht wat Dokter Philbert meestal hierna deed. “En nu mag je jouw kant van het verhaal vertellen.” Hij verwees naar de Trevenant. “Ik heb mijn zoon altijd willen behoeden voor ieder gevaar. Of het nu trainers waren met slechte intenties, stropers of sterkere Pokémon. En op een dag gebeurde er iets vreselijks. Een gestoorde professor met een rare Pokéball probeerde mij te vangen. Maar jij was nog ergens in de buurt aan het slapen. Ik kon niet anders dan vluchten. Mijn soldaten probeerde mij nog te beschermen. Maar de professor wist me te vangen in die rare Pokéball. Ik kon je niks zeggen, misschien zou hij ook achter jou aan gaan.” Lars was echt gewoon helemaal afgeleid geraakt en was met de rare Pokéball in zijn handen aan het spelen. De Slaking keek er even naar en zijn ogen begonnen weer te tranen. Daarna gaf hij zijn vader een dikke pakkerd. Door de plotse beweging had Lars zijn aandacht weer terug en keek naar de knuffel. Hij kreeg een voldane glimlach. “Het lijkt er op dat mijn werk is gedaan.” Hij stond op en gebaarde zijn Pokémon dat ze mee moesten komen. Helemaal verbaast stonden ze op. Uuh.. oke.. “Dankjewel.” Zei de Trevenant nog tegen Lars. Maar dat verstond hij natuurlijk ook niet. Hij wist enkel dat het een cue was om episch te doen. Hij gooide zijn kraag omhoog en zei: “Mijn plicht is gedaan. Het bos is gered. En we hebben nog een lange reis voor de boeg.” En toen liep hij samen met zijn Pokémon richting de bosrand.