Snow Patrol [Open]

Sneeuw. Het was in Hoenn eigenlijk onmogelijk om sneeuw te hebben. Met het warme klimaat, zelfs in het regenseizoen, was de kans op sneeuw niet-bestaand. Menig Hoennaars hadden dan ook nog nooit sneeuw gezien. Het Hasegawa-gezin hoorde daar niet bij. Dat kwam niet omdat ze op vakantie in een andere regio mochten zien hoe prachtig sneeuw kon zijn. Nee, het lag veel simpeler.

Hideyoshi Hasegawa had een sneeuwmachine.

Ayako schuifelde gehurkt door de gang naar de voordeur. In haar armen hield ze een apparaat van groot formaat. Hij was zwaar en, hoewel ze het nooit hardop zou zeggen, hield ze haar adem voor opperste concentratie in. Het sjouwen van de sneeuwmachine wilde ze zelf doen. Uit voorzorg had ze haar pokémon in hun bal gelaten. Hoe meer ninja’s, hoe groter de kans dat ze betrapt werd. Mitsuko hield haar oudste dochter altijd nauwlettend in de gaten. Waarom precies, dat was Ayako onduidelijk.

Ze bereikte de deur en stak geconcentreerd haar tong uit haar mond. Het gewicht van het apparaat moest voor een paar tellen naar één kant van haar armen, anders kon ze de deur niet openmaken. Het moest snel en stil, precies zoals Joel de clickers uitschakelde. Ze had geen shiv, maar ze had een hand, en de deur was háár clicker. Met een vlugge beweging trok ze de deur uit het slot en verloor ze haast haar evenwicht.

“Ayako?!” riep haar moeder vanuit de keuken. Er volgden voetstappen en de brunette wist niet hoe snel ze de deur uit moest zijn. “Doei! Ik ben straks terug!” schreeuwde ze over haar schouder. Ze keek daarna niet meer achterom en ging als een speer naar het centrum van de stad.

Op het plein zette ze de machine op de grond en verscheen Azula in een witte straal naast haar. De Elekid was verward over de plotselinge oproep. Ayako hurkte duivels grijnzend naast haar neer. “Az, kun je de sneeuwmachine van papa aan de praat krijgen?!” vroeg ze. “Het gaat echt zo cool worden, vertrouw me! – Nou ja, niet letterlijk, want het is nep en ik heb gehoord dat echte sneeuw wel koud is, maar ik bedoel eigenlijk gewoon dat het vet gaat zijn! Snap je?” Azula had de machine al vast en ontlaadde haar energie voordat Ayako halverwege haar geratel was. Met een beetje gepruttel kwam het ding tot leven. Een paar tellen later lag er al een kleine, witte deken over een aantal stoeptegels. “Yes!” riep Ayako lachend. Ze rende naar haar Elekid. “Kun je ermee rond lopen?!” Azula tilde de machine op en zorgde dat geen enkele tegel nog kleur had. Alles moest wit.

OOC:
- Het maakt niet uit als je maar 1 keer kan posten
- Het maakt niet uit als het geen vaart loopt
- Het gaat erom dat we iets leuks doen met elkaar
- Ook een leuke kans om al je accounts elkaar te laten ontmoeten
- Maak je ook maar niet druk om de volgorde van posts!

“De sleutel is te vinden in de klokkentoren. Verder kunnen jullie het alleen afhandelen.” Sprak hij tegen de twee agenten die voor hem stonden. “Je hebt onze dank.” Zei de vrouw. “Voor de zoveelste keer.” Zei de man. “Weet ik.” Zei hij waarna hij zich direct omdraaide en verder liep. De agenten keken elkaar aan. Ze konden nou niet bepaald zeggen dat ze verbaasd waren om zijn gedrag. Zonder het hardop te zeggen besloten ze maar hun informatie te delen met de mensen die het moesten horen en hun werk verder af te maken. Kenneth was ondertussen in de richting van het plein aan het lopen. Het plein van Lilycove, om precies te zijn. Kenneth was het soort persoon dat eerst graag een situatie bekeek, voordat hij erop af stapte. Hij keek dus ook over het plein heen en hij zag, zoals hij dat mooi kon noemen, een ‘uitschieter’. De meeste mensen waren normale dingen aan het doen. Maar hij zag een Elekid sneeuw maken. Naar de Elekid zag hij een mens. Hoogstwaarschijnlijk de trainer, gezien de soort blik die het meisje naar de Elekid richtte. Wat was hier het motief voor? Hij stapte daadwerkelijk op het plein en bekeek haar van een afstandje. Hij kon enkel twee conclusies maken uit zijn korte observatie. Ze had vanuit impuls gehandeld. En ze had niet de blik, nog de houding, van een crimineel. Maar waarom sneeuw? Hij wilde nét een stap in haar richting zetten, toen iemand tegen hem aanstootte. Dit zorgde ervoor dat Ek uit zijn Pokéball geforceerd werd. Het was een gespierde vrouw met zilver haar. Ze was een berg kado’s aan het tillen. Voor haar liep een man, met bruin haar, en met een eeuwige glimlach op zijn gezicht. “Oh maar dat is ook leuk!” Zei hij wijzend naar het meisje met de sneeuwmachine. “Ja. Die kan er ook nog wel bij.” reageerde de vrouw. Kenneth hield niet van afleiding, dus hij vervolgde vlug maar weer zijn originele plan om aan het meisje te vragen wat ze aan het doen was. Geen tijd om Ek terug te sturen. Hij zou zelfs in deze situatie een voordeel kunnen zijn. Hij had nog geen tien meter afgelegd, of er stond ineens een groep mensen voor hem. Ze zongen een lied. Kenneth bleef ze neutraal aankijken. Hij wist niet wat hier de bedoeling van was. Maar hij zou er snel genoeg achter komen. Ze zongen een lied over bar en koud weer. Dat was al onwaar. Daarna begonnen ze te zingen over dat ze het okay vonden als het lekker hard zou gaan sneeuwen. “Onwaarschijnlijk.” Zei Kenneth net iets te scherp. Het bracht de groep totaal uit hun ritme en kwam dan ook tot een ongemakkelijke stop. “Dude. Houd je niet van kerst?”