[Patrol] Bring In Some Flare [Open]

Een rood gebouw. Of mensen in rode pakken. Die moest hij hebben. Boy legde zijn onderarmen rustig in de mouwen van zijn kimono, terwijl hij onderzoekend om zich heen keek. De avondklok was goed en wel een half uurtje geleden in gegaan en er was op het moment geen verdwaalde ziel te bekennen. Zijn opdrachtgever had hem gewaarschuwd voor scherp geklede mensen. Of ze iets van plan waren was nog onduidelijk, maar er waren verbazingwekkend veel met dezelfde kledingstijl gespot. Boy begreep de keuze om het zekere voor het onzekere te willen nemen. Misschien kon hij vanavond wat informatie over deze individuen vergaren. Dan had hij tijdens de patrouille nog iets te doen, mocht er niemand die er niet hoorde op straat te vinden zijn.  

“Kom mee.” Langzaam zette hij stappen in de richting van het dichtstbijzijnd plein. Hij wist nog altijd niet goed welke kleur nou bij welk plein hoorde, maar het rode gebouw was in ieder geval in de buurt van Magenta te vinden. Niet per se de kleurencombinatie die hij zou kiezen, maar wat wist hij er nou van? Zijn trouwe slang glibberde achter hem aan, een vreemde giechelgeest zweefde met hem mee en een donkergrijze kat volgde hem op de voet.

Toen de grote wijzer van de grote klok boven de horlogewinkel een minuut verschoof, was er een silhouet te zien. Op dat moment verscheen er ook nog eens het silhouet van een kleiner wezen op zijn schouder. Het leek hem iets aan te geven. De silhouet hield de dinges in de richting van de grote wijzer van de klok. Een kort sissend geluid was te horen waarna er een vonk bij het silhouet ontstond. -Pang!- En de persoon viel omlaag. Een goede observant kon zien hoe de silhouetten er ineens niet waren, en toen verschenen op de grond. Staand. Een ander soort observant zal misschien andere conclusies trekken.

Het gemompel van een persoon die zijn frustratie niet kon inhouden was te horen. “Ja moet je mij niet de schuld geven.” Zei Mix tegen Hero in zijn hoofd. Mix flitste weg en kwam terug met wat spullen. Hero wikkelde huishoudfolie en verband om zijn hand om er vervolgens een wollen handschoen over aan te doen. Een handschoen die er overigens veel nieuwer en minder tweedehands uitzag dan de rest van zijn kleding.

Te afgeleid door het voorval om iets anders op te merken krabde Hero met zijn goede hand zijn achterhoofd, terwijl hij omhoog naar de klok keek. “Wat moet ik nou met jou?” Fluisterde hij tegen zichzelf. Toen besloot hij in zijn schoudertas te rommelen. Misschien zou dat hem wel een idee geven. Alle willekeurige spullen, gadgets en papieren zouden vast iets van creatieve inspiratie teweeg kunnen brengen.

De luide knal ontging hem niet. Ariel draaide haar kop in de richting van het geluid, haar oren recht omhoog. Boy had geen flauw idee wat het geluid veroorzaakt had, maar het kon voor de organisatie niet veel goeds betekenen. Rustig draaide hij op zijn hielen en boog van zijn oorspronkelijke pad af. Plein Magenta kwam later. Met zijn hand rustend op het gevest van zijn katana sloop hij dichterbij. Phineas zocht zoals gewoonlijk de schaduwen op, maar Ariel begaf zich naar het been van haar trainer.

Een grote klok was wat zijn aandacht trok. Er leek niets vreemds aan de wijzers. Zijn blik gleed omlaag, naar de straat, waar hij twee silhouetten kon opmerken. Het licht van de straatlantaarn reikten hen nog net. Een man en zijn Abra. Boy had geen problemen met hem gehad als ze gewone mensen op straat waren, maar hij had zich aan de regels van Team Rocket te houden. Met gespannen spieren liep hij op de vreemdeling af. “Identificeer jezelf,” vertelde hij de man. Ariel klom via zijn been naar zijn rug en rustte uiteindelijk op zijn schouder. Zijn eigen verrassingselement had hij verpest, maar mocht het nodig zijn, dan lag zijn trouwe slang nog op de loer.

Nope. Nope. Saai. Niet nodig. Te complex. Niet complex genoeg. Pfoe, hij moest echt even zijn aandacht ergens op kunnen vestigen, wilde hij geïnspireerd raken. Op dat moment klonk er achter hem een stem. Zijn mondhoeken krulde omhoog. Met een klein hopje draaide hij zich naar de bron van het geluid. “Oh hallo!” Zei hij vrolijk. “Ben ik even blij om iemand te zien met stembanden.” Mix bromde even ontevreden in zijn oor. “Ik loop nu al veel te lang mijn kop te breken over dit probleem.” Want schijnbaar is een kwartier voor Hero ‘veel te lang’.

Tijdens het lopen naar de andere persoon haalde hij soepel een pasje uit zijn tas. Dat hij vervolgens voor zich uit hield zodat de ander het kon lezen. “Norbert Smith. Professioneel Assistent en Side Kick. Hier om te helpen.” Hero kon de ander door de duisternis nog even niet heel goed zien. Door de straatlantaarn waren zijn ogen nog niet helemaal gewend geraakt. Maar hij voelde dat het allemaal okay was. Nu maar hopen dat zijn gevoel klopte.

De onverwachte beweging liet hem achteruit deinzen. Boy klemde zijn vingers steviger om zijn katana en vernauwde zijn ogen. De vreemdeling sprong echter niet op hem af. Inschattend nam hij de man in zich op. Voor de avond was hij erg vrolijk en energiek. Vragend hief hij een wenkbrauw. Weer iemand die veel bazelde. Was dat gewoon een stads ding? Boy boog verder door zijn knieën toen de man zijn kant op kwam gewandeld, maar hij trok zijn katana nog niet. Er werd iets uit een tas getrokken, iets dat veel te klein was om een wapen te zijn. Het was een pasje. Boy las de letters met veel argwaan. Wat de man zei, stond er daadwerkelijk op. Toch was er iets dat abnormaal voelde. “Sidekick?” Was dat ook een stads ding? Boy rechtte zijn rug. “Assistent of niet, de avondklok is ingegaan. Ik verzoek u om de straten van Lumiose te verlaten, meneer Smith.” Ariel knikte hevig op zijn woorden.

Sidekick, absoluut. Capes, onderbroeken en maskers. Alles. Het hele pakket. Er is zelfs een lijstje met catchphrases als het nodig is. Eigenlijk was Hero alweer half bezig met andere dingen in zijn hoofd, maar het stuk over de straten verlaten bleven toch wel hangen. “Wacht, meen je dat echt?” Zei hij met verwarring en een klein beetje teleurstelling. Als je een vreemdeling ‘s nachts op straat ontmoet wil je toch juist graag die persoon leren kennen? Dat zijn altijd leuke ervaringen. Je weet nooit wat er gaat komen. Precies de momenten dat je jezelf écht leert kennen. Langzaam stopte hij zijn pasje terug in zijn tas, terwijl er veel vraagtekens in zijn ogen dwaalden.

Hij zette zijn ‘even onderzoeken’-blik op en vroeg aan de ander: “En heb je die in-het-rood-geklede mensen die net hier met de klok stonden te knoeien ook naar binnen gestuurd?” Mix keek naar die katachtige die aan het meeknikken was geweest. Hij draaide zijn kopje wat. Hm. Hero maakte een draai op één van zijn hakken, omdat zijn lichaam dat nu eenmaal van hem wilde. Toen keek hij de ander serieus aan. “Vertel me eens.. zou je even een stukje kunnen zingen?” Ritme. Ritme was van groot belang.

Een vraag waar Boy het nut niet helemaal van inzag, werd gesteld. Hij knipperde. “Ik maak geen grapjes,” sprak hij monotoon. Het was nu in ieder geval duidelijk dat de vreemdeling niet bekend was met de regels van de stad, wat de kans groter maakte dat hij zou luisteren. Smith kon echter ook doen alsof. Geen van beide opties kwamen aan de orde – in plaats daarvan verkreeg hij bruikbare informatie. Boy hief zijn hoofd, zijn ogen strak op Smith gericht. “Zijn ze daar nog steeds?” vroeg hij. In een vloeiende beweging pakte hij het kleine doosje dat aan de sjerp van zijn kimono hing en toverde een Holocaster tevoorschijn. Boy vond het nog steeds een bijzonder vreemd apparaat; hij gebruikte het liever niet, maar in de huidige situatie kon hij niet anders.

Terwijl hij het nummer van zijn overste aantikte en de Holocaster tegen zijn oor legde, hield hij Smith nog altijd in de gaten. De man maakte een pirouetje en vroeg hem vervolgens om te zingen. “Niet nu,” maakte hij met geheven wenkbrauw aan Smith duidelijk. “Je bent een vreemde man.” Hij hoorde een klik aan de andere kant van de lijn en verlegde zijn aandacht. De situatie werd aan zijn overste uitgelegd en hij kreeg de opdracht om het verder te onderzoeken. Versterking zou standby komen te staan, mocht het nodig zijn. Het enige dat hij hoefde te doen was een seintje geven. Boy hing op en hing zijn Holocaster terug op zijn plek. Daarna keek hij Smith indringend aan. “Waar heb je ze voor het laatst gezien?”

Zeggen mensen wel eens dat je vreemd bent? Altijd. Het voelde fijn dat anderen hem zagen voor wie hij was. Misschien ging deze beste meneer nog wel de diepere lagen van Hero kennen. Oh! Misschien ging hero zelfs wel de diepere lagen van de ander kennen! Dat zou eens wat zijn. Hij keek alvast naar de onderkant van zijn pols, waar zijn horloge hing. Deze had vier wijzers. Twee die zeer snel gingen. Maar toen werd gezegd dat er nu niet gezongen zou worden. Mix probeerde nog met zijn staart een metronoom na te doen. “Laat maar Mix, schijnbaar wil onze vriend deze zaak anders aanpakken.” Eerlijk toegegeven, hij vond dat jammer. Maar de wereld had hen op elkaars pad gezet, en daar zal vast een reden voor zijn geweest.

Er werden ook wat vragen gesteld. Toen de ander aan het praten was via zijn Holo Caster plaatste Hero zijn hand op zijn kin en maakte er eens verschillende bewegingen mee. Naar zijn mening stelde de ander toch echt de verkeerde vragen. Maar dat was hij wel gewend van die serieuze types. Achja, verschil moet er zijn. Hij streek zijn stropdas recht. “Nee ze gingen die richting in.” Pfoe, het was best lastig om dingen expres heel serieus te zeggen. Hij wees in de richting van Magenta Plaza. “Ik heb geprobeerd te onderzoeken wat ze met de klok moesten, maar ik ben nog niks wijzer geworden.” Hij had zelfs een paar brandwonden erdoor op zijn hand nu. Zijn rechter schouder begon wat beweeglijk te worden, dus hij plaatste zijn linker hand erop om het te kalmeren. “Ik heb wellicht een gadget die ze kan vinden..” Zijn serieusheid brak. Hij zei het als een kind dat ‘de oudere kinderen’ ervan probeerde te overtuigen dat hij mocht meespelen met het spelletje.

Ze waren er niet meer. Boy volgde de priemende vinger met zijn ogen. Ariel deed hetzelfde. Hij had geen flauw idee waar het heen leidde, maar hij gokte dat hij er een rood gebouwtje zou vinden. Zijn ogen gleden terug naar Smith’s hand, welke recentelijk nog verwondingen op leek te hebben gelopen. Een van zijn wenkbrauwen schoot omhoog. De man had er zelf in ieder geval weinig last van, als zijn kinderlijk enthousiasme een indicatie moest zijn. “Een gadget?” herhaalde Boy op vragende ondertoon. Wat moest dat voorstellen? Wat het ook was, het zou klaarblijkelijk de locatie van de rode pakken prijsgeven. Boy legde bedenkelijk zijn armen over elkaar. Smith zou een belangrijke schakel voor nieuwe informatie kunnen zijn. Moest hij de regel dan even negeren? Regels waren er om een rede. Of waren er uitzonderingen? Met zijn hand reikte hij naar de Arceusketting om zijn nek. Dylan zou hem hebben verteld dat mensen het voordeel van de twijfel mochten krijgen.

Voor deze man wilde hij de uitzondering wel maken. Hij knikte hem toe. “Als u mij wil assisteren, zou u mij een dienst bewijzen,” zei hij. “En dan sta ik bij u in het krijt.”

Hij kon zich haast niet meer stilhouden. Hoe langer dit aanhield, hoe liever hij wilde samenwerken. Echter viel zijn mond een centimeter open toen de ander vragend reageerde op het noemen van de gadget. Hero plaatste hoorbaar zijn lippen weer tegen elkaar. “Uh.” Oei wat is het moeilijk om iets uit te leggen als je niet goed weet in hoeverre iemand ergens vanaf weet. Dus een vraag stellen zou een geweldige oplossing zijn. Hero glimlachte en deed zijn mond open. “Komt ‘ie dan!” En hij begon in zijn tas te graaien. Okay, Hero had de memo niet gekregen dus. Hij haalde een sonar tevoorschijn die je ook in duikboten vindt. Aan beide zijden van de sonar waren die belletjes te zien, die je ook ziet bij oude wekkers. Verder was de onderkant gevuld met schijnlijk veel te veel bedrading.

“Dit is mijn Kleur-Vorm-en-Glinster-Localisator.” Hij hield het even zo naar de ander toe, zodat hij het apparaat goed kon zien. Toen Hero het apparaat weer normaal vasthield werd hij aangesproken. ‘Een dienst bewijzen’. Hero’s mondhoeken vielen omlaag als bakstenen. ‘In het krijt staan’. Zijn ogen kleurden metaforisch grijs. Een kleine zucht. Hij zei niets en keerde zijn ogen naar het apparaat. Waarna hij een tikje gaf tegen een van de bellen. Die begonnen voor twee seconden te rinkelen en het typische sonargeluid was te horen. Na nog geen drie seconden ontstond er verbazing. Volgens deze gadget werden ze omsingeld door rood. Maar dat kon helemaal niet. Hero draaide de sonar om en inspecteerde het. “Oh..” Zei hij. “De instellingen staan nog op vierkant..” “En ik mocht je niet meer waarschuwen..” Zei Mix tegen Hero. “Ik zet het even op rood. Maar..” Hij leek wat te tekenen op de achterkant van de gadget met zijn wijsvinger. “Maar rekalibreren kost een half uur..” En hij stopte de gadget weer terug in zijn tas. Schuld tekende zijn gezicht.

Ineens teleporteerde Mix weg. Hero keek dringend naar de schouder waar Mix eerst nog zijn kopje had hangen. “Het is schijnbaar tijd voor zijn achttien uur.” Hij zuchtte door zijn neus. “Maar dat is geen punt. Ik heb iemand anders die prima kan helpen.” En hij begon in zijn tas te rommelen, op zoek naar een Pokéball.

In plaats van woorden was de man van plan om iets anders te gebruiken voor zijn uitleg. Boy hield zijn blik nauwlettend op de handelingen van deze vreemde man, nog altijd niet helemaal zeker of hij wel de juiste keuze maakte. Een vreemd soort apparaat werd uit een tas gehaald, eentje die Boy daadwerkelijk nog nooit van zijn leven had gezien. De belletjes aan weerszijden van het kleine voorwerp kwamen hem echter wel bekend voor.

Een veel te uitgebreide, maar leerzame naam werd opgenoemd. Boy kon al raden naar de functie van de localisator, zelfs al had hij geen flauw idee hoe het werkte. Zijn oog viel op de bedrading die als organen uit het apparaat hing, maar er iets over zeggen deed hij niet. Daar kreeg hij de ruimte niet voor. Er waren belangrijkere zaken te doen. Na zijn vraag om hulp leek de man zijn postuur wat te veranderen. Een nieuwe sfeer verving de vorige, al kon Boy niet zeggen waar het plaats voor had gemaakt. Zijn gehoorgang werd met een vreemde piep gevuld, waarop hij automatisch zijn handen over zijn oren wilde dekken. Nog voor hij dat kon doen, trok Smith zijn aandacht. Er werd iets over een vierkant gezegd. Boy hief zijn wenkbrauw, welke vervolgens weer omlaag zakte bij het nieuws dat rekalibreren een half uur duurde. “Dus we kunnen het pas weer over een half uur benutten?” vroeg hij aan Smith.

De Abra op zijn schouder verdween spontaan. Argwaan laaide weer bij hem op. Afwezig legde hij zijn linkerhand op de schede van zijn katana. Zijn rustige ademhaling duurde wat langer. “Welke achttien uur?” Aan zijn toon was te horen dat hij het liefst een antwoord kreeg.

Hero zuchtte. “Dat is helaas de realiteit.” Zei hij. Het zou fijn zijn geweest als ze het hadden kunnen gebruiken. Dat had waarschijnlijk een hoop tijd gescheeld. Normaliter zou hij misschien nog wel blij zijn met de uitdaging. Maar wat daarnet tegen hem gezegd werd zat hem nog steeds niet lekker.

Toen zijn aandacht van Mix terug ging naar de ander, wiens naam hij nog niet wist, kreeg hij een vraag. Alweer. Dat. Wapen. Hero deed extreme moeite om niet te laten merken dat het hem enorm kwaad maakte. “Een Abra moet achttien uur per dag slapen.” Zei hij, alsof hij een lesboek aan het voorlezen was. Het was alsof hij weer terug was. Terug waar iedere beweging opgevat werd als een uiting van agressie. Waar het antwoord op iedere actie was om je wapen te trekken. Om iets kapot te maken. Om levens te verscheuren. Zo ongeveer op dit moment begonnen zijn ogen te wateren. Hij keek door de ander heen. Hij vocht de tranen terug maar het ging niet. Zijn ademhaling werd luid, en haperde. “Ik ben maar een dokter..” Zei hij als een smeekbede. “Hij was geen slecht mens.” Hero was niet meer in het hier en nu. Zijn goede hand plaatste hij over zijn gezicht. Snikkend.

Dat was wel een tegenslag. Maar het was niet het einde. Boy knikte begrijpend naar de man. Ze zouden die in rood geklede figuren ook zonder op kunnen sporen. “Geen probleem. We hebben al een aanwijzing.” Hij keek rustig in de richting naar waar Smith eerder had gewezen. Was er misschien een ander pad dat ze daarheen konden nemen? Of zou hij zijn Spiritomb polshoogte moeten laten nemen? Misschien was Phineas er al heen. Zijn Ekans ging graag op vooronderzoek uit.

Slaap. Het ging om slaap. Boy haalde zijn hand nog niet van zijn katana, maar hij nam wel de woorden tot diep in zich op. Het klonk plausibel. De manier waarop de informatie werd gegeven leek een hele omslag van Smith’s karakter te zijn. Boy wist niet goed wat hij er verder op moest zeggen. Moest hij iets zeggen? Hij nam de man van top tot teen in zich op – en toen hij terugkeerde naar de top, merkte hij de glazige ogen. Ademhaling nam toe. Boy deed alert een stap naar achteren, zijn vrije arm beschermend voor zijn Spiritomb geheven. De woorden die over Smith’s lippen vielen, raakten hem tot op het bod. Het was alsof de persoon voor hem zich op zijn knieën wilde laten vallen, maar dat om de een of andere rede niet kon.

‘Hij was geen slecht mens’. Boy haalde zijn hand van zijn katana. Dit was geen slecht mens. Een gebroken mens, maar absoluut geen slecht mens. Het leek hem niet verstandig om druk op Smith’s schouder te leggen, maar hij wilde hem wel uit zijn trans helpen. Met zijn hoofd naar Ariel gedraaid, kroelde hij haar vluchtig in haar nek. “Kun je hem helpen?” Het klonk niet helemaal als een vraag, maar ook niet als een bevel. Zijn Meowth liet zich van zijn schouder vallen en trippelde kalm naar Smith’s benen, waar ze zich op vier poten liet zakken en zich zachtjes tegen zijn schenen duwde. Een zacht motortje werd hoorbaar, afkomstig uit haar donkergrijze buikje.

Hero liet zijn hand voor zijn ogen. Het was te pijnlijk om te zien. Hij begon nu te huilen als een kind waarvan zijn beste vriendje naar ver weg ging verhuizen. “N-” Adem. “Ne-” Snik. “N-” Hij haalde zijn neus op. “Nee.” De Pokémon aan zijn been bedoelde het goed. Maar Hero had wonden die zelf konden schreeuwen van de pijn. Wonden die weigerde om te helen. Wonden die een echo waren van alles waarmee hij zijn leven invult. Daarna stopte hij plots met huilen. Langzaam haalde hij zijn hand van zijn gezicht. “Jawel.” Zei hij ferm. Het leek alsof hij een persoon aan het aanspreken was, die er niet echt stond. “Zolang ik leef..”

Hij zakte door zijn knieën. Met twee armen tilde hij iemand op. Met het vuur van vastberadenheid in zijn ogen zei hij zacht: “En nu is het klaar.” En hij begon te lopen. Het was dezelfde richting als Magenta Plaza. Maar Hero was ergens anders. Een plek die nooit meer zou mogen ontstaan. De stappen die hij maakte waren anders dan voorheen. Hij had de houding van een soldaat. Een mens getraind om in een team te werken. Gedisciplineerd te werken. Het hoofd koel te houden. En zijn eigen leven minder belangrijk te vinden dan die van anderen. De flap van zijn tas was nog open van voordat dit allemaal gebeurde. Er lag een Pokéball bovenop alle rommel.

Tot zijn ongenoegen werkte zijn plan averechts. Smith leek in zijn eigen wereldje te leven. Boy had het wel eens eerder gezien, maar hij had niet verwacht het nog eens tegen te komen. Wat liet een persoon zich zo gedragen? Hij wist het antwoord niet en hij had zo het gevoel dat hij die hier ook niet ging krijgen. “Ariel, stop maar.” Zijn kat trok zich terug en keek met geheven wenkbrauwen van haar trainer naar de verwarde man.

Het leek er steeds meer en meer op dat Smith aan het doordraaien was. Toch wist Boy diep van binnen dat dit niet de waarheid was. Er zat iets anders achter, iets waar hij helemaal geen weet van had. Een paar jaar terug had hij Smith misschien bestempeld, maar hij wist nu wel beter dan dat. Daarom stapte hij ook opzij toen de man zich in beweging bracht. Boy wachtte enkele stappen voor hij achter Smith aan beende. Achan zweefde achter hem aan, maar Ariel had tijdens de achtervolging oog voor iets anders. In een soepele beweging sprong ze omhoog en griste ze het ronde voorwerp in Smith zijn tas eruit. Het klapte dof tegen het asfalt en stuiterde weer omhoog.