Snow war[OPEN]

Een bijna volledig in het zwart gekleed meisje baande zich met rustige passen een weg door het besneeuwde landschap. Haar ogen waren gericht op een katachtige Pokémon die enkele meters voor haar wild in het rond sprong en zich om de zoveel tijd in de sneeuw liet vallen om rond te rollen of pogingen leek te doen om het record voor het eten van de meeste sneeuw in één hap te vestigen. Het wezen sprong normaal gesproken best in het oog vanwege haar paars met gele vlekken bedekte vacht, maar doordat ze met een dun maar plakkerig laagje sneeuw bedekt was door al het gerol, had de Pokémon een perfecte camouflage, was het niet dat ze teveel bewoog om niet op te vallen. Op het moment voerde de sneeuw-Liepard de één of andere capriool uit die nog het beste te beschrijven was als een serie hele slechte judorollen waar het meisje haar ogen niet vanaf kon halen omdat het er ongelofelijk stom, maar ook heel erg schattig uitzag. Het was waarschijnlijk beter geweest als ze wel haar blik op iets anders gericht had, zoals een bepaald projectiel dat haar kant op zeilde en haar het volgende moment tegen de zijkant van haar gezicht raakte. Als bevroren bleven zowel het meisje als haar Pokémon staan. Langzaam en nog steeds zwaar verbaasd draaide het meisje haar hoofd naar de kant waar de sneeuwbal vandaan gekomen was, waar ze een jongen en zijn Pokémon in de sneeuw zag spelen. Een mysterieuze glimlach verscheen rond haar lippen terwijl ze geruisloos door haar knieën zakte, met haar handschoenloze handen een sneeuwbal maakte en die met een boogje naar de jongen gooide. Niet afwachtende of het ding überhaupt raakte of niet, riep ze: "Die krijg je terug!" Nu pas besefte Lynn zich dat ze de winter, de sneeuw, en de sneeuwballengevechten erg gemist had.

Haar sneeuwbal zeilde door de lucht en spatte uit elkaar tegen de schouder van de jongen, die daarvoor grinnikend Lynns kant op had gekeken. Het meisje had nooit echt uitgeblonken wat oog-hand-coördinatie betrof, wat de voltreffer voor haar nog net iets mooier maakte. De zwartharige grijnsde dan ook terug met een hint van trots in haar ogen en liet zich vervolgens snel door haar knieën zakken toen een sneeuwbal naar haar teruggegooid werd. De bal ijzige kou schoot rakelings over haar hoofd heen en landde een eindje achter haar, maar Lynns aandacht was al bij iets anders. Ze was druk bezig met een tweede sneeuwbal in elkaar te flansen en miste daardoor ook volledig dat de jongen en zijn Pokémon dekking zochten achter een steen. Toen ze weer omhoog kwam, haar sneeuwbal in de aanslag in haar langzaam kouder wordende handen, verscheen er een verward fronsje op haar gelaat. Waar ze verwacht had de bruinharige knul te zien staan, stond nu een aanzienlijk oudere, blondharige persoon die grijnzend vroeg of ze mee mocht doen. Lang kreeg Lynn niet om over haar antwoord na te denken of de persoon-switch te proberen te verklaren, want op dat moment kwamen de sneeuwballen in beeld. Haastig maakte ze een rare sprong opzij, die jammer genoeg niet voorkwam dat ze geraakt werd door één van de dingen. Meteen gooide ze haar sneeuwbal terug met de geglimlachte woorden: "Wees welkom!" Op datzelfde moment vloog een andere sneeuwbal door de lucht en ontwaarde Lynn een eindje achter de blondine een roodharige jongen die ze zo ongeveer van haar leeftijd schatte. Terwijl het zwartharige meisje toekeek hoe de sneeuwbal van de jongen op de blondine afvloog en af begon te buigen, verbaasde ze zich over het feit dat ze er nu zoveel nieuwe tegenstanders bij had. Niet dat ze klaagde; hoe meer mensen meededen aan een sneeuwballengevecht, hoe leuker het was.

Ah, daar was de jongen gebleven! De bruinharige kwam achter een steen vandaan om ook tegen de blondine te zeggen dat ze best mee mocht doen, en dook daarna snel weer achter het met sneeuw bedekte ding. Zo snel mogelijk zakte Lynn door haar knieën nadat de sneeuwbal die voor de blondine bedoeld was haar hand hand verlaten, zodat ze een sneeuwbal naar de bruinharige jongen kon gooien nu hij zich nog op dezelfde plek bevond. Het ging allemaal wat haastig omdat ze tegelijkertijd probeerde te zien of haar sneeuwbal de blondine raakte – wat ze uiteindelijk toch miste – en of er nog andere sneeuwballen haar kant op kwamen die ze moest proberen te ontwijken. De sneeuwbal die uiteindelijk in de richting van de steen met daarachter de bruinharige door de lucht zeilde, was zeker niet haar beste. Haar sneeuwballen en worpen waren sowieso niet perfect; behalve de verplichte gymlessen van vroeger en het vele lopen dat ze nu deed, had Lynn nooit aan sport gedaan, laat staan een sport waarbij je leerde te richten. Het zou haar dan ook niets verbazen als ze dit sneeuwballengevecht zou verliezen, maar de overwinning was dan ook niet waar ze naar streefde. Ze had een roerige periode achter de rug met slapeloze nachten en negatieve gedachtes, en ze hoopte dat dit onschuldige gevecht in de sneeuw het begin zou kunnen zijn van een betere tijd.
Als ze nog langer stil zou staan zou er echter eerder sprake zijn van een slechte tijd, want één van de Pokémon van de blondine had net een sneeuwbal haar kant op gegooid die recht op haar afkwam. Een geluid makend dat nog het beste omschreven kon worden als een paniekgiechel probeerde Lynn het projectiel nog te ontwijken, maar ze was te langzaam met overeind komen en kon daarom niet beletten dat de sneeuwbal haar raakte. Ze wilde alweer een hand sneeuw opscheppen om naar de Pokémon terug te kunnen gooien, maar op dat moment zag ze een tweetal sneeuwballen dat op de blondine gericht leek naar haar toe schieten. Instinctief hief Lynn een arm die ze voor haar gezicht hield terwijl ze snel enkele stappen naar achteren zette. Hoewel de eerste sneeuwbal doel trof, wist ze de andere ternauwernood te ontwijken. Lang wachtte ze niet met de tegenaanval. Lynn stortte zich in de sneeuw en vormde snel een vijftal sneeuwballen, die ze hard maar niet erg goed gericht gooide naar iedereen die zich in haar zicht bevond; de blondine en haar Pokémon, de roodharige jongen en de jongen die zich als laatste bij het sneeuwballengevecht aangesloten had.