Lost in the snow {Open}

Rillend van de kou trok een jong meisje haar capuchon verder over haar hoofd. Heel plotseling was de sneeuw begonnen met vallen en voor ze het wist, waren de kleine vlokjes getransformeerd naar een heus leger van sneeuwvlokken. Als resultaat kon ze niet goed meer zien waar ze heen ging en had ze beschutting gezocht naast het pad. In de berm zat ze redelijk beschermd tegen de elementen maar aan de kou kon niemand ontsnappen. Nala omarmde zichzelf in een poging om warmer te worden. Terwijl ze nadacht hoe ze zich hieruit kon redden kwam ze op een idee. Ze haalde Nura haar pokeball uit haar zak en liet de vuur pokémon verschijnen. Nura sloeg geagiteerd met haar vleugels toen ze omringd werd door sneeuw. "Nura, wil je me warm houden?". Vroeg ze vriendelijk. Nura keek op naar de trillende gedaante van haar trainer en besloot meteen. Met een zwiep van haar vleugels landde ze op Nala's schoot en nestelde ze zich tegen haar aan. Nala sloeg dankbaar haar armen om Nura heen en wurmde haar handen onder de pokémon. Meteen werd ze overspoeld door een aangename hitte die bij haar buik en handen begon. Het scheelde als je een pokémon met de flame body ability bij je had. En nu was het wachten tot de sneeuw stopte met vallen.. ze wist dat ze ergens tussen Couriway town en Snowbelle city zat. Maar waar precies, dat was een raadsel. Ze kon zichzelf wel vervloeken door haar eigen roekeloosheid. Ze was er zeker van geweest toen ze naar het weerbericht had geluisterd dat ze voor deze weer omslag aangekomen zou zijn. Mooi niet dus! Ze omarmde Nura wat meer, waarop haar Fletchinder ongemakkelijk zich uit haar greep probeerde te wurmen. "Sorry". Murmelde ze en ze maakte haar grip wat losser. Nura was nooit echt het knuffel type, maar ze was gewoon zo heerlijk warm ..  Langzaam, gegrepen door de vermoeidheid en de aangename warmte, begon ze in slaap te glijden. Ze probeerde verwoed wakker te blijven maar uiteindelijk viel ze toch in slaap. 

Nala schrok wakker toen ze het gewicht op haar schoot plots voelde weggaan. Ze opende haar bruine ogen abrupt, al iet wat gedesoriënteerd, en keek op. Nura was opgevlogen en fladderde nu tussen haar en een silhouette. Haar ogen werden groot en ze duwde zich overeind. Duizelig omdat ze zo snel opgestaan was viel ze weer achterover en landde met haar kont in de sneeuw. Ze was inmiddels verwarmd door Nura, maar niet genoeg om het nou echt aangenaam te hebben. Rillend keek ze omhoog naar de vreemdeling. "Wie ben jij?". Vroeg ze nieuwsgierig, misschien een beetje ongerust. Misschien was hij ook verdwaald. Ze kon zich niet voorstellen dat er ongure types op routes als dit liepen. Die zaten allemaal in Lumiose City. Ik hoop dat pap en mam oké zijn. Abrupt schoot het haar weer te binnen waarom ze zo verkleumd en koud was. "Ik ben de weg kwijt! Weet jij misschien hoe ik in Snowbelle city moet komen?". Ze hield haar bontkraag met twee handen vast toen een ijzige windvlaag langs hen vloog.  

Nura oogde de vreemdeling koeltjes, maar fladderde wel terug naar Nala toen ze haar zag vallen. Nala kwam weer overeind en wreef over haar pijnlijke achterkant. Ze keek verrast op toen er een nieuwe pokémon verscheen die blijkbaar om de nek van de vreemdeling had gezeten. Ze had haar niet eens gezien! "Nala, aangenaam". Zei ze beleefd terwijl ze beleefd met haar hoofd een stukje boog. Een teleurstellende blik verscheen op haar gelaat toen hij ook niet scheen te weten hoe ze bij Snowbelle city moest komen. Ze zag er niet naar uit om nu alsnog verdwaald te raken. Ze was gedoemd om te wachten tot de sneeuwbui over zou zijn. In de .. kou .. Ik vraag me af wat petite fille betekend. Bij Lucian zijn voorstel om naar een oude blokhut te gaan moest ze even nadenken. Maar ze was snel overtuigd. Hier blijven, in de kou, of ik een oude blokhut met een vreemdeling zitten. Ja, de keuze was snel gemaakt. "Oké, laten we gaan!". Lachte ze enthousiast en ze rende alvast de berm uit, het pad weer op. Op en neer huppend op haar tenen om warm te blijven keek ze even vragend naar Nura, die haar achterna vloog. "Ga jij daarmee akkoord?". De Fletchinder knikte statig. "Leidt de weg". Zei Nala, haar ogen afwachtend op Lucian en de Vulpix gericht.

Nala wreef met haar koude handen over elkaar om ze wat minder verkleumd te krijgen. Het was verrassend hoe snel ze in deze temperatuur weer koud konden worden. Ze was wel erg opgelucht dat ze Nura had gehad. Ze wist niet wat er anders gebeurt was. Ze had geen idee hoe ze moest overleven in de wildernis. "Het pad af?" Echode ze teleurgesteld. Dat klonk als vragen om problemen. Maar ze vertrouwde er op dat Lucian het wel wist. En dus liep ze een beetje geremd in haar enthousiasme het pad af. Ze ging voor hem staan en keek afwachtend met haar bruine ogen zijn kant op. 'Hoe meer ogen er opletten, hoe minder groot de kans is dat iets ons kan verassen'. Verklaarde Lucian. "Huh?" Zei ze, niet begrijpend en ze keek naar de pokeballs die hij tevoorschijn haalde. Vervolgens liet hij allemaal pokémon los waarvan Nala er geen enkele herkende. Nura fladderde erg ongerust rond Nala heen en scheen niet op haar gemak met zo veel pokémon om haar heen. Ze oogde kleine, groene pokémon waarschuwend. Nala aaide Nura geruststellend over haar staart vleugels. "Wauw!". Ze kon zich niet langer inhouden. "Je hebt er zo veel al, en ze zien er allemaal zo sterk uit". Haar ogen gingen naar het kleine, bruine ding rond Lucian zijn nek. Haar mond vertrok tot een perfecte 'o' en ze maakte een vreemd keel geluidje. "Hij is zo schattig! Wat voor pokémon is het?" Wilde ze weten met glimmend ogen. Ze wist het zeker, ze wilde er zo eentje. Ze ging zo erg op in het moment dat ze even vergat hoe koud ze het ook weer had.

Nala knipperde een paar keer langzaam en ging toen op haar tenen staan om de 'Eevee' beter te bekijken. Balancerend op de bal van haar voet maakte ze oogcontact.. de Eevee draaide haar kopje en keek terug, op dat moment had ze het gevoel alsof ze weldra uit elkaar zou spatten. Het ding was zó schattig. Ze slikte en zakte langzaam terug op haar hele voet toen ze nog wat ogen haar kant op zag kijken. Blijkbaar had Lucian nog een pokémon verstopt.  "Ik ga ook ooit een Eevee vangen" Beloofde ze nu plechtig alsof ze Lucian hierna ooit nog weer zou zien. Op dat moment maakte het niet uit. Nala had stevig het motto er in om in het hier en nu te leven. Op dit moment was Lucian overladen met leuke pokémon en was hij haar enigste redding uit deze benarde situatie. Nala keek omhoog toen de lucht zich vulde met dikkere sneeuwvlokken. "Laten we snel naar de blokhut gaan, zo te zien komt er nog een storm". Ze beet op haar lip en keek om naar Nura. Die vloog een eindje omhoog en verdween over de boomtoppen. Ze vertrouwde er op dat Nura vanzelf wel terug zou komen. Dat deed ze namelijk altijd. Vastberaden keek ze weer terug naar Lucian en keek hem afwachtend aan. Toen haar ogen weer afdwaalde naar Ares moest ze spontaan weer glimlachen. Oh, ik wil het!. Echode haar gedachte.

Als het niet zo enorm koud was geweest en de omstandigheden anders waren geweest, had Nala uren naar de mooie sneeuwvlokken kunnen kijken. Helaas was dit niet het geval. Ze sloeg haar sjaal dichter om zich heen en voegde zich bij Lucian. Met rustige passen viel ze in naast zijn pas. Voor even zei ze niets. Haar bruine ogen gleden over de pokémon die bij haar liepen. Nieuwsgierig pakte ze haar pokédex en scande ze. De blauwe, draakachtige was een Gabite. En het kleine wezen dat voor Lucian uit rende was een Quilava. Dan was er Eevee een Vulpix en tenslotte: "Een Vullaby! Nu herken ik het". Zei ze om de stilte te verbreken. Die had ze wel vaker gezien toen ze nog in Unova woonde. Ze was nog heel jong geweest maar herinnerde zich nog levendig hoe de buurvrouw altijd een hele horde met zulke beestjes rond het huis had vliegen. Nou ja, de grotere. De kleinere vlogen bijna nooit. Nala wist niet eens of ze dat wel konden. "Dat is lang geleden dat ik eentje heb gezien.. zeg, ik ben benieuwd". Begon ze, op een ander onderwerp over springend "Ben je ook een trainer? Of doe je iets anders met je pokémon?". Ze hoopte dat Lucian het niet erg vond dat ze haar neus zo in zijn zaken stak maar hé, ze hadden toch iets nodig om over te praten de komende tijd. Als hij het niet ging beginnen dan begon zij wel een gesprek. Geen probleem.

Een klein, onmerkbaar zuchtje van verlichting verliet Nala's mond toen Lucian haar vraag beantwoorde. Soms realiseerde ze zich wat een druk persoon ze was, en op datzelfde exacte moment realiseerde ze zich ook dat juist dat sommige mensen afschrikte. Ze keek met haar bruine ogen zijn kant op en knikte enthousiast. "Ik ben pas een maand geleden begonnen met mijn reis". Begon ze. Haar blik dwaalde af naar de weg voor haar, die bijna verdween in de zee van vallende sneeuwvlokjes. Onwillekeurig keek ze omhoog in de hoop Nura te zien. Ze wist wel dat haar Fletchinder zichzelf wel redde maar toch maakte ze zich een beetje zorgen. Tenslotte was het zicht niet heel goed. "Mijn ouders stonden er niet volledig achter in het begin, dat ik mijn school vergooide voor dit besluit maar ze begrepen het wel". Even viel er een stilte. Ze twijfelde of ze verder moest vertellen of Lucian even moest laten vertellen. Maar ze had het gevoel dat ze haar ouders niet goed recht had gedaan en dus voegde ze toe "Mijn vader was ook pokémon trainer toen hij jonger was.. hij begreep het wel het meeste maar hij had liever gehad dat ik iets ging doen wat meer .. kansen bied in het leven". Nala glimlachte breed naar Lucian en zei opgewekt "Maar hier ben ik nu! Op weg naar Santalune City en de gym daar". Het idee dat ze binnen kort dan echt een gym leader uit zou dagen .. het maakte haar opnieuw nerveus.

Het nerveuze gevoel groeide terwijl Nala dichter bij de hut in de buurt kwam. Ze had de laatste tijd niet echt veel over het onderwerp nagedacht omdat ze het zo spannend vond. Elke keer schoot ze meteen in de stress als ze ook maar het woordje 'gym' hoorde. Bij het horen van Lucian zijn woorden fronste ze eventjes. Geen wonder dat hij het gehaald had, hij had sterke pokémon! En wat had zij? Ze beet op haar lip. Ze had een ongehoorzame Froakie en Nura, Nura zou niet in haar eentje heel het gevecht kunnen doen ondanks dat ze sterk was tegen bug types. Met een kleine frons ging ze naast Lucian staan en keek ze toe hoe hij bukte. Wat is hij van plan?. Voor ze tijd had om het te vragen hoorde je een zachte klik en duwde hij de deur open. Verbluft stapte ze opzij om hem en zijn pokémon door te laten. "Hoe heb je dat gedaan?". Vroeg ze met opgetrokken wenkbrauwen. Ze had nog nooit iemand zo snel een slot open zien maken zonder sleutel. Eigenlijk had ze nog nooit iemand een slot zien openen zonder sleutel. "Breek je vaker in?" Voegde ze er zachter aan toe alsof iemand hen zou horen. Ook al zou iemand bij hen in de buurt staan, door de hevige wind en sneeuwval zou niemand hen kunnen horen momenteel.