Through the Roof [Ranger quest]

Het meisje trok haar sjaal een stukje verder omhoog terwijl ze met moeizame passen zich een weg door de sneeuw baande. Het sneeuwde nog licht, de sneeuwstorm die om het gebied had gehangen was inmiddels verdwenen. De resultaten van de sneeuwstorm was de reden dat ze zich in het gebied bevond. De quest die ze toegewezen had gekregen was er niet een waar ze naar vooruit keek. De reden dat ze een ranger wilde worden was om mensen te kunnen beschermen zoals zij beschermd werd en om het helpen van pokémon. Als een quest niets met die twee dingen te maken had was er meteen al niet zo veel meer aan voor het meisje. Het dak van een huis was onder de sneeuw bezweken, en nu moest zij daar dus wat aan gaan doen. Sneeuw was al niet haar ding, het scheppen er van was dat al helemaal niet. Toch was dat het gene dat haar was opgedragen en zou ze dat dus moeten gaan doen, en niet zomaar, met een lach op haar gezicht daarbij alsof ze het nog leuk vond ook. Als ranger moest je uiteindelijk toch wel duidelijk maken dat je het graag deed. Haar plan was inmiddels om dat op een andere manier dan met een glimlach te doen. Hard doorwerken, het persoon bedanken voor wat dan ook en daarna even doen of het leuk was en weer vertrekken. Elke keer dat ze uitademde kwamen er kleine wolkjes uit haar mond, net een treintje. Zo pufte het treintje genaamd Lima door het ondersneeuwde stad. Richting de straat waar het huis met het bezweken dak zou moeten zijn. Er lag bijna altijd wel sneeuw in de stad, na de storm was die hoeveelheid echter een beetje uit de hand gelopen. Langs de straten lagen hopen sneeuw die boven het meisje uit torende. Zodra het huis in beeld kwam zakte Lima de moed al helemaal in de schoenen, dat was zeker een hele dag werk. Een oude man die duidelijk niet al te fit meer was, dus ook waarschijnlijk geen hulp met het opruimen, stond voor het huis. Hij begroette haar door zijn hand op te steken, ze deed het zelfde terug. Zodra ze bij de man was aangekomen begon hij haar de situatie uit te leggen, die ingewikkelder bleekt te zijn dan dat ze in eerste instantie had verwacht. Het mocht dan wel onverwacht ingewikkelder zijn, de situatie maakte de quest voor haar wel een heel stuk interessanter. "Nadat het dak was ingestort door de sneeuw die er op drukte hebben meerdere mensen uit de stad geprobeerd om het voor me op te ruimen. Een tweetal Snovers staat alleen steeds in de weg. Elke keer als er een stuk is opgeruimd zorgen ze er voor dat er nieuwe sneeuw komt te liggen. We hebben geprobeerd om ze weg te jagen maar dan vallen ze ons aan. Zo schiet het werk niet op. Zodra er mensen komen met sneeuwscheppen verschijnen de Snovers en als die mensen weer weg gaan, gaan dat tweetal ook weg. Zou jij misschien kunnen helpen met het sneeuwscheppen en er voor zorgen dat de Snovers niet meer het werk tegengaan?" Door de leeftijd van de man was zijn praattempo niet zo hoog, dat duurde er voor dat zijn verhaal eeuwen leek te duren. Maar goed, alles was haar nu duidelijk. Gezien de man vertelde dat er ook andere mensen hadden geholpen met eerdere pogingen had Lima er ergens hoop in dat er deze keer ook mensen zouden komen helpen zodat ze het niet helemaal alleen zou moeten doen. Dan zou het werk nog eens veel sneller klaar kunnen zijn dan verwacht. "Natuurlijk meneer, zou u mij misschien kunnen aanwijzen waar de sneeuwscheppen staan? Dan kan ik beginnen met scheppen zodat de Snover zullen komen. Ik zal eerst er voor zorgen dat zij niet meer het werk belemmeren zodat ik daarna het dak zonder problemen kan leegscheppen." Zei ze tegen de man, duidelijk op haar tempo lettend. Als ze op haar normale tempo zou praten was er een kans dat het te snel zou gaan voor de oude man waardoor hij het niet zou kunnen begrijpen of verstaan. De man begon voor haar uit te lopen richting een houten schuurtje, dat gek genoeg de sneeuwstorm wel had overleefd in tegenstelling tot het huis. Ook nu moest ze op haar snelheid letten. Als ze op een normaal tempo zou lopen was de man binnen enkele stappen ingehaald. Ze zette daarom de hiel van haar volgende stap bijna tegen de neus van haar andere voet aan om niet te snel te gaan. Na ongeveer een minuut of twee gedaan te hebben over een wandeling van een paar seconden kwam het tweetal aan bij de schuur. Met een lichtelijk trillende hand stak de man een sleutel in het slot, dat reageerde door met een klik open te gaan. Lichtelijk piepend opende de deur zodra de man er tegen duwde. Lima volgde de man het schuurtje in en kreeg voor ze ook maar een keer kon knipperen een sneeuwschuif in haar handen geduwd. Lichtelijk verbaasd over de snelheid die de man nu ineens wel leek te hebben glimlachte ze even voor ze naar buiten liep. Ze liet haar blauwe ogen over het dak glijden, wat zou de beste plaats zijn om te beginnen? Of was het slimmer om eerst maar wat te doen tot de Snovers zouden verschijnen en zodra die uit de weg waren echt beginnen aan het opruimen? Het dak leek niet verder in gezakt te zijn dan de eerste verdieping. Het zou dus waarschijnlijk het beste zijn om door het huis te gaan en de trap te nemen naar de eerste familie zodat ze uit zou komen bij het dak. Misschien was het ook slim om een afspraak te maken met een bouwteam zodat zij het dak zouden kunnen repareren als de sneeuw er af zou zijn. Voor nu leidde de man haar richting de trap en de kamer in waar alle sneeuw en de restanten van het dak lagen. Ze had nog geluk dat het dak maar boven een kamer was ingestort, dat maakte het een stuk makkelijker om op te ruimen en terug te bouwen. Nu ze in de kamer stond begon ze zich wel af te vragen hoe de Snover het voor elkaar kregen om nieuwe sneeuw de kamer in te gooien. Bij het openen van het raam werd het al snel duidelijk hoe dat mogelijk was. Achter het schuurtje lag een grote hoop sneeuw die als opstapje gebruikt kon worden om op het schuurtje te gaan staan. Vanaf het schuurtje kon je praktisch zo door het raam stappen. Wat haar dan nu wel weer opviel was dat het schuurtje blijkbaar twee Snover kon houden. Omdat het schuurtje praktisch onder het raam stond kon je de sneeuw niet zomaar het raam uit gooien wat er weer voor zorgde dat het langer zou duren. Tijd om te beginnen dan maar. Lima stak de schep in een hoop sneeuw die op een van de stoelen lag en tilde hem voorzichtig op. De sneeuw was een soort poedersneeuw waardoor het gelukkig vrij licht was. Dat was echter niet overal in de kamer het geval, op sommige stukken was de sneeuw vrij stevig aangestampt wat het zwaarder zou maken en waardoor het ook moeilijker op te scheppen was. Het meisje liep richting het raam en kieperde de eerste lading sneeuw het raam uit. Vervolgens draaide ze zich weer om, om van de volgende stoel de poedersneeuw te scheppen. Tegen de tijd dat ze alle vier stoelen en de twee banken in de kamer leeg had geschept voelde ze een koude rilling langs haar nek gaan. Lima ging rechtop staan en draaide zich om, daar zag de dan verse sneeuw de kamer in waaien door het raam. Meteen haastte ze zich richting het raam. Precies zoals verwacht stonden er twee Snover boven op het schuurtje die meteen met hun aanval stopte zodra het meisje voor hun in beeld kwam. Het was een mannetje en een vrouwtje die duidelijk niet vrolijk waren dat hun pret werd bederft. Een van de sneeuwballen die ze voor het scheppen had gemaakt raapte ze van de grond voor het raam. Met een simpele worp kwam de bal vlak voor de pokémon op het schuurdak terecht en spatte daar uit een. Als een simpele wegjaag aanpak zou werken zou het mooi zijn, veel vertrouwen had ze er zelf echter ook niet in. De pokémon waren duidelijk niet geamuseerd met haar actie en tot haar verbazing kwam het mannetje daadwerkelijk de kamer in gesprongen. Het vrouwtje bleef achter op het schuurdak. Net op tijd had Lima voor de pokémon opzij kunnen springen. Ze vielen aan als je ze weg wilde jagen, daar had ze op gerekend. De pokéball van Cozen had ze dan ook binnen een seconde te pakken. Er verscheen een grijns op de kop van de pokémon zodra hij uit zijn pokéball kwam, hij hield wel van het koude klimaat dat in Snowbelle city hing. "Ik kan dit aan jou overlaten neem ik aan?" Zei ze tegen de Weavile die vrijwel meteen daarna de eerste aanval tegen de pokémon inzette. Agility om sneller te zijn dan zijn tegenstander en vervolgens Fury Swipes van alle kanten. Lima wendde zich inmiddels tot het vrouwtje dat nog op het dak van het schuurtje stond. Haar styler pakte ze stevig vast in haar rechter hand. Met goed mikken kwam het tolletje terecht op het dak van het schuurtje, door de sneeuw zakte het er vrijwel meteen in. Lima zoog wat lucht naar binnen tussen haar tanden door wat voor een sissend geluid zorgde. Dat het tolletje de sneeuw in zakte was alles behalve handig en zou haar plan prima in de war kunnen brengen. Snel begon ze het ding op en neer te sturen, tot haar grote opluchting bleef het ding op de sneeuw als je het maar snel genoeg liet bewegen. Inmiddels had de vrouwelijke Snover een Razorleaf aanval ingezet op de tol die maar net op het randje ontweken kon worden. Snel wierp ze een blik over haar schouder om te zien hoe Cozen een ijs aanval ontweek en met Night Slash de aanval terug in zette. De aanval was nog vrij nieuw voor hem dus was ze eigenlijk wel nieuwsgierig naar hoe het zou uitpakken. Tijd had ze er niet voor, haar aandacht moest bij de vrouwelijke Snover blijven. In een snel tempo begon ze rondjes om de pokémon te draaien die verrassend genoeg al snel rustiger werd. Tegen de tijd dat de bevriending gelukt was kwam de vrouwelijke Snover ook de ruimte ingesprongen en liep richting de mannelijke Snover die nog maar net overeind stond tegenover Cozen. Het vrouwtje begon tegen de twee pokémon te praten, die hun gevecht vervolgens staakte. Op dat moment opende de deur van de kamer, waarschijnlijk was de man naar boven gekomen toen hij het kabaal hoorde dat de pokémon veroorzaakte. Toen hij de twee gekalmeerde Snover zag verscheen er een lach op zijn gezicht. Die bleef echter niet lang hangen. De oude man leek zowat een hartaanval te krijgen bij het zien van de Weavile. Meteen wilde hij zich omdraaien en de kamer uit lopen. Waarschijnlijk had hij niet door dat Cozen haar partner was en zag hem aan voor een wilde pokémon. Weavile hadden niet de beste reputatie als pokémon en waren dus ook pokémon waarvoor je het beste uit kon kijken en zo snel mogelijk bij weg moest wezen als je geen manieren had om je te verdedigen. "Meneer wacht!" Riep Lima richting de man die vrijwel meteen als bevroren stil stond. Met een wat bezorgde en angstige blik keek de man over zijn schouder. "Dit is mijn partner Cozen," zei ze terwijl ze haar hand naar de pokémon uitstak. De Weavile wierp een korte blik op de man en keek daarna terug naar zijn trainer, duidelijk wachtend op wat hij gewend was na een gevecht. "Ja Cozen je hebt het goed gedaan, dankje, rust nu maar weer uit." Zei Lima met een wat scheve glimlach op haar gezicht terwijl ze de pokémon een aai over zijn kop gaf. Zodra ze de Weavile terug in zijn pokéball had laten keren kwam de man de kamer weer ingelopen. Ergens had ze het erg storend gevonden hoe hij op Cozen had gereageerd maar aan de andere kant kon ze het ook ergens wel weer begrijpen. "Ik zie dat de Snover zijn gekalmeerd, zullen ze nu het werk niet meer lastigvallen?" Vroeg de man alsof het gebeuren met Cozen niet eens was gebeurd. Lima reageerde er op door simpel te knikken. De Snover kwamen richting de man gelopen die geschrokken een stap achteruit zette. Beide maakte wat geluid voor ze een klein buiginkje maakte en weer richting het raam liepen. Met een sprong kwamen ze om beurten weer op het dak van het schuurtje terecht. Door gebruik te maken van de berg sneeuw er achter kwamen ze weer op de grond terecht. Al snel waren de twee pokémon tussen de besneeuwde bomen verdwenen. De oude man verdween de kamer ook weer uit, wat voor Lima een teken was om de sneeuwschep weer op te pakken. Eerst besloot ze de delen verse sneeuw die nog niet door de pokémon waren aangestapt op te ruimen. Dat was nog licht en dus makkelijk te doen. Behalve dat er net een windje was op gaan zetten dat een deel van de poedersneeuw haar gezicht in blies. Een rilling trok over haar rug voor ze de sneeuw het raam uit kiepte. Het leuke werk was nu gedaan, alleen de sneeuw uit de kamer scheppen bleef nog over. Zuchtend stak ze de sneeuwschep in een hard stuk grond. Ze moest het er met haar handen door heen duwen, even op de bovenkant trappen zou niet gaan. Als ze dat zou doen was de kans dat ze de grond van de kamer zou beschadigen meer dan aanwezig en dat wilde ze wel even voorkomen. Het maakte het werk wel een stuk zwaarder en zorgde er ook voor dat het een stuk langer duurde. Diep zuchtend plofte Lima neer op een van de stoelen die ze eerder al had schoon geschept. Hoe lang zou ze inmiddels al wel niet bezig zijn met sneeuwscheppen? De zon stond al hoog aan de hemel terwijl deze nog niet lang op was gekomen op het moment dat ze bij het huis aankwam. Natuurlijk was ze ook even bezig geweest met andere dingen voor het sneeuwscheppen dus dat scheelde wel wat. De sneeuw was van de halve kamer af en ze gokte dat ze zo'n anderhalf tot twee uur bezig was geweest. Tegen de tijd dat ze opstond en de sneeuwschep weer de sneeuw in stak opende de deur. Twee volwassen mannen met sneeuwscheppen in hun handen stonden in de deuropening. Versterking uit het dorp voor het opruimen van de sneeuw. Met z'n drieën ging het natuurlijk ook drie keer zo snel, de twee volwassen mannen hadden ook nog eens minder last van een gebrek aan brute kracht dat nodig was voor de harde stukken. Na weer enkele minuten sneeuwscheppen haalde Lima haar hand over haar voorhoofd. Ze zweette een beetje, niet echt handig met het koude weer en een open raam. Als ze verkouden zou worden had ze het al helemaal voor elkaar. Na een licht zuchtje schoof ze de sneeuwschep weer verder onder de harde sneeuw door en tilde die met moeite omhoog. Zodra ze zich omdraaide botste ze bijna tegen een van de mannen aan die haar hielpen. Na nog ongeveer een half uurtje scheppen was de sneeuw zo ver mogelijk uit de kamer verdwenen. Nu pas was te zien wat een ravage het ingestorte dak wel niet had aangericht. Een van de twee jonge mannen uit het dorp vertelde haar dat de man een bouwbedrijf aan het bellen was toen ze binnen kwamen en dat die er dus snel zouden moesten zijn. Met z'n drieën liepen ze naar beneden waar ze een mok thee van de oude man voorgeschoteld kregen. De thee warme haar van binnenuit op waardoor de kou die ze had al snel weer was verdwenen. Kort nadat ze de thee op hadden kwamen twee mannen en een vrouw van het klusbedrijf aan de deur. De blikken op hun gezichten was ook alles behalve vrolijk toen ze de ingestorte kamer zagen. De vrouw begon een plan op te schrijven in een boekje en verdeelde de taken tussen de vier volwassen mannen en Lima, zelf nam ze ook gelukkig nog wat werk op zich. Eerst werden de ondersteuningsbalken uit de troep gevist en weer stevig aan elkaar gemaakt door de bouwvakkers. Er was vier man nodig om de twee balken terug op hun originele plaats te krijgen en een vijfde om het daar vast te maken. Die taak kreeg de jonge ranger natuurlijk weer op zich. Wiebelend op de rand van het dak draaide ze met de boormachine een aantal grote schroeven in de houten balken en de balken er om heen. De hardhouten platen met isolatiemateriaal er tussen die op de balken lagen en de dakplaten droegen waren ook nog heel en waren binnen enkele minuten ook op de juiste plaatsen gemonteerd. De dakplaten waren aan alle kanten gebroken en moesten vervangen worden. Er was door de bouwvakkers al rekening mee gehouden, ze hadden ruim genoeg dakpannen met grofweg de zelfde kleur bij zich. Gezien er toch het grootste deel van het jaar sneeuw op lag maakte het lichte kleurverschil de man niet uit. Met hulp van de Steelix van de vrouwelijke bouwvakker konden de platen gemakkelijk naar het dak worden gehesen, waar Lima en inmiddels ook een mannelijke bouwvakker op zaten om die vervolgens vast te maken. Tegen de tijd dat de zon onder begon te gaan was de klus geklaard. De oude man betaalde het bouwteam voor het vertrok en bedankte de twee mannen uit het dorp uitgebreid voor hij zich tot Lima wendde. De quest was als het goed was nu klaar, alleen had ze hulp gehad en had ze het dus eigenlijk niet in haar eentje opgelost. Dat zou ze dan waarschijnlijk even op de Academy uit moeten gaan leggen. Maar goed, wie verwacht nou dat een meisje van haar leeftijd in haar eentje de sneeuw zou kunnen opruimen en ook nog eens het dak zou kunnen repareren.