Workplace hazard.
quest!
Eindelijk! Haar eerste opdracht! Barbara liep met een zelfverzekerde grijns op haar gezicht richting het adres wat ze toegewezen had gekregen. Als ze het goed had begrepen was hier een persoon die informatie had die Team Rocket ergens voor nodig had. Heel vaag allemaal en ze vond het ergens ook belachelijk dat ze als boodschapper werd gebruikt, maar ach. Ze had iets te doen en ze kon zich er bij bewijzen, dus wat dat betreft was het helemaal prima. Wel had ze in eerste instantie besloten om Captain even in zijn Pokéball te laten, tot zijn grote tegenzin. Dat hij haar Voice of Reason was had ze zich nog lang niet beseft en dat hij misschien wel kon zorgen dat ze niet in de problemen zou raken al helemaal niet. Voor haar was hij gewoon haar beste vriend.
Het adres bleek een laboratorium te zijn. Schijnbaar ging het dus om wetenschappelijke informatie. Daar wist Barbara niks van af, dus ze kon niet undercover naar binnen gaan. Niet dat ze überhaupt dacht dat ze dat kon; ze was zich echt wel bewust dat ze nogal luid was en eigenlijk vond ze dingen stiekem doen ook maar irritant. Ze kwam liever met de deur naar binnen, zodat de wetenschappers meteen wisten waar ze aan toe was.
Dus dat deed ze. Met haar voet gaf ze een onnodig harde trap tegen de klapdeur. Ze had geluk dat het inderdaad een duwbare deur was, anders had ze nu of de deur, of haar voet gesloopt. De receptioniste keek haar vreemd aan terwijl ze naar binnen paradeerde. Voor ze om een naam en afspraak kon vragen, hief Barbara haar hand al op om haar een halt toe te roepen.
“Niet nodig! Ik weet de weg,” liet ze zelfverzekerd weten. Dat wist ze duidelijk niet, maar ze wilde niet meteen naar buiten gestuurd worden omdat haar naam niet op de afsprakenlijst stond. Ze liep standvastig door, de rare blikken die ze kreeg negerend. Ze waren het natuurlijk niet gewend om iemand in een piraten outfit rond te zien lopen. Ja, dat was vast het probleem. Tsk. Alsof een piraat het vreemdste was wat je in de Pokémon wereld kon tegenkomen.
Barbara had geen flauw idee waar ze heen moest, maar wel een vaag idee van waar ze naar moest zoeken. Er hingen bordjes bij de laboratoria met namen er op van professoren die er vaak werkzaam waren. Daar zou de naam van de persoon die zij zocht ook bij moeten zitten. Ene PhD Piediscalzi. Waarom die druif nou weer zo’n achterlijke achternaam (ha-ha) moest hebben wist de roodharige ook niet. Veel van de professoren leken moeilijke namen en fancy titels te hebben. Alsof je pas een professor kon zijn als je een niet uit te spreken achternaam had. Of naar een boom was vernoemd natuurlijk, ze was Oak en Birch en die bende nog niet vergeten.
Het was niet makkelijk om de juiste ruimte te vinden. Of nou ja, het was op zich een makkelijke taak, maar het duurde heel lang voor Barbara eindelijk de juiste naam op een bordje zag staan. Ze was minstens twee trappen op gelopen en één weer af toen ze de naam die ze zocht zag staan.
“Bingo!” zei ze luid, er niet bij stilstaand dat ze een soort stealth missie aan het doen was. Wat bijzonder trouwens dat er nog niemand achter haar aan was gekomen om haar het gebouw weer uit te gooien.
Ze greep de deurklink vast en zwaaide de deur bijna even energiek open als de vorige. Ze had ook deze met haar voet open willen duwen, maar ze had op tijd de deurklink gezien en was niet van plan om haar enkel te breken puur omdat ze een coole entrance wilde maken. Meteen toen ze binnenstapte liet ze ook verbaal haar aanwezigheid merken.
“Ahoy!” De drie wetenschappers die in de ruimte zaten keken allemaal ietwat geschrokken op van hun werk. Eentje keek boos, alsof ze iets had verpest. Dat was niet haar schuld, moest hij zich maar blijven concentreren.
“Wie van jullie is…” Shit, hoe sprak ze die naam ook alweer uit?
“Piedieskalzie?” Ze zei het met genoeg zelfverzekerdheid te zeggen om over te komen alsof hij in grote problemen zat. De drie heren keken elkaar aan. Gek genoeg keken er twee naar dezelfde man. Het kostte Barbara even om deze optelsom uit te rekenen.
“Ah!” liet ze horen toen ze het door had.
“Hallo meneer.” Ze grijnsde breed terwijl ze op hem af stapte. Nu was het haar tijd om te stralen. Ze pakte zijn stoel vast, rolde hem een stukje van het bureau weg en ging op zijn schoot zitten. Op zijn gezicht stond een intens ongemakkelijke uitdrukking. Barbara had daar geen oog voor. Er was iets anders wat ze wilde hebben. Informatie.
“Ik ben op zoek naar iets. Iet waarvan me is verteld dat jij het hebt,” begon ze in een haast liefkozende stem. Ze liet haar vingers op avontuur gaan langs zijn nek en achterhoofd. Dat de andere wetenschappers opstonden en de deur uit liepen merkte ze niet.
“Ga je het aan me geven?” Ze knipperde een paar keer overdreven, alsof lief kijken zou zorgen dat hij haar zou vergeven voor het binnenvallen van zijn persoonlijke ruimte. Hij slikte angstig voor hij sprak. “Ik – ik weet niet waar u het over heeft…” Barbara vond dat het duidelijk was dat hij zich aangetrokken voelde tot haar. Dat hij zijn intense verlangens zo hard mogelijk moest onderdrukken. Ze grijnsde daarom breed. In werkelijkheid vond hij het gewoon heel naar dat ze zomaar zo dichtbij hem was gekomen. Wie zou daar nou niet ongemakkelijk van worden?
“Team Rocket, landrot.” Ze hield haar liefkozende stem aan terwijl ze hem uitschold.
“Ergens hier is geschreven informatie die ons van pas zou komen. Dat wil je wel aan mij geven, toch?” Ze draaide zich een klein stukje verder, zorgend dat haar voorgevel goed zichtbaar was. De man draaide zijn blik weg. Ah, die mannelijke impulsen ook. Nog even en hij kon zich vast niet meer inhouden. Als dat de uitkomst was, zou Barbara het ook niet erg vinden. Dan stuurde ze Captain wel om de informatie te pakken terwijl zij lol ging hebben.
Meneer Piediscalzi reikte naar zijn bureau met zijn hand. Het viel Barbara nu pas op dat daar een A4tje op lag met tekst er op geprint. Was dat het? Had het de hele tijd daar gelegen? Hij gaf het aan haar en duwde het tegen haar borst, waardoor hetgeen wat ze probeerde te showen werd verborgen. “Hier! Laat me met rust!” Awh. Hij kon het echt niet meer aan. Ze pakte het papier vast met een glimlach en stond op van zijn schoot.
“Giovanni zal je dankbaar zijn,” liet ze weten. Niet dat zij wist wat Giovanni leuk vond. Ze wist alleen dat de organisatie van hem was, dus hij zal dit wel nodig hebben.
Ze keerde zich om en stapte richting de deur, waardoor ze niet kon zien dat Piediscalzi de foto van zichzelf en zijn man pakte en hem stevig tegen zich aan drukte, dankbaar dat deze verschrikking voorbij was. Eén van de twee wetenschappers die weg was gelopen kwam terug de deur door met gezelschap. Een politieagent. Barbara hief een wenkbrauw op.
“Wat heeft dit te betekenen?” vroeg ze. De agent fronste boos. “Dat kan ik beter aan u vragen, mevrouw. U heeft geen toestemming om hier te zijn.” Barbara hief haar schouders op.
“Whatever. Ik stond toch op het punt om te vertrekken. Doei!” Ze liep richting de deur, maar de agent hield haar tegen. “U staat onder arrest voor het onbevoegd betreden van dit pand.” Oh nee hè. Kreeg ze dat weer. Waarom mocht ze ook nooit gaan en staan waar ze maar wilde?
“Ik dacht het dus niet, meneer. Ik doe wat ik wil.” Ze ging tegenover hem staan en keek hem boos aan. Helaas was ze niet veel langer en kon ze hem niet met haar lengte intimideren zoals ze wilde. “Team Rocket!” klonk vervolgens de stem van Piediscalzi. “Ze is van Team Rocket!” Die kleine verrader. Barbara keek hem hoofdschuddend aan.
“En ik dacht nog wel dat we iets speciaals hadden…” zei ze, nep teleurgesteld. De nieuw vrijgekomen kennis zorgde er helaas voor dat ze niet kon blijven staan voor een babbeltje. De agent haalde al een Pokéball tevoorschijn, dus voelde Barbara zich gedwongen om dat ook te doen. Toen ze zag dat de man een Growlithe had, voelde ze zich al een stuk minder bedreigd. Haar Wartortle kon die hond makkelijk aan.
“W-wacht!” Het leek er op dat één van de wetenschappers niet wilde dat ze gingen vechten. “Er staat hier veel dure apparatuur, jullie kunnen hier niet vechten!” Ongelofelijk. Dat was hun hoogste prioriteit? Prima, whatever.
“Dan gaan we naar buiten. Toch, agentje?” De agent keek haar boos aan, maar liep wel de deur uit met zijn blik strak op Barbara gericht, alsof hij verwachtte dat ze zou volgen.
“Sukkel…” Barbara draaide zich om en sprintte richting het raam. Captain ging achter haar aan. Ze trok het raam zo snel ze kon open, waarbij het papier in haar hand licht gekreukt raakte. Niet erg, het was nog leesbaar. Ze gooide één been door het raam heen en werd er aan herinnerd dat het de eerste verdieping was. Nou ja, dat overleefde ze vast wel. De agent kwam terug de deur door gestormd en probeerde haar tegen te houden, maar hij was te laat.
“Doei hè!” riep Barbara met een grijns, waarna ze Captain stevig in haar armen nam en uit het raam sprong. De Wartortle spoot een Hydro Pump op de grond om hun val te verzachten. De immense kracht van de aanval was genoeg om hun val te vertragen. Barbara had hem niet eens gevraagd om dat te doen. Daarom was hij de slimme van het tweetal.
Na een veilige landing liet Barbara haar Pokémon weer los en zetten ze het op een lopen. Een vrolijke, bijna manische lach ontsnapte de roodharige. Wat een leuke opdracht.
▼
