[Quest] Too Much Goddamn Water

Echo zuchtte zachtjes. Een of andere Capo zou hem gaan helpen met deze opdracht. Hij wist eerlijk gezegd niet wat hij daarvan moest denken. Over het algemeen waren de Team Rocket leden met de Top Agent specialisatie niet de beste in dit soort werk. Ze vonden het saai en wilde het graag zo snel mogelijk afhandelen, terwijl hij het liefst alles tot op de uiterste puntjes wilde onderzoeken. Immers ging het hier wel over een legendarische pokémon die hier eventueel verbleef. Dat wilde iedereen toch hebben?
Anyhow. De witharige jongen stond op het strand rustig te wachten totdat zijn partner aanwezig was. Hij had een naam opgekregen, ene Marcus kwam hem helpen. Nou ja, zolang het geen blaaskaak was vond hij alles best. Hij wilde gewoon de informatie hebben en dit terug brengen naar het lab. Misschien was het waar en zou Team Rocket nog een legendarische pokémon op zak krijgen.

[+Marcus]

Mossdeep city was een stad waar Marcus veel van gehoord had op het moment dat Team Rocket zich eindelijk hier gevestigd had. De basis in Mossdeep was naar Marcus' mening ontzetten ondermaats. De basis in Kalos was twee keer zo groot, alles hier voelde.. anders. Desondanks had hij zich braaf gemeld en de quest aangenomen. Hij zou iemand ontmoeten die Echo Wolf heette, een lab assistente. Mocht hij Regem gebruiken op deze missie zou hij zijn pokémon dat feitje maar niet vertellen. Regem had een bloedhekel aan iedereen maar nog even een tikkeltje extra aan alles wat met het laboratorium te maken had gehad. Het beest was daar tenslotte als Tyrunt uit een fossiel gehaald en gebruikt in allerlei experimenten voor Marcus hem om handen nam. Het had hem maanden gekost voor het beest een beetje handelbaar was geworden. Met verveelde passen struinde de roodharige man langs de pier in de richting van een witharig individueel die bij het strand stond. Toen hij zich naast hem had gevestigd keek hij opzij. "Yo" mompelde hij droogjes.

Nog steeds had de witharige het idee dat hij hier gewoon weg kon gaan en het lab van de Mossdeep City basis over kon nemen, maar aan de andere kant zouden de high ranks dat niet zo geweldig leuk vinden. Hij zuchtte dan ook maar eventjes en keek om zich heen. Nog niemand in 't zicht. Hij had voor de verandering geen pokémon bij zich. De band tussen de twee shiny pokémons in zijn team was niet echt geweldig en hij had geen zin in het gekibbel tussen de Ninetales en de Absol. Echo rekte zich uit en geeuwde, het was een lange nacht geweest in het lab en hij had hier al weer vroeg moeten zijn. Gelukkig had hij nog iets van slaap kunnen vangen tijdens de reis naar Hoenn, maar echt een pretje was het niet.
Een stem naast hem deed 'm verveeld omkijken. "Marcus?" vroeg hij op een kalme toon, terwijl zijn beide ogen over de man heen gleden. Hij had ongeveer dezelfde leeftijd als Flynn, haza. Hopelijk was hij minder erg dan die dronkenlap. Dat zou al veel goed kunnen maken.

Even verveeld als Marcus zich voelde vroeg de jongen naast hem of hij Marcus was. Hij knikte. "De enige echte" beaamde hij. Hij stak zijn hand in zijn zak en keek bedenkelijk. "Klopt het dat we de stad door moeten hollen om connecties te vinden over een legendarische pokemon?" vroeg hij met groeiende scepticisme. Hij wilde zeker weten of het geen smaakloze grap was van iemand. Hij zag vrij wat mensen er voor aan hem een opdracht als dit te geven en hem helemaal naar Hoenn te sturen voor de lol. Daarbij kwam dat Marcus niet geloofde in die onzin over legendarische pokémon. Dat kon gewoonweg niet waar zijn. "Het klinkt namelijk als een hoop onzin" besloot hij dus ook maar er aan toe te voegen, alsof dat nog niet overduidelijk was.

De man was ouder dan hem en hij had nu al het idee dat hij maar een irritant rotjoch gevonden werd. Over het algemeen werd hij dat altijd gevonden immers, alsof dat het enige was wat men over hem kon denken. Anyhow, terug naar wat belangrijk was, gaf Marcus aan dat hij de 'enige echte' was en met een iets wat vreemde blik gleed het goede oog van de jongen over hem heen.
Het scepticisme was de jongen niet ontschoten terwijl de oudere man een keurige briefing gaf over de opdracht die ze aan het doen waren. Echo snoof eventjes. Hij had gelijk gehad dus, hij was een van de weinige die dit wel interessant vond. Bij het horen van de laatste woorden van zijn partner slaakte Echo een zucht. "Als mijn bronnen kloppen loop jij technisch gezien ook met een legendarische pokémon op zak," zei hij streng tegen de man, terwijl zijn rode oog licht opgloeide als hij de man recht aankeek. "Je Tyrantrum is nou ook niet bepaald een pokémon die nog vrijuit rondloopt," snoof hij daarna.

Marcus keerde zich naar Echo toe en keek hem aan met een doordringende blik. "In tegendeel, een pokémon die honderden jaren geleden op de aarde heeft rondgelopen en uit een fossiel gehaald is lijkt mij toch iets anders dan een pokémon die nog nooit iemand gezien heeft. Net zo'n geloofwaardig verhaal als mensen die in Arceus geloven" Zei hij. Hij duwde met zijn hand eventjes tegen de bal van Regem in een soort automatische reactie. Het klonk alsof de jongen voor hem al die onzin over legendarische pokémon ook echt geloofde. Voor iemand die in een het laboratorium werkte vond Marcus hem op dat front erg on-laboratorisch. "Maar goed, laten we gewoon beginnen.. zo lang we het vandaag maar afronden en ik voor de volgende ochtend aanbreekt ik weer in Kalos kan zijn heb ik vanaf nu niets meer te klagen" hij stak even zijn beide armen, hand en stompje, in de lucht en maakte een soort gebaar alsof hij zich overgaf. Daarna stak hij nijdig een sigaret tussen zijn tanden alvorens hij hem door Vix liet aansteken.

Echo zuchtte toen hij opeens een lecture van zijn partner kreeg. Hij was een scientist, hij kon het verschil tussen ene fossil pokémon en een legendary pokémon. Maar door de hoeveelheid fossils die gevonden werden, waren het bijna legendaries. Helaas waren er maar weinig mensen die er zo over dachten, dus dit soort lectures was hij inmiddels wel gewend. "Wees blij dat je de pokémon hebt gekregen," snoof hij naar de oudere vent. Waarom zat hij altijd vast aan het blaaskaak type? Eerst Flynn, nu Marcus. Wat een verschrikking. Hij rolde eventjes met zijn ogen toen hij hoorde wat Marcus nu weer te zeuren had. "Dat zou zeer geslaagd zijn," zei hij op een rustige, maar iets wat scherpe toon. Hij keek eventjes naar de sigaret die de roodharige vent aanstak en had de neiging om er zelf ook een te pakken, maar hij hielt 't er nu maar eventjes bij. "We gaan eerst kijken bij het space center, ik denk niet dat ze daar veel hebben, maar het is een goede basis," zei hij rustig, terwijl hij zijn handen in zijn zakken stak en in de richting van het center ging lopen.

Oké, misschien had hij serieus een kandidaat gevonden voor iemand die hem nog meer op de zenuwen kon werken in een korte tijd naast Flynn. Deze roodharige kon er ook aardig wat van en Echo begon zich serieus af te vragen of het aan de leeftijd lag, want dan hoopte hij dat hij niet zo erg zou worden later. Nou ja, later. Het was maar negen jaar. Hij vroeg zich af waar hij dan zou staan, of hij het voor elkaar zou krijgen om wat hoger binnen de organisatie te komen. Maar waarschijnlijk zou dat nog wel een tijdje duren, immers waren zijn superiors niet altijd even blij met hem. Echo snoof eventjes en vervolgde zijn in de richting van het space center.

Eenmaal aangekomen wees Marcus hem er meteen op dat hij de wetenschapper was en dat hij dus maar de weg moest leiden. De witharige ging er niet op in, maar sprak eventjes snel een woordje met diegene achter de balie. Die gaf hem een lijstje met plekken waar ze konden kijken en rustig liep hij terug naar de roodharige man. "Kom," bromde hij op een lage toon, terwijl hij naar de lift toe liep. Hij was misschien wat jonger, hij was gewoon zo lui als de pest.

Marcus volgde hem gedwee. Dat was het enige handige aan zijn partner, hij stelde gelukkig niet al te veel vragen. Want als hij ergens een hekel aan had, dan was het veel vragen krijgen als hij ergens mee bezig was. Echo keek toch eventjes op toen hij de stem van de oudere man hoorde. "Er wordt een naam genoemd ja, maar het kan best zijn dat er meer hebben rondgedwaald hier of nog steeds doen, zonder dat we er van af weten," gaf hij keurig antwoord, voordat hij weer verder las. De lift stopte en de witharige jongen stapte uit. Hij keek eventjes om zich heen, niet zeker wetend waar hij wilde gaan beginnen. First of all, was het misschien handig om de documentatie af te gaan, voordat ze het veld werk gingen doen. Waarschijnlijk zou Marcus het hier niet mee eens zijn, maar dat deerde hem niet zo veel. De vragende stem van zijn partner deed hem trouwens omkijken. Hij had blijkbaar door gehad over wie hij had gesproken. "Dat is de naam van de Legendarische pokémon waar we naar op zoek zijn momenteel ja. De legende gaat dat Kyogre, de heerser over de zee, in gevecht was geraakt met Groudon, de heerser over het land. Uiteindelijk zou het Rayquaza, de heerser van de Ozon, tussenbeide zijn gekomen en zijn ze beide weer in een vaste slaap gegaan. Wij gaan opzoek of dit klopt en zoja, waar Kyogre zich eventueel zou bevinden," legde Echo uit, terwijl hij zich gericht had op de kast. "First of all, mag je wat documentatie doorzoeken. Alleen opzoek gaan naar de naam, is misschien het handigste. Daarna gaan we op veldonderzoek," Vervolgde hij daarna, terwijl hij een boek uit de kast pakte.

Echo besloot om maar verder te gaan zoeken. Marcus zou hem waarschijnlijk toch niet nodig hebben hierbij, immers had hij niet echt het idee dat de Capo echt blij was met het feit dat hij hier überhaupt was. De witharige jongen liep langs de rijen met boeken, pikte er een paar uit die interessant eruit zagen en ging aan een tafel zitten. Hij wist dat er verschillende theorieën waren over de mythische pokémon Kyogre, maar niemand had de pokémon ooit in het echt gezien. Zijn ogen gleden over de boeken die hij had meegenomen, vele waren theorieën, andere waren vertelsels. Hij rekte zich uit, zijn ogen begonnen moe te worden van alle teksten die hij aan het doornemen was. Hij wist niet eens meer waar hij moest gaan zoeken en aan Marcus had hij niet zo veel. Eigenlijk wilde hij gewoon het veldwerk gaan doen en de rest overlaten aan de onderzoekers die hierop zaten. Maar hij wist dat als hij dat zou gaan doen, hij ruzie zou hebben met het merendeel van zijn werknemers. Echo zuchtte zachtjes, terwijl hij een pagina omsloeg en verveeld verder begon te lezen. Telkens was het weer hetzelfde verhaal. Kyogre en Groundon die ruzie hebben over wie de machthebber op Aarde was. Kyogre wilde de aarde bedekken in zee, terwijl Groudon van alles land wilde maken. Deze oorlog ging voor onbepaalde tijd door, voordat Rayquaza vanuit de Ozon neerdaalde en ze beide geruststelde. Hoe was niet bekend, wat eruit de overeenkomst kwam was niet bekend. Helemaal niets was bekend. ”Taurosshit,” mompelde de witharige jongen, terwijl hij de pagina’s verder sloeg. Een blaadje viel uit het boek, er stond een heel verhaal op, zo merkte Echo toen hij het open vouwde. Een verhaal, met een hele hoop gekriebbel erbij. Hij keek er eens goed naar, terwijl hij rustig op las;

What if the Regi Trio were the ones who saved the Earth?
If you think about it, Regirock, Regice, and Registeel resemble the Earth. Regirock symbolizes the mantle and crust of the Earth, Registeel symbolizes the core, and Regice symbolizes the ice caps. If the Earth was indeed in danger back then, these Pokémon would've been awakened and tried to stop. Regice would freeze the sea so Kyogre couldn't travel, and Regirock would've pushed Groudon back by erecting mountains and landforms.
Meanwhile, Rayquaza would've been flying in the atmosphere when the mega asteroid struck it, knocking it into the ocean covered in ice (which is why the crater of Sootopolis is white), creating the crater of Sootopolis. This asteroid gave Rayquaza the power to Mega Evolve. Rayquaza was only an assist to the Regis... But wait…
We've forgotten Registeel. Registeel had resided in the core and adjusted the core's motion to alter the magnetic field of Earth, would've made Rayquaza unable to dodge the asteroid. It would've also thrown off the Origin Pulse move of Kyogre and the Precipice Spikes of Groudon. They stopped the moves that would destroy the Earth.
Therefore, the Regis stopped Kyogre and Groudon, not Rayquaza. This theory also explains why you couldn't challenge the Regis before battling Kyogre/Groudon. They only reveal themselves when the Earth is in danger.
The only reason why the people thought Rayquaza was the savior was because the Regis acted in the shadows and they only saw the big picture of Rayquaza getting struck and Mega Evolving to ASSIST in stopping Groudon and Kyogre.

Het gaf geen helderheid of dat Kyogre daadwerkelijk hier in Mossedeep City was, of dat er meer informatie over te vinden was. Maar het was wel een interessante theorie om over na te denken. Immers waren de Regi’s ook nog zoiets, drie vreemde pokémon gemaakt uit mineralen. Hij wist niet wat hij daarvan moest gaan denken. Misschien zou hij dit terug op de base eens goed gaan uitzoeken. Immers was de bieb van de Team Rocket basis groter dan dit zielige dingetje hier. Hij keek eens goed om zich heen, het deerde zo te zien niemand dat hij hier met een gigantische stapel boeken voor z’n neus zat. Echter leek het er niet op dat hij hier nog veel meer informatie zou kunnen vinden, dus misschien was het beter als hij buiten maar eens een rondje zou gaan maken. Als de verhalen klopte, moest Mossdeep City immers dé broedplaats zijn geweest van deze pokémon en zouden er overal aanwijzingen moeten zijn. Toch wist hij niet meer in hoeverre hij alles hier moest geloven. Tot nu toe had hij niet echt bepaald goede informatie weten te vinden. Nou ja, misschien had hij in de frisse lucht meer geluk. Echo schoof zijn stoel achteruit en zuchtte zachtjes, terwijl hij zichzelf eens goed uit rekte. Even keek hij om zich heen, Marcus was al lang en breed uit het zicht verdwenen en het zou hem eerlijk gezegd niet eens verbazen als die blaaskaak al weer op weg terug naar de basis was. De Hoenn basis van Team Rocket was niet echt geweldig, maar er was wel iets om te doen, er was altijd wel iets te doen immers. Echo maakte het niet zoveel uit, hij zou dit net zo goed alleen kunnen doen. Hem interesseerde het tenminste. Hij moffelde een geeuw weg achter zijn hand, voordat hij eens goed door zijn ogen wreef. Daarna stond de witharige jongen op en schoof rustig alle boeken, die hij op voorhand had meegenomen om door te lezen, terug op de bijbehorende planken. Daarna pakte hij zijn spullen bij elkaar en liep het gebouw uit. Buiten zou vast meer te vinden moeten zijn.

De zon deed pijn in zijn goede oog en hij hielt zijn hand boven zijn ogen om de scherpe lucht buiten te kunnen sluiten. Hij voelde iets bewegingen aan zijn riem en voordat hij er iets aan kon doen, stond een van de jongste leden van zijn team aan zijn voeten. ”Mary?” vroeg hij verbaast aan de Mareanie. De Starfish like pokémon keek nieuwsgierig om zich heen en had zo te zien al snel iets gevonden wat haar aandacht terug. Zo snel als dat haar tentakels haar konden dragen, schoot ze in de richting van de haven, terwijl de witharige jongen achter haar aan stormde. ”Mary, hier blijven!” riep hij naar de jonge Mareanie, maar de pokémon gaf een doof oor en dook in het water. ”Oh, Arceus nog aan toe,” vloekte Echo, waarna hij zijn Garchomp uit zijn pokéball liet. De landhaai pokémon liet zich in het water glijden en snel klom Echo op diens rug. ”Achter d’r aan,” commandeerde hij de pokémon snel en de Garchomp schoot op hoge snelheid door het water heen. Gelukkig was de Mareanie niet snel genoeg om de Garchomp af te schudden, maar de witharige jongen liet op een gegeven moment wel vaart in houden. Hij wilde wel eens weten waar ze heen ging. Het was pas op het moment dat ze naar beneden dook, dat hij een probleem had. Immers was hij niet goed equiped om nu te gaan duiken. Misschien had hij toch eerst een duikpak moeten regelen. De jongen zuchtte zachtjes en haalde diep adem, dan moest hij het maar doen met zijn eigen air supply. Hij gaf Scrum een seintje dat ze naar beneden konden en al snel sneed de Garchomp door het wateroppervlak.
De onderwaterwereld was net zo mooi als dat hij zich had voorgesteld. Maar toch leek het niet echt op te vallen waar Mary achteraan aan het gaan was. De Mareanie dook steeds dieper en Echo hoopte dat zijn longen het zo ver vol zouden houden. Het was pas toen er een oude ruïne in beeld kwam, dat de witharige jongen een verbaasde welp liet horen. Dit zorgde ervoor dat hij zijn zuurstof verspilde en Scrum aanspoorde om terug naar het wateroppervlak te gaan. Dit was dus waar Mary achteraan ging, dit was wat hij nodig had om zijn opdracht af te maken. Als deze ruïne erop wees dat Kyogre hier werd aanbeden, konden ze onderzoek teams erheen sturen om alles goed onder handen te nemen. Met zijn longen weer vol met zuurstof, schoot Echo weer terug naar de donkere diepte van de oceaan, waar hij al snel zijn Mareanie terug aantrof. Echter had ze zo te zien ruzie met een Dewgong, die haar aanzag als een hapje en fanatiek probeerde in haar giftige tentakels te bijten. Eventjes dacht Echo na met wat hij hiermee moest gaan doen, maar hij besloot dat de pokémon goed genoeg getraind was om dit zelf uit te vechten, hij moest op zoek gaan naar de aanwijzingen die hij zo broodnodig nodig had. Na nog een snelle blik te hebben geworpen op de twee vechtende pokémon, beval hij zijn Garchomp stilletjes om verder de ruïnes in te duiken. Hij had niet veel licht om te zien wat er te zien was, misschien moest hij eens gaan kijken naar een waterdichte zaklamp of zo, of naar een Lanturn, die licht onder water konden maken. Van het beetje dat hij kon zien, merkte hij op dat er zwaar vervaagde teksten en tekens op de muren stonden en hoe verder hij de ruïnes in dook, hoe slechter de teksten werden. Zo ging Echo een paar keer heen en weer, onderzocht hij de ruïnes, ging terug voor zuurstof en dook weer terug. Beetje bij beetje kwam hij erachter dat dit inderdaad een oude tempel was voor mensen die in de oudheid Kyogre als een of andere Arceus van de zee aanbaden en hier kwamen om opofferingen te brengen. Tevens bleek het, zo kwam hij later achter, dat dit deel van het eiland ooit vast zat aan Mossdeep City, maar door een natuurramp het los kwam en gezonken was. Een soort van verlaten stad dus. Echo was wat dieper de ruïnes in gegaan, in de hoop daar nog meer aanwijzingen te kunnen vinden, toen opeens Mary en de Dewgong voorbij schoten. De twee pokémon waren nog steeds met het kat en muis spelletje bezig, al leek de zeehond pokémon aardig vermoeid te raken. De Dewgong deed nog een goede poging om te happen naar een van de giftige tentakels van de Mareanie en kreeg deze wonder boven wonder te pakken. De zeester pokémon sloeg een zacht kreetje en vocht direct terug met een Poison Sting aanval, waardoor de Dewgong losliet en een licht paarse gloed om hem heen verscheen. De pokémon was vergiftigd. Nieuwsgierig naar hoe het zou aflopen, bleef Echo stil zwemmen en keek toe naar hoe het gevecht verder ging. De Dewgong haalde uit met een Icy Wind aanval, die de witharige jongen op een haar na miste. Terwijl Mary een Venoshock aanval deed, die een dubbele hoeveelheid schade gaf aan de Dewgong omdat deze al vergiftigd was, haalde haar tegenstander uit met een Take Down. Ze kreeg een rake klap tegen d’r hoofd aan en bleef stilletjes in het water drijven. Echo wilde net naar haar toe zwemmen, toen ze opeens een wit licht uitstraalde en haar lichaam groeide. Een soort van bunker groeide over d’r heen, terwijl haar lichaampje kleiner leek te worden. De Dewgong, nieuwsgierig als dat zijn persoonlijkheid was, zwom iets naar achter toe, om daarna weer dichterbij te komen. Het licht verdween en een nieuwe pokémon zwom door de oceaan heen. Echo wilde graag zijn pokédex erbij halen om de nieuwe vorm van Mary een naam te geven, maar zijn zuurstof supply bleek op te zijn en hij stuurde Scrum aan om terug naar het wateroppervlak te gaan.
Eenmaal boven water haalde hij diep adem en merkte dat Mary achter hem aan bleek te zijn gekomen. Haar nieuwe vorm zorgt ervoor dat ze niet zo snel was en als een drijvende bunker dreef ze nu naast hem. Hij glimlachte eventjes en ging terug aan land. De zon begon inmiddels bijna onder te gaan en hij moest nog een heel rapport uit gaan schrijven over wat hij had gevonden op de bodem van de oceaan, samen met de theorie over de Regi’s. Want dat was iets wat hij zeker ook nog dieper wilde gaan uitzoeken, maar hij had zo’n voorgevoel dat hij daarvoor niet in Mossdeep City moest zijn, maar in een van de andere steden waar beweert wordt dat er activiteit rondom de legendary pokémon is geweest. Eenmaal uit het water pakte hij zijn pokédex erbij en scande zijn net geëvolueerde pokémon. Those attacked by Toxapex's poison will suffer intense pain for three days and three nights. Post-recovery, there will be some aftereffects. vertelde de mechanische stem hem en hij grinnikte eventjes. Ja, dat was iets wat hij goed kon gebruiken in zijn team, een giftige tank met side effects. ”Ik ben trots op je, Mary,” zei hij tegen de pokémon, voordat hij haar terug stuurde in haar pokéball. Nadat ook Scrum teruggestuurd was, stopte hij zijn spullen weg en liep in de richting van de basis, hij had een heel rapport uit te schrijven en mee te nemen terug naar Kalos, aangezien ze daar het meeste uit de informatie konden halen.

Echo rekte zich uit en reed zijn stoel naar achter toe. De hele nacht had hij zitten schrijven, iets wat goed te zien was aan de nog donkere cirkels onder zijn ogen en eventjes geeuwde hij achter zijn hand. Nu nog de laatste puntjes op de I zetten en dan was het rapport klaar en als het hoofdkwartier het goed genoeg vond wat hij had gevonden, konden ze onderzoek teams gaan sturen naar de verloren tempel. Voor nu besloot Echo dat het rapport goed genoeg was, hij sloeg het bestand op, sloot zijn laptop af en besloot om eerst maar eens een paar uur slaap erin te verwerken. Daarna zou hij terug gaan naar Kalos en het rapport opsturen.
De zon scheen fel door zijn raam heen, terwijl de witharige jongen overeind kwam en zichzelf uitrekte. Zonder veel tijd eraan te verspillen friste hij zichzelf op en pakte zijn spullen, voordat hij op de rug van zijn Garchomp terug vaarde naar Kalos. Het was een reis waar hij geen fan van was en misschien moest hij eens zoeken naar een pokémon die Fly kon leren, maar voor nu moest het er maar mee doen. Het duurde een paar uur voordat hij terug was in Kalos, maar vanaf hier kon hij de reis makkelijk af. Nog voordat de zon daadwerkelijk onder ging was hij terug op de basis in Lumiose City en had hij het rapport ingeleverd. Nu kijken wat men ervan vond. Oh en Marcus? Geen idee waar die naar toe was...