Fire & water

“Kom op, Natsumi doe je Dragon Rage nog een keer!” Een paarsachtige straal ging met een rot vaart richting een Pikachu die tegenover de Charmeleon stond en die afwachtte totdat hij een opdracht zou krijgen van zijn trainer. “Kyro, breek die aanval met je Thunderbolt!” De Pikachu knikte waarna hij opsprong en zijn bliksemstraal ontlaadde die recht door de Dragon Rage aanval ging en Natsumi volop raakte. Tyson beet even op zijn onderlip toen hij dit zag gebeuren en liep naar zijn Charmeleon om haar overeind te helpen. Natsumi leek er niet echt veel aan over hebben gehouden omdat ze enkel met haar kop schudde en over haar hoofd krabde. Het was namelijk niet de bedoeling geweest om de Charmeleon te verwonden maar het leek de Pokémon niet echt te boeien. Ze wilde overduidelijk bewijzen dat ze sterker was dan Kyro door met haar poot uitdagend naar de Pikachu te zwaaien. Deze reageerde er niet meteen op waardoor de rode draak geïrriteerd snoof wat al een teken was dat de jongen de training moest stoppen. Kyro had er sowieso geen zin meer in om telkens zonder moeite de draak neer te halen en het zou haar korte lontje alleen maar aanwakkeren. Zowel zijn Pikachu als Charmeleon waren licht ontvlambaar wat geen goede combinatie was. Het was net olie bij het vuur gooien. “Goed, we houden een pauze,” sprak Tyson toen en wenkte zijn twee Pokémon mee. De Pikachu sprong behendig via de grond op zijn schouder waarna zijn Charmeleon hem met een nukkige uitdrukking op haar gezicht volgde naar het eerstvolgende stadje; Petalburg City.

Ondanks dat Petalburg City niet helemaal op zijn route lag besloot Tyson toch maar even een tussen stop in te lassen. Gezien hij er niet zo’n zin in had om met een lege voorraad te zitten want hij had immers zes Pokémon die hij moest voeren. Oké, hij had er misschien niet mee in moeten stemmen om een Chikorita aan zijn team toe te voegen maar dat was achteraf. Gezien hij nu drie jonge Pokémon had waar hij voor moest zorgen en eentje was eigenlijk al een hand vol. Tyson had het natuurlijk over Hikari maar dat liet niet weg dat de Riolu een lastpak was zoals Kyro of Natsumi.. nee in tegendeel zelfs. Hikari was misschien wel een stuk jonger dan de rest maar wel vrij slim voor haar leeftijd en hij was daar nogal trots. Nu hij het toch over de kleine Riolu had hij kon haar maar beter zich roepen voor ze het zelf zou doen. De jongen stopte halverwege de straat waarna hij Natsumi terug liet keren voor wat rust en de Pokéball van Hikari opgooide. De kleine gestalte van de Riolu verscheen binnen no time voor zijn voeten waarna het blauwe wezentje half op hem afsprong. De kleine spruit keek vrolijk omhoog toen ze haar armen om zijn been had geslagen omdat ze nog niet eens bij de middel kwam van de jongen. Tyson grijnsde naar haar waarna hij het beestje optilde zodat ze zich aan zijn nek kon vastklampen maar ze wilde al snel weer op de grond gezet worden.


Tyson grinnikte lichtjes bij het zien van de kleine vrolijk Riolu die een stukje voor hem uitging lopen. “We gaan naar het Pokémon Center Kari,” sprak hij tegen het kleine beestje die even omkeek en toen licht haar kopje schudde. “Riuuuh!” riep ze uit en wachtte totdat de jongen haar zou volgen. Kyro kreeg ook een kleine glimlach op zijn gezicht waarna hij zich bij de Riolu voegde en naast haar ging lopen. Dit vond Hikari geweldig en gooide enthousiast haar pootjes in de lucht. Tyson bereikte met zijn Pokémon al snel het Pokémon center waar hij door de schuifdeuren naar binnen ging gevolgd door zijn Pokémon. Normaal gesproken zou de jongen om een kamer vragen zodra hij binnen een Pokémon center was maar voor nu was dat niet echt nodig.. hij kampeerde liever. Dat liet niet weg dat hij hier niet moest zijn want ondanks dat hij op vakantie was wilde hij nu weleens wat onderzoek doen naar mega evolutie waar zijn opa het over had gehad voor hij stierf. Hij had echt geen enkel idee waar hij moest beginnen maar dat werd hoog tijd om daar eens wat aan te doen. Tyson bleef even staan toen hij vragend werd aangekeken door de zuster die achter de balie stond maar daar lette hij verder niet op. “Let jij op Hikari?” vroeg Tyson aan zijn Pikachu maar deze schudde met zijn kop waarna hij op de Riolu wees die naar een tafel liep waar een jong meisje met haar Pokémon zat. Tyson zuchtte diep waarna hij met tegenzin Hikari achterna liep. Ugh..hij had eigenlijk helemaal geen tijd voor dit soort dingen..

De kleine Riolu liep nieuwsgierig op een meisje af die met haar Pokémon aan een tafel zat, eentje zat erop en daar was haar oog opgevallen. Zodra ze dichtbij genoeg was probeerde het wezentje over de rand van de tafel mee te gluren maar Hikari kwam er al snel achter dat ze niet groot genoeg was om erbij te kunnen komen. “Pikachu!” klonk er opeens achter de Riolu en daar zag het wezentje Kyro staan die op zijn achterpoten stond en haar aankeek. Zijn blik zei al genoeg om te weten dat ze niet zomaar weg had mogen lopen maar voelde al snel dat ze op werd getild door iets groters en haar rode ogen richtte zich op haar trainer die haar met een brede grijns begroette. Hij had ook boos kunnen worden maar Tyson wist dat de Riolu gewoon erg nieuwsgierig was en op de een of andere manier kon hij niet boos worden op haar. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Kyro ook op de tafel sprong en op een afstandje bleef kijken. “..het spijt me.. als ze jullie gestoord heeft,” mompelde de jongen tegen het meisje waarna hij een blik wierp op de Horsea. Was dat waarom Hikari weggelopen? Hij kon zich er wel mee inleven dat de Riolu nieuwsgierig was geworden naar de water Pokémon want die zag je niet erg vaak.. tenzij je een duik zou nemen in zee.