[TR QUEST] Blackout

Hij werd op pad gestuurd. Sam had aangegeven dit niet veel te willen doen, omdat hij het meest nuttig was als hij in het lab bezig kon zijn – of met zijn eigen onderzoeken verder kon. Team Rocket had hem beloofd erop te letten, maar hij kwam er toch niet onder uit. Het scheelde een hele hoop dat het nu pas voor het eerst was. Als hij eerlijk moest zijn, dan voelde hij zich zelfs vereerd. De opdracht die hij kreeg was niet zo moeilijk. Toch gaf het hem het gevoel dat ze hem door hadden. Stroom uitschakelen kon je op een destructieve manier doen, maar je kon ook iemand met een brein erop af sturen.

Sam had geen flauw idee hoe elektriciteit werkte, maar het ging om het gebaar. Hij kon het zonder slopen doen, daar ging het om.

Vlak voor zijn vertrek had hij al het een en ander uitgepluisd. Het enige wat hij in principe hoefde te doen, was een kortsluiting te veroorzaken. Op die manier konden zijn sporen gewist worden en zou het defect niet heel verdacht zijn. Sam had een handleiding op zijn Holocaster gedownload die hem vertelde hoe hij kortsluiting moest voorkomen. Aan de hand daarvan kon hij vast wel iets ontdekken.

Hij verliet het donker cafeetje waar hij zijn plan had beraamd. Het licht was er zo erg gedempt dat hij betwijfelde of hij de eerste was die er iets illegaals had gepland. Hij kon het zich zelfs moeilijk voorstellen dat hij het eerste Team Rocket lid was die daar voor zijn missie had gezeten. Sam zag in zijn ooghoek twee jongeren uit het steegje komen. De een liep zelfverzekerd en rustig, de ander rende zowat de andere kant op. Hij hoefde niet lang na te denken om te weten wat daar gebeurd was. Behendig ontweek hij de puber en stapte hij stug naar zijn nieuwe plaats van bestemming.

De stroomkast van het blok waar zijn collega’s een inval zouden plegen.

Sam hield het adres op zijn Holocaster bij de hand. Ook de weg erheen had hij van tevoren opgezocht, zodat hij niet veel te laat zou arriveren. Het was dan ook niet de straat waar hij moeite mee had, maar het vinden van de stroomkast. “Als ik een stroomkast was…” mompelde hij tegen zichzelf. “Waar zou ik dan zijn?” Hij passeerde op dat moment een groepje mensen. Van veraf had hij er geen erg in gehad, maar nu hij langs ze liep, had hij direct door met wie hij te maken had. Het was het groepje Agents die hij moest helpen. Sam wisselde een vlugge blik met ze uit om ze te laten weten dat hij ermee bezig was. Veel reactie kreeg hij niet. Logisch, waarschijnlijk wilden ze hun dekmantel niet verpesten.

Een eindje verderop zag hij iets dat op een stroomkast leek. Had hij het gevonden? Hij versnelde zijn pas niet. Dat zou verdacht zijn. Bovendien liep er een jong koppel met een Growlithe langs. Het beestje stopte bij de kast, snuffelde er uitgebreid aan en tilde daarna zijn pootje op. Sam trok een vies gezicht. Dat had hij weer. Hij hield zich wat meer in, wachtend tot het koppel een stuk door was gelopen, voordat hij bij de kast hurkte. Het was inderdaad een stroomkast. En het rook sterk naar urine. Sam trok zijn neus op. Hierna verdiende hij echt een sigaret. De man keek kort om zich heen en haalde een speciale schroevendraaier tevoorschijn. Daarmee maakte hij de voorkant van de kast open… Om tot de conclusie te komen dat die leeg was. Hè?

Het was een nepperd. Dat was het enige dat hij zo snel kon verzinnen. Nu het nieuwjaar voor de deur stond, werd het verleidelijk om zulke dingen met vuurwerk uit elkaar te laten knallen. Dat zou niet zo ideaal zijn voor de bewoners. Sam schroefde de kast weer vast en stond nonchalant op. Hij keek weer om zich heen. Als dit de stroomkast niet was, wat dan wel?

Zijn blik viel op een klein, gemetseld gebouwtje dat aan de overkant van de straat stond. Hij vernauwde zijn ogen en keek naar de deur. Er zat een kleine, gele sticker met een zwart figuurtje op. Was dat meestal niet een bliksemschicht? Zaten die stickers niet op dingen met elektriciteit? Sam wandelde naar de overkant en trok de conclusie. Dit was hetgeen dat hij hebben moest. Er was alleen een probleem. Die deur kon hij niet openmaken met een speciale schroevendraaier en de tijd begon te dringen. Bedenkelijk wreef hij over zijn kin. Het eerste dat in hem opkwam was dat hij zich weer eens moest scheren. Het tweede dat hij zich bedacht, was dat hij een Trapinch in bezit had. Die kon Dig gebruiken om hem naar binnen te krijgen. Maar dat zou hier teveel opvallen.

Sam zocht een rustig, afgelegen plekje op en haalde Snow tevoorschijn. De pokémon keek hem verward aan. Meestal gebruikte hij haar in het lab, als hij gezelschap nodig had. Nu waren ze buiten. Gingen ze een stukje wandelen? Sam weerstond de neiging om er een sigaret bij te pakken. In plaats daarvan wees hij naar het gebouwtje waar hij net nog was geweest. “Ik moet daar naar binnen,” deelde hij kort maar krachtig mee. “Kun je je Dig gebruiken voor me?” Snow wierp hem een sceptische blik toe. Waarom moest hij daar naar binnen? Hij gaf geen antwoord, hij keek haar alleen maar doordringend aan. De Trapinch draaide zich om en begon langzaam maar zeker een gat in de grond te graven. Ze lette erop dat het groot genoeg was voor Sam om door te kunnen.

De tunnel was lager dan hij had gehoopt. Hij kon nog wel vooruit komen, maar hij had gehoopt dat Snow beter in kon schatten. Zwijgend pakte hij zijn Holocaster erbij en scheen hij voor zichzelf het pad bij. Beetje bij beetje, meter voor meter, kwamen ze vooruit. Na iets dat een eeuwigheid leek te hebben geduurd, werkte Snow zich een weg naar boven. Sam hoopte vurig dat ze goed zaten. Nadat zijn Trapinch het nieuwgevormde gat uit was gesprongen, klom hij zelf omhoog.

Ze stonden nu inderdaad in de stroomkast.

Sam bedankte zijn pokémon niet, noch gaf hij een compliment over haar inschattingsvermogen. Ze had eerder al bewezen dat het erg verschilde per situatie. De man kwam helemaal overeind en onderzocht de binnenkant van de kast. Goed, wat moest hij ook alweer hebben? Hij pakte voor het gemak de handleiding er maar bij. Die las hij vluchtig een keer door. Daarna ging hij op zoek naar twee punten die niet met elkaar in aanraking mochten komen. “Snow,” sprak hij zijn Trapinch toe. “De kans is groot dat de kortsluiting een brandje laat ontstaan. We moeten hier dus zo snel mogelijk weer weg, maar we mogen geen sporen achter laten. Kun je dat gat weer dicht graven als we vertrekken?” Als ze eerder al niet sceptisch was geweest, dan was ze dat nu al geworden. Sam had geen oog voor de blik die hem werd geschonken. Hij ging er vanuit dat ze het commando begrepen had en ging doen wat hij van haar vroeg.

Als laatste zocht hij naar de stoppen. Ze stonden nog allemaal aan. Die moest hij in de gaten houden, wilde hij weten of de stroom inderdaad was uitgevallen. “Oké Snow, maak je klaar,” zei hij tegen zijn pokémon. In een paar snelle bewegingen probeerde Sam om de twee punten met elkaar te laten versmelten. Het duurde een paar langzame tellen, maar een aantal klikken volgden. Hij keek opzij om te zien dat de stoppen nu de andere kant op stonden. Precies op dat moment ontstond er een kleine rookwalm. “Dat is onze cue,” waarschuwde hij Snow. Hij zocht het gat op en sprong naar beneden. Zijn Trapinch volgde al snel, waarop ze op een rap tempo het gat dicht begon te graven. De tunnel hoefde niet helemaal dicht, zolang het begin en eindpunt maar verborgen werd.

Sam kroop zo snel als hij kon naar het andere einde en klauterde daar terug naar boven. Hij wachtte geduldig tot zijn pokémon in het gat verscheen en hing zijn armen omlaag. Ze sprong soepel in zijn handen en stampte het gat met hem dicht zodra ze allebei bovengronds waren. Sam veegde een groot deel van de modder van zijn jas en broek en keerde Snow terug. Daarna wandelde hij nieuwsgierig naar de plek waar de inval zou worden gedaan om van een afstandje te kunnen zien of het had gewerkt. De stroom was inderdaad uitgevallen. Het groepje Agents was ook verdwenen. Tevreden liep hij rustig door, terwijl hij naar de binnenzak van zijn jas graaide. Daar haalde hij een pakje sigaretten uit. Zoals beloofd.