Trainer and the Frog [QUEST]

Zuko keek met een twijfelachtige blik naar zichzelf in de spiegel. Zijn donkerbruine haar hing over zijn voorhoofd heen en kwam achteraan tot in zijn nek, zijn goudkleurige ogen leken de schitteren als hij zichzelf aankeek en, hetgeen waar hij het meest over twijfelde, zijn grote brandwond die zich over zijn hele oog verspreidde en ervoor zorgde dat zijn ene oog wat meer gesloten was dan het andere, leek hem nog het meeste aan te spreken. Zijn vingers raakten het litteken aan en even huiverde hij, zich precies herinnerend hoe het ook alweer gebeurd was. Het was drie tegen één geweest en Zuko deed een redelijk goede job om zijn broertje te beschermen tegen zijn pestkoppen. Opeens had de oudste jongen van het groepje een aansteker en een deodorant tevoorschijn gehaald en voordat Zuko en zijn broertje konden ingrijpen, was de vlam al Zuko’s kant opgegaan. Het was recht tegen zijn oog geweest en de dokters hadden het een wonder genoemd dat hij niet aan één kant blind was geworden. Hij had niet op reis kunnen gaan en toen hij dat uiteindelijk wel kon, was hij gewond geraakt door een Slugma. Opnieuw had een vlam hem geraakt, maar deze keer in zijn buik. Een grote brandwond verspreidde zich nu over zijn buik en rond zijn navel. Zuko had getraind en getraind in de hoop dat de focus meer op zijn spieren gelegd zou kunnen worden dan op zijn litteken, maar hij wist dat het altijd daar zou zijn. Zijn zus, zijn broertje en zijn ouders hadden hem ontzettend gesteund en het was dankzij hun dan ook dat hij niet verbitterd was geraakt. Toen hij een folder had gelezen over Ranger worden, had hij besloten dat dat helemaal zijn ding zou zijn en was hij daar dan ook voor gegaan. En dat was ook de aanleiding voor het feit dat hij op het punt stond om zijn eerste opdracht te doen. Na nog één blik op de spiegel te hebben geworpen, ging hij naar buiten.

Zijn blik gleed naar een jongen die verwoede pogingen deed om zijn Froakie onder controle te houden. De Pokémon hing pesterig boven het water waar hij de grootste lol leek te hebben in het feit om anderen te pesten. Mushu, Zuko’s Grovyle, snoof geïrriteerd en sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl hij weinig enthousiast naar de Froakie keek die zijn Bubble gebruikte op een jonge Poliwag die uit het water wilde klimmen. Het feit dat de trainer tegen zijn Pokémon stond te schreeuwen, zou waarschijnlijk niet veel helpen. De jongen leek de wanhoop nabij te zijn en even liet zijn gedrag Zuko herinneren aan hoe zijn broertje had gereageerd toen er geen einde leek te komen aan het constante gepest. Dit zorgde ervoor dat hij zijn handen tot vuisten balde en naar de jongen ging. Toen de jongen oogcontact met hem maakte en zijn wanhopige uitdrukking plaatsmaakte voor een angstige had Zuko pas in de gaten dat hij zijn vuisten nog altijd gebald had en dat zijn boze uitdrukking dit waarschijnlijk niet beter maakte. Hij stak zijn handen geruststellend omhoog en glimlachte, zijn goudkleurige ogen fonkelend. “Hé hé, geen angst,” sprak hij. “Ik ben een Ranger en ik ben gekomen om je te helpen.” Hij liet de badge zien die nu bewees dat hij officieel tot de Ranger Base behoorde en daarna ook zijn Styler. Bij het zien van de Styler leek de jongen zich iets meer op zijn gemak te voelen en bijna in tranen wees hij naar zijn Froakie. Zuko schatte hem niet ouder dan zeven jaar. “Ik weet niet meer wat ik moet doen, meneer,” sprak hij. “Froakie houdt maar niet op met het pesten van de arme water Pokémon, ook nadat ik hem al een paar keer heb gezegd dat hij moet stoppen.” Hm. Het zou waarschijnlijk beter werken als hij de Froakie eerst zou kalmeren met zijn Styler zoals hem in de Ranger Base was aangeleerd. Hij pakte zijn Styler tevoorschijn en had nu pas de aandacht van de Froakie. Bij het zien van de Styler viel de Pokémon hem aan door naar voren te springen. Mushu sprong voor zijn trainer en sloeg met het grootste gemak met zijn staart waardoor de Froakie naar achteren kantelde. “Mushu,” sprak Zuko zijn Grovyle bestraffend toe. “Probeer voorzichtig te zijn met hem. Het is nog maar een jonkie.” Hij zag geen reden om geweld te gebruiken en Mushu snoof lichtelijk, maar deed uiteindelijk wat van hem gevraagd werd en hield zich een beetje op afstand. Dit gaf Zuko de gelegenheid om zijn Styler tevoorschijn te halen en de tol te activeren. Deze schoot naar buiten en Zuko zwaaide languit met zijn arm zoals hem dit aangeleerd was. Eerst keek de Froakie wat versuft toe, maar daarna sprong hij naar voren en botste met zijn kopje tegen de draad van de tol zodat deze weer terug naar binnen schoot.

Zuko hield de Styler in een geoefende beweging voor zijn gezicht om te voorkomen dat de draad tegen zijn gezicht knalde en wist waar zijn fout lag. Hij moest proberen om sneller te zijn! De Froakie keek hem uitdagend aan en Zuko deed een stap naar achteren. Opeens werd de Froakie afgeleid door een beweging en toen Zuko zag wat Mushu deed, gaf hij een goedkeurend knikje en activeerde de tol van zijn Styler opnieuw. De tol schoot opnieuw naar buiten en Zuko bewoog sneller met zijn arm. De tol hoefde slechts een paar rondjes te maken voordat de gemene blik in Froakie’s ogen veranderde en plaatsmaakte voor een verwonderde. Zuko besloot dat het voor nu goed was en liet de tol zakken waardoor de draad weer terug naar binnen schoot. Opnieuw ving Zuko hem handig op en wenkte de Froakie. De jongen keek in verbazing toe hoe de Pokémon hem zonder bezwaar volgde en keek op toen Zuko naast hem ging staan, nu niet bang meer voor de jongen met het grote litteken om zijn oog. “Het belangrijkste wat je moet doen als jonge trainer zijnde, is achterhalen waarom je Pokémon iets doet. Misschien heeft het honger of misschien voelt het zich bedreigd waardoor hij zich groter voor gaat doen dan hij is.” Hij pakte zijn rugzak erbij en pakte daar wat Pokévoer uit waarna hij deze voorhield voor de jongen. “Kijk,” zei hij. “Om de reden te achterhalen, moet je dingen kunnen uitsluiten.” De jongen hield zijn hand ut en Zuko gaf hem wat Pokévoer. De jongen hield het Pokévoer naar zijn Froakie, maar de Pokémon reageerde niet. Toen merkte hij opeens iets op wat hij daarnet ook had opgemerkt toen hij de Froakie probeerde te kalmeren: de Pokémon hinkte. “Wacht eens even…” Hij pakte de Froakie op en merkte dat de Pokémon niet tegenstribbelde – wat waarschijnlijk kwam door het feit dat zijn Styler hem vriendelijker had gemaakt – en inspecteerde de Pokémon. “Hé, dat is me nog nooit opgevallen.” De jongen wees naar een pijnlijk uitziende snee aan de onderkant van Froakie’s achterpoot. De blije expressie van de Pokémon verdween even toen zijn trainer hem daar aan probeerde te raken. “Zal ik je het naar het Pokécenter brengen?” vroeg de jongen na een twijfelachtige blik op Zuko te hebben geworpen. De Froakie leek even te twijfelen, maar knikte toen en Zuko gaf de Pokémon aan zijn trainer waarna hij de twee volgde naar het Pokémon Center. Eenmaal in het Pokémon Center aangekomen zijnde, gaf de jongen zijn Pokémon af en Zuko ging naast hem zitten op de bankjes voor te wachten. Na een kwartier kwam de zuster met een vrolijke Froakie in haar handen terug gewandeld en Zuko wachtte af hoe de Froakie zou reageren als zijn trainer hem weer buiten in het gras zou zetten. Hij merkte dat de jongen in spanning afwachtte en sloeg zijn eigen armen over elkaar heen. Zou Froakie nog steeds agressief reageren naar de Pokémon in het water of hadden ze een oplossing gevonden voor het probleem?

Zuko haalde zijn wenkbrauw op toen de Froakie een nieuwe aanval laadde. Deze was niet gericht op hem of op zijn trainer, maar hij leek nog steeds agressief te zijn. Al heel wat minder dan voordat Zuko zijn Styler gebruikte, maar het was er nog steeds. Zuko sloeg zijn armen over elkaar heen en trok zijn wenkbrauwen op terwijl hij fronsend naar de Froakie keek. Hij had geen idee wat het anders kon zijn dan dat hinken om eerlijk te zijn. De jongen had de pet die hij op zijn hoofd had inmiddels al over zijn ogen getrokken en Zuko legde zijn hand op zijn schouder toen hij de jongen hoorde snikken. Mushu rolde met zijn ogen en keek de Froakie niet echt onder de indruk zijnde aan. Daarna opende hij zijn bek en begon in Pokémontaal tegen de Froakie te praten. Zuko kon natuurlijk niet verstaan wat de Pokémon zeiden, maar toen Froakie een beweging maakte in de richting van het water en vervolgens naar de andere richtingen, haalde hij zijn wenkbrauw op en richtte vervolgens zijn aandacht weer op de jongen. Opeens had hij door dat de jongen niet aan het huilen was omdat zijn Froakie nog steeds agressief was, maar waarschijnlijk wel omdat er iets was gebeurd waardoor de jongen de Froakie niet meer onder controle kon krijgen. “Kan het zijn dat je een paar dingen nog niet aan me verteld hebt?” vroeg hij voorzichtig aan de jongen. De jongen keek omhoog en keek Zuko met grote ogen aan. Daarna haalde hij zijn schouders op en na even gezwegen te hebben, gaf hij een knikje. Froakie had zijn trainer ondertussen weer de rug toegekeerd en leek weer met een boze blik in de richting van het water te kijken, maar deze keer deed hij geen moeite om de Pokémon daar te gaan pesten en toen Zuko een beweging deed ten teken dat de Froakie hier moest blijven, bleef de Pokémon netjes zitten. Het effect van de Styler was nog niet helemaal weg en dat was een goed ding. Dat wilde zeggen dat de jongen zijn verhaal op zijn gemak kon doen. Voordat de jongen echter kon beginnen met vertellen, deed Zuko een gebaar in de richting van een paar bankjes waar ze konden gaan zitten. Mushu en Froakie volgden hun trainers en nadat Zuko en de jongen waren gaan zitten, sloeg Mushu zijn armen over elkaar heen en begon vervolgens met de Froakie te praten.

“Het is ondertussen al een half jaar geleden, maar ik denk dat het nog steeds een groot effect heeft op Froakie,” zei de jongen trillerig. “Ik had een jonger zusje die ontzettend veel van water Pokémon hield. Ze vond het altijd leuk om bij het water te gaan zitten en te kijken hoe de Pokémon vrolijk in het water rond zwommen. Ze vertelde me dat ze later de Cerulean gym in Kanto wilde overnemen als ze ouder was en dat ze hard ging trainen om haar droom waar te maken.” Het viel Zuko op dat de jongen in verleden tijd sprak en over zijn armen was kippenvel verschenen. Hij dacht aan zijn eigen zusje en hoe hij haar altijd voor alles had willen beschermen, zelfs nadat bleek dat ze zichzelf wel prima kon redden. “Ze was nog maar vijf jaar oud, maar ze had al zo’n ambitie. In elk geval was ze dus veel bij het water te vinden en soms trainde ze daar met Froakie. Op een dag was het nogal stormachtig weer, ook al leek het die ochtend perfect droog te blijven. De storm kwam opeens opzetten en mijn zusje wilde samen met Froakie naar huis gaan, maar opeens was daar een Poliwhirl die hun niet door wilde laten gaan. Froakie was nog te zwak om haar te beschermen en dus kon hij niet voorkomen dat de Poliwhirl haar in het water duwde.” De jongen sloeg zijn handen voor zijn gezicht en begon weer te slikken. Zuko kon het niet helpen dat hij zijn arm om de schouders van de jongen legde en merkte dat de jongen de steun wel kon gebruiken, want hij legde zijn hoofd tegen Zuko’s schouder en vertelde verder. “In elk geval kwamen mama, papa en ik zo snel mogelijk naar buiten toen Froakie ons kwam roepen. De ambulance is gekomen, maar het was al te laat. Ze was in een coma beland en het is niet zeker of ze daar ooit nog uit zal geraken.” Zuko richtte zijn blik op Froakie. “Dus daarom is hij zo agressief in de buurt van water,” mompelde hij en aan de beweging tegen zijn schouder te voelen, was de jongen aan het knikken. “Hij houdt de Poliwhirl en zichzelf verantwoordelijk voor het ongeluk, ook al kon hij er niks aan doen. We hebben de Poliwhirl sindsdien niet meer gezien, maar Froakie probeert hem altijd te zoeken zodat hij wraak kan nemen.”

Zuko wierp een blik opzij en zag dat Mushu’s nonchalante houding veranderd was en dat hij met wilde gebaren tegen Froakie aan het spreken was. “Ik denk dat jij en Froakie vooral heel goed met elkaar moeten praten, misschien zelfs wel samen het water op moeten zoeken zodat jullie het beiden kunnen verwerken. En ik denk dat het ook belangrijk is dat je Froakie zo goed mogelijk op de hoogte houdt van de vooruitgang die je zusje boekt.” Zuko keek naar opzij en glimlachte naar de jongen toen deze hem met waterige oogjes aankeek. “Denk je echt dat dat gaat helpen?” vroeg de jongen ongelovig aan hem. “Ik denk dat je het zeker eens moet proberen,” antwoordde Zuko. “Froakie zit duidelijk met frustraties en als ik naar jou nu kijk, vertel jij ook niet alles aan hem. Het is heel belangrijk om zo’n dingen gewoon met elkaar te delen. Hoe wil jij ooit een echte trainer worden als je niks deelt met je Pokémon? Als je op reis gaat, zijn je Pokémon de enigen die je hebt als je zeker de eerste dagen nog alleen op reis bent. Natuurlijk ontmoet je ondertussen mensen en zal je met sommigen zelfs een eindje samen reizen, maar uiteindelijk blijven het wel jij en je Pokémon die de reis doen.” De jongen gaf een twijfelachtig knikje en keek weer naar zijn Froakie. Deze leek ook bedenkelijk te kijken en keek zijn trainer recht in de ogen aan, zijn agressieve houding van daarnet al wat weggezakt lijkende. “Wat zeg je ervan, Froakie?” vroeg de jongen hoopvol. “Zullen we vanaf nu gewoon eerlijk tegen elkaar zijn en onze frustraties met elkaar delen?” Zuko glimlachte toen hij merkte dat de jongen al wat meer vastberaden klonk dan daarnet en zijn handen zelfs hoopvol tot vuisten had gebald. Samen met Mushu keek hij afwachtend naar Froakie, kijkende naar wat zijn reactie zou zijn.