I Can Take a Beating Like a Good Pair of Headphones, I Can Take a Hit Like Karate Kid

Langzaam maar zeker kwam het station van Kiloude dan eindelijk in zicht. De trein remde af en Cecille wenste vurig dat het dat niet zou doen. Dan moest ze nog langer wachten tot ze uit kon stappen en ze had de gehele rit al op springen gestaan. Ze had zichzelf voor een paar minuten af kunnen leiden met muziek, maar dat zorgde er uiteindelijk alleen maar voor dat ze op wilde staan en gaan dansen. Sommige nummers waren ook zo energiek dat ze het niet kon laten om aan later te denken. Ze ging immers naar Kiloude met een rede. Het was het resort van de evenementen. Buiten de safari zone waren er nog een hoop andere dingen te doen – en vandaag was één daarvan de kickbokswedstrijden waar ze al weken naar uitkeek. Het zou haar eerste worden sinds haar vertrek uit Johto.

‘Ik ben er bijna!!’ stuurde ze naar Sara. Haar vriendin kon er helaas niet de hele dag bij zijn, maar ze had er wel voor gezorgd dat ze het gevecht zou kunnen zien. Gelukkig voor haar – en helaas voor Cecille – duurde het nog wel even voor dat zou beginnen. De blondine moest zich eerst nog inschrijven, gewogen worden en zich dan klaarstomen voor de voorlopig nog onbekende tegenstander van vandaag. Dat ze berichten kon sturen was eigenlijk wel een goede afleiding geweest. Sara had dan misschien niet veel tijd om te reageren, maar ze kende meer mensen.

Yara was snel met haar reacties, ondanks dat ze zei dat ze op een patrouille was. Schijnbaar was het op een rustige plek of ze deed haar werk niet goed, maar Cecille had een veel beter beeld van haar zusje dan dat. Tiffany gaf geen enkele reactie, dus Cecille ging ervan uit dat die druk met haar Elite rang bezig was. Wat dat ook mocht betekenen. Teleurgesteld ging ze door haar contactenlijst en bleef ze bij Jane hangen. De roodharige had schijnbaar niet veel te doen of maakte gewoon tijd vrij, want ze grapte vrolijk met Cecille mee. Het bleek alleen niet genoeg afleiding voor haar te zijn, dus opende ze een tweede gesprek wanneer Jane wat langer op zich liet wachten. Jean-Pierre ontkwam ook niet aan haar fratsen. Hij reageerde wel, maar dat ging flink wat trager dan ze had gehoopt. De blondine vroeg zich kort af waarom en herinnerde zich toen dat hij was gevraagd voor het schrijven van een opera. Zou hij daarmee bezig zijn? Dan kon ze hem beter niet lastigvallen.  

Zodra de trein tot stilstand kwam, sprong ze van haar stoel op en liep ze zo snel als ze kon naar de deuren. Ze was niet de enige die graag het resort wilde verkennen, want er was meteen een opstopping bij de uitgang. Cecille gromde ongeduldig. Ze wilde gewoon naar buiten! De ruimte was te klein voor haar. Niet dat ze claustrofobisch was. Eén angst voor normale dingen was wel genoeg. Langzaam maar zeker baande ze zich een weg naar het perron en kon ze de frisse lucht weer opsnuiven. Cecille deed dat schaamteloos. Een verwonderde blik ging over de hoeveelheid mensen en het station. Kon ze Sivar er al uit laten om het samen te kunnen bekijken? Daar was het misschien nog iets te druk voor. Ze haalde haar hand weer van zijn pokébal, welke ze schijnbaar onbewust al erheen had gebracht. Gestaag volgde ze de grootste groep van de mensenmassa naar buiten.

Het station was het topje van de ijsberg, ondervond ze al snel. Meteen toen ze de uitgang had gevonden, werd ze begroet door een hoop exotische trainers en pokémon. Cecille kon moeilijk haar blik voor twee tellen op één persoon houden voor ze naar de volgende ging. Ze zag pokémon die ze niet eerder gezien had, shiny pokémon, sterke pokémon, kleurrijke mensen en bovenal krachtige vechters die hoogstwaarschijnlijk dezelfde eindbestemming als zij hadden. De blondine had niet door dat haar mond was open gezakt tot ze slikte en zich weer wilde verplaatsen. Het liefst had ze iemand aan haar zijde om haar enthousiasme mee te kunnen delen, maar ze wilde het nog niet riskeren. In plaats daarvan volgde ze een groepje waarvan ze zeker wist dat ze naar de wedstrijd toe gingen. Kiloude was onbekend terrein voor haar en ze kon het zich niet veroorloven om te verdwalen. Cecille zou Cecille echter niet zijn als ze zich niet kenbaar zou maken, dus haalde ze hen in.

“Hey!” begroette ze hen. Haar blik viel op een jongedame die een kop kleiner was dan zij, maar dat maakte ze goed met de spiermassa die ze had. “Gaan jullie ook naar die kickbokswedstrijd?” De vreemdelinge oogde haar van top tot teen en schonk haar een tevreden glimlach. Cecille begreep hieruit dat ze een bepaalde test had doorstaan. Daar leek het in ieder geval op. “Ja. Ga je zelf meedoen?” werd er aan haar gevraagd. De blondine rechtte haar rug en hield haar kin omhoog. “Zeker. Ik ben hier gekomen om te winnen.” Het was niet per se arrogantie, aangezien het een begin van een toernooi zou worden. Cecille was vastberaden om dat toernooi te winnen, maar ze keek niet neer op de andere deelnemers. De vrouwen waar ze nu mee liep leken haar stuk voor stuk erg sterke en capabele vechters. Ze keek er juist naar uit om tegen ze te vechten. “We gaan het je niet makkelijk maken, hoor!” hoorde ze een dame achter haar zeggen. De brede grijns op diens gelaat vertelde Cecille dat het allemaal plagerij was. Daar ging ze graag in mee. “Mooi, dat zou ik ook niet willen!” reageerde ze. Ze weerspiegelde de grijns van de vrouw.

Met het groepje kwam ze in de aankomsthal terecht. Het gebouw was vrij groot en stond een beetje afgelegen van de rest. Cecille zag aan de vele posters op de ramen en muren dat het niet alleen voor kickbokswedstrijden werd gebruikt. De blondine bedacht zich dat dit eigenlijk een perfecte plek was geweest om Sara’s bedrijf te promoten. Ze realiseerde zich al snel dat het bedrijf nog niet echt bestond en liet het daarom varen. “Hey blondie,” haalde haar uit haar gedachten. Cecille keek op en zag dat een van de dames naar een loket wees. “Je kan je daar ook laten inschrijven.” Haar lila ogen volgden de priemende vinger. Er waren verscheidene loketten open. Was het echt zo druk hier? Dan moest het wel echt een bekend toernooi zijn, zeg. “Thanks!” riep ze naar de vrouw, er niet bij stilstaand dat ze haar naam überhaupt niet had gezegd. Haar nieuwe rivale was al verdwenen om zichzelf in te schrijven.

Cecille draaide zich naar het loket en herinnerde zich toen iets belangrijks. Ze wilde namelijk een selfie maken nu het nog kon. Met een vlugge handbeweging haalde ze haar Holocaster uit haar broekzak en activeerde ze haar camera. Cecille liet zichzelf half in beeld en zorgde ervoor dat de helft van de rij met het loket op de achtergrond te zien was. ‘Raad eens waar ik ben?’ typte ze bij de foto, voor ze hem naar haar vader verstuurde. Ze gebruikte de emoji met de halo aan het einde van haar bericht. Fredrik was of vrij van werk of had gezien dat het bericht van zijn dochter was, want hij kwam meteen online en reageerde. ‘Dat meen je!’ was het eerste bericht. ‘Ik ga je aanmoedigen vanaf de zijlijn!’ Cecille grijnsde breed. Ze kon zijn trotse glimlach al helemaal voor zich zien. Vrolijk begon ze aan een nieuw bericht, maar ze zag dat hij ook weer aan het typen was. ‘Komt het op tv? Of is het online te bekijken?’ De vragen lieten haar beseffen dat haar vader nog nooit een wedstrijd van haar had gemist. Hij was er altijd bij geweest om haar te steunen. Het feit dat dit deze keer niet het geval ging zijn, deed haar toch een beetje pijn. Ze beet zachtjes op haar onderlip en keek rond. Eigenlijk had ze geen flauw idee of het wel ergens te bekijken was.

‘Weet ik niet,’ reageerde ze daarom maar. ‘Ik zal het navragen.’ Dat kon vast wel bij het loket als ze zich inschreef. ‘Hou me op de hoogte,’ kwam Fredriks voorlopige laatste bericht. Cecille duwde haar Holocaster in haar zak en sloot zich bij de rij aan. Hij was, naar haar mening, erg lang. Dat kwam door haar ongeduld. Ze stond nog geen drie seconde stil of ze had er alweer genoeg van. Daarom liet ze Sivar dan toch uit zijn bal. De kleine Tyrogue keek voor een moment verward om zich heen, maar toen Cecille zijn aandacht riep, draaide hij zijn hoofd meteen naar haar toe. “We zijn bij de inschrijvingen,” vertelde ze hem trots. Hij glimlachte breed. Wat gaaf! Dus dit was hoe het er officieel aan toe ging? Tot nu toe had hij alleen dat bargevecht van dichtbij gezien en dat was illegaal. “I know!” zei zijn trainer bij het zien van zijn enthousiasme. “Ik kan ook niet wachten!”

De rij werd korter. Cecille voelde bij elke stap die ze zette een bepaald soort kriebel in haar buik. Het was niet van de zenuwen, want die had ze niet echt. Ze vroeg zich wel een beetje af of ze niet hard af zou gaan omdat ze al minstens drie jaar niet meer in de ring had gevochten, maar daar hield het verder bij op. De kriebels waren positief. Ze voelden in ieder geval niet vervelend. Cecille kon ze het beste omschrijven als de kriebels die je voelde als je als kind bijna jarig was. Dat moment dat je ging slapen met het idee dat je weer een jaartje ouder was als je wakker werd. Om nog maar te zwijgen over de cadeautjes die je dan mocht openen.

“Volgende!” Cecille’s hart maakte een klein sprongetje van vreugde en misschien toch een beetje zenuwen. Het was haar beurt. De blondine stapte naar voren en legde haar onderarmen op het houten blad. “Naam?” Ze bekeek de norse man met de pen in zijn handen. Hij had een papiertje voor zich liggen, maar zijn arm blokkeerde het zicht er verder op. Nieuwsgierig als ze was probeerde ze wel te zien wat er allemaal op stond. “Naam?” herhaalde de man, dit keer strenger dan net. Cecille schrok op. “Oh, euh, Cecille Skarsgård!” beantwoordde ze de vraag. Zijn gezicht betrok een beetje. “Kun je Skars…” hij mompelde iets. “Voor me spellen?” Het was niet de eerste keer dat dit gebeurde. Sowieso interesseerde het Cecille eigenlijk niet zoveel. Ze spelde haar achternaam netjes voor hem uit. Inmiddels wist ze wel hoe het rondje op de a heette; voorheen noemde ze het gewoon een rondje op de a, maar tegenwoordig probeerde ze daar slimmer door te klinken. “Klasse?”

Oh. Daar vroeg hij wat. Cecille beet op haar tong. Bijna had ze J gezegd, maar ze was geen jeugd meer. N kon ze ook niet zeggen, want ze was geen beginner. “Euh…” opperde ze daarom bedachtzaam. “C?” Haar onzekerheid werd verkeerd opgevat. De man zuchtte. “Luister, als je niet weet wat je klasse is, dan ben je een beginner meissie. Hoe oud ben je? Dan kan ik de beslissing wel voor je maken. J is jeugd en N is voor volwassenen.” Hij klonk erg gefrustreerd. Alsof hij nu al klaar was met zijn dag, ondanks dat hij net was begonnen. Cecille fronste. Dacht hij werkelijk dat hij met een amateur te maken had? Ze stond op het punt om hem daarop te wijzen, maar Sivar stompte haar tegen haar been en keek haar waarschuwend aan. Ah. Ja. Ze was weer eens op haar tenen getrapt. “Nee, ik bedoel,” begon ze daarom. Ze zuchtte. “Ik heb drie jaar geleden in de jeugdcategorie meegedaan. Daarna ben ik eigenlijk gestopt. Nu ben ik meerderjarig, maar ik heb wel ervaring, dus daarom weet ik niet echt welke categorie ik heb.” Ze keek de man doordringend aan. Hij staarde terug.

“Kalos?” vroeg hij. Cecille knipperde verbaasd. “Sorry?” reageerde ze verward. De man rolde met zijn ogen. “In welke regio heb je gevochten?” Waarom vroeg hij dat niet meteen? Ze kon geen gedachtes lezen, Jirachi. “Johto,” zei ze tegen hem, zichzelf er net van weerhoudend om het tussen haar tanden door te sissen. De man stond op en vertelde haar dat ze even moest wachten. Hij verdween en Cecille kon ongeduldig met haar vinger op het blad tikken. “Hoe vaak moet ik vandaag nog gaan wachten?” vroeg ze zich hardop af. Ze zuchtte diep. Op dat moment weerklonk het bekende deuntje van haar Holocaster. Ze had een berichtje van Sara gekregen. Ze was bijna klaar en zou dus snel in de trein richting Kiloude zitten. Dat bracht een grijns op haar gezicht en liet haar even vergeten dat ze geagiteerd was.

Ze stuurde een bericht terug en stopte haar Holocaster weer weg. Sara zou toch niet direct reageren. De man keerde een minuutje later terug en ging op zijn stoel zitten. “Je bent C. Hier.” Hij gaf haar een papiertje met deelnemer-informatie op. De naam van haar tegenstander zou later pas bekend worden gemaakt. Cecille bedankte hem en stapte zo snel mogelijk bij het loket weg. “Oké,” begon ze tegen Sivar. “Ik moet me eerst laten wegen en dan heb ik nog een medische check-up.” Dat kon ze zich nog wel van vroegere wedstrijden herinneren. “Nu alleen nog vinden waar…”

Met hulp van Sivar en de informatie die ze had gekregen, had ze het al snel gevonden. Cecille had het desnoods ook gewoon willen vragen, maar dat was gelukkig niet nodig. Het wegen zelf was geen enkel probleem. Het medische onderzoek vond ze een beetje vervelend. Cecille had een hekel aan het ziekenhuis en dat soort procedures. Ondanks dat haar moeder een verpleegster was, had ze vooral nare herinneringen eraan. Die had ze voornamelijk aan zichzelf te danken, maar toch. Er werden ook dingen gevraagd waar ze niet graag over sprak. Niet per se lichamelijk, want daar schaamde ze zich absoluut niet voor. De dingen waar ze haar mentale gezondheid aan kon linken wel. Het gesprek ging daarom stroef en ze was blij zodra het allemaal voorbij was. Opgelucht verliet ze de ruimte en zocht ze een plek op om zich klaar te maken voor haar gevecht.

Cecille voelde haar Holocaster weer trillen. Ze zette haar tas op de grond neer, ervoor kiezend dat ze zich net zo goed hier klaar kon maken, en haalde haar Holocaster tevoorschijn. Het was een bericht van haar vader. ‘Weet je al meer?’ De blondine sloeg zichzelf tegen haar voorhoofd. “Shit,” mompelde ze. “Ik heb geen navraag gedaan.” Hoe snel was het wel niet ontglipt? Er was vast wel iemand op de vloer aanwezig waar ze het aan kon vragen. Cecille keek Sivar kort aan. Hij beantwoordde haar blik met een vragende. “Wil je anders alvast naar de gevechtshal? Kijken hoe het eruit ziet?” De Tyrogue hoefde niet lang na te denken om daarin mee te stemmen. Hij wilde graag zien waar zijn trainer zou moeten vechten!

De blondine gooide haar tas soepel over haar schouder en liep in de richting van de hal. Vlakbij de deur hing een groot whiteboard waar een hoop namen op stonden geschreven. Cecille stopte in de buurt en bekeek de rode letters aandachtig. Dit was vast de lijst met vechters, met wie ze zouden vechten en in welke ring. Na een klein minuutje had ze haar eigen naam gevonden. Haar tegenstander heette schijnbaar Eliška Tesarik. Die naam had ze nog nooit eerder gezien. Ze vroeg zich af of hoe de dame eruitzag en of ze ook een ervaren vechter was. Als C-klasse vechter moest dat haast wel. Cecille keek omlaag en werd begroet met een verwachtingsvolle blik van haar trouwe kompaan. “Ik keek heel even tegen wie ik zou moeten vechten en waar,” legde ze kort met een glimlach uit. Zo te zien moest ze in de 3e ring vechten. Waar dat dan ook moge zijn.

Ze draaide zich op haar hielen om en wilde direct de deur door naar binnen gaan, maar ze was niet de enige die op dat moment naar binnen wilde. Cecille hield halt en gebaarde naar de dames dat ze voor mochten. Sivar knikte een keer goedkeurend. Drie jaar geleden had ze Sara voor willen laten gaan en was alsnog als eerste naar buiten gelopen, maar ze had zo te zien goed geleerd van haar grove fout. “Kom je, Siv?” lachte de blondine. Ze zag dat hij er niet helemaal bij was, dus riep ze hem terug ter aarde. De Tyrogue snelde achter haar aan en tezamen betraden ze de gevechtshal. Ze keken hun ogen uit. Bij binnenkomst stonden aan de rechterkant hele hoge tribunes voor bezoekers om op te gaan zitten. Aan de achterwand kon je ook gaan zitten, maar niet de hele ruimte werd gebruikt, dus dan zou je verder weg komen te zitten. Vooraan stonden een viertal ringen geparkeerd. Cecille kneep haar ogen tot spleetjes om te zien welke ring de hare was. Ze zag nog geen cijfers, maar die kwam ze zo misschien wel tegen.

Wat haar vooral meteen opviel was de sterke geur van zweet. Een normaal mens zou daar misschien op afknappen, maar bij haar bracht het een brede grijns rond haar lippen teweeg. Het was een geur die haar vertelde hoe hard er hier gewerkt werd. Ze had het ook niet anders willen hebben. Cecille’s grijns viel een beetje van haar gezicht toen ze geen camera’s zag. Geen enkele. Er liep dus niemand van een sportzender rond? De blondine zocht de ruimte af in de hoop een medewerker te kunnen vinden. Ze kon er eentje aanspreken bij een van de ringen waar momenteel een gevecht bezig was. “Euh, sorry,” maakte ze zichzelf bekend. De man draaide zich naar haar om. “Ik vroeg me af of dit ook uitgezonden gaat worden, misschien?” Zijn gezicht betrok bij het horen van die vraag. “Nee, sorry,” verontschuldigde hij zich meteen. Hij keek bezorgd. “Dit zijn gewoon voorrondes. Die krijgen niet zoveel aandacht als de echte rondes.” Cecille schudde begrijpend met haar hoofd. “Ik snap het. Thanks,” liet ze aan hem weten. Ze liep bij de ring weg en zuchtte teleurgesteld. Sivar liet zijn schouders ook een beetje hangen en, net als de man, bood hij zijn excuses ervoor aan. “Geeft niet maatje. Ik wen er wel aan. Pap hopelijk ook.”

Het deed pijn. Het besef dat haar vader er dit keer niet bij was, noch het gevecht kon zien, was een harde klap voor Cecille. Geen enkele vuist of trap die ze later zou krijgen ging net zo pijnlijk zijn. Ze kon er niks meer aan doen. Hij ook niet. “Ik laat het aan hem weten en dan maak ik me klaar voor m’n gevecht,” vertelde ze Sivar. Hij knikte en stak zijn duim naar haar op, alsof hij wilde zeggen dat hij altijd klaar zou staan voor haar. Dat bracht haar op een idee. “Hé, ik heb nu geen steun bij me. Zou jij dat voor me willen zijn?” De Tyrogue keek zijn trainer beledigd aan. Cecille besefte al snel waarom. “Oh nee, nee,” vervolgde ze. “Ik bedoelde… Iemand die me drinken geeft en het zweet wegveegt met een handdoek enzo,” liet ze aan hem weten. Sivars gezicht klaarde op bij het horen van die woorden. Hij knikte enthousiast. De blondine grijnsde dankbaar naar hem. “Je bent de beste.” Hij was geen echte vervanging voor haar vader, maar dat maakte het al een beetje goed. Over vaders gesproken – ze had wel degelijk iemand bij zich die daarop leek. Misschien vond Fredrik het als worstelaar wel leuk om naar dit soort gevechten te kijken.

Cecille ritste haar tas open en rommelde erin, op zoek naar de pokéball van haar Incineroar. In een korte lichtflits verscheen de grote, zwart-rode kater naast Sivar en knipperde hij verbaasd met zijn ogen. Sivar hield zijn hoofd een beetje schuin. Hun trainer glimlachte schaapachtig. “Ik dacht… Nou ja, als pap er niet bij kan zijn, dan maar op deze manier?” Fredrik was niet voor niets vernoemd naar, wel, Fredrik. Ze keek de Incineroar aan. “Zou je het leuk vinden om te kijken naar mijn gevecht?” Hij hoefde niet lang daarover na te denken. Fredrik knikte vrijwel meteen instemmend. Sivar hield zijn vuist naar hem op en de grote kater tikte de zijne er tegen aan. Samen zouden ze Cecille wel veilig houden. Deze gevechten konden er immers hard aan toe gaan.

Tevreden met haar kleine publiek liet ze aan haar vader weten dat het niet uitgezonden ging worden. Zoals verwacht vroeg hij of ze wel anderen bij zich had om haar op te vangen, dus maakte ze een selfie met haar Tyrogue en Incineroar, terwijl ze het vredesteken met haar vrije hand maakte. ‘Geen zorgen! Ik heb een topteam!’ vertelde ze haar vader. ‘Sara komt straks ook, ze is een beetje laat.’ Dat stelde de man gerust. Hij liet niet merken dat hij het jammer vond het niet met eigen ogen te kunnen zien, maar dat hoefde hij ook niet. Cecille wist dat dit wel het geval was. Erg veel tijd had ze niet meer over, dus beëindigde ze het gesprek met hem om zich klaar te maken voor haar gevecht. Misschien kon ze nog wat oefening hebben voor het zover was.

Een half uurtje was voorbij gestreken toen Cecille zich had omgekleed en met hulp van Sivar de bandages en tape om had gedaan. Haar outfit was bijna compleet. Ze had alleen de handschoenen en haar bit nodig, maar ze was nog lang niet aan de beurt. De blondine overwoog om Dahlia erbij te roepen zodat ze nog wat kon trainen, maar de gevechten die bezig waren trokken haar aandacht. Fredrik, Sivar en zij keken aandachtig naar de wedstrijden van de andere dames. Cecille liep zelfs expres naar een van de ringen toen ze een van de vrouwen van eerder zag. Ze had geen flauw idee hoe de jongedame heette. Toch juichte ze de longen uit haar lijf voor haar. Tijdens dat gevecht kwam een bekend figuur de hal binnen. Cecille viel het niet op. Die was druk bezig met het uitzicht van een fantastische wedstrijd. Sivar wel. Hij keek toevallig over zijn schouder en herkende Sara direct. Enthousiast zwaaide hij en riep hij naar haar, maar hij was te klein om zomaar gespot te worden. Fredrik had daar wel een antwoord op. De Incineroar tilde zijn teamgenoot de lucht in en hield hem als een ware Simba vast. Sivar riep nog een keer. Sara zag hem hierdoor wel en kwam hun kant op gelopen.

Cecille, die inmiddels de commotie naast haar wel had opgemerkt, draaide zich nu half om. Bij het zien van de liefde van haar leven lichtten haar ogen op. “Sara!” riep ze blij verrast, ondanks dat ze wist dat de witharige nog voor haar gevecht zou aankomen. Ze was nog net op tijd. Cecille moest zich namelijk over vijf minuten bij de derde ring melden. De blondine wikkelde haar vriendin in een stevige omhelzing en grijnsde breed. Nadat ze de ander had losgelaten, gingen ze gezamenlijk alvast naar de derde ring toe. Cecille vertelde ondertussen wat er tot nu toe was gebeurd en liet het stuk van haar vader ook niet achterwege. “Oh, ik kan hem anders wel videobellen?” kwam Sara’s oplossing zodra de blondine haar vader liet vallen. Cecille keek haar aan alsof haar vriendin uit een ei was komen kruipen. “Shit. Dat ik daar niet aan heb gedacht.” Vandaag was denken ook niet haar taak. Dat was vechten. Als je het zwart-wit bekeek, in ieder geval.

Cecille en Eliška’s namen werden geroepen. Het werd tijd dat ze de ring in ging. Cecille gaf haar Holocaster aan Sara en kreeg hulp van Sivar om haar handschoenen aan te doen. Fredrik duwde haar bit in haar mond. Hij gaf haar een zetje om de ring in te kruipen. Sara riep Cecille streng bij zich terug. De blondine bukte zich verward, maar toen de witharige haar lippen tegen de hare drukte, snapte ze al wat het probleem was. “Tenksj,” sprak Cecille, er niet bij stilstaand dat ze haar bit al in had en daarom moeite had met praten. Sivar grinnikte. De drie wensten haar succes en ze liep naar het midden van de ring. Dit was het moment van de waarheid.

Eliška was heel anders dan verwacht. De naam liet haar denken dat ze tegen een of andere getrainde soldaat zou vechten. In werkelijkheid leek de vrouw alles behalve. Cecille zag wel dat ze een beetje gespierd was, maar ze gokte dat haar tegenstander pas net was gepromoveerd naar C-klasse. Zijzelf had waarschijnlijk meer training achter de rug dan Eliška. De regels werden uitgelegd. Cecille luisterde maar half. Ze was afgeleid door Eliška, want die probeerde haar te intimideren. Het frustreerde de blondine een beetje. Ze was bekend met wedstrijden, maar ze was al een lange tijd niet meer in de ring geweest. Haar laatste gevechten waren zelfs illegaal geweest en die hadden geen regels gehad. Hoe moest ze dan precies weten wat wel en niet mocht? Cecille wierp Eliška een vuile blik toe. Intimidatie ging niet bij haar werken. Daar had ze al teveel voor meegemaakt. Ze had geworsteld met een Arcanine; gevochten met een mechanische man; een Camerupt van een klif geduwd. Ze had iemand zien sterven in haar armen. Een kleine, gespierde vrouw ging haar niet van haar stuk brengen.

De bel ging. De eerste ronde van drie minuten ging van start. Cecille stormde niet op Eliška af. In plaats daarvan liet ze de vrouw op haar af komen en hief ze beschermend haar armen voor haar gezicht. Een paar klappen werden aan haar uitgedeeld, welke ze stuk voor stuk wist te blokkeren. Cecille bleef niet op één plek staan. Ze koos ervoor om de ring rond te blijven lopen, proberend genoeg afstand tussen hen in te krijgen om zelf uit te halen. Onbewust gebruikte ze de technieken van baguazhang om haar tegenstander een beetje te verwarren. In eerste instantie leek het niet veel uit te halen, maar dat was niet erg. Het gevecht was pas net begonnen en de stoten die ze tot nu toe kreeg, waren niet krachtig genoeg om haar van haar stuk te brengen. Een opening ontstond en Cecille haalde krachtig met rechts uit. Het was haar bedoeling om te raken voor punten, maar er gebeurde meer. Eliška verloor haar evenwicht door de kracht van de impact, waardoor ze haar balans opnieuw moest vinden. Dit was voor Cecille een kans om nog een keer uit te halen.

Eliška werd naar de andere kant gedwongen. Ze wist zichzelf te redden door op de plaatsing van haar voeten te letten, waarop ze direct afstand tussen haarzelf en Cecille creëerde. Cecille maakte hierbij de fout om op haar af te stormen, wat Eliška genoeg tijd gaf om haar terug te pakken. Met haar voet haalde ze hard naar de blondine haar heupen uit. Die kon niet op tijd reageren en klemde pijnlijk haar kaken op elkaar. Cecille week af en hief gealarmeerd haar vuisten naar haar gezicht. Dat deed ze net op tijd. Eliška kwam haar kant op gesprongen om zelf wat punten te scoren. Ze liet geen ruimte voor Cecille om terug aan te vallen bij haar poging tot afraffeling. De blondine had zodanig moeite met het bijhouden dat ze zich in een hoekje liet drijven; in de hoop dat ze geen al te pijnlijke slagen in haar gezicht kreeg. Haar onderarmen begonnen al te zeuren van de stoten die ze hadden opgevangen. Het zou een wonder zijn als ze niet bont en blauw was morgen.

Cecille kwam tot stilstand. De koude, ijzeren paal in de hoek van de ring vertelde haar dat ze niet verder naar achteren mocht. Het was op dat moment dat ze pas door kreeg dat ze naar achteren was blijven lopen. De paniek sloeg een beetje bij haar toe. Cecille wist dat de hoek foute boel was. Als ze niet snel weg kwam hier, dan had Eliška vrij spel en misschien een hele snelle knock out. De ongenadige regen aan vuisten en voeten vertelden Cecille dat haar tegenstander zich hier ook bewust van was. Het beste wat ze nu kon doen was zich blijven verdedigen en de hoek weer uit duwen. Dat was alleen onmogelijk als je niet goed meer kon zien wat er allemaal gebeurde. Met een gevaarlijke grom waagde ze het erop en zette ze een stap naar voren. Haar bovenlijf was hierdoor voor een moment onbeschermd en Eliška griste meteen de kans die Cecille haar had gegeven. Er werd een voet tegen haar maag geplant. Een krachtige duw zorgde ervoor dat ze terug naar achteren werd geforceerd en de blondine viel pijnlijk hard tegen de paal op. Haar rug waarschuwde haar dat dit geen tweede keer moest gebeuren.

Ze wilde een kleine seconde om op adem te komen en haar houding terug aan te nemen. Eliška had andere plannen. Cecille begon te denken dat haar tegenstander toch een getrainde soldaat was, want ze had geen genade. De scheidsrechter moest de vrouw bij de blondine weg halen zodat er weer een gevecht kon komen, in plaats van een afrekening. Cecille duwde zich meteen de hoek uit, rolde haar schouders en nam haar houding weer aan. Eliška wierp haar een vuile blik toe om haar weer te intimideren. Cecille keek strak terug.

De dans werd hervat. Hun scheidsrechter ging aan de kant en de twee dames liepen naar elkaar toe. Cecille had geen flauw idee meer welke hand nou van wie was. Het leek alsof er een tweede bel had geklonken en dat iets bij hen had getriggerd. Alsof alles op het spel stond bij dit gevecht. Geen van beide wilde verliezen en geen van beide gooide de handdoek in de ring. Elke trap, duw en stoot die Cecille kreeg, gaf ze terug. Het ging nek aan nek.

Een bel klonk. Het kostte haar een tel of twee voor ze doorhad wat dit betekende. Het was niet de bel in haar hoofd die haar vertelde dat ze zich niet moest laten kennen. Dat ze als een dolle Tauros op het rode af moest rennen. Het was de bel die aangaf dat er een ronde voorbij was en dat ze een minuutje pauze kreeg. Cecille draaide zich op haar hielen om en liep naar haar team. Bij de hoek trok Fredrik haar handschoenen uit en spuugde ze de bit uit haar mond. Sivar stak een handdoek naar haar uit – die nam ze dankbaar aan om het zweet in haar nek weg te wrijven. Ook haar voorhoofd werd bewerkt met de zachte stof. Ze zag niet precies wie, maar iemand overhandigde haar een flesje water. Gretig draaide ze de dop ervan af en gooide het goedje over zich heen. Het kwam niet alleen in haar mond terecht. Het koelde ook haar gezicht en bovenlijf een beetje af. Pas nu had ze door hoe warm ze het eigenlijk had. “Arceus, wat een taaie tante,” opperde Cecille. Ze hijgde nog steeds. “Ik heb bijna nooit zo’n tegenstander gehad. Ik vind ze eigenlijk maar vervelend.” Ze gaven alles om te winnen. Eigenlijk was ze zelf ook zo, maar ze was niet van de verdediging. Voor haar was de beste verdediging de aanval. Daar kreeg ze nu niet de kans voor.

Er werd geseind dat het minuutje voorbij was en Cecille nam vlug nog een slok van het water. Ze gaf het flesje aan Sara – duwde het haast in haar handen – en gooide de handdoek naar het touw van de ring. Voor ze de handschoenen weer aan deed, nam ze de bit in haar mond. Haar kleine team wenste haar succes en Cecille liep terug naar het midden van de ring. In tegenstelling tot Eliška, wie haar tijd nog steeds verdeed met die rare blikken, dacht Cecille na over het kunnen uitschakelen van haar tegenstander. Eliška moest nu een stuk vermoeider zijn dan bij de eerste ronde. Bovendien besteedde ze meer aandacht aan de aanval dan aan verdediging. Dat bleek niet alleen uit de overeenkomsten die de blondine met haar voelde, maar ook uit de vorige rake klappen die Cecille had uitgedeeld. Eliška had toen haar evenwicht verloren. Als ze snel genoeg was, dan maakte ze sowieso een kans.

De bel ging. Cecille wachtte dit keer niet op Eliška. Ze stapte zelfverzekerd op haar tegenstander af en haalde met haar rechtervuist flink uit. Eliška had hetzelfde idee. Ze raakte Cecille recht op haar neus. De blonde kickbokser had wel gevoeld dat haar vuist ook contact had gemaakt, maar dat was hooguit de wang geweest. Ze stommelde zelf verder achteruit dan de ander. Haar neus bonkte heel erg en hij voelde ineens ook erg vol. Ze schonk er niet al teveel aandacht aan, bang dat het haar alleen maar af zou leiden. De kleine hint van een grijns bij Eliška vertelde haar genoeg. Het was vast te zien wat voor een schade ze had aangericht. Cecille fronste boos. Wilde ze het zo spelen? Zij kon ook hard zijn hoor.

Met haar kaken stevig op elkaar geklemd, hupte ze naar voren en veinsde ze een uithaal met links. De dame viel ervoor en week uit naar Cecille’s rechts. De blondine plaatste vlug haar evenwicht op het andere been en gooide haar rechtervoet de lucht in. Ze raakte Eliška hard tegen haar slaap. De vrouw wankelde naar de zijkant van de ring en ving zichzelf met de touwen op. Geen genade was geen genade. Cecille stapte erop af en sloeg dit keer voor het echt met haar linker vuist tegen Eliška op. Was het niet voor de scheidsrechter, dan had ze nog meer rake klappen uitgedeeld. Haar tegenstander snoof, trok zichzelf overeind en liep meteen op de blondine af. De scheidsrechter maakte zich zo snel als hij kon uit de voeten. Dat was net op tijd, anders had hij de vuist die voor Cecille bedoeld was opgevangen.

Voor Cecille ging het allemaal te snel. Ze zag de vuist daarom niet aankomen en werd zelf volop tegen haar slaap geraakt. Een vreemde, doffe rinkel klonk in haar oor. Haar zicht was voor een seconde of twee erg wazig. Ze knipperde; en daarmee forceerde ze haar ogen om weer scherp te stellen. Precies op tijd om nog net mee te krijgen hoe er een voet naar haar toe kwam gesuisd. Cecille deed instinctief haar ogen dicht. Ze wist dat ze niet meer op tijd was om het te ontwijken of blokkeren, dus zette ze zich schrap voor de pijn. De kracht die achter de klap zat, was meer dan genoeg om haar van haar eigen voeten te werken. Ze viel naar de grond en was bijna van plan om daar te blijven liggen. Het gerinkel in haar oren werd alleen maar erger. Het leek alsof iemand alle geluiden door een filter haalde, dat nog een keer door een andere filter haalde en daarna haar gehoorgang in liet stromen.

Ze hoorde de scheidsrechter naar haar toe komen stampen. Nog voor de man kon beginnen met tellen, rolde ze op haar knieën en duwde ze zich overeind. Ze had haar ogen open, maar ze zag nog even niks anders dan zwart. Cecille knipperde, voelde hoe haar balans als een natte zeepblok tussen haar vingers wegglipte en spreidde haar benen ietsje meer om niet nog eens naar de grond te vallen. Ze weigerde. Haar eerste gevecht ging eindigen met een knock-out en dat ging niet bij haar zijn. Cecille wist niet of het door haar vastberadenheid kwam, of omdat ze nog eens diep ademhaalde en knipperde, maar haar zicht keerde terug. Eliška kwam in beeld en ze keek met zo’n irritante, hooghartige grijns naar haar, dat Cecille spontaan vlam vatte van woede. Was dat alles van kracht die haar tegenstander had? Het werd tijd voor haar versie van Revenge.

Met een strijdkreet die wel vanuit haar teen moest opkomen, stormde Cecille op Eliška af. De vrouw wist niet wat haar overkwam. Ze deed een gehaaste poging om de blondine op haar pad tegen te houden, maar ze was te laat. Cecille liet geen enkele opening meer voor haar tegenstander met hoe vlug en krachtig ze uithaalde. Haar linkerhand kwam in contact met de rechterwang van Eliška. Haar rechter volgde direct erop tegen Eliška’s neus. Cecille draaide haar lijf en bracht haar been naar boven. Ze raakte Eliška nog net en bracht de vrouw definitief uit balans. Met een harde smak viel haar tegenstander tegen de grond van de ring. De blondine balde, voor zover dat kon, haar handen en keek op de ander neer. Verder deed ze niets. Ze wachtte tot het moment dat Eliška weer op zou staan. Dat moment kwam alleen niet.

De scheidsrechter snelde naar de verslagen kickbokser en begon af te tellen. Eliška was niet helemaal buiten westen. Cecille zag dat ze hard vocht om overeind te komen, maar het mocht niet baten. De scheidsrechter kwam bij tien en de bel ging drie keer. Het deed pijn aan haar oren, maar ze gooide haar vuisten triomfantelijk de lucht in. Met een brede grijns keek ze naar Sivar, Fredrik en Sara. Haar vriendin had een vreemde mix van emoties op haar gelaat. Ze kon niet precies plaatsen wat ze waren, maar ze gokte op trots en iets traditioneels Sweets-achtigs. Sivar en Fredrik juichten de longen uit hun lijf. Cecille zag ook een hologram bij Sara, maar ze stond te ver weg om echt te kunnen ontcijferen wie of wat dat was.

Eliska werd omhoog geholpen en de twee dames kwamen naast de scheidsrechter te staan. Het was geen verrassing meer wie er ging winnen en toch werd Cecille’s arm traditioneel omhoog gehouden door de man. Er klonk weer gejuich. De scheidsrechter draaide zich naar de blondine. “Vergeet niet straks je contactgegevens bij het loket achter te laten. Je gaat door naar de eerste ronde,” vertelde hij haar opgewekt. Cecille knikte opgelaten.

Ze vertrok naar haar hoek van de ring en werd hartelijk ontvangen. Fredrik klom de ring in om haar te helpen met haar handschoenen en haar er weer uit te krijgen. Sivar gaf haar de handdoek weer. “Dat was… Best lekker, eigenlijk,” was het eerste dat haar mond verliet. “Het was ook heel lekker om te zien,” hoorde ze de stem van haar vader lachen. De blondine keek vragend naar Sara en herinnerde zich dat ze Fredrik had gebeld. “Oh,” kwam er droog uit haar mond. “Ik… Ja. Dank je?” Ze wist even niet hoe ze daar op moest reageren. Vanuit haar ooghoek zag ze Sara naar haar staren en ze hield haar armen al verwelkomend open. Haar vriendin had andere plannen. “Kom hier,” zei ze streng tegen Cecille. Ze haalde een zakdoek tevoorschijn en begon de blondine haar bovenlip voorzichtig schoon te vegen. “Bloed het nog? Doet het pijn?” vroeg Sara bezorgd. Het bracht een grinnik bij Cecille teweeg. “Ja. Mag ik er een kusje op?” Ze toverde een klein pruillipje tevoorschijn. Het werkte, want ondanks dat ze een waarschuwende blik kreeg, drukte Sara ook zachtjes haar lippen tegen haar neus op.

Cecille kromp meteen een beetje ineen. “Auw…” voegde ze er mompelend aan toe. “Ben ik nu een masochist?” Het gelach van haar vader bereikte haar oren. “Ja, je bent een kickbokser,” vertelde hij haar. Cecille grijnsde naar hem. “De Oran Berry valt niet ver van de boom,” reageerde ze. Ze stak haar tong naar hem uit. Hij grinnikte. “Ben je door nu?” vroeg haar vader aan haar. “Mhm,” antwoordde ze direct. “Ik moet m’n contactgegevens achterlaten. Waarschijnlijk om te weten waar de volgende ronde is.” Fredrik liet een goedkeurend geluid horen. Sara was ondertussen bezig met checken of haar vriendin nog wel intact was. Cecille nam haar Holocaster weer over en vertelde haar vader nog even over haar eigen beleving in de ring. Ondanks dat ze veel energie in het vechten had gestoken, had ze nog genoeg over om enthousiast te kletsen en wilde bewegingen te maken. “Ik ga het vast morgen voelen,” grapte ze naar het viertal. “Als je dat maar weet,” reageerde Fredrik geamuseerd. “Maar, Cecille, ik moet hangen. Ik heb weer een avonddienst voor de boeg,” liet hij weten. De blondine voelde dat haar mondhoeken meteen omlaag zakten. Ze vond het eigenlijk wel fijn om even zo met hem te kunnen praten. Op dit soort momenten besefte ze zich hoe erg ze haar ouders miste.

“Sorry lieverd. Ik had graag nog even willen hangen,” zei Fredrik tegen haar. Schijnbaar had hij door dat ze het niet zo leuk vond. Dat was bij haar ook niet zo moeilijk, maar toch, het was extra speciaal voor ouders. “Mama is zo thuis, je kan wel met haar bellen.” Dat verlichte de bedrukkende sfeer bij haar een beetje. Lena was minder van het kickboksen, maar ze vond het altijd fantastisch om gezellig te doen met haar dochter. Bovendien was ze een trotse moeder die graag over prestaties hoorde. “Oké,” sprak Cecille wat vrolijker. “Werk ze pap,” glimlachte ze. Fredrik glimlachte terug. “Bedankt. En Cecille?” Ze hield haar hoofd een beetje schuin. “Ik ben trots op je, kiddo.” Haar keel voelde ineens heel bekneld aan en ze wist vrijwel zeker dat ze niet zoveel traanvocht voor haar ogen nodig had, maar ze hield zich sterk. “Ik hou van je.” Het klonk bijna alsof het niet uit haar eigen mond kwam. “Ik hou ook van jou.”

Een paar tellen later werd er opgehangen. Cecille nam zichzelf voor om later die avond haar moeder ook nog even te bellen. Dat was alleen maar eerlijk en bovendien miste ze de vrouw net zoveel als haar vader. Het voelde niet alleen vreemd om zonder haar vader in de ring te staan, maar ook om niet door haar moeder verzorgd te worden na het gevecht. Met een beetje moeite duwde ze die gedachten van zich af en keek ze op.

Ze had niet eens gezien dat ze al bij het loket waren. Had Sara haar hierheen begeleid? Ze keek haar vriendin vragend aan. Die had, uiteraard, niet door waarom Cecille haar zo aankeek. De blondine stond op het punt om wat te zeggen, maar ze had een ander besef. Eentje die, naar haar mening, voorrang had. “Weet je,” grijnsde ze naar de witharige. “Die geluks-kusjes, daar kan ik wel aan wennen.”