Bright Sun, Ahhh

Een tikkeltje verveeld keek Soul wat in het rond. En waarom was hij hier ook alweer naartoe gekomen? De zon scheen fel op zijn huid en zorgde ervoor dat zijn brandwond weer begon te tintelen en hij irriteerde zich echt kapot aan het koppeltje dat verderop innig aan het zoenen was alsof er geen wereld om hun heen bestond. Konden ze zoiets niet voor de slaapkamer houden? Hij hoefde echt niet te weten dat de tong van de jongen die van een Haunter of een Lickitung kon imiteren als hij dat wilde. Hij was een persoon, geen hond. Geïrriteerd zijnde draaide hij zijn hoofd naar opzij zodat hij er niet meer naar hoefde te kijken – en vroeg zich af waarom hij daar in eerste instantie überhaupt naar had gekeken – en stond vervolgens op. Hij had geen idee waar hij naartoe wilde gaan, maar hier zou hij niet blijven. Hij had niet gedacht dat de Ranger Base hem op zoiets rustigs zou sturen. Het was niet dat hij echt op patrol was, maar ze hadden hem wel gezegd om hier een kijkje te komen nemen om te zien of alles nog rustig was. Op het koppeltje achter hem dat het milieu vervuilde met hun ranzige gedoe na leek alles in orde te zijn bij zijn weten. Soul pakte een Poké Ball tevoorschijn en gooide deze vervolgens in de lucht. Zijn Houndoom kwam tevoorschijn en Soul keek hem wat verveeld aan. “Kun je eens een rondgang doen om te checken of alles in orde is?” Zijn Houndoom keek hem aan alsof dit het einde van de wereld was, maar gaf vervolgens een knikje en draaide zich om om weg te gaan. Net op dat moment kwam zijn Salamence, die wat door de lucht had gevlogen, met een luide brul naar beneden en strekte zijn poten vrolijk uit waarna deze met een klap op de grond kwamen. Met het gevolg dat er een hoop zand opsteeg en richting een persoon waaide die langs Salamence gewandeld kwam. Oh. Oeps.

Soul had eerlijk gezegd verwacht dat de persoon boos tegen Salamence zou gaan roepen, maar dat deed hij niet. In plaats daarvan begon hij naar Salamance te staren en Salamence, de idioot die hij was, staarde terug met een grijns om zijn lippen. Soul vroeg zich af hoe het mogelijk was dat hij zo’n clown in zijn team had toegelaten, maar hij nam aan dat Salamence toch best wel veel voor hem deed. Hij had heel zorgelijk geleken toen Soul zich verwond had dankzij dat ene rare mens dat opeens een aanval op hun had afgestuurd en hij was ook boos geworden toen de grunt Soul pijn had proberen te doen. Redenen genoeg om hem in zijn team te houden. En misschien was het ook maar een goed ding dat Salamence soms de clown van hun vieren was, want zijn andere Pokémon waren ook wel erg serieus. Vooral Houndoom, maar Houndoom had ook veel meegemaakt, net als Soul trouwens. Soul was te serieus om een clown te worden zoals Salamence, maar een lachje kon er steeds vaker wel vanaf en hij vermoedde dat zijn relatie met Lima en de aanwezigheid van Salamence in zijn team daar wel aan hielpen. Zucht. Tijd om zich te gaan verontschuldigen bij de getroffen trainer. Of niet. Soul liep langzaam naar de man toe en keek hem met een rustige blik aan. “Naar het schijnt vliegen hier wilde Salamence rond die zand op laten waaien als ze neerkomen.” Het was niet echt spottend bedoeld en er lag een droge blik in zijn ogen nadat hij het gezegd had. “Bied je excuses maar aan, want ik ga het niet voor je doen.” Salamence keek hem met samengeknepen ogen aan alsof Soul hem bedrogen had en brulde vervolgens toen iets naar de man dat waarschijnlijk een verontschuldiging moest zijn. “Zijn je gevoelens nu wat minder gekwetst? Is alles weer goed nu? Fijn, dan kunnen we beiden verder met ons leven.” Soul rolde met zijn ogen en wilde weglopen van de man. Hier had hij echt geen zin in.

Het probleem lag echt niet bij hem, hoor. Nee, het probleem lag bij zijn Salamence die, telkens als hij een compliment kreeg, zijn kop weer hoog in de lucht moest heffen – alsof mensen hem zo al niet zagen – en luid moest brullen om te laten merken dat hij de opmerking apprecieerde. Zijn staart sloeg hij voor Soul neer zodat de jongen net niet verpletterd werd en Soul sloeg zijn armen over elkaar heen. Moest hij hier nu echt op reageren van de Pokémon? “Alsof het ook echt gemeend is,” siste hij naar de dragon type toe, maar deze keek hem al even strak terug aan en Soul kon niet geloven dat hij terug wandelde om toch met de jongen te praten. Hij zette zijn hand op de staart van de Salamence en duwde zich vervolgens omhoog waarna hij handig over de staart sprong en weer terug naar de jongen liep. Ongelooflijk dat hij dit deed. Hij wist dat Salamence wilde dat hij meer vrienden maakte, maar hier had hij vandaag gewoon niet zo’n behoefte aan. “Bedankt,” zei hij vervolgens en hij stak zijn handen in zijn zakken. “We doen ons best.” Hoewel hij met momenten arrogant kon lijken, was hij dat zeker niet en voelde hij zich nog altijd onbeholpen als hij een compliment kreeg, ook al vermoedde hij dat dit niet gemeend was. Hij was daarnet onaardig geweest tegen deze jongen, dus waarom zou de jongen hem dan willen complimenteren? Eigenlijk was het geen jongen meer, maar een man. En hij was ouder dan Soul. Hij deed een knikje naar de Zoroark die langs de man stond. “Jouw Pokémon zien er anders ook niet slecht uit.” Tja, wat moest hij anders zeggen? “Arceus, wat is het toch een sauna hier,” bromde hij erachter, maar Salamence leek allang trots te zijn op zijn trainer dat hij een compliment had gemaakt.