Hij keek nog eens naar de folder die hij in zijn handen had. Uit de Dewford folder collectie. Hij was vandaag namelijk van plan om naar Sea Mauvile te gaan. Dat had hij dus.. in die folder gezien. Het leek hem wel interessant. Er stond iets over dat het een faciliteit was.. maar niet waarvoor.. en dat het al duizenden jaren geleden was opgericht. Dat is vrij indrukwekkend in zijn ogen. Nog steeds zelfs. Hij kon zich niet eens voorstellen hoe moeilijk het was zo lang geleden om zoiets te bouwen. En ook nog eens midden op zee. Hier moesten veel werkers voor zijn gebruiks waarschijnlijk en natuurlijk ook geniale architecten. Anders krijg je zoiets niet voor elkaar. Dat vond hij dan. Wist hij veel.
Hij stopte de folder terug in zijn rugzak. Hij was bang dat het anders te nat zou worden. Te nat? Ja, hij ging net in een opblaasbaar bootje zitten. Rondo pakte het touw dat er aan vast zat vast en voerde Surf uit. Hij begon over het water te surfen terwijl hij zijn trainer in een bootje achter zich mee trok. Er waren niet veel andere manieren om bij de Sea Mauvile te komen. Ze hadden op zich kunnen vliegen, of een boot nemen. Maar dit is leuker EN goedkoper. Niet dat Jean-Pierre geld te kort had hoor. Maar hij was zich er gewoon niet bewust van dat hij daadwerkelijk geld in overvloed had. Wat in dit geval eigenlijk wel mooi voor hem uitpakte. Ondertussen was Rondo dus aan het surfen. En nu zou het gevaarlijk zijn om met zijn benen te gaan zwaaien, zoals hij normaal graag deed, want hij hield van dansen. Maar gelukkig kon hij zijn schouders nog wel later grooven. De zee zelf danste ook een beetje als je er over ging nadenken. Dus Rondo was met de zee aan het dansen. Romantisch hoor. Maar Jean-Pierre had niet echt het idee dat het de waltz of de tango was, dus laat maar. Het was gewoon fijn om iemand bij je in de buurt te hebben die een wat kalmere positieve vibe om zich heen heeft. Hij grapte vaak dat Rondo prima uit Alola had kunnen komen. Door hoe hij zich gedraagt in ieder geval. Hij zou er perfect thuis zijn. Maar aan de andere kant, de mensen uit Alola zijn erg vriendelijk en vrijwel iedereen zou zich er snel thuis voelen.
Ze kwamen een paar keer langs een iets te hoge golf. Maar verder gebeurde er niet veel spectaculairs. De zee was vrij kalm vandaag. Wat dus heel fijn was. En de zon scheen mooi. Hij kon alleen maar gokken dat dat iets goeds was in Sea Mauvile. Hopelijk was die plek op zijn mooist wanneer het mooi weer was. het kon eigenlijk haast niet anders. Het was tenminste nu een natuurgebied. De natuur sprankelt meestal als er zon in de buurt is. Voor zo ver hij dat wist dan hè. Wie weet waren er wel vampier planten die niet hielden van zon. Wat zouden die dan doen in plaats van fotosynthese? Oh dit was echt een veel te sappige vraag om niet over na te denken! Maar hij zag al dat ze bijna bij Sea Mauvile waren! Vlug haalde hij een klein notitie blokje uit zijn zak en schreef er op. ‘Vampier fotosynthese plant’. Zo, dat moest wel duidelijk zijn. Hij borg het snel op en zag hoe Rondo soepeltje het strand op sprong. Rondo trok de boot op het strand en Jean-Pierre stapte af. Hij haalde het krukje van de boot eraf en gaf Rondo een dikke knuffel omdat hij zo lief was. Daarna deden de heren er alles aan om de boot zo snel mogelijk te laten leeglopen. Er op liggen, er tegen aan drukken. Alles. En toen dat uiteindelijk dan gelukt was vouwden ze hem op en borgen ze de boot op. Hè hè. Eindelijk klaar. Nu konden ze dan eindelijk een kijkje gaan nemen naar het Natuurgebied. En ja, Rondo mocht als beloning ook mee om te kijken. het was een onbekende plek voor Jean-Pierre dus hij wilde niet iedereen gelijk meenemen maar Rondo verdiende het nu toch wel. Voor wat hoort wat. Op naar avontuur!
Ze liepen even door naar de ingang van het natuurgebied. Er stonden een aantal borden met regels. ‘Niet buiten de paden lopen, we houden graag de natuur in tact.’ Dat klonk vrij logisch. Daar kon meneer Dupuit zich wel in vinden. Hij vond het prima. Als het niet nodig was om regels te breken vond hij het belangrijk om respect te hebben voor andermans wensen. Zo hoort dat nu eenmaal vond hij. En er was zowaar een loket. Hij had ook eigenlijk niks anders moeten verwachten als het in een toeristenfolder te vinden was. Naja goed, een kaartje kopen dan maar. “Hallo mevrouw.” “Goeiemiddag” “Een kaartje voor mij graag, en moet Rondo hier ook een kaartje hebben?” “Oh nee dat hoeft niet meneer. Er zijn speciale Trainer kaarten waarmee Trainers tot maximaal twee Pokémon bij zich buiten hun Pokéball mogen hebben in het natuurgebied.” “Nou dan doe mij er zo eentje maar.” Dit ging allemaal nog wel goed. Fijn ook. Ze hadden er gewoon over nagedacht wat voor soort mensen dit natuurgebied zouden gaan bezoeken. “En als u geluk hebt kunt u zich nog aansluiten bij de ronldleiding die daar aan de gang is.” Ze wees naar een grote groep mensen. Allemaal hadden ze boekjes, schriften en brillen op. “Dan loopt u mee met het personeelsuitje van de Universiteit aan Lilycove.” Het leek hem wel eens leuk om met van die slimme snuiters rond te hangen. Hij bedankte de vrouw en rekende af. De rondleider was een man met een ooglapje en een soort cowboyhoed. Hij had een Feraligatr bij zich. “Ay mates, het lijkt erop dat we nog twee extra personen hebben die met ons mee gaan vandaag. Iedereen klaar? Dan kunnen we van start gaan.” Jean-Pierre had niet echt het gevoel dat de man uit Hoenn kwam. Maar hij vond hem wel cool. En hij was blij verrast dat hij nog kon aansluiten bij de groep. Hij werd steeds meer hype om de natuur hier eens te bekijken.
